Zanim zwycięży demokracja

Podarujmy sobie odrobinę luksusu i odetchnijmy na chwilę od naszych Umiłowanych Przywódców, ich potępieńczych swarów i bezpieczniackich watah, których, jak wiadomo, „nie ma”.

Rzućmy okiem na Rosję, w której od pewnego czasu odbywają się masowe demonstracje przeciwko premierowi Putinowi. Konkretnie – od ostatnich wyborów, które podobno zostały „sfałszowane”.

Jestem pewien, że niezawisłe rosyjskie sądy żadnych fałszerstw wyborczych nie potwierdzą – podobnie jak i u nas. Jeśli ktoś przypuszcza, że niezawisłe sądy odważą się sprzeciwić razwiedce, która kręci tą całą polityczną sceną z niezawisłym sądownictwem inclus, to oczywiście nie można mu tego zabronić. Po drugie – fałszerstwa wyborcze to w demokracji rzecz zwyczajna, więc dlaczego nagle wszyscy protestują przeciwko czemuś, co dotąd jakoś nie budziło niczyjego sprzeciwu? Wreszcie – po trzecie – protesty nie są tak bardzo masowe. Tłumy pojawiają się tylko na ulicach Moskwy i Petersburga, podczas gdy na prowincji – jakoś nie. Na pewno składa się na to szereg zagadkowych przyczyn, ale chciałbym zwrócić uwagę na jedną, która wydaje mi się kluczowa.

W nocy z 18 na 19 sierpnia 1991 roku rozpoczął się w ZSRS tzw. pucz Janajewa. Jego przywódcy aresztowali Michała Gorbaczowa i usiłowali przejąć władzę, ale tzw. Biały Dom, czyli siedziba parlamentu, został otoczony barykadami, obsadzonymi przez demonstrantów, którzy spontanicznie wylegli na ulice. Następny dzień upłynął w niepewności, aż wreszcie 21 sierpnia okazało się, że tamańska dywizja pancerna, tulska dywizja powietrzno-desantowa i grupa antyterrorystyczna „Alfa” posłuchała wezwania prezydenta Borysa Jelcyna i stanęła po stronie demonstrantów. To znaczy – nie tyle Borysa Jelcyna, tylko „grupy intelektualistów i biznesmenów”. Jak nazywali się ci „intelektualiści i biznesmeni”, których list uruchomił silniki czołgów dywizji tamańskiej i tulskich komandosów – tego chyba dzisiaj już nikt nie wie. Nie znaczy to jednak, że rozpłynęli się oni w powietrzu. Przeciwnie – jeśli raz potrafili wprawić w ruch dywizję tamańską i tulską, to dlaczego nie mogliby tego powtórzyć i dzisiaj?

Jak pamiętamy, „pomarańczowa rewolucja” na Ukrainie również zaczęła się od oskarżeń o sfałszowanie wyborów prezydenckich. Na Majdan Niepodległości w Kijowie wylegli spontaniczni demonstranci, którzy koczowali tam całymi dniami i nocami, porzuciwszy pracę i życie rodzinne. Skąd u biednych Ukraińców takie możliwości – trudno byłoby odpowiedzieć, gdyby nie brytyjski „Guardian”, który poinformował, że „filantrop”, czyli Jerzy Soros, wyłożył na tę rewolucję całe 20 mln dolarów. Tyle to on wydaje na cygara, a tu proszę – „pomarańczowa rewolucja”! Czy nie z tego aby powodu do „mediacji” włączyli się Lech Wałęsa i Aleksander Kwaśniewski? Jak tam było, tak tam było, ale na skutek tych mediacji niezawisły – bo jakże by inaczej? – sąd konstytucyjny wyznaczył kolejne wybory, które wygrał już prawidłowo Wiktor Juszczenko. Teraz to już wspomnienia, bo z tego wszystkiego została Julia Tymoszenko w kryminale, skąd już tylko USA domagają się jej wypuszczenia.

No a w Rosji start w wyborach prezydenckich zapowiedział multimiliarder Michał Prochorow. Na politykę nie żałuje; powiadają, że w partię „Słuszna Sprawa” zainwestował 800 mln dolarów, a przecież nie jest to jego ostatnie słowo. Na Ukrainę wystarczyło 20 mln, no ale Rosja większa. Mało tego, Prochorow powiada, że jeśli wygra, to wypuści z łagru Michała Chodorkowskiego, to znaczy – oczywiście nie on, tylko niezawisły sąd! Może zatem nawet cieszyć się poparciem „prasy międzynarodowej”. A jeśli na dodatek należy do „grupy intelektualistów i biznesmenów”? Tymczasem Putin, jak gdyby nigdy nic, chce się wymienić stanowiskami z Miedwiediewem – jak było wcześniej ustalone. Nic dziwnego, że „Gazeta Wyborcza” pisze, iż „traci instynkt polityczny”. U nas razwiedka załatwia takie rzeczy inteligentniej; wszystkich Umiłowanych Przywódców nakręca regularnie każdego ranka, toteż nikt się nie buntuje.

Stanisław Michalkiewicz
http://naszdziennik.pl/