Parada zwycięstwa i demonstracje zdrady

Dzień 9 maja jest tradycyjnym dniem hucznego obchodzenia w Moskwie zwycięstwa nad hitlerowskimi Niemcami. Także w innych rosyjskich miastach na ulicach spotkać można udekorowanych licznymi medalami weteranów w swych historycznych mundurach.

Podczas gdy w Rosji Dzień Zwycięstwa nadal odgrywa dużą rolę w historycznej i narodowej świadomości społeczeństwa, to w byłych republikach radzieckich rocznica podpisania kapitulacji przez III Rzeszą nie jest już tak jednoznaczna. Na Ukrainie skrajne środowiska neonazistowskie, nawiązujące do tradycji OUN-UPA i kolaboracji z Niemcami podczas II wojny światowej, brutalnie zademonstrowały przeciwko obchodom rocznicowym.

Tradycyjną paradę wojskową na Placu Czerwonym odebrali premier Władimir Putin i prezydent Dmitrij Miedwiediew. Przed najwyższymi władzami Rosji przemaszerowało 20 tysięcy żołnierzy. W drugiej, technicznej części obok znanych od lat 70-tych czy 80-tych transporterów opancerzonych i bojowych wozów piechoty, można było zobaczyć także sprzęt nowszej generacji: czołgi T-90 A (najnowocześniejszy rosyjski czołg bojowy, którego cała armia Federacji Rosyjskiej ma zaledwie 500 sztuk) oraz nowoczesne samochody opancerzone zwiadu GAZ-233014 „Tygrys”. Następnie na Plac czerwony wjechały samobieżne haubicoarmaty 2S19 „Msta-M”, zdolne do wystrzeliwania między innymi granatów jądrowych na odległość prawie 25 kilometrów. Na koniec Rosjanie pokazali swoje systemy rakiet przeciwlotniczych „Buk M2”, systemy artylerii rakietowej RS30 „Smiercz”, najnowsze baterie przeciwrakietowe i przeciwlotnicze S-400 „Triumf” (o zasięgu nawet do 400 kilometrów, podczas gdy słynne amerykańskie „Patrioty” osiągają maksymalnie 160 km), samobieżne przeciwlotnicze zestawy artyleryjsko-rakietowe „Pancir-S”, oraz znane nam dobrze rakiety operacyjno-taktyczne „Iskander-M” (które Rosja rozmieściła w Kaliningradzie jako odpowiedź na planowana amerykańska tarczę w Polsce i Czechach) czy RS12M1 „Topol-M” (najbardziej precyzyjny rosyjski międzykontynentalny pocisk balistyczny dalekiego zasięgu, zdolny do pokonania 10 tysięcy km z precyzyjnością trafiania do celu 200 do 350 m). W sumie pod murami Kremla przetoczyła się 106 pojazdów wojskowych, a nad w części lotniczej nad głowami licznych jak co roku widzów przeleciało 5 śmigłowców wielozadaniowych MI-8. [Jak na państwo, które podobno wcale się nie rozwija, to raczej nieźle – admin]

Choć w porównaniu z zeszłoroczną, „okrągłą” rocznicą (w obchodach brali także udział żołnierze polscy), tegoroczna parada wypadła skromnie, była i tak demonstracją siły, mocarstwowości rosyjskiej armii i rosyjskiego państwa.

Dlaczego Rosja tak dużą wagę przywiązuje do takich symboli? Mimo łopoczących obok trójkolorowych rosyjskich czerwonych sztandarów, mimo czerwonych gwiazd na helikopterach czy czołgach, dla większości Rosjan Dzień Zwycięstwa nie jest żadnym świętem radzieckim czy pozostałością po minionym ustroju.
„Obecne pokolenia mają obowiązek bronić pokoju, wywalczonego w wyniku zwycięstwa nad hitlerowskimi Niemcami” – oznajmił na Placu Czerwonym prezydent Miedwiediew, dodając: „Rozgromiliśmy nazistów, nie pozwoliliśmy im rządzić światem, przesądziliśmy o wyniku II wojny światowej”. Miedwiediew podkreślił i przypomniał, że to rosyjscy żołnierze rozstrzygnęli losy II wojny światowej.

Rosjanie są po prostu dumni z tego, że większa część ciężaru pokonania niemieckiej III Rzeszy, pokonania Hitlera, który podbił prawie całą Europę, spadła na ich barki. To nie jest świętowanie komunistycznego imperializmu, narzucania i utrwalania obcej ideologii podbitym narodom Europy. To jest świętowanie zwycięstwa nad hitlerowskimi Niemcami – to nie manifestacja polityczna, a święto patriotyczne i historyczne. Rosjanie pamiętają o od 11 do 15 milionach zabitych, pamiętają cały swój wysiłek walki z najeźdźcą podczas „Wielkiej Wojny Ojczyźnianej“, pamiętają wreszcie zdobycie Berlina i czerwoną flagę nad Reichstagiem. I trudno im tej pamięci zabronić.

Tymczasem na zachodniej Ukrainie, przede wszystkim we Lwowie, doszło do neonazistowskich kontrdemonstracji, próbujących zakłócić rocznicowe obchody. Znów na ulice wyszły skrajne, proniemieckie i antypolskie organizacje i partie, dumne z kolaboracji ukraińskich nacjonalistów podczas II wojny światowej z hitlerowskimi Niemcami i z współpracy z nimi ramię w ramię w mordowaniu Polaków, Żydów i Rosjan. We Lwowie nacjonaliści ukraińscy przerwali bariery policyjne, zaatakowali obchody pod radzieckim pomnikiem zwycięstwa, poturbowali i lekko zranili kilka osób. Jeden z uczestników obchodów prorosyjskich wyciągnął pistolet, i postrzelił w nogę członka nacjonalistycznej ukraińskiej partii „Swoboda”.

Rocznicowe obchody organizowała na Ukrainie przede wszystkim mniejszość rosyjska (która na Ukrainie prawobrzeżnej, wschodniej, stanowi raczej większość obywateli) – zrzeszona w partiach „Jedność Rosjan” i „Ojczyzna”. Rosjan atakowała w pierwszym rzędzie znana także z antypolskich wystąpień „Swoboda”, której bojówkarze nie tylko grozili weteranom Armii Czerwonej, ale nawet próbowali… przewrócić autobus, którym ci ostatni dojeżdżali na uroczystości. Podobnie było w Iwano-Frankiwsku, gdzie wznoszono hasła antyrosyjskie i skandowano nazwisko przywódcy ukraińskich nazistów, Stepana Bandery.

Oficjalnie na rządzącej przez prorosyjską Partię Regionów dozwolone jest w dniu 9 maja używanie tzw. „sztandarów zwycięstwa”, czyli dawnych flag i symboli radzieckich (choć prezydent Janukowycz jeszcze ustawy nie podpisał). Niemniej jednak na zachodzie kraju zdecydowana większość (ukraińskich) mieszkańców nie uznaje tego dnia za święto, a za początek nowej okupacji. Z punktu widzenia Ukraińców jest to jak najbardziej zrozumiałe.

Nie jest jednak zrozumiałe całkowite zawładnięcie sprzeciwem wobec „rosyjsko-radzieckich” świąt przez skrajnych nacjonalistów, czy wręcz neonazistów, jawnie odwołujących się do ludobójców i kolaborantów spod znaku OUN i UPA, stawiających im pomniki i nazywając ich narodowymi bohaterami.

Niestety, łysi bojówkarze „Swobody” i innych, mniejszych organizacji, posiadają na zachodniej Ukrainie, a już zwłaszcza we Lwowie, bardzo duże wpływy. Są co najmniej w równym stopniu antypolscy, co antyrosyjscy i antysemiccy. A i tak niektóre rosyjskie media nie ominęły sposobności, by podkopywać wizerunek naszego kraju i przedstawiać go jako paranoicznie, odwiecznie antyrosyjskiego. Wykorzystały do tego właśnie „Swobodę” i fakt, że jest ona silna właśnie na Ukrainie zachodniej, „od wieków historycznie związanej z Polską”, podczas gdy na wschodzie kraju, „związanym z Rosją”, do żadnych ekscesów nie doszło i weterani „Wielkiej Wojny Ojczyźnianej” mogli spokojnie świętować rocznicę swego zwycięstwo nad Hitlerem i jego III Rzeszą.

Michał Soska

http://mercurius.myslpolska.pl/