Marcel Lefebvre – założyciel Bractwa św. Piusa X i jego zasady

Dzisiaj, 25 marca, mija 20. rocznica odejścia do Pana abp. Marcela Lefebvre.

Drodzy Czytelnicy!

Z ogromnym przejęciem chylimy głowę przed wspaniałym życiem wielkiego misjonarza i założyciela naszego bractwa kapłańskiego, arcybiskupa Marcelego Lefebvre’a. Jesteśmy niezmiernie wdzięczni ks. bp Bernardowi Tissier de Mallerais’mu za jego wysiłek, włożony w napisanie monumentalnej biografii zatytułowanej Marcel Lefebvre. Życie, która niedawno ukazała się w polskim przekładzie. Autor dzieła jeszcze przed zatwierdzeniem kanonicznym Bractwa był przy Arcybiskupie jako jeden z pierwszych seminarzystów. Z jego rąk 29 czerwca 1975 r. przyjął święcenia kapłańskie, a 30 czerwca 1988 r. także sakrę biskupią. Obie uroczystości odbyły się w Ecône. Znamy kazanie, w którym abp Lefebvre nazwał ks. bp. Tissier de Mallerais’go „prawdziwą podporą Bractwa”, kimś, na kogo „można liczyć” (8 grudnia 1988 r.). W innym kazaniu nasz Założyciel nazwał go swoim „aniołem stróżem”, kimś, kto go „umacniał i trwał przy nim” w najtrudniejszych chwilach (1 listopada 1990 r.).

Przebywając w dniach 2–8 października 2010 r. w Polsce, ks. bp Tissier de Mallerais wygłosił wykład w warszawskim przeoracie. Podkreślał wówczas, że wszystkie istotne wydarzenia z życia abp. Lefebvre’a były albo widocznym przygotowaniem do wypełnienia największej jego misji w Kościele Chrystusowym, albo tej misji realizacją. Cóż to za misja? Było nią przekazanie ideału katolickiego kapłaństwa w całej integralności doktrynalnej i świętości, by w ten sposób przyczynić się do przetrwania Kościoła katolickiego w czasie najgłębszego z dotychczasowych kryzysów.

Odpierając różne błędne interpretacje, ksiądz biskup dowodził, że sakry biskupie z 30 czerwca 1988 r. nie były ani tragedią życiową Arcybiskupa, ani nieszczęśliwym upadkiem, aktem buntu czy pychy. Nie zostały także dokonane pod presją okoliczności czy jakichś osób. Były zwieńczeniem walki całego życia dla dobra i ratunku Kościoła. Były logicznym następstwem zasad, jakich Arcybiskupa nauczył Kościół. Te zasady kierowały jego kapłaństwem, jego posługą biskupią oraz realizacją obowiązków delegata apostolskiego. Za wierność tym zasadom Arcybiskup otrzymywał wielokrotnie najwyższe pochwały od wszystkich swych przełożonych, z papieżem Piusem XII włącznie. Oto one.

25 marca, rocznica śmierci abp. Marcelego Lefebvre’a

Dwadzieścia lat temu, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego w  trzynastym roku pontyfikatu Jana Pawła II, zmarł abp Marcel Lefebvre. Czy bez niego w Katechizmie Jana Pawła II i w Veritatis splendor mogłyby się później znaleźć odniesienia do Quod aliquantum, Quanta cura, Libertas, Immortale Dei, Quas primas – aktów Magisterium wcześniej nie przywoływanych niemal w ogóle, a i ciągle bardzo rzadko? Czy bez niego możliwe byłyby Ad tuendam fidem i Dominus Iesus? A przede wszystkimEcclesia Dei i Summorum pontificum? Bóg jedyny, który kieruje losami ludzi, wie – a my mamy obowiązek z pokorą i wdzięcznością stawiać sobie to pytanie.

Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci. Niech odpoczywa w Pokoju!

http://fronda.pl

Niemcy zdejmują maskę

Bundestag, w uchwale z 10 lutego 2011 r., domaga się ustanowienia w RFN narodowego święta dla upamiętnienia krzywdy niemieckich “ofiar” II wojny światowej – Niemców “wypędzonych” z Polski i Czech po II wojnie.

Datę święta wybrano nieprzypadkowo. 5 sierpnia przypada rocznica przyjęcia przez Bund der Vertriebenen (Związek “Wypędzonych”) “Karty Stuttgardzkiej” – konstytucji przesiedleńców. “Karta” została nazwana w Bundestagu jednym z “dokumentów założycielskich Republiki Federalnej Niemiec”. Tymczasem szereg zawartych w nie sformułowań do dzisiaj budzi zdumienie arogancją i etnocentryzmem, m.in. deklarowana przez Niemców (w 1950 r.) rezygnacja z “zemsty i odwetu”, całkowite pominięcie nieszczęść wcześniej zgotowanych przez Niemców krajom europejskim oraz zaliczenie “wypędzonych” do “najbardziej dotkniętych cierpieniami”.

Pod adresem rządu federalnego Bundestag wysunął kilka dodatkowych żądań: wsparcie badań nad wschodnim dziedzictwem kulturowym, przyspieszenie prac Fundacji Ucieczka, Wypędzenie, Pojednanie celem szybkiego otwarcia stałej wystawy poświęconej “wypędzeniom” oraz specjalne miejsce pamięci ofiar ucieczki i “wypędzenia”. Przyjęcie koncepcji pseudo-pojednania wyłożonej w “Karcie”, a pośrednio także w uchwale Bundestagu, równa się wywróceniu podstaw na jakich zdawały się opierać stosunki polsko-niemieckie.

Więcej: http://www.iz.poznan.pl/news/262_nr%2051.%20Święto%20Wypędzonych.pdf

Za: Instytut Zachodni w Poznaniu

http://mercurius.myslpolska.pl

Wyszkowski wniesie apelację

Krzysztof Wyszkowski, były działacz Wolnych Związków Zawodowych, ma przeprosić Lecha Wałęsę za nazwanie go współpracownikiem SB o pseudonimie „Bolek” – orzekł wczoraj Sąd Apelacyjny w Gdańsku.

Zdaniem sądu, Wyszkowski nie przedstawił wystarczających dowodów na współpracę Wałęsy z SB.

Sąd odrzucił jednocześnie żądanie Wałęsy o zapłatę 40 tys. zł zadośćuczynienia na rzecz Szpitala Dziecięcego w Gdańsku-Oliwie.

Krzysztof Wyszkowski zapowiedział, że wniesie o kasację wyroku do Sądu Najwyższego. W poprzednim wyroku w tej sprawie, który wydał Sąd Okręgowy w Gdańsku w sierpniu 2010 r., oddalono powództwo Wałęsy, uzasadniając, że były prezydent jako osoba publiczna musi się pogodzić się z tym, że jego życiorys może być przedmiotem różnych wypowiedzi, także krytycznych.

AKU, PAP
Nasz Dziennik, 25.03.11

Jeśli na współpracę Lecha Wałęsy z SB „nie ma wystarczających dowodów”, to po jaką cholerę Polsce potrzebny jest jakikolwiek wymiar sprawiedliwości, na który muszą składać się podatnicy?
A poza tym w Libii i w Iranie panuje bezprawie i nie ma demokracji. – admin

Przeciągająca się awaria w Fukushimie – celowe działania ideologów NWO

Już wcześniej zwróciłem uwagę na pewien komentarz „mc”, ale nawał innych wydarzeń od sprawy tej mnie odciągał. Czas wrócić jednak do tematu katastrofy nuklearnej. Oto fragment tego komentarza:

„.. zadnej pomocy czy sygnalu alarmowego czy jednostek ratowniczych ktore powinny byc przygotowane do natychmiastowej reakacji, tylko jakies bezradne spuszczanie wody przez jeden smiglowiec i jedna sikawka, przeciez to wygladalo tak jakby robili wszystko, zeby tylko nie zazegnac nie bezpieczenstwa.. w takim Panstwie to ja sobie wyobrazalem ze tam podjedzie zdalnie sterowany pojazd (lub sztuk kilka) ktory bedzie non stop zalewal to woda, tak zeby nikt z ludzi nie ucierpial przy procesie schladzania reaktora..”

„Przecież to wyglądało tak jakby robili wszystko żeby tylko nie zażegnać niebezpieczeństwa”.

Nic dodać, nic ująć.

Już od pierwszego sygnału, że agregaty prądowe nie działają, powinna rozpocząć się natychmiastowa akcja zainstalowania przy elektrowni wojskowych agregatów prądowych, którymi można byłoby zasilać chłodzenie reaktorów. Do katastrofy atomowej w ogóle wtedy by nie doszło. Samo dostarczenie do elektrowni wojkowymi helikopterami agregatów prądowych to sprawa góra kilku godzin. Pod płotem, od strony lasu, w pobliżu reaktorów, gdzie nie widać żadnych śladów znieszczeń po rzekomym tsunami można było ustawić dziesiątki agregatów prądowych i natychmiast podłączyć pod nie pompy chłodzące reaktory.

Fukushima nie została zalana tsunami

http://fakty.interia.pl/raport/kataklizm-w-japonii/news/rzad-japonii-czarnobyla-2-nie-bedzie-to-znaczy-nie-powinno,1609630