Gorzkie owoce uzależnienia

Niemcy w chwili upadku wspólnego przedsiębiorstwa o nazwie „Euro” objawiły się Europie w nowej roli – syndyka masy upadłościowej i wierzyciela w jednej osobie. Dla pozostałych wspólników jest to sytuacja wysoce niekomfortowa. Dopiero co przy jednym stole podejmowali decyzje biznesowe, teraz okazuje się, że jeden na tym zarabiał, a reszta traciła.

Jaka rola w tym kręgu przypadnie premierowi na najbliższym szczycie Unii? Sekretarza, któremu syndyk kazał odczytać polecenie? Policjanta, który pogania dłużników? Czy – co gorsza – poręczyciela, który weźmie na siebie część spłaty?

Jeszcze dokładnie nie wiemy, na czym polega „autorska propozycja” premiera Tuska, którą powiezie na szczyt do Brukseli. Szef rządu nie raczył dotąd przedstawić jej posłom ani opinii publicznej, co samo przez się wiele mówi. Ze strzępów informacji wynika, że Tusk, śladem Sikorskiego, będzie wspierał stanowisko Berlina w kwestii zmian w traktacie UE, choć położy też akcent na wzmocnienie Komisji Europejskiej i Europejskiego Banku Centralnego. Na więcej Niemcy się nie godzą, a Tusk nie zamierza być adwokatem dłużników.

Tymczasem dzisiaj utrzymanie zrębów suwerenności Polski wymaga zachowania równowagi wewnątrz Unii. Niemcy powinny przyjąć współodpowiedzialność za długi eurostrefy w postaci emisji wspólnych euroobligacji lub zgodzić się na wyjście niektórych krajów z obszaru wspólnej waluty. Inaczej kryzysu euro nie da się pokonać. Wzmocnienie roli Komisji Europejskiej i skup obligacji dłużników przez Europejski Bank Centralny, na który zdaje się liczyć Tusk, to za mało jak na ten etap. To nie lekarstwo na kryzys euro, lecz kroplówka podtrzymująca gasnące życie. Wspieranie przez Polskę wariantu ścisłej dyscypliny i kontroli budżetowej doprowadzi do ugruntowania w Europie neokolonialnej dominacji Berlina. Przejęcie przez Niemcy zarządu nad budżetami narodowymi w celu ściągania długów skończy się wielką recesją w Europie i zamieszkami na obszarze wspólnej waluty. Wszelkie próby poparcia, a wręcz wciągania Polski w ten układ, muszą spotkać się ze stanowczym sprzeciwem.

Dla dobra narodów europejskich, których samostanowienie jest dzisiaj poważnie zagrożone, dla dobra Europy, aby pozostała sobą, a także dla zachowania układu sił na świecie, który w razie stworzenia Wielkich Niemiec od Portugalii po Grecję może zostać poważnie zachwiany.

Spójrzmy wstecz, aby zobaczyć, w jakim kierunku Niemcy popychają koło historii. Pamiętamy, jak przed referendum dotyczącym wejścia do Unii prominenci polskiej polityki Aleksander Kwaśniewski, Leszek Miller, Jarosław Kalinowski, Janusz Lewandowski, Danuta Hźbner i inni przekonywali, że nie ma mowy o utracie suwerenności. Przeciwnie – będziemy odtąd decydować nie tylko o sobie, ale i o losach Europy, a nasza pozycja w Unii będzie prawie tak silna jak głównych graczy. „Traktat z Nicei daje nam silną pozycję w Radzie, będziemy mieli tyle głosów co Włochy i Hiszpania, tylko o dwa głosy mniej niż Niemcy” – powtarzała w kółko ówczesna minister ds. europejskich Hźbner. Zapominała tylko dodać, że gdy już będziemy w Unii, dostaniemy do podpisania inny dokument: traktat konstytucyjny Europy, który tę naszą pozycję w Radzie zdecydowanie osłabi. Zawarte w nim nowe zasady głosowania tzw. podwójną większością dają przewagę krajom silnym i ludnym, jak Niemcy i Francja, a Polskę pozbawiają szans skutecznego sprzeciwu. Mimo fali krytyki w Europie jesienią 2004 r. traktat konstytucyjny został przyjęty i podpisany przez głowy państw i szefów rządów. Byłby wszedł w życie, gdyby nie Francuzi i Holendrzy, którzy uznali go za zbyt mało laicki i odrzucili w referendach. Francja to nie Irlandia, której można nakazać powtarzanie referendów do skutku. Decyzji Francuzów nikt nie odważył się podważyć, zresztą byłoby niezręcznie z uwagi na motywy, którymi się kierowali. Nad konstytucją Europy zapadła cisza. Tym razem nam się udało.

Jednak praca nad federalizacją Europy nie została zarzucona – zmieniły się tylko metody. Zamiast toczyć boje konstytucyjne o wspólny fundament światopoglądowy, Niemcy skoncentrowały się na tym elemencie upadłej konstytucji, który przesądzał o władzy nad kontynentem, tj. na nowych zasadach głosowania. Tej kluczowej sprawy nie odpuścili, lecz przenieśli do nowego traktatu i przedłożyli państwom do podpisania. Traktat z Lizbony przyjęto 4 lata temu, nomen omen 13 grudnia, dokładnie w rocznicę stanu wojennego. Operacja powiodła się Niemcom dzięki wsparciu Francji, ale dziś coraz wyraźniej widać, że francuski motor siada. Na scenie pozostaną wyłącznie nasi zachodni sąsiedzi. Wprawdzie liczenie głosów po nowemu rozpocznie się od 2014 r., ale już teraz pozostałe kraje Unii, wiedząc o rychłej utracie przez Polskę pozycji, przestały się z nami liczyć i wchodzić z Polską w sojusze. Przykład? Niemal nazajutrz po podpisaniu przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego traktatu z Lizbony Szwecja zrezygnowała z blokowania Nord Stream na dnie Bałtyku.
Jeśli uległość wobec potężnego sąsiada już dziś przynosi tak gorzkie owoce, to co będzie wtedy, gdy pchniemy siebie i państwa Unii w orbitę głębszego uzależnienia od Berlina?

Małgorzata Goss
http://naszdziennik.pl/