Wszystko o 9/11

Ta informacja powinna była ukazać się miesiąc temu. Niestety, admin podczas swych wędrówek po górach nie posiadał odpowiednich narzędzi do jej opublikowania. Mimo wszystko wciąż jest i długo jeszcze będzie aktualna.
To nie jest reklama. Admin zamieszcza ją po znajomości :-).

Najnowsza oferta OFICYNY AURORA.

Komplet 4 książek na temat wydarzeń, jakie miały miejsce 11 września 2001 roku w USA.

Jedyne rzetelne opracowanie tego dramatu na polskim rynku! Autorem książek jest Sławomir M. Kozak, kontroler ruchu lotniczego, instruktor i egzaminator lotniczy. Współpracuje z organizacjami dążącymi do wyjaśnienia prawdy o wydarzeniach 11 września 2001 roku, jak Citizen Investigation Team, Patriots Question 9/11, 911 Truth Organization, Muslim-Christian-Jewish Alliance for 9/11 Truth oraz Pilots For 911 Truth Organization.

Ta ostatnia zrzesza amerykańskich pilotów wojskowych i cywilnych, z których wielu latało samolotami, „uprowadzonymi” rzekomo we wrześniu 2001 roku przez islamskich terrorystów. Znali też oni „uprowadzone” załogi. Sławomir M. Kozak, jako jedyny Polak, jest od kilku już lat, członkiem tej organizacji. Wraz z książkami Czytelnik otrzyma też 4 filmy dokumentalne, jakie na temat zamachów wyprodukowała organizacja Pilots For 911 Truth. Wszystkie mają polskie napisy.

Cena zestawu (wraz z kosztami wysyłki), to tylko 150 PLN! Oszczędność to 30 PLN i brak dodatkowych kosztów za kilka przesyłek pocztowych.

„Sławomir M. Kozak tym dokumentalnym kwartetem na zawsze „skazał się” na bycie pisarzem „kontrowersyjnym”, „fanatykiem spiskowych teorii”, a w praktyce czytelniczej – pisarzem „drugiego obiegu”. Ten jego „podziemny” status, jako pisarza, jakże jest bliski mojemu! Obaj jedziemy na tym samym, rozklekotanym wehikule zmasakrowanej historii czasów najnowszych.”

Henryk Pająk

ZAMÓWIENIA:
Oficyna „Aurora”
http://www.oficyna-aurora.pl
oficyna_aurora@o2.pl
tel: (22) 398 18 62
fax: (22) 398 18 63

Film polskiego reżysera opowiadający o 9/11.

11 września przypada okrągła rocznica zamachów w Nowym Jorku. W niedzielę 11 września Kino Wisła zdecydowało się pokazać film „Pryzmat zbrodni” w reżyserii polskiego reżysera tworzącego w USA, Jarka Kupścia.

Kontrowersyjny, otwierający wiele pytań film to pierwsza fabuła powstała na podstawie wydarzeń 11 września 2001 roku.

Ten film OFICYNA AURORA reklamuje już od kilku lat.

Zobacz:
http://kultura.wp.pl/title,Film-na-podstawie-wydarzen-11-wrzesnia-2001-roku,wid,13757333,wiadomosc.html?ticaid=1cfe0

27 lat po porwaniu ks. Jerzego Popiełuszki wciąż nie znamy prawdy o okolicznościach jego męczeńskiej śmierci

Zakłamana zbrodnia *

Sprawa zamordowania ks. Jerzego Popiełuszki – kapelana podziemnej „Solidarności” – największego ruchu wolnościowego w powojennej Europie, pozostaje nadal nie wyjaśniona. Pomimo upływu ponad 20 lat od tamtego jakże dramatycznego dla wszystkich Polaków wydarzenia, nadal nie znamy pełnej prawdy o kulisach tej zbrodni i jej głównych zegarmistrzach. Dwukrotne próby wyjaśnienia okoliczności tej zbrodni i ustalenia rzeczywistych sprawców morderstwa księdza przez prokuratora Andrzeja Witkowskiego niestety nie zakończyły się całkowitym sukcesem. Prokurator Witkowski dwukrotnie odsuwany był od tego śledztwa, zazwyczaj wtedy gdy udawało mu się zebrać nowy materiał dowodowy. Jednak pomimo niedokończenia śledztwa, A. Witkowskiemu udało ustalić wiele nowych faktów dotyczących przebiegu zdarzeń w wyniku których doszło do śmierci księdza. Wszystkie ustalone przez Witkowskiego fakty w sposób fundamentalny podważają cała dotychczasową wiedzę na temat śmierci ks. Jerzego.

Z zebranego przez prokuratora materiału wyłania się pierwszoplanowa rola w całej sprawie kierownictwa MSW i gen. Czesława Kiszczaka. Tym samym ustalone przez Witkowskiego fakty wskazują nieodparcie, że sprawę morderstwa ks. J.Popiełuszki należy wyjaśnić ponownie i w sposób całościowy. Śledztwo jest nadal prowadzone przez prokuratorów IPN, jednak nadal nie jesteśmy w stanie oficjalnie poznać prawdy na temat tej zbrodni.

Przez wiele lat obraz tego zdarzenia kształtowany był przez komunistyczną propagandę, w rezultacie czego, nieprawdziwy obraz zdarzeń w wyniku których miał zginąć ksiądz Popiełuszko, został głęboko zakorzeniony w świadomości polskiego społeczeństwa jako obraz prawdziwy. Nic zresztą dziwnego, skoro za propagandowym obrazem tej zbrodni stały ustalenia przeprowadzonego przez aparat ścigania śledztwa i wyrok Sądu Wojewódzkiego w Toruniu wobec czterech zatrzymanych funkcjonariuszy Departamentu IV MSW. Opinia publiczna do końca istnienia PRL poprzez zaplanowane działania MSW, pozbawiona była możliwości zweryfikowania oficjalnej wersji na temat tego zdarzenia. Tymczasem oficjalne wersja śmierci ks. J.Popiełuszki była wersją całkowicie skonstruowaną przez aparat władzy a ściślej, jego zbrojne ramię czyli Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.

Zwycięstwo Rozpłochowskiego po latach

Sławomir Cenckiewicz dla wPolityce.pl: Zwycięstwo Rozpłochowskiego po latach. „To lektura wciągająca i demaskatorska”.

„Postawią ci szubienicę, a mi tron.
Ciebie powieszą, a mnie będą wielbili!”
Lech Wałęsa do Andrzeja Rozpłochowskiego w 1981 r.

Zwycięstwo Rozpłochowskiego po latach

Pamiętniki Andrzeja Rozpłochowskiego to lektura wciągająca i demaskatorska. Nie są uładzoną i polakierowaną formą zwierzeń byłego lidera śląskiej „Solidarności”, który jak wielu, po latach, próbuje przedstawić własne zasługi. Nie ma w niej tematów tabu, stąd też Rozpołochowski bez skrupułów opisuje swoje członkostwo w Związku Młodzieży Socjalistycznej, służbę ojca w gdańskiej bezpiece, problemy rodzinne, osaczanie przez agentów KGB we Włoszech oraz bolesne w skutkach – również dla jego bliskich – prowokacje SB. Autor twardo stąpa po ziemi, a subiektywne oceny konfrontuje nierzadko z dokumentami źródłowymi (ze sprawy operacyjnego rozpracowania krypt. „Lider”).

Ale ta książka jest także fascynującą podróżą w przeszłość nie tylko Rozpłochowskiego, ale też wielu zapomnianych dziś bohaterów walki z komunizmem. Kiedy ją czytałem przychodziły mi na myśl słowa Anny Walentynowicz z marca 2010 r., kiedy po lekturze maszynopisu mojej książki o niej zwróciła się do mnie tymi słowami:

„Tyle zła, tyle zdrady i ludzkiej podłości opisał pan w tej książce. Jak mieliśmy wygrać, skoro tylu wokół nas nam przeszkadzało. Ale dobrze, że pan to wszystko pokazał. I najważniejsze, że nie zrobił pan ze mnie wszystkowiedzącego, jednoosobowego bohatera »Solidarności«, ale ukazał pan wysiłek zbiorowy tysięcy Polaków. Bo »Solidarność« to narodowe powstanie przeciwko komunistom”.

Słowa nieodżałowanej „Anny Solidarność” można odnieść również do lektury pamiętników Rozpłochowskiego. To niesamowite jak wiele z opisanych na kartach tej książki mechanizmów dezintegracji górnośląskiej „Solidarności” w latach 1980-1981 przypomina mi ciąg zdarzeń, jakie miały miejsce w tym czasie w Trójmieście. Nawet główni aktorzy są ci sami. Wałęsa, Mazowiecki, Geremek, Jaruzelski…, wspierani przez agenturę i „pożytecznych idiotów” w regionie. Identyczne były też pola konfliktu z grupą Wałęsy. Począwszy od 1981 r. samozwańczy „wódz” nagminnie łamał zasady wewnątrzzwiązkowej demokracji, bez mandatu władz krajowych NSZZ „Solidarność” prowadził potajemne rozmowy z komunistami a przy pomocy agentury dążył do wyeliminowania swoich oponentów.

Będzie pomnik wysiedlonych Polaków

W Gdyni powstanie pomnik upamiętniający mieszkańców wysiedlonych przez niemieckich okupantów. We wtorek, w miejscu gdzie w czasie II wojny światowej wysiedlani czekali na wywózkę, wmurowano kamień węgielny pod monument.

Inicjatorem budowy pomnika jest Stowarzyszenie Gdynian Wysiedlonych. W zabiegach wspiera je miejscowy samorząd, IPN a także mające swoją siedzibę w Gdyni Stowarzyszenie Powiernictwo Polskie.

Jak poinformował PAP prezes Stowarzyszenia Gdynian Wysiedlonych Benedykt Wietrzykowski, nie wiadomo jeszcze, jak będzie wyglądał pomnik, który stanie na Placu Gdynian Wysiedlonych – przy skrzyżowaniu ulic Starowiejskiej i Dworcowej. – Do końca grudnia wraz z miastem chcemy rozstrzygnąć konkurs na projekt, a potem – gdy tylko zbierzemy odpowiednie fundusze – przystąpimy do budowy – powiedział prezes.

Gdynia była pierwszym polskim miastem, w którym Niemcy rozpoczęli wysiedlenia polskiej ludności. Akcja ta miała początek w połowie października 1939 roku i trwała do 1942 roku. W pierwszej fazie wysiedleń Niemcy ogłaszali wykwaterowanie danej dzielnicy dając Polakom od kilku do kilkunastu godzin na opuszczenie domów czy fabryk.

Wysiedleńcom pozwalano zabrać z sobą tylko niewielką część majątku (ok. 30 kg na osobę). W zamkach drzwi do swoich mieszkań czy domów Polakom nakazywano zostawić komplety kluczy. Lokale te zajmowali później Niemcy sprowadzeni do budowy m.in. portu wojennego w Gdyni.

Wysiedlanym Polakom Niemcy nakazywali stawić się w wyznaczonym miejscu, skąd organizowano dla nich transport na teren Generalnego Gubernatorstwa (najczęściej w okolice Częstochowy, Krakowa, Kielc, Lublina). Jeszcze przed wysiedleniami z niemieckiego nakazu, wielu Polaków samodzielnie opuściło Gdynię w obawie przed represjami.

Nie wiadomo, ilu konkretnie Polaków opuściło Gdynię wskutek niemieckiej okupacji. Wiadomo jednak, że przed wrześniem 1939 roku mieszkało w niej 127 tys. osób i w przeważającej większości byli to Polacy.

– Natomiast spis przeprowadzony w grudniu 1939 roku mówi, że w Gdyni i kilku okolicznych miejscowościach żyło około 56 tys. osób narodowości polskiej i niemieckiej – powiedziała PAP zajmująca się sprawą gdyńskich wysiedleń dr Monika Tomkiewicz – historyk Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Gdańsku.

Zdaniem Tomkiewicz można szacować, że w czasie wysiedleń Gdynię opuściło co najmniej 70 tys. Polaków. Stowarzyszenie Gdynian Wysiedlonych mówi nawet o 80 tys. osób.

http://niezalezna.pl/

Zwycięstwo po ośmiu latach

Stan Michigan wprowadził ustawę zakazującą wykonywania jednej z najbardziej makabrycznych form zabijania dzieci nienarodzonych określanej mianem aborcji przez częściowe urodzenie. Gubernator stanu Rick Snyder podpisał dokument, który lokalny parlament uchwalił po wieloletniej walce obrońców życia. Zakaz zacznie obowiązywać 1 stycznia przyszłego roku.

– Już więcej nie uświadczymy aborcji przez częściowe urodzenie w wielkim stanie Michigan – powiedziała przewodnicząca miejscowego oddziału organizacji Right to Life (Prawo do Życia) Barbara Listing. – Ponad 15 lat temu ta przerażająca procedura aborcyjna ujrzała światło dzienne. Od tego momentu obywatele ruchu pro-life współdziałali z wybranymi przez siebie władzami, aby zakazać tej formy aborcji w Michigan. Dziś świętujemy to osiągnięcie, nie dla nas samych, ale ze względu na nasz stan jako całość – dodała. Jak podkreśliła, podpis złożony przez gubernatora Snydera przywraca wiarę w respektowanie życia człowieka oraz w sens jego świętości.

Prawo zakazujące zabicia dziecka przez częściowe urodzenie zostało wprowadzone w całym kraju przez prezydenta USA George´a W. Busha w 2003 r. oraz podtrzymane przez Sąd Najwyższy w 2007 r., w kilku stanach starano się je obejść. Tak stało się m.in. w Michigan, gdzie wprowadzenie zakazu przez osiem lat torpedowały zarówno lokalne sądy, jak i politycy. Pierwszą tego typu ustawę próbowano wprowadzić tam już w 1996 roku, wówczas to właśnie jej wejście w życie zatrzymał sąd. Z kolei w 2003 r. podobną ustawę zawetowała gubernator Jennifer Granholm. Zwolennikiem aborcji przez częściowe urodzenie jest również obecny prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama, który powiedział, że gdyby był senatorem w czasach, gdy próbowano doprowadzić do zatrzymania tej procedury, opowiedziałby się przeciw zakazowi.

Do obecnego rozstrzygnięcia doprowadziła inicjatywa zapoczątkowana już w 2004 roku. Wtedy to Right to Life zaczęła zbierać podpisy obywateli pod ustawą nakazującą gubernatorowi zawetowanie ustawy aborcyjnej, która zezwala na przeprowadzanie aborcji przez częściowe urodzenie. Zebrano wówczas 460 034 podpisy w ciągu zaledwie trzech miesięcy. – Dzisiaj Michigan dołączyło do dziesiątek stanów, które jasno deklarują, że nie ma jakiegokolwiek prawa, które pozwala zabić dziecko będące zaledwie kilka cali od zdrowych narodzin – podsumowuje Listing.

Łukasz Sianożęcki
http://naszdziennik.pl/

Od Iwana Groźnego do Dzierżyńskiego

Kino rosyjskie, w przeciwieństwie do polskiego, uratowało swoją mocna pozycję z lat przed 1989 rokiem. Polski widz został jednak praktycznie odcięty od kontaktu z tym kinem, może nie totalnie, ale w dużym stopniu. Co jakiś czas docierają do nas na DVD filmy rosyjskie, ale jest to jedynie drobna część produkcji naszych wschodnich sąsiadów. Dzisiaj chciałbym krótko napisać o dwóch filmach: „Czekiście” i „Carze”. Oba traktują o tym samym – o władzy i jej szaleństwach. Oba odnoszą się do z pozoru odległych epok – „Car” opowiada o czasach Iwana Groźnego, a „Czekista” o rewolucji październikowej.

Film Aleksandra Rogożkina „Czekista” powstał dosyć dawno, bo w 1992, na fali antykomunistycznego buntu. Jednak film ten przeminął wtedy bez echa i dopiero teraz zyskał popularność. Wydanie na DVD (w 2009) wywołało nową falę tego zainteresowania. Film uchodzi za obraz bardzo surowy, drastyczny i kontrowersyjny. Tytułowy bohater, rosyjski inteligent przesiąknięty ideą rewolucji i zbawiania świata – staje na czele lokalnego CzeKa. Jego praca jest monotonna i systematyczna – codziennie setki wyroków, przesłuchań i egzekucji. On sam jest zawsze na miejscu kaźni, w piwnicy budynku CzeKa. Więźniowie nago podchodzą pod ścianę, za nimi staje pięciu czekistów z naganami i na znak dawany kijem – padają strzały. Ciała transportowane są na wózku, potem wyciągane przy pomocy sznura na dziedziniec budynku, a następnie na ciężarówkę. Przez cały film ta scena pokazywana jest wiele razy – monotonna, systematyczna maszynka do mięsa. Z nieprzeniknioną twarzą przechadza się po tej ponurej piwnicy Andriej Śrubow, główny bohater filmu. W przerwach między egzekucjami – Śrubow przesłuchuje więźniów i wydaje wyroki. Dziesiątki nazwisk i tylko jeden wymiar kary – rozstrzelanie, bez wyjątku, za byle co, za nic. W przerwach dwaj kaci – Śrubow i Izaak Katz – dyskutują o roli terroru w praktyce rewolucji. Dochodzą do przekonania, że rewolucja francuska popełniła błąd urządzając publiczne egzekucje. Teraz tak nie będzie – wyroki wykonuje się w podziemiach katowni CzeKa, nikt o niczym nie wie, nikt nie słyszy, bo egzekucje zagłusza muzyka z patefonu.

Bohater, z pozoru beznamiętny morderca w imię idei, absolutny fanatyk, pan życia i śmierci – w pewnym momencie zaczyna się łamać. Najpierw widzimy jego twarz, skurcze, potem pot na czole i wreszcie wielkie zaskoczenie – nagi rzuca się pod lufy swoich czekistów. W ostatniej chwili jego podwładni ratują go od śmierci, ale jest już za późno – Śrubow popadł w obłęd i kończy w szpitalu psychiatrycznym pod strumieniem zimnej wody.