Izrael zrywa połączenia lotnicze z Danią

Chce mieć własnych strażników z bronią na lotnisku w Kopenhadze.

Izraelskie władze rozważają wstrzymanie wszystkich lotów z Kopenhagi do Tel Awiwu. Powód? Duńczycy nie chcą się zgodzić na to, by izraelskie służby przeprowadzały kontrolę pasażerów odlatujących z tego portu lotniczego do Izraela – informuje haaretz.com.

Izraelczycy chcą także – jak informuje duński portal cphpost.dk – wprowadzić na lotnisko swoich strażników z bronią, którzy mieliby ochraniać “izraelskie strefy bezpieczeństwa” [sic! – admin].

Żądanie to jest związane z zamiarem wprowadzenia od 4 lipca przez izraelskie linie lotnicze Arkia Airlines połączeń między Kopenhagą a Tel Awiwem.

Duńczycy zdecydowanie sprzeciwili się pomysłom Izraelczyków. Zaproponowali jednak, by funkcjonariusze ich służb bezpieczeństwa towarzyszyli duńskim funkcjonariuszom podczas kontroli na lotnisku. Na to Tel Awiw nie przystał.

Jak stwierdza haaretz.com oznacza to, że nie tylko izraelskie samoloty nie odlecą z lotniska Kastrup w Kopenhadze do Izraela. Wstrzymane zostaną także loty duńskich linii lotniczych Cimber Sterling.

WB

http://www.sfora.pl/

Pedalstwo pod błogosławieństwem „Tygodnika Powszechnego”

Ostatnio „Tygodnik Powszechny” przyniósł informację, że polscy „chrześcijanie homoseksualiści” żądają w liście do Papieża „wystąpienia przeciwko homofobicznym aktom przemocy na świecie”.

Jeśli tak dalej pójdzie, to już niedługo z pretensjami do Papieża o „dyskryminację” wystąpią także „chrześcijańscy cudzołożnicy„, „chrześcijańscy złodzieje” czy „chrześcijańscy pijacy”.

Redaktor Artur Sporniak w obszernym tekście w „Tygodniku” rozważa za i przeciw dotyczące tych żądań „chrześcijańskich homoseksualistów”. Zdaniem Sporniaka, wprawdzie „nierealistyczne” jest oczekiwać zmiany doktryny Kościoła katolickiego w sprawie homoseksualizmu, to jednak zawarte są w tej inicjatywie homoseksualistów także „najbardziej słuszne postulaty”, a wśród nich ten, że „niewiele albo zgoła nic nie mówi się w Kościele o zawartej w Biblii „mowie nienawiści” wobec homoseksualistów”. Według red. Sporniaka, Biblia zatem posługuje się „mową nienawiści„. Czyżby redaktor katolickiego tygodnika wzywał do palenia lub wycinania fragmentów Pisma Świętego? W każdym razie jestem w dobrym towarzystwie, jeśliby nawet natchnieni autorzy Ksiąg Starego i Nowego Testamentu mieli się posługiwać „mową nienawiści”. A może to raczej język miłości dbającej o prawdę?

„Tygodnik Powszechny” po prostu wbija w głowy czytelników homoideologię, nawet nie stara się o pozory rzeczowej argumentacji. Przykładem jest zamieszczona wypowiedź redaktora „Więzi”, zdaniem którego „nie można bezwzględnie potępiać związków jednopłciowych”, ponieważ „bezinteresowna przyjaźń (…) jest możliwa między dwoma lesbijkami czy gejami”. Redaktor Cezary Gawryś opowiada się z tego powodu nawet „za ustawą o związkach partnerskich”. Zamiast jednak argumentów mamy tutaj próbę zablokowania dyskursu rzekomymi faktami, że jakoby „są takie pary jednopłciowe, które z oddaniem wspierają się aż do śmierci”. Ponieważ przeciwko faktom niemożliwa jest jakakolwiek argumentacja, w ten oto sposób – daniem słowa honoru, że homoseksualiści prowadzić mogą święte życie, wedle najwyższych chrześcijańskich wymagań – dalsza dyskusja zostaje wykluczona. Pozostawia nam się tylko posłuszne wykonywanie odgórnych rozkazów, a dla pytających, dyskutujących, wątpiących w homoideologię – lub ideał „dorzynania watahy” – pozostawia się tylko kaganiec, donosy i dokładanie zza węgła, czyli metody rodem nie tylko z piaskownicy, ale także ze swojskiego pejzażu PRL.

Fragment artykułu „Dorzynanie watahy?” Marka Czachorowskiego.
http://www.naszdziennik.pl

Aresztować Kaddafiego!

Czy decyzja Międzynarodowego Trybunału Karnego w sprawie przywódcy Libii może stać się pretekstem do podjęcia przez kraje zachodnie wojskowej interwencji lądowej w tym kraju?

Międzynarodowy Trybunał Karny wydał wczoraj nakaz aresztowania przywódcy Libii Muammara Kaddafiego, jego syna Saifa al-Islama oraz szefa wywiadu Abdullaha al-Senussiego. Są oni podejrzewani o popełnienie w swym kraju zbrodni przeciwko ludzkości. Jak stwierdziła pochodząca z Botswany sędzia Sanji Mmasenono Monageng: „Kaddafi ma absolutną, ostateczną i niekwestionowaną kontrolę nad libijskim aparatem państwowym i siłami bezpieczeństwa”, dlatego ponosi odpowiedzialność za wszelkie naruszenia praw człowieka w Libii.

Z wnioskiem o wydanie nakazu aresztowania zwrócił się miesiąc temu prokurator Trybunału Luis Moreno-Ocampo. Zarzuca Kaddafiemu zaplanowane zabijanie uczestników antyrządowych protestów w swoim kraju. Według niego, libijski prezydent opracował plan tłumienia protestów z użyciem „skrajnej przemocy ze skutkiem śmiertelnym”, a wraz z synem i szefem wywiadu realizował politykę „powszechnych i systematycznych ataków” przeciwko cywilom. Od wybuchu w połowie lutego rewolty w Libii zginęły, według prokuratora MTK, tysiące ludzi, zaś według danych ONZ około 750 tysięcy osób uciekło przed przemocą ze swoich miejsc zamieszkania.

Sędzia Sanji Mmasenono Monageng, przychylając się do wniosku oskarżenia, przyznała, że Kaddafi i jego syn „opracowali i zaaranżowali plan powstrzymywania i tłumienia za wszelką cenę obywatelskich demonstracji” przeciwko reżimowi, zaś Senussi wykorzystał swoje stanowisko służbowe, by wydawać rozkazy atakowania uczestników protestów. Oficjalnie libijskie władze zaprzeczają oskarżeniom.

Prokuratorzy Trybunału twierdzą, że są w stanie wykazać, iż oskarżeni popełnili zbrodnie opisane w konwencjach o łamaniu praw człowieka, które podlegają jurysdykcji MTK.

Jak premier rozumie prawa obywatelskie

Donald Tusk nie widzi nic złego i niestosownego w tym, że polskie MSZ składa dyplomatyczną skargę do Watykanu na polskiego obywatela – dyrektora Radia Maryja o. Tadeusza Rydzyka.

O bezprecedensowej i skandalicznej nocie MSZ szef rządu powiedział, że jej wysłanie było wynikiem „wyważonej decyzji”. Tymczasem, jak można było się spodziewać, Watykan nie zamierza dać się wciągnąć w propagandową kampanię rządu. Rzecznik Stolicy Apostolskiej ks. Federico Lombardi dał wczoraj do zrozumienia, że sprawa wypowiedzi dyrektora Radia Maryja w Brukseli nie jest powodem do podejmowania interwencji przez Watykan.

– Mogę uspokoić wszystkich obywateli, że za naszego rządu nikt, także o. Rydzyk, nie będzie ani represjonowany, ani – jak to było do niedawna – wyróżniany jakimiś szczególnymi względami władzy państwowej – stwierdził w Gdańsku Donald Tusk, oskarżając tym samym o. Tadeusza Rydzyka o korzystanie z jakichś przywilejów za czasów poprzednich rządów. Ale nie podał na to żadnych konkretnych dowodów.

W kolejnym zdaniu premier powrócił do tonu udawanej bezstronności, twierdząc, że jego gabinet będzie pilnował, by wszystkie decyzje urzędników państwowych „były obiektywne, tak by nikt, również o. Rydzyk, nie mógł korzystać z jakiegoś nadzwyczajnego statusu”. Cała wypowiedź sprawia wrażenie, jakby obecna polityka władz miała stanowić coś w rodzaju przeciwwagi dla poprzedników, którzy w opinii premiera faworyzowali dzieła dyrektora Radia Maryja. – Miałem wrażenie, że niektórzy w Polsce mieli poczucie narastającej bezkarności, dlatego jestem usatysfakcjonowany tym, że niektórzy, którzy mieli takie poczucie wszechmocy w Polsce, także odczują, że ich prawa są takie same jak każdego obywatela. Tak jak w przeszłości mój rząd, tak i w przyszłości nie będzie preferował nikogo, nawet jeśli ten ktoś jest księdzem dysponującym tak potężnym imperium, jak w przypadku o. Rydzyka – mówił Tusk.

Wariant rozbiorowy

Rozpoczyna się polska prezydencja w UE. Przez pół roku będziemy faszerowani szczególnie intensywną propagandą unijną, która będzie starała się ukryć fakt, że coraz wyraźniej widać, iż Polska żadnej roli do odegrania w UE nie ma – poza dostarczaniem gotówki i rąk do pracy.

Poniższy wywiad jest fragmentem książki „Michalkiewicz – wariant rozbiorowy” (dostępna w księgarni: http://sklep-niezalezna.pl/pl/p/Wariant-Rozbiorowy-Michalkiewicz-Sommer/472)

(Ze STANISŁAWEM MICHALKIEWICZEM rozmawia TOMASZ SOMMER)

Zacznijmy bardzo ogólnie. Jaka jest siła sprawcza polskich polityków w UE? Co oni mogą, a czego nie mogą?

Siła sprawcza polskich polityków w UE jest pochodną ciężaru gatunkowego Polski w UE. Jest on bardzo niewielki z uwagi na różne okoliczności, toteż i siła sprawcza polskich polityków w UE nie może być duża. Weźmy takiego charyzmatycznego premiera Jerzego Buzka – niby jest przewodniczącym Parlamentu Europejskiego, ale tak naprawdę to nie potrafił nawet zapobiec ocenzurowaniu wystawy na terenie Parlamentu w rocznicę katastrofy smoleńskiej, chociaż podobno faktem ocenzurowania był „wstrząśnięty”. Mechanizmy decyzyjne w UE nie dają Polsce, zwłaszcza po wprowadzeniu w życie traktatu lizbońskiego, specjalnych możliwości, toteż polscy politycy pełnią raczej rolę pasa transmisyjnego Komisji Europejskiej do Polski – tak samo jak związki zawodowe za komuny były transmisyjnym pasem polityki partii do szerokich mas pracowniczych.

Jednak z propagandy rządowej wynika, że polscy politycy w UE odnoszą same sukcesy. Odnosili je w kontaktach z UE Aleksander Kwaśniewski, Leszek Miller, a Kazik Marcinkiewicz to nawet ciągle krzyczał „Yes, yes, yes”. Potem bardzo zadowoleni byli Lech i Jarosław Kaczyńscy, a teraz uszczęśliwiony nadzwyczajnym powodzeniem jest Donald Tusk. Czy te wszystkie sukcesy to blaga?

Oczywiście. Co Polska miała z tych sukcesów? Nie potrafię podać ani jednego przykładu, natomiast na pas transmisyjny – proszę bardzo! Komisja Europejska bombarduje Polskę dyrektywami w liczbie co najmniej jednej dziennie – które nasi mężykowie stanu przekuwają potem własnymi słowami na ustawy. To jest właśnie przyczyna owej biegunki legislacyjnej, o której na Kongresie Nowej Prawicy mówił pan Krzysztof Habich.

Jak wytłumaczyć fakt, że w Polsce przedstawiciele „bandy czworga” – jak określamy obecne partie parlamentarne – kłócą się zawzięcie o każdą, wydawałoby się najbłahszą sprawę, a jeśli chodzi o UE to stoją na stanowisku podziwu godnej zgody – nawet konstytucję zmieniają jednogłośnie, gdy trzeba, a wszystkie unijne ustawy przechodzą bez najmniejszego wahania i zastanowienia?

No właśnie tak – że są pasem transmisyjnym. Wprawdzie Jarosław Kaczyński w retoryce polemicznej z Donaldem Tuskiem czasami odsłania rąbek prawdy, mówiąc o „kondominium” rosyjsko niemieckim nad Polską – ale w sprawie Anschlussu mówi jednym głosem z Platformą, PSL i SLD. Widać skądś wie, że unio sceptycyzm jest największą zbrodnią przeciwko ludzkości, wobec której nie ma przebaczenia.