Egipska Tora

The Egyptian Torah
Why did the ancient Israelites lie about ancient Egypt?
http://ashraf62.wordpress.com/the-egyptian-torah-2/#comment-622
Dr Ashraf Ezzat – 23.10.2011 tłumaczenie Ola Gordon

Dlaczego starożytni Izraelici kłamali o starożytnym Egipcie?

James Henry Breasted

Wolimy określać siebie w kategoriach „dokąd zmierzamy”, a nie „skąd pochodzimy”. Teraz człowiek jest tak bardzo mądrzejszy niż dawniej, że wszystko, co dotyczy przeszłości, jest dla nas przestarzałe i bez znaczenia. Nasza ignorancja na temat przeszłości nie bierze się z braku informacji, ale z naszej obojętności. Nie wierzymy, że historia jest ważna.

Koncepcja historii odgrywa fundamentalną rolę w ludzkiej myśli. To daje możliwość „uczenia się z historii”. I wskazuje możliwość lepszego zrozumienia siebie w teraźniejszości, przez zrozumienie sił, wyborów, zmian i okoliczności, które doprowadziły nas do obecnej sytuacji. Nie ma zatem nic dziwnego w tym, że historycy i filozofowie czasami kierowali swe wysiłki w stronę badania dziejów i charakteru wiedzy historycznej. Refleksje te można zgrupować w zbiór prac o nazwie „filozofia historii”.

Amerykański historyk, archeolog i egiptolog, James Henry Breasted (1865-1935), jest jednym z tych historyków, którzy badali historię, nie poprzestając tylko na datach i imionach przodków i zapisach ówczesnych wydarzeń w odległej przeszłości, ale używał swojego intelektualnego skalpela, by zagłębić się w zakrytą prawdę historyczną, co przeniosło go do podówczas jeszcze tajemniczego świata starożytnego Egiptu, gdzie odkrył dla całej ludzkości, że to tutaj po raz pierwszy w historii ludzkości pojawiło się ludzkie sumienie.

Świt sumienia

W swojej książce-arcydziele „Dawn of conscience” [Świt sumienia], Breasted napisał: „Podobnie jak większość chłopców z dzieciństwa nauczyłem się Dziesięciu Przykazań. Nauczono mnie przestrzegać je, bo zapewniano, że przyszły z nieba do rąk Mojżesza, że posłuszeństwo wobec nich było bardzo ważne. Pamiętam, że ilekroć skłamałem, pocieszałem się tym, że nie ma przykazania „Nie kłam”. W późniejszych latach, kiedy był znacznie starszy, zacząłem niepokoić się faktem, że kodeks moralny, który nie zakazywał kłamstw, wydawał się niedoskonały, ale to było dużo wcześniej zanim zadałem sobie ciekawe pytanie: Skąd wzięło się moje rozumienie tej niedoskonałości? Skąd wzięła się moja moralna miara, kiedy odkryłem tę lukę w Dekalogu? To odkrycie spowodowało czarny dzień dla mojego odziedziczonego szacunku dla teologicznego dogmatu „objawienia”. Musiałem zmierzyć się z bardziej niepokojącymi doświadczeniami, kiedy jako młody orientalista, dowiedziałem się, że Egipcjanie posiadali standardy moralne o wiele wyższe od Dekalogu, ponad 1000 lat zanim go napisano”. [Istnieje wszak przykazanie, by nie dawać fałszywego świadectwa, co autor chyba przeoczył – admin]

Żyd o Izraelu i Polsce

Straty terytoriów Palestyny

„Unia Europejska nie mówi w tej sprawie (problemu palestyńskiego – przyp – AŚ) jednym głosem. Problemem są Polska, Czechy i inne kraje Europy Wschodniej. Jesteście bardziej proamerykańscy niż pozostali Europejczycy. Większość Europy Zachodniej zdecydowanie dystansuje się w tej sprawie od Waszyngtonu.

Pytanie, czy stanowisko Polski i Czech, które hamują tu Europę, będzie się zmieniać. Byłem w Polsce, kiedy wizytę w Izraelu składał premier Tusk. Powiedział on, że Polska jest najwierniejszym przyjacielem Izraela. To bardzo zabawne, bo w tym samym czasie w Izraelu przeprowadzono badania opinii publicznej i okazało się, że ulubionym państwem izraelskich Żydów są Niemcy. Polska znalazła się na końcu listy. Polski rząd jest zatem proizraelski, ale Izraelczycy nie są w zamian propolscy”.  (Prof. Jeff Halper, antropolog, żydowski działacz pokojowy, zwolennik niepodległości Palestyny w wywiadzie dla Tygodnika Powszechnego nr 42 z 16.10.2011 r.).

Profesor Halper ma oczywiście rację, tak w sprawie Palestyny, jak i w kwestii serwilistycznego stosunku władz polskich do Izraela. Jedno słowo komentarza należy się jednak w sprawie naszego stosunku do Izraela i kwestii palestyńskiej, tym bardziej, że niektórzy prawicowcy, a nawet narodowcy, dość ślepo popierają Izrael, posuwając się do stwierdzenia, że Izrael trzeba wspierać, bo jest reprezentantem naszej cywilizacji na Bliskim Wschodzie (czym określają poziom swojej wiedzy o teorii cywilizacji Feliksa Konecznego)!? Powołują się przy tym na przedwojenne poparcie Ruchu Narodowego dla emigracji Żydów polskich do Palestyny.

Umarł Osadczuk

19 października 2011 r. zmarł w Berlinie Bohdan Osadczuk, kawaler Orderu Orła Białego, współtwórca i orędownik idei Jerzego Giedroycia, czyli zmodyfikowanego prometeizmu (w tym również zmodyfikowanej piłsudczyzny), bohater tzw. elit polskich, zarówno okrągłostołowych, okołopisowskich, jak i neolewicowych (A. Kwaśniewski). Oto, co na jego temat ma do powiedzenia jedna z czołowych postaci neoprometeizmu w Polsce, swego czasu będąca w zespole doradców prezydenta Lecha Kaczyńskiego, Bogumiła Berdychowska:

„Odeszła jedna z najważniejszych postaci działających na rzecz dialogu polsko-ukraińskiego. Dla strony ukraińskiej, czy ukraińskiej emigracji, to z całą pewnością postać numer jeden. – Był wieloletnim – od 1950 roku aż do śmierci Jerzego Giedroycia – współpracownikiem paryskiej „Kultury”. Pisał o sprawach ukraińskich i o sprawach niemieckich, pod pseudonimem Alexander Korab – stwierdziła Berdychowska” (za PAP, Onet).

Co innego do powiedzenia na temat tej postaci ma płk Jan Niewiński, dowódca samoobrony w Rybczy na Wołyniu, od wielu lat jeden z liderów środowiska kresowego. W swoim ostatnim wystąpieniu („O przywrócenie prawdy historycznej”) napisał m.in.:

„(Jerzy Giedroyc) Przygarnął też do współpracy Bohdana Osadczuka. Jerzemu Giedroyciowi i Bohdanowi Osadczukowi należy poświęcić osobne opracowanie, ale to powinni uczynić niezależni historycy. Trzeba jednak tu wspomnieć, że Jerzy Giedroyć odmówił przyjęcia nadanego mu przez Aleksandra Kwaśniewskiego Orderu Orła Białego, zaś Bohdan Osadczuk, przedwojenny komunista, a w początkach okupacji niemieckiej faszysta, komisarz niemiecki i depolonizator Chełmszczyzny, stypendysta Hitlera – w czasie wojny studiował w Berlinie i brylował w salonach dygnitarzy niemieckich – po wojnie znów komunista, doradca i zły duch kancelarii prezydenckich RP, gloryfikator dywizji Waffen SS-Galizien, zabiegał również o nadanie przez KUL doktoratu honoris causa Wiktorowi Juszczence. Został nagrodzony Krzyżem Komandorskim przez Lecha Wałęsę, a przez Aleksandra Kwaśniewskiego – Orderem Orła Białego. Ponadto otrzymał on wiele honorowych doktoratów od polskich uczelni.”

Jaskrawy, ewidentny kontrast w ocenie zmarłego przekłada się na równie jaskrawy kontrast w aspekcie wyboru kierunku politycznego dla Polski. Jest smutnym faktem, że w polityce prowadzonej przez państwo polskie od 1989 r. panuje niepodzielnie prometeizm w wersji giedroyciowskiej. Ma on różne barwy, różnie kolejne ekipy rozkładają akcenty (wersję hard mieliśmy w okresie prezydentury Lecha Kaczyńskiego), ale fundament pozostaje niezmienny, ten sam. Złagodzenie pewnych elementów idei prometejskiej np. przez rząd Tuska w ostatniej kadencji (próba porozumienia z Rosją bez uzależniania od historii i tzw. demokratyzacji), prowadzi do oskarżeń o zdradę. Owo złagodzenie nie powinno rodzić reakcji także w drugą stronę – to nie jest odejście od polityki prometejskiej – to jedynie modyfikacja wymuszona okolicznościami, bardziej akceptowalna i plastyczna jej wersja. Nic poza tym. Katastrofalna polityka wobec Białorusi, pouczanie Ukrainy jak powinna sądzić własnych obywateli, czy próby kontynuacji linii wytyczonej przez poprzednika na kierunku Kaukaskim (prezydent Komorowski), najdobitniej o tym świadczą.

Polityka narodowa będąca wyrazem klasycznej linii Dmowskiego jest zaprzeczeniem polityki prometejskiej. Punkty wspólne jakie między tymi politykami istnieją to tylko powierzchowne zbieżności. W istocie nie ma i nie może być kompromisu pomiędzy polityka narodową i prometejską. Kompromis taki nie byłby w swej istocie rzeczywistym kompromisem zadowalającym obie strony, lecz układem, w którym jedna ze stron całkowicie zaprzecza swoim pryncypiom. Od zrozumienia tej prostej prawdy należy zacząć naukę myślenia politycznego w Polsce.

http://www.jednodniowka.pl/

Seria pożarów w majątku rodziny Lepperów

W sobotę pożar ogarnął jeden z budynków należących do syna zmarłego szefa Samooborny Andrzeja Leppera. To już trzeci pożar w majątku rodziny byłego wicepremiera. Policja bada, czy były to celowe podpalenia – informuje „Super Express”.

Tomasz Lepper jest właścicielem byłego PGR-u w Drozdowie (woj. zachodniopomorskie). Spłonęła duża, murowana stodoła pełna siana. Pierwsi ogień zauważyli sąsiedzi i to oni zaalarmowali służby.

– Dzięki Bogu, że wiatr wiał w przeciwną stronę – mówią znajomi rodziny Lepperów i dodają z przerażeniem, że gdyby było inaczej, to spłonąć mogłyby także inne budynki.

Z ogniem przez kilka godzin walczyło 36 strażaków. – Przesłuchujemy świadków i ustalamy przyczyny wybuchu ognia. Właściciel gospodarstwa twierdzi, że spaliło się 200 bel siana – mówił Damain Stręk, rzecznik Komendy Powiatowej Policji w Sławnie.

Do podobnych wydarzeń dochodziło już w zeszłym roku. Po żniwach płonęły bele siana na polach Lepperów, a zimą ogień strawił jeden z budynków magazynowych w tym samym majątku.

Na miejscu znaleziono zapałki oraz but – czytamy na łamach „Super Expressu”.

„On przyszedł do Samooborny, żeby ją zniszczyć”  – obejrzyj wideo na stronie:
http://wiadomosci.onet.pl/regionalne/szczecin/seria-pozarow-w-majatku-rodziny-lepperow,1,4888485,region-wiadomosc.html

Rozmnożenie szczytów w Brukseli

Dramatyczna sytuacja finansowa Unii Europejskiej, a szczególnie strefy euro, doprowadziła do konieczności szukania na gwałt ratunku. Dlatego w Brukseli niemal codziennie odbywają się posiedzenia na wysokim szczeblu w celu wypracowania satysfakcjonujących wszystkich rozwiązań.

Drogą znajdującej się na progu bankructwa Grecji podąża już Portugalia, niepokojące sygnały wysyłają Hiszpania i Włochy. Być może decyzją polityków będzie ucieczka do przodu, dalsza, bardziej pogłębiona integracja, aż po niezwykle groźne dla konkurencyjności wewnątrzeuropejskiej ujednolicenie polityki fiskalnej. Jednak bardziej prawdopodobne wydaje się to, że z tych utopijnych wizji państwa członkowskie będą się wycofywać, mimo zachowania prointegracyjnej retoryki. Obawa o rozszerzenie kryzysu każe poszczególnym krajom bardziej zdecydowanie pilnować swoich interesów. Skutkiem tego brakuje pieniędzy na mechanizmy broniące unijnych przedsięwzięć, z programem unii walutowej na czele.
Zanim wczoraj zebrała się i tak odłożona na 10 dni Rada Europejska, w Brukseli odbyły się przynajmniej cztery ważne spotkania. W piątek dyskutowali ministrowie finansów strefy euro. Omawiano sytuację po zaakceptowaniu dzień wcześniej przez grecki parlament pakietu oszczędnościowego. Jednak konieczność restrukturyzacji greckiego zadłużenia odczują i państwa członkowie unii walutowej, i sektor bankowy.

Straty wierzycieli

– Ministrowie finansów zgodzili się, że bankowi wierzyciele długu Grecji będą musieli zaakceptować dużo większe straty, niż planowano w lipcu – powiedział przewodniczący eurogrupy Jean-Claude Juncker. Jednak nie uzgodniono ani sposobu kapitalizacji EFSF, ani kwoty.
W sobotę odbyły się posiedzenia ministrów spraw europejskich i ministrów finansów całej Wspólnoty. Tego samego dnia późnym wieczorem spotkali się kanclerz Niemiec Angela Merkel i prezydent Francji Nicolas Sarkozy. Rozmowy przedstawicieli dwóch największych krajów Unii miały być najpoważniejszym politycznym przygotowaniem do niedzielnego szczytu. Ale Paryż i Berlin nie znalazły wspólnego języka i poza ogólnikowymi sformułowaniami na temat konieczności współpracy i odpowiedzialności nie ogłoszono żadnych ustaleń obojga znaczących europejskich polityków.

Francja: Równi i równiejsi?

Publiczny basen we francuskim mieście Aix-les-Bains zapowiada rewizję swojej polityki po tym, jak został skrytykowany za zamykanie go dla mieszkańców na czas korzystania z niego dzieci ze szkoły żydowskiej.

Miasto położone nad jeziorem Bourget w południowo-wschodniej części regionu Rodano-Alpejskiego słynie z gorących źródeł siarkowych. O skandalu na basenie doniosła lokalna gazeta Le Dauphiné Libéré, po tym, jak chętni do skorzystania z basenu mieszkańcy zastali zamknięte drzwi i zostali poinformowani, że nie mogą popływać, czego powodem była obecność dzieci żydowskich.

Dyrekcja basenu zgodziła się czasami zamykać basen dla ogółu mieszkańców, by mogli skorzystać z niego uczniowie żydowskiej szkoły Tomer-Debora. W szkole tej, zgodnie z zasadami religii chłopcy i dziewczęta nie mogą korzystać z basenu razem, co wyklucza również ich możliwość pływania w towarzystwie gojów (nie-Żydów). Polityka dyrekcji basenu narusza francuskie prawo dotyczące świeckości republiki i rozdziału Kościoła od państwa. Jest to, to samo prawo, w myśl którego w szkołach zakazane jest noszenie muzułmańskich chust i innych symboli religijnych.

Burmistrz miasta wyznał dziennikarzom, że jest „zakłopotany” zaistniałą sytuacją, ale dodał, że takie umowy ze społecznością żydowską są normą w wielu miastach od ponad 30 lat i żaden z burmistrzów nigdy przeciwko nim nie występował. Podkreślił także, że żydowska szkoła płaci za zamykanie basenu na czas zajęć swoich uczniów, podczas gdy inne szkoły korzystają z niego za darmo, nie określając jednak zasad na nim panujących.

Burmistrz zapowiedział, że zwróci się o poradę prawną, która pomoże ustalić czy umowa z żydowską szkołą nie łamie zasady świeckości państwa. Podkreśla, że będzie działał w pełnej współpracy z mieszkającymi w mieście Żydami, aby nie dopuścić do „stygmatyzacji ich społeczności”.

http://autonom.pl/