Umarł Osadczuk

19 października 2011 r. zmarł w Berlinie Bohdan Osadczuk, kawaler Orderu Orła Białego, współtwórca i orędownik idei Jerzego Giedroycia, czyli zmodyfikowanego prometeizmu (w tym również zmodyfikowanej piłsudczyzny), bohater tzw. elit polskich, zarówno okrągłostołowych, okołopisowskich, jak i neolewicowych (A. Kwaśniewski). Oto, co na jego temat ma do powiedzenia jedna z czołowych postaci neoprometeizmu w Polsce, swego czasu będąca w zespole doradców prezydenta Lecha Kaczyńskiego, Bogumiła Berdychowska:

„Odeszła jedna z najważniejszych postaci działających na rzecz dialogu polsko-ukraińskiego. Dla strony ukraińskiej, czy ukraińskiej emigracji, to z całą pewnością postać numer jeden. – Był wieloletnim – od 1950 roku aż do śmierci Jerzego Giedroycia – współpracownikiem paryskiej „Kultury”. Pisał o sprawach ukraińskich i o sprawach niemieckich, pod pseudonimem Alexander Korab – stwierdziła Berdychowska” (za PAP, Onet).

Co innego do powiedzenia na temat tej postaci ma płk Jan Niewiński, dowódca samoobrony w Rybczy na Wołyniu, od wielu lat jeden z liderów środowiska kresowego. W swoim ostatnim wystąpieniu („O przywrócenie prawdy historycznej”) napisał m.in.:

„(Jerzy Giedroyc) Przygarnął też do współpracy Bohdana Osadczuka. Jerzemu Giedroyciowi i Bohdanowi Osadczukowi należy poświęcić osobne opracowanie, ale to powinni uczynić niezależni historycy. Trzeba jednak tu wspomnieć, że Jerzy Giedroyć odmówił przyjęcia nadanego mu przez Aleksandra Kwaśniewskiego Orderu Orła Białego, zaś Bohdan Osadczuk, przedwojenny komunista, a w początkach okupacji niemieckiej faszysta, komisarz niemiecki i depolonizator Chełmszczyzny, stypendysta Hitlera – w czasie wojny studiował w Berlinie i brylował w salonach dygnitarzy niemieckich – po wojnie znów komunista, doradca i zły duch kancelarii prezydenckich RP, gloryfikator dywizji Waffen SS-Galizien, zabiegał również o nadanie przez KUL doktoratu honoris causa Wiktorowi Juszczence. Został nagrodzony Krzyżem Komandorskim przez Lecha Wałęsę, a przez Aleksandra Kwaśniewskiego – Orderem Orła Białego. Ponadto otrzymał on wiele honorowych doktoratów od polskich uczelni.”

Jaskrawy, ewidentny kontrast w ocenie zmarłego przekłada się na równie jaskrawy kontrast w aspekcie wyboru kierunku politycznego dla Polski. Jest smutnym faktem, że w polityce prowadzonej przez państwo polskie od 1989 r. panuje niepodzielnie prometeizm w wersji giedroyciowskiej. Ma on różne barwy, różnie kolejne ekipy rozkładają akcenty (wersję hard mieliśmy w okresie prezydentury Lecha Kaczyńskiego), ale fundament pozostaje niezmienny, ten sam. Złagodzenie pewnych elementów idei prometejskiej np. przez rząd Tuska w ostatniej kadencji (próba porozumienia z Rosją bez uzależniania od historii i tzw. demokratyzacji), prowadzi do oskarżeń o zdradę. Owo złagodzenie nie powinno rodzić reakcji także w drugą stronę – to nie jest odejście od polityki prometejskiej – to jedynie modyfikacja wymuszona okolicznościami, bardziej akceptowalna i plastyczna jej wersja. Nic poza tym. Katastrofalna polityka wobec Białorusi, pouczanie Ukrainy jak powinna sądzić własnych obywateli, czy próby kontynuacji linii wytyczonej przez poprzednika na kierunku Kaukaskim (prezydent Komorowski), najdobitniej o tym świadczą.

Polityka narodowa będąca wyrazem klasycznej linii Dmowskiego jest zaprzeczeniem polityki prometejskiej. Punkty wspólne jakie między tymi politykami istnieją to tylko powierzchowne zbieżności. W istocie nie ma i nie może być kompromisu pomiędzy polityka narodową i prometejską. Kompromis taki nie byłby w swej istocie rzeczywistym kompromisem zadowalającym obie strony, lecz układem, w którym jedna ze stron całkowicie zaprzecza swoim pryncypiom. Od zrozumienia tej prostej prawdy należy zacząć naukę myślenia politycznego w Polsce.

http://www.jednodniowka.pl/