Watykan: Instrukcja ”Universae Ecclesiae” ma służyć pojednaniu w Kościele

Opublikowana dziś w Watykanie instrukcja Papieskiej Komisji „Ecclesia Dei” na temat stosowania Listu Apostolskiego – Motu proprio Benedykta XVI “Summorum Pontificum” pragnie przyczynić się do pojednania w Kościele, poprawnej interpretacji i właściwego stosowania dokumentu Ojca Świętego z 7 lipca 2007 r. – czytamy w nocie wyjaśniającej Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej.

Watykańskie Biuro Prasowe przypomina, że Instrukcja „Universae Ecclesiae” została zaaprobowana przez papieża 8 kwietnia br. a nosi datę 30 kwietnia – liturgicznego wspomnienia św. Piusa V – za którego pontyfikatu opublikowano „Mszał Trydencki”. W minionych tygodniach została ona rozesłana do poszczególnych episkopatów. Wyjaśniono, że fakt iż jest ona publikowana niemal cztery lata po Motu proprio wynika z przewidzianego w liście towarzyszącym papieskiemu dokumentowi okresowi trzech lat, po którym biskupi mieli zgłaszać swe uwagi do Stolicy Apostolskiej.

W nowym dokumencie Papieskiej Komisji „Ecclesia Dei” przypomniano dzieje Mszału Rzymskiego aż do jego ostatniego wydania w 1962 r. oraz Mszału Pawła VI z 1970 r. Podkreślono, że chodzi o dwie formy jednego rytu rzymskiego określone jako zwyczajna i nadzwyczajna. Obydwie są wyrazem tej samej wiary Kościoła.

Ze względu na swe dawne i czcigodne stosowanie należy zachować formę nadzwyczajną z należną jej czcią – podkreślono. Zaznaczono, że celem Motu proprio było danie możliwości wszystkim wiernym uczestnictwa w Liturgii Rzymskiej w jej wersji najstarszej, uważanej za cenny skarb, który należy zachować, a także realne zapewnienie wszystkim, którzy sobie tego życzą, używania formy nadzwyczajnej oraz sprzyjanie pojednaniu w obrębie Kościoła.

Przypomniano zadania i władzę Papieskiej Komisji „Ecclesia Dei”, której papież powierzył w tej dziedzinie zwyczajną władzę zastępczą. Może ona decydować w sprawie skierowanych do niej rekursów przeciw ewentualnym decyzjom biskupów czy innych ordynariuszy, zdających się być sprzecznymi z decyzjami Motu proprio. Do jej kompetencji należy także troska o wydawanie tekstów liturgicznych dla formy nadzwyczajnej rytu rzymskiego np. związanych z wprowadzeniem nowych świętych czy prefacji.

Podkreślono kompetencję biskupów diecezjalnych w zakresie realizacji Motu proprio, przypominając że w przypadku kontrowersji sprawę osądzi Komisja „Ecclesia Dei”. Wyjaśniono co oznacza grupa wiernych, choć roztropności duszpasterzy pozostawiono określenie jej liczby. Mogą do niej należeć nie tylko osoby z terenu danej parafii, ale także z różnych parafii a nawet diecezji. Instrukcja zachęca do hojnego przyjęcia grup proszących o możliwość uczestniczenia w formie nadzwyczajnej rytu rzymskiego a także kapłanów proszących o możliwość jej sprawowania okazjonalnie z niektórymi wiernymi.

Stwierdzono również, że wierni proszący o sprawowanie liturgii w formie nadzwyczajnej nie mogą popierać czy należeć do grup przeciwnych ważności czy legalności formy zwyczajnej czy też władzy papieża jako Najwyższego Pasterza Kościoła powszechnego. Było by to w jawnej sprzeczności z dążeniem do pojednania w Kościele, któremu pragnie służyć Motu proprio Benedykta XVI.

Stwierdzono ponadto, że kapłan, który może celebrować Mszę św. w rycie nadzwyczajnym oprócz tego, że musi być wolny od przeszkód kanonicznych, musi też dostatecznie dobrze znać łacinę i obrządek, aby rozumieć co wypowiada i czyni. Zachęca się biskupów do zapewnienia odpowiedniego przygotowania alumnom seminariów duchownych, a gdyby brakowało odpowiednich kapłanów zwrócenie się do księży należących do instytutów utworzonych przez Papieską Komisję „Ecclesia Dei”, którzy na co dzień korzystają z formy nadzwyczajnej.

W Instrukcji stwierdzono, że każdy kapłan diecezjalny i zakonny może sprawować Mszę św. w formie nadzwyczajnej bez udziału ludu, bez potrzeby zezwolenia przełożonych. Przedstawiono też normy dotyczące reguł liturgicznych i korzystania z ksiąg liturgicznych, możliwość używania języków nowożytnych w czytaniach mszalnych, korzystania przez duchownych z brewiarza łacińskiego sprzed reformy oraz celebrowania Triduum Sacrum dla grup wiernych, którzy pragną korzystać z rytu trydenckiego. Natomiast w odniesieniu do sakramentu święceń korzystanie z dawnych ksiąg liturgicznych dozwolone jest jedynie w instytutach zależnych od Komisji „Ecclesia Dei”. Zaznaczono, że zakonnicy mogą korzystać z ksiąg liturgicznych w swych obrządkach obowiązujących w roku 1962.

Źródło: KAI

http://www.bibula.com/?p=37704

Gajowy Marucha niestety do beczki miodu wwali drugą beczkę dziegciu.
1. W jaki sposób dwie, niemal diametralnie różne Msze Święte – jedna będąca bezkrwawą ofiarą, a druga „wspomnieniem uczty” – mogą być wyrazem tej samej wiary Kościoła?
2. Wprawdzie kapłan może odprawiać Mszę Świętą Wszechczasów bez żadnego zezwolenia, ale tylko gdy nie uczestniczą w niej żadni wierni!
3. Zamiast wyraźnego i jednoznacznego zakazu utrudniania bądź uniemożliwiania odprawiania Mszy Świętej Wszechczasów, Summorum Pontificum „zachęca [biskupów] do hojnego przyjęcia grup proszących o możliwość uczestniczenia w formie nadzwyczajnej rytu rzymskiego” . A więc po staremu ostateczna decyzja o zezwoleniu na jej odprawianie zostanie w rękach biskupów, większości z których nawet się nie śni żadna „hojność” wobec obmierzłych tradycjonalistów.
4. Jak można osiągnąć pojednanie w Kościele, którego (większa?) część kapłanów  już dawno odbiegła od Magisterium? Jak można pogodzić czystość wiary z herezjami, a prawdę z kłamstwem? To przekracza zdolności rozumienia prostego gajowego.
Admin.