Mocna odpowiedź Białorusi na sankcje USA

I znów zazdrościmy Białorusi, że rządzi nią mąż stanu, a nie służalczy pętak… – admin.

Białoruś wstrzymuje współpracę z USA dotyczącą pozbycia się zapasów wysoko wzbogaconego uranu; czyni to w odpowiedzi na amerykańskie sankcje gospodarcze wobec jej przedsiębiorstw – poinformowało w piątek MSZ w Mińsku.

Jak powiedział Wiaczesław Kuwszynau, szef białoruskiego Instytutu Badań Energetycznych i Jądrowych „Sosny”, do tej pory Białoruś na mocy ustaleń z USA oddała 10 proc. swoich zapasów paliwa jądrowego. Trafiło ono do Rosji – podała niezależna gazeta internetowa „Biełorusskije Nowosti”.

MSZ w Mińsku oświadczył, że „wprowadzenie nowych amerykańskich sankcji gospodarczych jest sprzeczne z duchem współdziałania i współpracy. W tych warunkach strona białoruska podjęła decyzję o zamrożeniu opracowywanych wspólnie z USA projektów dotyczących wymiany wysoko wzbogaconego paliwa jądrowego, w ramach inicjatywy ministerstwa energetyki USA zmniejszania globalnego zagrożenia” – poinformował rzecznik Andrej Sawinych w oświadczeniu opublikowanym na stronie internetowej resortu.

Zawieszony też został projekt stworzenia studiów MBA przy Białoruskim Uniwersytecie Państwowym w Mińsku – dodał rzecznik.

MSZ określiło sankcje gospodarcze USA jako „politycznie motywowane decyzje”, sprzeczne z międzynarodowymi zobowiązaniami USA. W ocenie resortu są one również „bardzo poważnym naruszeniem memorandum z Budapesztu z 1994 roku, zgodnie z którym Stany Zjednoczone zobowiązywały się do niestosowania wobec Białorusi środków presji gospodarczej”.

„Białoruś tak jak dotąd będzie zapewniać fizyczne bezpieczeństwo paliwa jądrowego w pełnej zgodzie z zobowiązaniami międzynarodowymi dotyczącymi nierozprzestrzeniania” broni jądrowej – dodał rzecznik. Zaznaczył, że Mińsk nie wyklucza „podjęcia nowych kroków w odpowiedzi” na amerykańskie restrykcje.

Oni oszukali Polskę

Polski.blog.ru

Według informacji zamieszczonych 18.08.2011 r. na portalu wp.pl, w najbliższych dniach ukaże się książka pt. „Oni oszukali Polskę” (okładka: http://i.wp.pl/a/f/jpeg/27396/oni_oszukali_okladka_550_copy.jpeg ).

„Wirtualna Polska” dotarła do książki (Romana) Polaka. Na okładce zza krat patrzą Jarosław Kaczyński, Zbigniew Ziobro i Mariusz Kamiński.

We wstępie możemy przeczytać, że celem książki jest udowodnienie, że prowokacja CBA [w ministerstwie rolnictwa] była od samego początku w sposób bezprawny wymierzona wyłącznie w Andrzeja Leppera. (…) Nie miał w tym przypadku żadnego znaczenia fakt, że był on niewinny i ani przez chwilę nie uczestniczył w aferze wymyślonej przez CBA. (…) Leppera uratował zdumiewający splot okoliczności, ktoś bowiem powiadomił go o zbliżającej się tragedii i szlag trafił całą prowokację.”

Wirtualna Polska przytacza fragmenty tej publikacji i zaznacza, że:

„W książce znalazły się dokumenty, listy oraz zeznania świadków komisji śledczej ds. nacisków. Zdaniem autora publikacji, wskazują one niezbicie, że za rządów PiS naciskano na służby i prokuratorów, a afera gruntowa od początku opierała się na nielegalnej prowokacji CBA, której jedynym celem było polityczne zniszczenie lidera Samoobrony. W tym sensie książka Oni oszukali Polskę ma stanowić zaprzeczenie ujawnionego niedawno projektu raportu Andrzeja Czumy.”

Zob.:  http://wiadomosci.wp.pl/

Nie znając jeszcze tej pozycji, chciałbym przypomnieć moją opinię w tej sprawie, sformułowaną jeszcze w 2006 roku:

Witold Poprzęcki: „Palestyna za czasów Chrystusa” – koniec

(Fragment 11)

Rzetelność Józefa Flawiusza i jej skutki

(…)
Dlatego też tu się zaczyna Józef-kolaboracjonista. Przez ostatnie dwa laty wojny palestyńskiej widzimy go w świcie Wespazjana, którego wspiera cennymi radami, wykonuje jego rozkazy, posuwając się do tego. że później pod rozkazami Tytusa w czasie oblężenia Jerozolimy podchodzi pod mury miasta i w języku aramejskim nawołuje swych rodaków do kapitulacji. Obrzucono go za to obelgami, w których słowo „aher” należało do najłagodniejszych, a pewnego razu obrzucono go nawet kamieniami, z których jeden trafił Józefa tak, że ten zemdlał. Powstańcy wypadli porwać go, ale legioniści nadbiegli w porę i ocalili Józefa przed zemstą rodaków.

Po upadku Jerozolimy Tytus /w pewnym sensie „kuzyn” Józefa, gdyż miał kochankę Berenice, również z rodu Hasmoneuszów pochodzącą/ darował Józefowi posiadłość ziemską w Judei oraz zabrał ze sobą do Rzymu, gdzie wyzwolił go i tym samym przyjął do rodowego nazwiska Flawiuszów”.
I we własnych pismach Józefa możemy przeczytać, jak ten były kapłan świątyni jerozolimskiej patrzy na triumf Tytusa, u strzemienia którego idzie Szymon Bar Giora, Jehoszua z Gaddy i inni, których tegoż jeszcze dnia udusi kat w świątyni Janusa, jak niesiony jest liturgiczny sprzęt ze zburzonej świątyni, a opis tej uroczystości kończy słowami:

„Było to dla Rzymu święto zwycięstwa, koniec wewnętrznych zaburzeń i początek świetlanej przyszłości”.

Ani jednej łzy żalu za ojczyzną i świątynią… „Flawiusz”! Tym nazwiskiem ród Flawiuszów kupił sobie Józefa i zamienił go w swego nadwornego kronikarza, dokładając zresztą do tego stałą pensję roczną. I ten „Flawiusz” nie mógł napisać, że burzenie świątyni na rozkaz Tytusa trwało półtora roku, że bardzo pracowicie rozwalano i rozwłóczono to wszystko, aż zostało mniej niż połowa fundamentu. Niepokoje na granicy partyjskiej przerwało dzieło niszczenia świątyni /zresztą i burzenia Jerozolimy/, ale po powstaniu Bar Kochby w 135 roku dzieła tego dokończono.

Ten „Flawiusz” nie mógł napisać, że zetknął się w Rzymie z chrześcijanami, którzy po prześladowaniach neronowych rozrośli się w tak potężną gminę, że dosięgli do … rodu Flawiuszy. Prześladowanie w 95 roku wszczęte z nakazu Domicjana przeciw tym, którzy uchylali się od podatku na rzecz Jowisza Kapitolińskiego objęło Klemensa Flawjusza, jego żonę Flawię Domityllę i siostrzenicę o tymże imieniu. W pismach Józefa Flawiusza nie znajdziemy ani słowa o tym. Czy dlatego, że Flawiusze przestali być cesarzami i przestali się opiekować swoim nadwornym historykiem, a Domicjan, choć z tego rodu pochodził, ale z innej linii, skłóconej z Wespazjanem i Tytusem?

Nie wiemy. Jedno jest w tej sprawie najbardziej irytujące, a mianowicie te okoliczności, że niezliczona ilość pisarzy chrześcijańskich bierze tego karierowicza i blagiera na serio, a polemiki na temat „Testimonium Flavianum” wypełniły by dziś dużą półkę biblioteczną.

Jesteśmy problemem

Na 2500 dziewczynek jedna rodzi się z zespołem Turnera. Prawie zawsze oznacza bezpłodność – jak większość zespołów genetycznych. Dla mnie jest to właściwie najistotniejszą konsekwencją tego zespołu. Musimy zapomnieć o dzieciach, nasi rodzice – o wnukach. Charakterystyczny wygląd, w ZT niski wzrost, szeroka klatka piersiowa, duża głowa, krótkie nogi i in., oraz pewne cechy charakteru, jak prostolinijność i duża wrażliwość na opinie i zachowania innych ludzi, wyróżniają nas w grupie i bywają powodem docinków i kpin, co sprzyja niskiej samoocenie i depresji. Powolność i trudności z koncentracją sprawiają, że nauka i praca kosztują nas więcej czasu i trudu.

Wywiad z Maliną Świć [na zdjęciu], cierpiącą na zespół Turnera, studentką III roku medycyny.

*                     *                  *

Prawo w  Polsce zezwala na zabijanie dzieci przed narodzeniem, jeśli są dotknięte chorobą genetyczną. Jak Pani się z tym czuje w sytuacji gdy u Pani stwierdzono jedną z takich chorób – syndrom Turnera?

„Boli mnie to (…) to są moi bracia i siostry” – ten cytat z JP II dobrze oddaje moje uczucia. To, że odmawia się im, niewinnym i bezbronnym, prawa do życia, sugeruje, że jesteśmy niepotrzebni, a nawet – szkodliwi. Jeśli to podstawowe prawo człowieka i ludzka godność nienarodzonych dzieci z wadami genetycznymi jest podważane, to logicznie nasuwa się pytanie: dlaczego więc ja żyję? Co różni tak istotnie mnie i „płód”, jak mówią obrońcy kompromisu czy „praw kobiet”, że za podniesienie ręki na moje życie sprawca trafiłby do więzienia, a ją (turnerki to zawsze kobiety) można rozszarpać na kawałki i wyrzucić do śmieci w majestacie prawa? Tylko wiek.  Niesie to przesłanie, że dla takich jak ja śmierć byłaby lepsza niż życie, że to jest lepsze też dla ich rodziców i społeczeństwa, bo jesteśmy problemem, ciężarem. Że nie powinnam dziś być na tym świecie, tylko mi się „upiekło” (oczywiście według prawa – moja mama nigdy nie myślała o aborcji, a gdyby wtedy wiedziała o moim zespole genetycznym, to nie zmieniłoby to jej decyzji).

Czy uważa Pani, że prawo w Polsce troszczy się o osoby chore?

O nienarodzone – nie. Skoro dopuszcza ich „usuwanie”, to na pewno nie jest to wyrazem troski. O takie jak ja – poprzez zasiłki pielęgnacyjne dla nieletnich czy stypendia i ulgi dla studentów. Dla pracodawców zatrudniających niepełnosprawnych są dofinansowania. Ale nie zapewnia nam szacunku i życzliwości innych – bo skoro takie osoby są problemem, który się „usuwa” w majestacie prawa, to jaka może być reakcja np. kolegów w klasie na jedną z nich?