Los karpi w rękach prokuratorów

Prokurator generalny Andrzej Seremet włączył się w dyskusję o tym, jak przed Wigilią powinny być traktowane karpie. Jednak jego głos budzi wśród śledczych kontrowersje.

O zmianę przedświątecznych przyzwyczajeń Polaków od dawna walczą organizacje ekologiczne. Chcą, by żywe karpie sprzedawane przed Wigilią były transportowane, przechowywane i zabijane w sposób humanitarny.

Na forum dyskusyjnym prokuratorzy.net można przeczytać, jakie wytyczne wystosował w tej sprawie Seremet. Zwraca on uwagę podległym śledczym na zapisy ustawy o ochronie zwierząt. „Ponieważ ryby są kręgowcami, podlegają ochronie przewidzianej w tej ustawie na równi z innymi zwierzętami kręgowymi” – pisze.

I szczegółowo wylicza, jakie traktowanie ryb jest łamaniem prawa. Znęcaniem się jest m.in. transportowanie żywych ryb w pojemnikach pozbawionych wody, foliowych workach lub koszykach.

Prokurator generalny odnosi się też do kwestii zabijania karpi w domach.

„Ogłuszania, wykrwawiania lub uśmiercania zwierząt mogą dokonywać jedynie osoby, które ukończyły 18 lat, posiadają wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe oraz odbyły wymagane prawem szkolenie [sic! – admin]” – czytamy w wytycznych.

Seremet przypomina, że za znęcanie się nad zwierzętami lub ich niehumanitarne zabijanie grozi do roku więzienia.

– Jako prokurator w czynnej służbie mam nadzieję, że prokurator generalny równie dużą uwagę jak do kręgowców oddychających tlenem typu karpie będzie przykładał w kolejnych wytycznych do kręgowców oddychających tlenem typu ludzie, a w ślad za nim pójdą wszystkie prokuratury – mówi „Rz” Małgorzata Bednarek, przewodnicząca Niezależnego Stowarzyszenia Prokuratorów Ad Vocem.

Tygrys podcięty przez euro

Gdy prawie dwa lata temu Słowacja, uznawana jeszcze za gospodarczego tygrysa Europy Środkowej, przyjmowała wspólną walutę Unii Europejskiej, tamtejsi politycy przekonywali współobywateli, że pozwoli to na utrzymanie szybkiego rozwoju kraju.

Ale od tego czasu wskaźnik tempa wzrostu PKB gwałtownie spada, zbliżając się do zera. Gwoździem do trumny może być zmuszanie tego niewielkiego kraju do przeznaczenia gigantycznego jak na jego możliwości wsparcia dla bankrutujących państw eurostrefy. Nic więc dziwnego, że jeszcze przed drugą rocznicą słowackiej akcesji do eurostrefy niektórzy politycy otwarcie nawołują do jej opuszczenia, a ekonomiści ostrzegają, że trwanie przy euro może doprowadzić do katastrofy.

W ostatnich tygodniach prominentni słowaccy politycy zaczęli wprost wzywać do przygotowania planów opuszczenia przez Słowację strefy euro. W imieniu partii Wolność i Sprawiedliwość (SaS) taką propozycję zgłosił były przewodniczący słowackiego parlamentu Richard Sulik. Domaga się tego także Słowacka Partia Narodowa. Lewicowa Smer-SD byłego premiera Roberta Fico popiera jednak udział Słowacji w funduszu ratunkowym dla eurobankrutów. Podobne stanowisko zajmuje także Słowacka Unia Demokratyczno-Chrześcijańska – Partia Demokratyczna (SDKň – DS), tworząca do tej pory koalicję rządową z Ruchem Chrześcijańsko-Demokratycznym (KDH) i przeciwną zwiększaniu eurofunduszu partią Wolność i Sprawiedliwość. Także prezydent Ivan Gas˙parovic˙ popiera udział Słowacji w tym funduszu, twierdząc, że inaczej kraj wypadłby „z głównego nurtu unijnej integracji”. Duża część społeczeństwa ma jednak dość finansowania bogatszych krajów z południa Europy.

Czarę goryczy Słowaków przelała „zrzutka” na pomoc dla europejskich bankrutów, przede wszystkim Grecji. Gdy kraje strefy euro ustanowiły Europejski Fundusz Stabilizacji Finansowej (EFSF), od małej Słowacji zażądano gwarancji najpierw w wysokości 4,4 mld euro, a następnie aż 7,7 mld euro.

Neokoni przeciw Rosji

The Neocons vs. Russia
http://theoccidentalobserver.net/articles/MacDonald-Georgia.html
Kevin MacDonald – 16.08.2008, tłumaczenie Ola Gordon

Myślę, że poniższy artykuł, mimo, że napisany 3 lata temu, wiele wyjaśnia, polecam – Ola Gordon.

Rosyjska inwazja na Gruzję po próbie Gruzji przywrócenia dominacji nad secesjonistyczną prowincją Osetii Południowej z pewnością rozwścieczyła neokonserwatystów. Max Boot i Charles Krauthammer wzywali do różnych ruchów w celu odizolowania Rosji od Zachodu i międzynarodowej społeczności gospodarczej. W The Weekly Standard jest artykuł Stuarta Koehla wzywający Gruzinów do walki przy pomocy USA, a artykuł Charlie Szroma z American Enterprise Institute (ośrodek neokonów) popiera masową pomoc USA i sojuszy między krajami Europy Wschodniej.

Wiemy, że neokonserwatyzm jest ruchem żydowskim – wiadomość ta w końcu dotarła do mediów głównego nurtu poprzez książki takie jak Jacoba Heilbrunna „Wiedzieli, że mieli rację: początek neokonów”. Teraz wyobraź sobie, że jesteś typowym żydowskim neokonem – kimś, kto widzi świat zasadniczo przez syjonistyczne okulary, oraz nie możesz pojąć różnicy między interesami Stanów Zjednoczonych i Izraela. Albo, wyjdziesz na to samo, wyobraź sobie, że jesteś izraelskim strategiem geopolitycznym. Co taka osoba myśli o całej sytuacji?

Byłbyś bardzo niezadowolony z tego, że Rosja zdołała pokonać wojsko gruzińskie i groziła zmianą gruzińskiego rządu. Izrael ma silne związki z Gruzją. Dostarczył broń i szkolił gruzińskich wojskowych (chociaż ostatnio zatrzymał dostarczanie broni po rosyjskiej skardze). Izrael posiada również w Gruzji ponad 1,5 mld USD inwestycji w Gruzji, oraz proponuje przedłużenie rurociągu Baku-Tbilisi-Ceyhan do izraelskiego portu Aszkelon do przeładunku do Azji południowej i wschodniej. Dwaj najwyźsi ministrowie rządu gruzińskiego są Żydami o silnych powiązaniach z Izraelem, w tym minister obrony Davit Kezeraszwili, byłym Izraelczyk z płynną znajomością hebrajskiego.

Po drugiej stronie równania jest to, że neokonserwatyści są wrogo nastawieni wobec Rosji. Poparli wojnę, która doprowadziła do odłączenia Kosowa od Serbii, sojusznika Rosji. Oni wspierają również czeczeńską niezależność od Rosji, członkostwo w NATO krajów Europy Wschodniej, wcześniej zdominowanych przez ZSRR, oraz agresywną politykę USA w zainstalowaniu rakiet w Polsce i Republice Czeskiej.

Protesty w Rosji – zachodnie media kłamią

Russian Protests: Western Media Lies
http://www.activistpost.com/2011/12/russian-protests-western-media-lies.html
Tony Cartalucci
Streszczenie MatkiPolki z pewnym wsparciem gajowego Maruchy.
Komentarz MatkiPolki.

Co mówią media, a czego nie mówią

CNN:  Od 20 do 25 tysięcy protestujących zgromadziło się w Moskwie. Władimir Ryżkow, współprzewodniczący Partii Wolności Narodowej [por. Unia Wolności – admin] stwierdził, iż zgromadziło się 40 tysięcy osób.

Czego media nie powiedziały: Wladimir Ryżkow jest członkiem finansowanego przez rząd USA NED – National Endowment for Democracy (Narodowego Funduszu dla wspierania demokracji). NED finansował monitorowanie lokali wyborczych.

CBS/AP: Setki ludzi zostały aresztowanych podczas mniejszych protestów mających miejsce wcześniej w tym tygodniu. Niektórzy z nich, wliczając wybitnego bloggera-opozycjonisty Aleksieja Nawalnego, zostali skazani na 15 dni więzienia. [Brzmi to trochę lepiej, niż kilka lat w Bazie Guantanamo bez sądu, a nawet bez postawienia zarzutów – admin]

Czego media nie podały:  Alexiej Navalny, tak broniony przez neokonserwatywną Fundację Henry Jacksona, jest współzałożycielem Demokratycznej Alternatywy (DA, po rosyjsku „tak”), finansowanej przez amerykański NED, który z kolei jest finansowany przez rząd USA. Współzałożycielka DA, Maria Gajdar, koordynuje działalność DA z innym ugrupowaniem, Moscow Helsinki Group (Moskiewskiej Grupy Helsińskiej), która stoi na czele kampanii „Strategy 31” prowadzonej przez Ilja Jaszyna, innego wybitnego aktywisty często pojawiającego się w zachodnich mediach.

London Telegraph: Boris Niemcow, wybitny [a jakże by inaczej? – admin] przedstawciel liberalnej opozycji, aresztowany podczas protestów i później zwolniony, wzywa do powtórzenia wyborów.

Media nie informują, ze Borys Niemcow jest przewodniczącym Partii Wolności Ludu (zastępca to Wladimir Ryżkow, kolaborujący z amerykańskim NED). Politycznym doradcą Niemcowa jest Vladimir Kara-Murza (Solidarnost) , który ostatnio, 14 września, brał udział w spotkaniu sponsorowanym przez NED i zatytułowanym „Wybory w Rosji: glosowanie i perspektywy”

Globalny Sojusz Rewolucyjny: Manifest

Poniższy Manifest zawiera, zdaniem gajowego, pewne kontrowersyjne tezy, wart jest jednak zaprezentowania choćby ze względu na swe całościowe ujęcie, ponadto zawiera wiele cennych przemyśleń. Niech nas nie zraża jego długość.

Od Redakcji: Coraz większą uwagę w kraju i za granicą, w różnorakich kręgach zainteresowanych radykalną przemianą globalnego status quo, przyciąga manifest Globalnego Sojuszu Rewolucyjnego (Global Revolutionary Alliance). Niniejszym prezentujemy Państwu jego przekład na język polski, dokonany w całości przez Redakcję Xportal.pl.

Część I. W obliczu końca

1. Żyjemy pod koniec cyklu historycznego. Wszystkie procesy konstytuujące sens historii znalazły się w logicznym impasie.

Koniec kapitalizmu. Rozwój kapitalizmu osiągnął swoją naturalną granicę. Światowy system gospodarczy może zrobić tylko jedną rzecz – zapaść się w otchłań. Poprzez postępujący wzrost znaczenia instytucji czysto finansowych – wpierw banków, później bardziej złożonych struktur giełdowych – współczesny system kapitalistyczny wziął całkowity rozbrat z rzeczywistością, z równowagą popytu i podaży, ze stosunkiem produkcji do konsumpcji, z prawdziwym życiem. Całe bogactwo świata na skutek zawiłych manipulacji i budowy piramid finansowych znalazło się w rękach światowej oligarchii finansowej. Oligarchia doprowadziła nie tylko do dewaluacji pracy, ale także kapitału połączonego z rynkami podstawowymi, opanowała leasing finansowy i doprowadziła do spętania wszelkich sił ekonomicznych przez bezosobową, ponadnarodową, ultraliberalną elitę. Abstrahując od tego co sądzilibyśmy o kapitalizmie, jest jasne, że cały ten system nie przechodzi kolejnego kryzysu, lecz znajduje się na skraju załamania.
Niezależnie od tego w jaki sposób globalna oligarchia będzie usiłowała ukryć załamanie systemu przed światowymi masami, ludzie w coraz większym stopniu będą podejrzewać jego nieunikniony charakter, a także to, że globalny kryzys finansowy spowodowany przez upadek amerykańskiego rynku kredytów hipotecznych i niektórych banków jest zaledwie preludium światowej katastrofy.
Katastrofa ta może być odłożona w czasie, jest jednak nieunikniona i nie da się jej zapobiec. Światowa gospodarka w swej obecnej formie jest skazana na zagładę.

Koniec zasobów. W obecnej sytuacji demograficznej, wziąwszy pod uwagę stały wzrost populacji świata (szczególnie widoczny w krajach tzw. Trzeciego Świata), ludzkość zbliża się do wyczerpania zasobów naturalnych niezbędnych nie tylko do utrzymania obecnych poziomów konsumpcji, ale do przetrwania na minimalnym poziomie. Osiągnięte zostały granice wzrostu, świat stoi przed głodem, ubóstwem, epidemiami i śmiercią. Planeta Ziemia nie może utrzymać tak wielkiej liczby mieszkańców. Z tego powodu, coraz bliższa jest katastrofa demograficzna. Im więcej ludzi rodzi się dziś, tym więcej będzie musiało zginąć jutro. Nie ma rozwiązania dla tej sytuacji. Ale udawanie braku zagrożenia oznacza przygotowywanie się na najgorszy możliwy scenariusz – światową masakrę w walce o zasoby i eksterminację dużej części ludzkości jej własnymi rękami.

Nasz piękny land

Pomysł Radka Sikorskiego, by uczynić Polskę częścią Cesarstwa Niemieckiego, został dobrze przyjęty w Berlinie, ale jeszcze lepiej w Warszawie.

Oczywiście, podniosły się również głosy krytyki, formułowane przez frustratów, którzy mentalnie tkwią w XIX w. Były to jednak głosy nieliczne i słabo słyszalne. Ludzie nowocześni i otwarci na świat, a takich – chwalić Odyna – mamy dziś większość, zdecydowanie poparli koncepcję wyłożoną przez ministra spraw zagranicznych.

Wśród entuzjastów nowej strategii polskich władz znaleźli się nie tylko autorzy kroczący w awangardzie postępu, ale i tzw. niezależni publicyści. „Nie uciekniemy od faktu, że Niemcy są największym, najsilniejszym, najbogatszym, najbardziej pracowitym i kulturalnym narodem europejskim. Albo Polska włączy się w próbę stworzenia znośnych ram dla niemieckiej potęgi i przy tej okazji coś dla siebie uzyska, albo ustawi się na pozycji wiecznej ofiary, przeciwnika i na tym straci” – tłumaczył Alfa. „W dalszej perspektywie korzystny jest dla nas tylko jeden wybór, choć może nas niemało kosztować w krótkim okresie – wstąpienie do Europy ‚niemieckiej’ z rządem gospodarczym, wspólną polityką fiskalną, może nawet jedną armią” – precyzował Beta. „Najkrótsza droga do Zachodu wiedzie właśnie przez Niemcy, a tamtejsza organizacja, technologia i kapitał jest najwyższej klasy” – zachwycał się Gamma.

Wobec argumentu pogrobowców XIX-wiecznego patriotyzmu, że przystępując do Unii Europejskiej, umawialiśmy się przecież na Europę ojczyzn, a nie na Cesarstwo Niemieckie, Alfa, Beta i Gamma wykazali się podziwu godną cierpliwością. Zamiast rzucać w reakcjonistów kawałkami sushi, wyjaśniali im jak dzieciom, że od czasu podpisania traktatu akcesyjnego znacząco zmieniła się na kontynencie sytuacja gospodarcza. By ocalało euro, Polska po prostu musi zrezygnować z suwerenności i nic nie można na to poradzić. Tylko nasi zachodni sąsiedzi, którzy – jak trzeźwo zauważył Alfa – czytają dwa razy więcej książek niż my, mogą nauczyć nas porządku. W przeciwnym razie zostaniemy ze swoim Polnische Wirtschaft na brudnym peronie, a pociąg do powszechnego dobrobytu odjedzie bez nas.

Dlaczego obcokrajowcy migrują na Białoruś?

Ilość ludzi przyjeżdżających na Białoruś jest znacznie większa od ilości osób wyjeżdżających z kraju, więc w Republice występuje dodatnie saldo migracji. W pierwszej połowie 2011 roku na Białoruś w celu stałego zamieszkania przyjechało 8378 ludzi. Z roku na rok ta liczba się zwiększa (dla porównania – w tym samym okresie 2010 roku na Białoruś przyjechało 7949 ludzi). Dużo mniejsza ilość ludzi wyjeżdża z kraju. W pierwszej połowie 2011 roku z Białorusi wyjechało do innych państw 2988 obywateli (ten sam okres 2010 roku – 3171 ludzi). Już w pierwszej połowie bieżącego 2011 roku przyrost migracyjny Białorusi wyniósł 5390 ludzi (ten sam okres 2010 roku – 4778).

Na obrazku pokazano, w których krajach świata występuje dodatnie saldo migracji, czyli do których państw więcej ludzi przyjeżdża w celu stałego zamieszkania, niż z nich wyjeżdża. W Europie Wschodniej do takich państw należy tylko Białoruś.

W większości na Białoruś migrują obywatele państw WNP, przede wszystkim z Rosji, Ukrainy i Kazachstanu. Obywatele tych państw tworzą 80% strumienia migracyjnego Białorusi.

Zwiększa się również pracownicza migracji na Białoruś. W pierwszej połowie 2011 roku na Białoruś do pracy przyjechało 5037 ludzi (ten sam okres 2010 roku – 2639). W większości do pracy na Białoruś przyjeżdżają obywatele Ukrainy, Litwy, Chin, Mołdawii, Uzbekistanu i Łotwy.

Dlaczego część obywateli państw WNP wybierają Białoruś na miejsce swojego zamieszkania? Co ich przyciąga do tego kraju? Co ma w sobie Białoruś, czego brakuje w innych państwach WNP? W poszukiwaniu odpowiedzi na te pytania zbadaliśmy wiele forów i blogów, poświęconych migracji na Białoruś. Wnioski z naszych badań przedstawiamy niżej.

Według danych statystycznych większość ludzi migrujących na Białoruś, przyjeżdża z powodu pracy, studiów czy z przyczyn rodzinnych. Ale dlaczego ci ludzie wybierają właśnie Białoruś? Najlepiej o tym opowiedzą ludzie, którzy podjęli już taką decyzję.

„Układ wrocławski” – wywiad z Grzegorzem Braunem

Z reżyserem Grzegorzem Braunem na temat jego autorskiej koncepcji zwanej „układem wrocławskim” rozmawia Grzegorz Bieniarz.

Grzegorz Bieniarz: Na początek standardowe pytanie : Co rozumiemy pod pojęciem „układ wrocławski” ?

Grzegorz Braun: To bardzo wyrazista, jasna konstelacja osób, osobistości – postaci drugiego i trzeciego planu z życia politycznego, gospodarczego i kulturalnego miasta Wrocławia i Dolnego Śląska. Konstelacja osób zależności i wpływów, których korzenie sięgają głęboko w historię sowieckiej Polski zwanej PRL-em. Te osoby, zależności i wpływy często są dalej decydujące dla aktualnej sceny politycznej, także ogólnopolskiej. „Układem wrocławskim” nazywam pewien symbiotyczny stan elit post peerelowskich i post solidarnościowych, które, cytując Jana Kochanowskiego „ręka umywa rękę, noga nogę wspiera”, są „grupą trzymającą władzę” w tym regionie Polski i sięgającą skutecznie po władzę w całym państwie.

Ten układ ma różne twarze. Instrumentem tego układu są decyzje polityczne i personalne zdeterminowane w toku procesu, który na nasz użytek nazwano „transformacją ustrojową”. Te decyzje są moim zdaniem determinantą różnych niezwykłych karier osób ze świata polityki, gospodarki i kultury wywodzących się z tego regionu lub tez tutaj rozpoczynających swoje kariery. Są determinantą nad reprezentacji tych grup na scenie ogólnopolskiej.

Proszę zwrócić uwagę, na to, jak silna jest reprezentacja Dolnego Śląska na scenie ogólnopolskiej, jak wielu „geniuszy Karkonoszy” zrobiło kariery warszawskie, ba- nawet europejskie. Otóż to są różne twarze, które się tasują, zmieniają. Spróbujmy wyliczyć:

Grzegorz Schetyna – Marszałek Sejmu, druga osoba w państwie, pod nieobecność Prezydenta pełniący obowiązki Głowy Państwa – co miało miejsce przez kilka tygodni ubiegłego roku, wcześniej minister „bezpieki”, wicepremier – de facto „kanclerz” rządu PO – jeden z filarów tej formacji, i jeden z „rozprowadzających”. Nie darmo to Grzegorz Schetyna jest często postrzegany z „kretyńskim zachwytem” przez różnych publicystów i komentatorów społecznych jako „mocny człowiek” polskiej sceny politycznej. No, więc istotnie „mocny”, tylko pytanie: komu, czemu tę swoją moc nadzwyczajną Grzegorz Schetyna zawdzięcza?

JAK ZOSTAĆ ANTYSEMITĄ albo piachem w oczy gojów

– Znacie?
– Znamy.
– No to posłuchajcie
(Aleksander Fredro, „Pan Jowialski”)

Nic nie lansuje antysemityzmu skuteczniej niż oszczercze kalumnie, oczywiste łgarstwa, wydumane żądania oraz stek antypolonizmów lejących się z ust ludzi złych, obarczających Polaków odpowiedzialnością za Shoah.

Israel Singer

W kwietniu 1996 roku, Israel Singer, ówczesny sekretarz Światowego Kongresu Żydów, zagroził, że jeśli Polska nie zrealizuje żądań finansowych społeczności żydowskiej w geście zadośćuczynienia żydowskim roszczeniom majątkowym, to będzie upokarzana na arenie międzynarodowej (19 kwietnia 1996 roku Agencja Reutersa donosiła z Buenos Aires: „Israel Singer, General Secretary of the World Jewish Congress stated that: If Poland does not satisfy Jewish claims it will be publicly attacked and humiliated in the international forum”).

I tak właśnie się dzieje. Niektórzy Żydzi usiłują utytłać w szambie kłamliwych pomówień swych niegdysiejszych dobroczyńców, powiadając im między wierszami: zapłaćcie, albo będziemy pluć tak długo, aż zapłacicie.

Dla przykładu kilka próbek licznych antypolonizmów: „W czasie II wojny światowej Polacy eksterminowali trzy miliony Żydów, jako projektodawcy i wykonawcy Endlosung”. „Oświęcim jest symbolem ludobójczego barbarzyństwa Polaków, którzy mordowali Żydów”. „Polacy robili to jako alianci nazistów.” „Armia Krajowa, na rozkaz polskiego rządu emigracyjnego, systematycznie mordowała Żydów”. „Polacy wymordowali więcej Żydów niż naziści”. „Po wojnie [Polacy] biegali za Żydami z kamieniami, marząc o tym, żeby jak najszybciej ich dobić”. „Ludobójstwo dokonane na Żydach Polacy usprawiedliwiają racjonalizując je, i w ten sposób całkowicie wyzbywają się poczucia winy”.

Z tego rodzaju bredni świat czerpie wiedzę o polskim antysemityzmie. Słucha tych bzdur, zapamiętuje je – i głupieje, w rezultacie akceptując przekonanie, iż skoro Niemcy usytuowali obozy koncentracyjne nad Wisłą, znaczy to, że rząd polski wyraził zgodę na ich budowę, zatem w pełni uprawnione są twierdzenia o „polskich obozach koncentracyjnych”, a co za tym idzie, każdy Polak na widok mordowanego Żyda pęka z satysfakcji, bo Polak, wiadomo, to szuja, łajdak, łotr i w ogóle podła kanalia.