Dosiego Roku… ???

Od dawna nie lubię Sylwestra i Nowego Roku. Kiedyś, podczas jednej z kolejnych sylwestrowych imprez naszła mnie taka myśl: życzymy sobie teraz szczęśliwego nowego roku i cieszymy się, że ten stary przeklęty i pechowy rok nareszcie się kończy. Ale rok temu na podobnej imprezie cieszyliśmy się, że ten przeklęty rok właśnie się zaczynał. Teraz cieszymy się, że się kończy. A za rok na kolejnej imprezie będziemy się cieszyć, że ten rok, który teraz z radością witamy, z którego się tak cieszymy, nareszcie dobiego końca, że nadchodzi kolejny, zwodniczy Nowy Rok…

Życzymy sobie tradycyjnie w noc noworoczną tego i tamtego. Ale życzenia te mają to do siebie, że najczęściej pozostają tylko pobożnymi życzeniami. Często są one zdawkowe, składane, no bo tak się robi, taka jest tradycja, tak po prostu wypada. Albo też składamy je szczerze, od serca, rok w rok, ale one jakoś tak nie chcą się spełniać.

Dodatkowo, od czasu gdy wiem, co na tym rządzonym przez szaleńców, zbrodniarzy i ich agenturę świecie się dzieje – przestało mnie witanie kolejnych Nowych Roków cieszyć. Bo z roku na rok jest coraz gorzej. Bo wiem, że będzie gorzej. I wiem, że nie mam na to żadnego wpływu. A że udawać nie potrafię, jestem osobą bezpośrednią, to trudno jest mi składać życzenia „szczęścia, zdrowia i powodzenia”, skoro wiem, że się i tak to nie wypełni.

Czego więc mogę życzyć innym (i sobie)?

Czyż można życzyć komuś/sobie zdrowia?

O zdrowie należy dbać. Cóż z tego, że życzę zdrowia chorującemu znajomemu, skoro on trzy razy dziennie chodzi żreć do McDonald’sa. Albo taka znajoma… Od lat choruje, ale nadal ślepo wierzy w ludzi w białych fartuchach. A ci faszerują ją truciznami nazywanymi „lekarstwami”. Niedawno stwierdzono u niej raka. Przechodzi obecnie „chemię”. Ostatnio wypadły jej włosy. Ale ona nadal ślepo wierzy w białe fartuchy, nadal nie chce wziąć odpowiedzialności za własne zdrowie we własne ręce? Jak mogę jej życzyć zdrowia, widząc, że przez jej ślepotę/bezmyślność/brak odwagi na przejęcie odpowiedzialności za własne zdrowie we własne ręce, na jej własne „życzenie” jest ona wpędzana do grobu?

Dzisiaj trudno jest nawet osobie świadomej i wiedzącej uchronić się od wszystkich trucizn i szkodliwej żywności, jakimi nas traktują. Rzeczywiście prawdziwie zdrowej żywności praktycznie nie ma. Zbyt zatrute jest nasze powietrze, woda, ziemia. A jednak można wybierać tę najmniej szkodliwą, najmniej zatrutą żywność, można minimalizować szkodliwe skutki otoczenia, można unikać trującej medycyny.

Tym bardziej możemy zwolnić w tym pędzie, w tym wyścigu po sukces, w jakim bierzemy często udział. Możemy chcieć mieć mniej, ale za to żyć spokojniej. Małe jest piękne. Proste życie jest zdrowe. Ale to wiąże się już ze szczęściem…

Życzymy sobie nawzajem szczęścia…

Ale czymże jest to coś, co nazywamy szczęściem?

Nie mówię tutaj o jednostkowym i krótkotrwałym „szczęściu”, gdy cieszymy się z jakiego radosnego wydarzenia. Takie dni mijają, radość z nimi związana też. Po nich przychodzą pochmurne dni.

Mam na myśli „spokojne” szczęście na codzień – zadowolenie i satysfakcję z życia. Już w starożytności filozofowie szukali na pytanie o szczęście, o szczęśliwe i spełnione życie, odpowiedzi. Tak samo religie chcą dać nam szczęście. A jednak tylu jest nieszczęśliwych wyznawców różnych Bogów, tylu niezadowolonych własnym losem wierzących ludzi jest na świecie.

Mówi się, że każdy jest kowalem własnego losu. To jest oczywistą nieprawdą. Wprawdzie na nasz los wpływ ma karma, jaką sami sobie wypracowaliśmy wcześniej, ale ma też wpływ na nasz los po prostu nasze przeznaczenie. Ponadto decyzje o wielu sprawach dotyczących naszego obecnego życia zapadają ponad naszymi głowami, w gabinetach banksterów. Na nie nie mamy wpływu. One natomiast mają – i to bardzo bezpośredni – wpływ na nasze życie. Jedyne za co ponosimy odpowiedzialność, to za nasze nastawienie do tego, co nas spotyka, mimo naszej woli, w życiu. Możemy np. żyć przerośniętymi pragnieniami, życząc sobie od życia coraz więcej i więcej, aż stracimy kontrolę nad własną chciwością i zachłannością. A wilii i samochodów na drugą stronę nie zabierzemy ze sobą.

Czymże jest szczęście więc? Nie jest ono czymś z zewnątrz. Szczęście to jest nasze wnętrze. To ja decyduję, co ja chcę postrzegać jako „szczęście”.

Szczęśliwy ten, kto uwolnił się od wszelkich złudnych pragnień. Kto nie potrzebuje tego czy tamtego, aby byś szczęśliwym.

Szczęśliwy ten kto nie szuka spełnienia i satysfakcji w „mieć”, a w „być”.

Przy czym nie chce on „być” kimś ważnym, wielkim, wpływowym, bogatym. A chce po prostu być tylko panem własnej świadomości, kowalem własnego rozumu i rozsądku.

Pieniędzy nikomu nie życzę. Rzecz nabyta. Poza tym, jak komuś za dużo ich niespodziewanie spadnie, to często taki ktoś dostaje odbicia szajby. A już największymi nieszczęśnikami są ci, którzy wszystko przeliczają na pieniądze.

Powodzenia, realizacji marzeń i planów też trudno mi wszystkim życzyć. A już najmniej życzę powodzenia tym, którzy mają złe zamiary, którzy planują złe rzeczy.

Tym życzę, aby ich plany, ich zamiary, spaliły na panewce.

Czy taką postawę można nazwać złośliwością? Bo życzę komuś, aby jemu coś nie wyszło, nie udało się?

Czegoż więc mogę życzyć innym?

Z całego serca życzę szukającym prawdy wytrwania w jej szukaniu. Szukającym samozrozumienia życzę, aby je znaleźli, a przynajmniej aby się do tego celu zbliżyli.

Życzę każdemu z nas, aby był podmiotem własnej świadomości, własnych uczuć i pragnień, a nie ich niewolnikiem.

Życzę znalezienia ciszy i spokoju w tym pełnym zgiełku, hałasu i niepokoju świecie.

Życzę odwagi w kierowaniu się w życiu własnym rozumem i rozsądkiem. Bez względu na to, co głośno krzyczą przywódcy i autorytety polityczne, moralne i religijne.

Na koniec życzę odwagi do przejęcia przez każdego z nas odpowiedzialności za stan własnej świadomości, życzę każdemu odwagi do myślenia na własną rękę.

Poliszynel
http://krasnoludkizpejsami.wordpress.com