USA: Rick Santorum: „nie będzie większego przyjaciela Izraela niż ja, jako prezydent”

Republikański kandydat na prezydenta Rick Santorum zachęca subskrybentów biuletynu proizraelskiego amerykańskiego serwisu zajmującego się problematyką strategiczną i bezpieczeństwa DebkaFile do poparcia swojej kandydatury w republikańskich prawyborach w Nowym Hampshire i w Południowej Karolinie.

W liście skierowanym i rozesłanym do subskrybentów biuletynu Santorum pisze: „Jest mi niedobrze, gdy widzę prezydenta Obamę traktującego ozięble Izrael. Jestem zdegustowany sposobem, w jaki porzucił on naszych przyjaciół na Bliskim Wschodzie i pozostawił byłych sojuszników nienawidzącym Ameryki dżihadystom. Jako prezydent, położę temu kres. (…) Musicie zrozumieć, że nadszedł czas, by teraz, albo nigdy bronić Izraela (wszystkie podkreślenia Autora). Nie mamy czasu, by dłużej czekać. (…) Przyszłość i bezpieczeństwo Izraela mogą od tego (wyniku wyborów – R.L.) zależeć. Nazywam się Rick Santorum i nie będzie większego przyjaciela Izraela niż mógłbym być ja, jako prezydent. Gdy znajdę się w Białym Domu, stanie się to jasne. Izrael będzie bezpieczny tak długo, jak będę na stanowisku. Zaś terroryści jak Iran, powinni żyć w obawie, przez każdy kolejny dzień. (…) Wskazania mojego poparcia dla Izraela nie ustępują niczyim innym. Jestem konserwatystą w typie Ronalda Reagana. Podobnie jak prezydent Reagan, będę bronił Izraela każdego dnia pozostawania na swoim urzędzie. I nie jest to tylko próżne gadanie. Jako senator doprowadziłem do uchwalenia prawa chroniącego Amerykę przed wzrastającym zagrożeniem nuklearnym ze strony Iranu. Jeśli chcesz prezydenta, który będzie popierał Izrael, który obroni naszych przyjaciół na Bliskim Wschodzie i będzie surowo przyglądał się naszym wrogom, potrzebuję twojego poparcia w kampanii (…) Przyszłość naszego kraju i istnienie Izraela zależą od tego, co ludzie tacy jak ty zrobią w ciągu następnych 72 godzin(dla kampanii Santoruma)” Republikański kandydat do urzędu prezydenckiego, zdaje się być najbardziej politycznie oddanym lobby żydowskiemu spośród wszystkich pozostałych pretendentów do urzędu prezydenckiego.

(na podst. DebkaFile Sponsored Message opr. R.L.)

http://xportal.pl/

Krucjaty w skrócie

Krucjaty i Inkwizycja – dwa stałe punkty ataku antyklerykałów na Kościół. Oba tyleż warte, co cała ich nędzna i nikczemna filozofia życiowa… – admin.

Nakładem Stowarzyszenia Kultury Chrześcijańskiej imienia księdza Piotra Skargi (polskiej ekspozytury globalnej katolickiej organizacji Tradition, Family and Property) opublikowano 128 stronicowy mini album przybliżający historie krucjat. „Zbrojne pielgrzymki. Historia wypraw krzyżowych” profesora Grzegorza Kucharczyka to publikacja wydana na kredowym papieże, zawierająca kolorowe ilustracje, opisująca nie tylko same wyprawy krzyżowe, ale i historie całego chrześcijańskiego oporu wobec agresji islamu.

Dziś temat ofensywy islamskiej jest w obliczu eksplozji demograficznej muzułmańskich imigrantów w Europie szczególnie ciekawy. Tym bardziej, że współcześni Europejczycy są coraz bardziej wykorzenieni z zachodniej tożsamości. A ich świadomość ukształtowały kłamstwa o krucjatach kolportowane w ramach czarnej legendy krucjat. Do utworzenia czarnej legendy krucjat jako pierwszy przysłużył się Marcin Luter który, w ramach swojej chorej nienawiści do katolicyzmu, potępiał i krucjaty. Kłamstwa o krzyżowcach rozpowszechniali też i inni protestanci. Kolejnymi kreatorami anty-katolickich kłamstw byli nienawidzący chrześcijaństwa przedstawiciele filozofii oświecenia. Dziś plugawe kłamstwa kolportuje pop kultura.

W swej książce Grzegorz Kucharczyk ukazuje historie walk z islamską agresją trwającą od VII wieku naszej ery. Pod okupacją muzułmanów zniewoleni chrześcijanie stawali się ludźmi drugiej kategorii. Muzułmanie odbierali chrześcijanom kościoły, zakazywali ewangelizacji i publicznego manifestowania wiary, obarczali podatkami, zakazywali jazdy konno. Agresja muzułmanów w zachodniej Europie zakończyła się dopiero w 735 roku we Francji.

Którędy ku katolickiej Polsce?

Grabarze idei katolickiej Polski w pośpiechu wrzucili ją do wapiennego dołu, przykrywając grubą warstwą kłamstw i kalumnii. Spokoju jednak nie zaznali. Ze strachem obserwują każdego, kto odważy pochylić się nad tą ideą, by zapalić jej znicz pamięci. Dobrze wiedzą, że od jednego niekontrolowanego płomienia tylko krok do wielkiego pożaru. Pożaru, który spopieli ich chory świat.

Choć Polacy nie wyszli jeszcze na ulice, to już ich październikowa świadoma nieobecność przy urnach wyborczych musi być odczytana jako bezkompromisowe żądanie zmian. I to zmian nie w obrębie kalekiej klasy politycznej, która wciąż robi dobrą minę do złej gry i tylko udaje ideologiczno-programową wielobarwność, ale zmian systemowych, dotyczących wszystkich – coraz bardziej gnijących – obszarów życia zbiorowego. Smrodu rozkładającego się organizmu państwa polskiego nie zdoła bowiem ukryć żadna propaganda, a jego trupiej bladości nie zamaskują partyjni hochsztaplerzy. Polacy już wiedzą, że każdy zmarnowany dzień przybliża nas do wielkiego upadku. Nie są to tylko nasze doświadczenia. Rosnący chaos polityczny i równoległy do niego kryzys gospodarczy ujawniają bankructwo patologicznej wizji świata opartego na bezbożnym liberalizmie, ekonomicznie zniewalającym jednostki i całe narody. Za chwilę wytworzy się ideowa próżnia, którą wielu zapragnie wypełnić. Nie czekajmy dłużej i poczyńmy kroki zmierzające do wprowadzenia w Polsce ustroju społeczno-gospodarczego realizującego zasady państwa katolickiego.

Wiem, że nie będzie to proste. Potencjał katolickiej Polski bardziej doceniają nasi wrogowie niż my sami. Stąd wokół niej narosło wiele mitów i nieporozumień, a rozprawienie się z nimi – z racji braku obiektywnych mediów – wymagać będzie od nas wielkiej determinacji i przestrzegania zasad prakseologii. Wyzwań jest wiele. Musimy na nowo zdefiniować rolę państwa, poziom jego zaangażowania w gospodarkę i zasady rozwiązywania problemów społecznych. Na gruntowną reformę czekają samorządy i sądownictwo. Nagli potrzeba sformułowania polskiej racji stanu i określenia kierunków zaangażowania w polityce międzynarodowej, regulacji wymaga status obcej własności w Polsce. Czas już nie na rozpoczynanie akademickiej dyskusji, ale na przedstawienie precyzyjnych rozwiązań prawno-ustrojowych. Udowodnijmy niedowiarkom, że konkretyzacja idei państwa katolickiego jest najlepszym remedium na wszystkie choroby pozostawione w spadku przez bandycki system III Rzeczpospolitej, zainstalowany w Polsce przez jej zewnętrznych i wewnętrznych wrogów. Stąd zaangażowanie sporych sił skupia się na obywatelskiej inicjatywie ustawowej ochrony religii katolickiej, rozumianej jako trudny do przecenienia element polskiej tożsamości. Nawet jeśli zaproponowana ustawa nie znajdzie akceptacji w zgnuśniałym parlamencie, to stanowić będzie jeden ze zrębów nowej formuły ustroju politycznego. Zdrowy rozsądek nakazuje bowiem szczególnie chronić to, co stanowi o sile narodu i państwa.

Machina prounijnej propagandy rusza w Chorwacji

Rząd w Zagrzebiu rozpoczął kampanię propagandową, mającą skłonić Chorwatów do poparcia wstąpienia ich kraju w szeregi Unii Europejskiej. Decyzja zapadnie 22 stycznia w referendum.

Chorwacja zakończyła proces negocjacji integracyjnych z Unią w grudniu. Do wspólnoty dołączyć może 1 lipca, wystarczy, że większość obywateli tego kraju zagłosuje w referendum na „tak”. W referendum zostanie podjęta decyzja, czy Chorwacja będzie należeć do Europy w sensie politycznym, tak jak zawsze należy do niej w aspekcie geograficznym, historycznym i kulturowym – stwierdziła szefowa chorwackiej dyplomacji Vesna Pusić.

W tej chwili, sondaże publikowane w Chorwacji wskazują, że za integracją z Unią jest ok. 60 proc. obywateli, przeciwko 33 proc. W ramach prounijnej propagandy rząd wyśle do gospodarstw domowych 2 mln broszur informacyjnych dotyczących UE.

Jeden z liderów ruchów antyunijnych w Chorwacji, Roko Sikic, twierdzi że referendum nie może być uczciwe, gdyż kampania informacyjna trwać będzie jedynie 19 dni. Nie sposób w tym czasie poinformować obywateli o tym, jakie zagrożenia niesie za sobą integracja z UE – powiedział.

Zdaniem premiera Zorana Milanovicia z Socjaldemokratycznej Partii Chorwacji referendum będzie dla jego kraju „decyzją tysiąclecia”.

http://www.piotrskarga.pl/

Z dowodem osobistym po… węgiel! Śmiać się, czy płakać?

Dowód osobisty okazuje się niezbędny by kupić… węgiel. W marketach budowlanych i w składach klient tłumaczy się po co mu węgiel i co z nim zrobi.

Wypełnienie dokumentów trwa ponad 15 min.

Kupujący śmieją się z nowych przepisów, a handlowcy załamują ręce, bo sprzedaż węgla wymaga wypisywania szeregu dokumentów, co trwa średnio 15 minut.

– Chciałem kupić węgiel w markecie, ale okazało się, że sam nie mogę włożyć worka do koszyka… Musi to zrobić sprzedawca, który idzie po węgiel na zaplecze – opowiada pan Piotr, klient marketu przy ul. Wydawniczej. – Jeszcze większe schody są przy kasach. Kasjerka wydaje paragon i wzywa „panią od węgla”.
 Ta z kompletem dokumentów w ręce zaczyna wywiad: Po co panu ten węgiel? Gdzie pan będzie nim palił? Ile worków pan kupił? Co pan będzie ogrzewał? 
Potem trzeba podać imię i nazwisko oraz adres. Na koniec podpisać się trzeba pod czterema egzemplarzami umowy dostawy węgla.

Sprzedawca co miesiąc musi złożyć raport
– Wszystko za sprawą wprowadzenia akcyzy na węgiel – mówi Jerzy Kot, właściciel skupu przy ul. Cmentarnej, który na wszelki wypadek spisuje nawet numer dowodu swoich klientów. – Część podmiotów, między innym gospodarstwa domowe, ośrodki szkolne i wychowawcze, czy niektóre firmy są zwolnione z akcyzy. Inne za tonę muszą zapłacić dodatkowo 40 zł więcej podatku.

Sprzedawca węgla musi co miesiąc złożyć raport do urzędu celnego, gdzie przedstawia dokumenty potwierdzające ile węgla sprzedał z akcyzą, a ile bez. Podatkiem objęty jest węgiel kamienny, brunatny i koks.
– Klienci nie są z tego zadowoleni, a i dla nas to dodatkowa praca, bo przy każdej sprzedaży musimy wypełniać dokumenty dostawy węgla w czterech egzemplarzach (jeden dla klienta) – mówi Grzegorz Juszczak z marketu budowlanego przy ul. Karskiego. – Klient przez to traci czas. Ponadto w myśl przepisów, węgiel nie może być dostępny dla klienta „na półce”. W naszym sklepie kupujący najpierw wypełnia dokumenty, a potem zgłasza się do punktu odbioru, gdzie wydawany jest mu towar.

http://expressilustrowany.pl

Spór o II Sobór Watykański: ks. Gleize odpowiada prał. Ocárizowi

W bieżącym numerze „Courrier de Rome” (nr 350 z grudnia 2011) ks. Jan Michał Gleize FSSPX, profesor eklezjologii w seminarium w Ecône, odpowiada na artykuł ks. Ferdynanda Ocáriza, opublikowany 2 grudnia 2011 r. w „L’Osservatore Romano” (polski przekład). Obydwaj duchowni uczestniczyli w rozmowach doktrynalnych między Bractwem a Stolicą Apostolską, prowadzonych w Rzymie od października 2009 r. do kwietnia 2011 r. Poniżej przedstawiamy czytelnikom fragmenty tego godnego uwagi studium, zatytułowanego Rozstrzygająca kwestia.

(…) Można by się bez wątpienia cieszyć, że nareszcie teolog Stolicy Apostolskiej dostrzega te wszystkie niuanse i tym samym wyraźnie zaprzecza — choć nie pisze tego wprost — wszystkim jednostronnym ujęciom, które do niedawna przedstawiały II Sobór Watykański z maksymalistycznego punktu widzenia: jako dogmat absolutnie nie do podważenia, „ważniejszy nawet niż Sobór Nicejski” (Paweł VI). Jednak podobna analiza, choć jawi się atrakcyjna dzięki przedstawianym w niej rozróżnieniom i niuansom, w swej zasadniczej treści niesie założenie, którego słuszność wcale nie jest oczywista. Studium ks. prał. Ocáriza unika odpowiedzi na rozstrzygające pytanie, które pozostaje w zawieszeniu między Bractwem Świętego Piusa X a Stolicą Apostolską. A dokładniej, odpowiedź na to pytanie wydaje się księdzu z Opus Dei tak oczywista, jakby nigdy nie trzeba było tego pytania zadawać. Albo jakby spór nie powinien był nigdy zaistnieć.

A jednak ta debata wydaje się bardziej potrzebna niż kiedykolwiek w przeszłości. Nie jest bowiem wcale oczywiste, że ostatni sobór obowiązuje we wszystkich kwestiach i dziedzinach oraz że w oczach katolików miałby być wyrazem autentycznego Magisterium, wymagającego posłuszeństwa na różnych wskazanych poziomach. Jeśli przypomnimy sobie tradycyjną definicję Magisterium, to musimy stwierdzić, że dokumenty II Soboru Watykańskiego wcale do niej nie przystają. (…)

Vaticanum II: nowe nauczanie sprzeczne z Tradycją

Przynajmniej w czterech punktach nauczanie soboru jest oczywiście sprzeczne z orzeczeniami wcześniejszego, tradycyjnego Magisterium, tak iż nie można go interpretować w zgodzie z nauczaniem zawartym we wcześniejszych dokumentach Kościoła. Vaticanum II zerwało więc jedność Magisterium, tak jak zerwało jedność jego przedmiotu.

Oto te cztery punkty. Nauczanie o wolności religijnej, wyrażone w 2. punkcie deklaracji Dignitatis humanæ, stoi w sprzeczności z nauczaniem Grzegorza XVI (Mirari vos) i Piusa IX (Quanta cura), Leona XIII (Immortale Dei) i Piusa XI (Quas primas). Nauka o Kościele, wyrażona w 8. punkcie konstytucji Lumen gentium, jest sprzeczna z nauczaniem Piusa XII w Mystici Corporis i Humani generis. Tezy o ekumenizmie, wyrażone w 8. punkcie Lumen gentium i 3. punkcie dekretu Unitatis redintegratio, są sprzeczne z nauczaniem Piusa IX, wyrażonym w potępieniu zdań 16. i 17. Syllabusa, ze słowami Leona XIII (Satis cognitum) oraz Piusa XI (Mortalium animos). Doktryna o kolegialności, wyrażona w 22. punkcie konstytucji Lumen gentium, a także w 3. punkcie dołączonej do niej noty (tzw. nota prævia), jest sprzeczna z nauczaniem I Soboru Watykańskiego o jedności przedmiotu najwyższej władzy w Kościele w konstytucji Pastor æternus. (…)