Terror skandynawskich “Rzeczników Ochrony Praw Dziecka”

Grupa detektywistyczna Krzysztofa Rutkowskiego przyznała, że pod koniec czerwca (br.) odebrała polskie dziecko z domu norweskiej rodziny zastępczej w Oslo. Dziewięcioletnia Nikola została przekazana rodzicom w Polsce. Wydarzenie zwróciło uwagę na pewien kontrowersyjny proceder stosowany w wielu europejskich krajach.

Dziewczynka została przekazana norweskiej rodzinie zastępczej 30 maja za sprawą gminnej organizacji praw dziecka w Oslo. Z nieoficjalnych wiadomości wynika, że Nikola była smutna i osowiała, co zdaniem norweskich urzędników “miało wskazywać, że w polskim domu dzieje się coś niepokojącego”.

Bezradne państwo

Rutkowski działał na zlecenie rodziców dziecka. Podczas akcji Nikola pozostawała w ciągłym kontakcie z rodzicami. Dlatego bez sprzeciwu zsunęła się na lince z okna i ufając grupie detektywistycznej, pojechała do Polski. Zanim doszło do akcji odbicia dziecka, sprawa dziewięciolatki została zgłoszona do kierownika Wydziału Konsularnego polskiej ambasady w Oslo. Marek Pędzich przekonywał rodziców, że powinni współpracować ze stroną norweską. Zachęcał, aby skorzystali z adwokata i tłumacza oraz dostosowali się do norm państwa demokratycznego.

Rodzice Nikoli nie posłuchali przedstawiciela polskich władz. Wiedzieli, że nie mogą spodziewać się pomocy.

Szczęśliwi rodzice

Opis akcji Rutkowskiego przypomina film sensacyjny. Nieoznakowane samochody podjechały pod dom rodziny zastępczej. Sypialnia była na pierwszym piętrze. Nikola posiadała przy sobie telefon i pozostając w kontakcie z rodzicami, wiedziała, że będzie uwolniona. Zsunęła się na lince z okna i wsiadła do samochodu, aby wrócić do kraju. Rodzice zastępczy dopiero rano zorientowali się, że dziecka nie ma w pokoju. Rozpoczęło się poszukiwanie w całym kraju. Tymczasem prawdziwi rodzice już w Polsce, na konferencji prasowej zwołanej przez Krzysztofa Rutkowskiego, wyrażali swoje wzruszenie i zadowolenie. Detektyw stwierdził, że dziecko było po prostu więzione przez norweskie władze. Akcja odbicia była trudna, gdyż istniało ryzyko aresztowania i surowego ukarania przez norweski wymiar sprawiedliwości.

Św. Jan z Avili będzie ogłoszony Doktorem Kościoła Powszechnego

Na zakończenie Mszy św. dla seminarzystów w Katedrze Santa Maria la Real de la Almudena, podczas pielgrzymki do Hiszpanii, Ojciec Święty Benedykt XVI zapowiedział, że św. Jan z Avili, kapłan, zostanie niedługo ogłoszony Doktorem Kościoła Powszechnego.

– Podając do publicznej wiadomości tę informację tutaj, pragnę, aby słowo i przykład tego czcigodnego Pasterza były światłem dla kapłanów i tych, którzy z radością i nadzieją przygotowują się, by pewnego dnia otrzymać sakrament Święceń – powiedział papież.

Święty św. Jan z Avili urodził się w miejscowości Almodóvar del Campo koło Ciudad Real (środkowa Hiszpania) 6 stycznia 1499 lub 1500 r., a zmarł w Montilli koło Kordowy 10 maja 1569 r. Rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Salamance, ale przerwał je po IV kursie, gdy przeżył głębokie nawrócenie. Zapragnął zostać kapłanem i wyjechać na misje do nowo odkrytych „Indii”, czyli Ameryki. W 1526 r. przyjął święcenia kapłańskie, a aby uświetnić ten obrzęd, na przyjęcie z okazji swej Mszy prymicyjnej zaprosił 12 ubogich i postanowił sprzedać swój pokaźny majątek rodzinny i rozdać wszystko potrzebującym.

Był przyjacielem i doradcą wielkich świętych swoich czasów: Teresy od Jezusa, Jana od Krzyża, Ignacego Loyoli, Franciszka Borgiasza, Tomasza z Villanueva, Piotra z Alcántary i wielu innych. Prowadził intensywne życie duchowe, skupione zwłaszcza na modlitwie, kaznodziejstwie i formacji kandydatów do kapłaństwa. To sile jego kazań zawdzięczali swe nawrócenia tacy wybitni święci, jak marki de Lombay – późniejszy św. Franciszek Borgiasz czy św. Jan Boży, najwięcej jednak korzystali zwykli ludzie dzięki jego trosce o nich i zakładaniu kolegiów, w których kształciły się dzieci i młodzież. Napisał wiele dzieł, głównie o charakterze teologicznym i moralnym, a także prowadził rozległą korespondencję, pozostawiając po sobie obfitą liczbę listów. Kanonizował go w 1970 r. Paweł VI, a wcześniej Pius XII ogłosił go w 1946 r. patronem hiszpańskiego duchowieństwa diecezjalnego.

Kościół katolicki nadał dotychczas ten tytuł 33 świętym mężczyznom i kobietom.

Dwie Ameryki. Ameryka Romańska i Ameryka Fenicka.

Artykuł traktuje o jednym z ulubionych tematów gajowego: różnice między obu Amerykami, wynikające z różnic między katolicyzmem kolonizatorów Ameryki Południowej a protestantyzmem kolonizatorów Ameryki Północnej. – admin

Czołowi metapolitycy południowoamerykańscy (Carlos A. Disandro, Alberto Buela czy Primo Siena), reorientujący refleksję geopolityczną na tory humanistyczne i transcendentalne, od dawna zwracają uwagę na fundamentalną przeciwstawność dwu Ameryk, powstałych i rozwijających się w zupełnie odmiennym kontekście religijnym, kulturalnym i politycznym. W tej krótkiej nocie streścimy zasadnicze myśli jednego z tych autorów – argentyńskiego filologa klasycznego, filozofa, teologa i poety Carlosa Alberta Disandro (1919-1984).

Punktem wyjścia jego refleksji jest teza, iż Ameryka jako kontynent stanowi geograficzny, geologiczny i kosmograficzny odpowiednik półkuli wschodniej; to przestrzeń geopolityczna otwarta na sakralizację, jaka dokonała się w naszej części świata, ale do czasu jej odkrycia przez Kolumba i innych konkwistadorów „dziewicza” i niejako uśpiona.

Odkrycie Ameryki zmienia tę sytuację: odtąd spotykają się w niej i łączą ze sobą geografia z historią. Ameryka staje się przestrzenią geopolityczną włączoną w dziedzictwo Imperium Rzymskiego i jego średniowiecznych następstw, na czele z religijnymi (chrześcijaństwem). Z tą samą chwilą jednak następuje na półkuli zachodniej odtworzenie sięgającego starożytności podziału świata (post)rzymskiego na dwie części: centrum („przestrzeń wewnętrzną”) i peryferie imperium. Owo odtworzenie przebiera postać polaryzacji na „zromanizowaną Amerykę hiszpańską” (América hispánica romanizada) oraz peryferyjną Amerykę brytyjską (América británica), która jest „oddzielona od większości świata” – jak pisał już o starożytnej Brytanii poeta Wirgiliusz.

Żydomasońska rewolucja w Kościele Katolickim: meksykańska żydomasoneria opłakuje śmierć „Jana XXIII”

To było dawno, ale przeczytajmy… – admin.

Źródło: http://www.traditioninaction.org/ProgressivistDoc/A_145_J23-Masons.html
Tłum. z jęz. ang. GREGORIUS

W związku ze śmiercią „papieża Jana XXIII” dnia 3 czerwca 1963 roku, meksykańska żydomasoneria opłaciła ogłoszenie prasowe opublikowane w meksykańskich gazetach.

Powyżej zamieszczona jest kopia oryginalnego ogłoszenia Meksykańskiej Zachodniej Wielkiej Loży opublikowanego dnia 4 czerwca 1963 roku w gazecie „El Informador”. Poniżej przedstawiamy tłumaczenie treści ogłoszenia z języka hiszpańskiego.

„MEKSYKAŃSKA ZACHODNIA WIELKA LOŻA Wolnych i Uznanych Wolnomularzy w związku ze śmiercią PAPIEŻA JANA XXIII otwarcie wyraża swój żal i smutek z powodu straty tego wielkiego człowieka, który przeprowadził rewolucję w sferze idei , myśli i formach liturgii rzymskokatolickiej. Encykliki „Matka i nauczycielka” i „Pokój na ziemi” dokonały rewolucji w pojęciach akceptując PRAWA CZŁOWIEKA I JEGO WOLNOŚĆ. Ludzkość straciła wielkiego człowieka a my wolnomularze uznajemy jego wzniosłe zasady, jego humanitaryzm i jego ducha WIELKIEGO LIBERAŁA.”

Guadalajara, Jalisco, Mexico, 3 czerwca 1963
MEKSYKAŃSKA ZACHODNIA WIELKA LOŻA
Jose Guadalupe Zuno Hernandez

http://stopsyjonizmowi.wordpress.com

Gajowy przypomina, że w Kościele Katolickim każdy  odpowiada za swe czyny osobiście i indywidualnie – odpowiedzialność zbiorowa nie istnieje. I choć w oczach ludzi niezorientowanych wydawać się może, iż Kościół popełnia błędy, to błędy popełniają konkretni ludzie. Kościół Chrystusowy pozostaje święty. – admin.