Tajna siła napędowa komunizmu

Z książki „Spisek przeciwko kościołowi” – Maurice Pinay
Część I – Tajna siła napędowa komunizmu
Rozdział 3 – Przywództwo komunizmu
Tłumaczenie Ola Gordon

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że marksistowska teoria (komunizm) jest żydowskim dziełem, jak również jej każde działanie, które ma na celu wprowadzanie tej doktryny w życie.

Przed ostatecznym ustanowieniem bolszewizmu w Rosji, dyrektorami i organizatorami wszystkich ruchów komunistycznych w całości byli prawie wyłącznie Żydzi, podobnie jak była zdecydowana większość prawdziwych organizatorów rewolucji, której byli motorem.

Ale w Rosji, pierwszym kraju, w którym ostatecznie zwyciężył bolszewizm, gdzie był i nadal jest punktem lub motorem komunizowania świata, żydowskie ojcostwo systemu organizacji i sowieckiej praktyki, nie pozwala również na żadne wątpliwości czy błąd .

Jak pokazują niepodważalne dane, które w pełni i całkowicie udowodnili i uznali wszyscy bezstronni pisarze zajmujący się tym tematem, komunistyczne dzieło Żydów w kraju carów jest tak potężne, że nie miałoby sensu zaprzeczanie, że ten katastrofalny triumf to ich monopol.

Wystarczy przypomnieć nazwiska tych, którzy tworzyli rządy i główne organy rządowe w Związku Radzieckim, żeby wiedzieć, co należy od razu myśleć o jasnym i kategorycznym potwierdzeniu dowodów.

I – Członkowie pierwszego komunistycznego rządu w Moskwie (1918) (Rada Komisarzy Ludowych)

1. Ilicz Ulin (Wladimir Ilicz Ulianow lub Nikolaus Lenin). Przewodniczący Rady Najwyższej, po matce Żyd. Matka nazywała się Blank, z pochodzenia była niemiecką Żydówką.
2. Lew Dawinovicz Bronstein (Leo Trocki), komisarz Czerwonej Armii i Marynarki, Żyd
3. Iosip Dawid Wissarionowicz Dżugaszwili-Kochba (Józef Wissarionowicz Stalin), komisarz ds. narodowości, z pochodzenia gruziński Żyd
4. Cziczerin, komisarz spraw zagranicznych, Rosjanin
5. Apfelbaum (Grigore Zinowiew), komisarz spraw wewnętrznych, Żyd
6. Kohen (Wolodarsky), komisarz ds. prasy i propagandy, Żyd
7. Samuel Kaufmann, komisarz ds. państwowych gruntów, Żyd
8. Steinberg, komisarz ds. prawa, Żyd
9. Schmidt, komisarz ds. robót publicznych, Żyd
10. Ethel Knigkisen (Liliana), komisarz ds. zaopatrzenia, Żydówka
11. Pfenigstein, komisarz ds. osiedlania uchodźców, Żyd
12. Szlichter (Wostanoleinin), komisarz ds. kwaterunku (konfiskata prywatnych domów dla czerwonych), Żyd
13. Lurie (Larin), przewodniczący najwyższej rady gospodarczej, Żyd
14. Kukor (Kukorsky), komisarz ds. handlu, Żyd
15. Spitzberg, komisarz ds. kultury, Żyd
16. Urisky (Radomilsky), komisarz ds. “wyborów”, Żyd
17. Lunaczarsky, komisarz ds. szkół publicznych, Rosjanin
18. Simasko, komisarz ds. zdrowia, Żyd
19. Protzian, komisarz ds. rolnictwa, Ormianin.

W Aneksie na końcu książki można znaleźć ciekawe listy nazwisk żydowskich funkcjonariuszy we wszystkich organach rządowych w Związku Radzieckim, Partii Komunistycznej, Armii Czerwonej, Tajnej Policji, związkach zawodowych itd.

Z ogólnej liczby najwyższej rangi 502 biur w organizacji i przywództwie rewolucji komunistycznej w Rosji i w przywództwie państwa radzieckiego w pierwszych latach jego istnienia, nie mniej niż 459 stanowisk zajmowali Żydzi, podczas gdy tylko 43 z tych stanowisk zajmowali Goje innego pochodzenia.

Więc kto w związku z tym dokonał tej strasznej rewolucji? Może Goje? Inne dane opublikowane w Paryżu przez kontrrewolucyjny dziennik “Le Russe Nationaliste”, po zwycięstwie żydowskich komunistów w Rosji, pokazują, że z 554 przywódców komunistycznych z pierwszego rzędu w różnych biurach, skład rasowy był następujący:

Żydzi 447
Litwini 43
Rosjanie 30
Ormianie 13
Niemcy 12
Finowie 3
Polacy 2
Gruzini 2
Czesi 1
Węgrzy 1

Podczas II wojny światowej i później, aż do chwili obecnej, żydowska klika rządząca ZSRR nadal jest bardzo liczna, bo na czele tych nazwisk stoi sam Stalin, który przez długi czas uważany był za czystego Gruzina. Ale ujawniono, że należy do żydowskiej rasy; gdyż Dziugaszwili, jego nazwisko, oznacza “syn Dziu”, a Dziu to mała wyspa w Persji, dokąd wyjechało wielu wypędzonych portugalskich “Cyganów”, którzy później osiedlili się w Gruzji.

Dzisiaj jest całkowicie udowodnione, że Stalin był z pochodzenia Żydem, choć sam nigdy tego ani nie potwierdził, ani nie odrzucił pojawiających się plotek. [14] Przyjrzyjmy się liście nazwisk sowieckich urzędników w rządzie Stalina:

1. Zdanow (Jadanow), prawdziwe nazwisko Lipszyc, były dowódca obrony Leningradu w czasie II wojny światowej. Członek Biura Politycznego w 1948 roku, wkrótce zmarł.
2. Lawrenty Beria, szef MWD Policji i sowieckiego przemysłu ciężkiego, członek przemysłu Sowieckiego Atmu, zabity na rozkaz Malenkowa, i faktycznie z takiego samego powodu Stalin zlikwidował Jagodę.
3. Lazar Kaganowicz, dyrektor sowieckiego przemysłu ciężkiego, członek Biura Politycznego w latach 1944-1952, później członek Prezydium i obecnie przewodniczący Najwyższego Prezydium ZSRR.
4. Malenkow (Georgi Maksimilianowicz Malenk), członek Biura Politycznego i Orgbiura do1952 roku, później członek Najwyższego Prezydium, przewodniczący Rady Ministrów po śmierci Stalina, minister w rządzie Bułganina od 1955 roku. Żyd z Ornsenburga, a nie Kozak, jak zapewniano. Nazwisko jego ojca, Maksymilian Malenk, jest typowe dla rosyjskiego Żyda. Ponadto jest bardzo ważny szczegół ujawniający prawdziwe pochodzenie Malenkowa, a także Chruszczowa. Obecną żoną Malenkowa jest Żydówka Pearlmutter, znana jako “towarszyszka Schans chuschne”, która była ministrem (komisarzem) przemysłu rybołówczego w sowieckim rządzie w roku 1938. Gdyby Malenkow nie był Żydem, byłoby bardzo mało prawdopodobne, żeby ożenił się z Żydówką, a ona również nie wyszłaby za niego. Nie ma oficjalnej biografii Malenkowa. Może to być dlatego, że nie chce by poznano jego żydowskie pochodzenie.
5. Nikolaus Salomon Chruszczow, obecny (1963) szef sowieckiej partii komunistycznej, członek Biura Politycznego od 1939 roku, czyli od wyboru Malenkowa na członka Orgbiuro. Jest bratem pani Malenkow, czyli Żydówki Pearlmutter. Chruszczow jest Żydem, jego prawdziwe nazwisko jest Pearlmutter. Obecna żona Chruszczowa, Nina, jak również żony Mikojana, Woroszyłowa, Mołotowa itd, są Żydówkami.
6. Marszałek Nikolaus Bulganin, były urzędnik bankowy, był jednym z żydowskich członków Komisariatu ds. likwidacji prywatnych banków w 1919 roku.
7. Anastasio Josifowicz Mikojan, członek Biura Politycznego od 1935 roku, członek Najwyższego Prezydium od 1952 roku, minister handlu i wice-prezydent rządu Malenkowa. Ormiański Żyd, a nie prawdziwy Ormianin, za jakiego się go uważa.
8. Kruglow, szef MVD po Berii. Na rozkaz Kruglowa zwolniono z więzienia żydowskich lekarzy uwięzionych przez Riumina, wice-szefa policji w czasach Berii w 1953 roku. Żyd.
9. Alexander Kosygin, członek Biura Politycznego do 1952 roku, później delegat Najwyższego Prezydium i minister ds. przemysłu lekkiego i żywności w rządzie Malenkowa.
10. Nikolaus Szwernik, członek Biura Politycznego do 1952 roku, później członek Najwyższego Prezydium i Prezydium Komitetu Centralnego partii komunistycznej, Żyd.
11. Andreas Andrejewicz Andrejew, znany jako “Politbureaucrat” 3 A, członek Biura Politycznego w latach 1931-1952, Żyd z Galicji (Polska). Pisze pod rosyjskim pseudonimem.
12. P K Ponomarenko, członek Orgburo w roku 1952; później członek Najwyższego Prezydium i minister kultury w rządzie Malenkowa w 1953 roku.
13. P F Judin (Żyd), zastępca członka Najwyższego Prezydium i tytularny minister ds. materiałów budowlanych w rządzie Malenkowa w roku 1953.
14. Mihail Perwukin, członek Prezydium Komitetu Centralnego partii komunistycznej od 1953 roku.
15. N Szatalin, urzędnik pod-sekretariatu Komitetu Centralnego partii komunistycznej.
16. K P Gorszenin, minister sprawiedliwości w rządzie Malenkowa.
17. D Ustinow (Zambinowicz), sowiecki ambasador w Atenach (Grecja) do II wojny światowej, minister obrony w rządzie Malenkowa.
18. V Merkulow, minister kontroli państwowej w rządzie Malenkowa.
19. A. Zasjadko, minister przemysłu węglowego w rządzie Malenkowa.
20. Szerburg, szef sowieckiej propagandy.
21. Milstein, jeden z szefów sowieckiego wywiadu.
22. Ferentz Kiss, szef sowieckiego wywiadu w Europie.
23. Postszreibitszer (Poschebicheve), były prywatny sekretarz Stalina, obecnie szef tajnych archiwów kremlowskich.
24. Ilja Ehrenburg, moskiewski delegat do Najwyższego Sowietu, komunistyczny pisarz, Żyd.
25. Mark Spiwak, delegat ze Stalino (Ukraina) do Najwyższego Sowietu w Moskwie.
26. Rosalia Goldenberg, delegat z Birobidżanu do Najwyższego Sowietu.
27. Anna E. Kaluger, delegat z Besarabii do Najwyższego Sowietu. Jej brat, nie Koluger, a Calugaru, jest urzędnikiem komunistycznym w rządzie Rumunii.

Również Kalinin, jeden z wielkich funkcjonariuszy sowieckich z czasów Stalina, zmarły dawno temu, był Żydem. [15]

Jest powszechnie znane, że antysemityzm Stalina był deformacją faktów i że krwawej rzezi wśród Żydów (trockistów), żeby zapewnić sobie władzę, dokonali inni Żydzi. W ostatecznym rozrachunku walka między Żydem Trockim i Żydem Stalinem była walką między stronami o kontrolę nad komunistycznym rządem, który stworzyli – i był to czysty spór rodzinny. Na dowód tego poniższa lista komisarzy spraw zagranicznych, w okresie, kiedy Stalin pozbył się pewnych Żydów, którzy stali się niebezpieczni dla jego osobistej władzy.

1. Maksim Maksimowicz Litwinoff, minister spraw zagranicznych do 1939 roku, zastąpiony przez Mołotowa. później zajmował wysokie stanowiska w tym samym ministerstwie, do śmierci w lutym 1952 roku. Urodzony w Polsce jako syn Żyda Mejera Henoka Mojsewicza Walakha, urzędnika bankowego. W celu ukrycia prawdziwego nazwiska, w swojej karierze Litwinoff używał różnych pseudonimów, m.in. Finkelstein, Ludwig Nietz, Maksim Harryson, Dawid Mordecchaj, Feliks, i w końcu, kiedy został funkcjonariuszem w rosyjskim reżimie komunistycznym, przyjął nazwisko Litwinoff lub Litwinow. Kiedy tego Żyda zastąpił Mołotow w roku 1939, Żydzi w zachodnim świecie, jak również cała żydo-masońska prasa, wszczęli lament, że Stalin usunął go dlatego, że był “Żydem”, ale później milczeli o fakcie, że do śmierci Litwinow pozostał w ministerstwie. Dlaczego mieli o tym mówić, jeśli by to nie było w interesie spisku? W “Memoirs of Litwinow” [Pamietniki Litwinowa], opublikowanych po jego śmierci, napisał, że według niego nic nie zmieni się w Związku Radzieckim po śmierci Stalina. Faktycznie, Stalin zmarł rok po Litwinowie i nic nie zmieniło się w radzieckiej polityce wewnętrznej i zewnętrznej.

To co Zachód nazywa zmianą polityki ZSRR, jest niczym innym, niż sprytną propagandą na potrzeby żydowskiego planu rządzenia światem.

Nic nie zmieniło się po śmierci Stalina. Wystąpił pewien niepokój dlatego, że nie było nowego przywódcy na miarę Stalina czy Lenina. I z tego powodu żydowsko-masońscy spiskowcy z Zachodu chcieli pokazać sowiecko-komunistycznego czarnego kruka w lśniących kolorach “pacyfizmu”, “koegzystencji” i “ludzkiej przyjaźni”, itd., przedstawić go światu jako coś całkowicie nieszkodliwego, do chwili kiedy znajdzie się dyktator o tej samej żądzy jak jego poprzednicy.

Gdy Litwinow zapewniał, że nic nie zmieni się wraz ze śmiercią Stalina, bardzo dobrze wiedział, że tak będzie, ponieważ Stalin nie był nikim więcej niż jedną ze złotych rączek żydowskiej bandy, która rządzi ZSRR, i ponieważ po nim pod ręką będą inni Żydzi, żeby kontynuować plan dominacji nad światem, w którym zaangażowani są Bułganin, Baruch, Reading, Thorez, Mendes France, Dawid Ben Gurion i wielu innych.

Kontynuując listę Żydów w radzieckim Ministerstwie Spraw Zagranicznych, należy wymienić:

2. Andreas Januarewicz Wiszinsky, nie żyje, był ministrem przed śmiercią Stalina, a później stałym przedstawicielem ZSRR przy ONZ. Tam nie przegapił żadnej okazji do wypowiadania przekleństw przeciwko nie-komunistycznym krajom, dokładnie tak, jak w czasach, gdy był “sędzią ludowym”. Jego żydowskie nazwisko – Abraham Januarewin.
3. Jakob Malik, sowiecki przedstawiciel przy ONZ i wielka osobowość w sowieckiej hierarchii dyplomatycznej, Żyd.
4. Walerian Zorin, przez pewien czas ambasador w Londynie, i wielka postać w sowieckiej dyplomacji, zmieniał swoje stanowisko zależnie od konieczności.
5. Andrei Gromyko, dyplomata, minister spraw zagranicznych od roku 1958.
6. Alexander Paniuszkin, były ambasador w Waszyngtonie, w Pekinie w roku 1955, uważany za faktycznego dyktatora czerwonych Chin.
7. Zambinowicz (Ustinow), do roku 1940 ambasador w Atenach.
8. Admirał Radionowicz, ambasador w Atenach w latach 1945-1946, czyli kiedy przygotowywano komunistyczny zamach stanu w Grecji, Żyd.
9. Konstantin Umansky, ambasador w Waszyngtonie w czasie II wojny światowej, potem pracownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Moskwie.
10. Manuilsky, były przedstawiciel na Ukrainie i w ONZ, obecnie prezydent Ukrainy, Żyd.
11. Ivan Maisky, ambasador w Londynie w czasie wojny, później wysoki urzędnik ministerstwa w Moskwie.
12. Pani Kolontaj, ambasador w Sztokholmie do śmierci w marcu 1952 roku, Żydówka.
13. Daniel Solod, ambasador w Kairze w roku 1955. Przy wsparciu żydowskiej grupy należącej do korpusu dyplomatycznego w Kairze, przewodzi izraelickim spiskiem w świecie arabskim, pod protekcją dyplomacji sowieckiej, nie zauważany przez egipski rząd. Ten rząd powinien pamiętać, że Dawid Ben Gurion, pierwszy premier Izraela, jak również Golda Mejerson, minister Izraela w Moskwie [?], są rosyjskimi Żydami, jak Dawid Solod.

Obecnie, według potwierdzonych danych, 80% do 90% kluczowych stanowisk we wszystkich ministerstwach w Moskwie, i pozostałych republikach radzieckich zajmują Żydzi.
“Nie wierzę, że można wątpić w pochodzenie tych wszystkich, którzy zajmują najważniejsze stanowiska w Moskwie od pierwszej chwili rewolucji; dla Rosjan jest to godny pożałowania fakt, że po tym czasie stało się dużo gorzej, gdyż liczba żyjąctch w Rosji Żydów w przerażającym stopniu wzrosła. Wszystkie ważne stanowiska kierownicze są w ich rękach … ” [16]

Tak jak w Rosji, europejskie kraje gdzie kontrolę zdobył bolszewizm, również są całkowicie rządzone żelazną, zbrodniczą i bezlitosną ręką przez żydowską mniejszość, pojawiającą się zawsze w komunistycznym rządzie, aby osiągnąć całkowite zniewolenie rdzennych obywateli poprzez nieistotną grupę Żydów.

Bardziej przekonującym od każdego innego dowodu jest dokładne zbadanie najgłówniejszych liderów bolszewickich rządów w Europie, które zawsze są w rękach Izraelitów. Przedstawimy te najbardziej istotne:

A – WĘGRY
1. Najważniejszym liderem komunistycznym od okupacji tego kraju przez sowieckie wojsko jest Mathias Rakosi, Izraelita o prawdziwym nazwisku Mathew Roth Rosenkranz, urodzony w 1892 roku w Szabadka.
2. Ferenk Münnich, premier Węgier w 1959 roku, po Janoszu Kadarze.
3. Erno Gero, minister spraw wewnętrznych do 1954 roku.
4. Szebeni, minister spraw wewnętrznych przed Żydem Gero.
5. Generał Laszlo Kiros, Żyd, minister spraw wewnętrznych od lipca 1954 roku, jednocześnie szef AVO, czyli węgierskiej policji, odpowiednika sowieckiej MVD.
6. Gen. Peter Gabor, szef komunistycznej policji politycznej do roku 1953, Żyd o prawdziwym nazwisku Benjamin Ausspitz, wcześniej krawiec w Satorai-Jeujhely, Węgry.
7. Warga, sekretarz ds. planowania gospodarczego, Żyd o prawdziwym nazwisku Weichselbaum; były minister w rządzie Bela Kun. Był również przewodniczącym najwyższej rady ekonomicznej.
8. Beregi, minister spraw zagranicznych.
9. Julius Egry, minister rolnictwa w Węgierskiej Republice Ludowej.
10. Zoltan Vas, przewodniczący Najwyższej Rady Gospodarczej, Żyd o nazwisku Weinberger.
11. Josef Rewal, redaktor naczelny węgierskiej prasy i dyrektor czerwonego dziennika “Szabad Nep” (Wolny naród); Żyd o prawdziwym nazwisku Mojżesz Kahana.
12. Revai (kolejny), minister edukacji narodowej; Żyd o nazwisku Rabinowicz.
13. Josef Gero, minister transportu; Żyd o nazwisku Singer.
14. Mihaly Farkas, minister obrony narodowej; Żyd o nazwisku Freedman.
15. Weres, minister stanu
16. Wajda, minister stanu
17. Szanto, komisarz ds. czystek wrogów państwa, przysłany przez Moskwę w roku 1951; Żyd o nazwisku Szreiber, były członek rządu Bela Kun.
18. Guyla Dessi, minister sprawiedliwości do 1955 roku, obecnie szef tajnej policji
19. Emil Weil, węgierski ambasador w Waszyngtonie, żydowski lekarz, który torturował kardynała Mindszentyego.
Spośród innych ważnych funkcjonariuszy żydowskich należy wymienić:
1. Imre Szirmay, dyrektor węgierskiego radia
2. Gyula Garay, sędzia komunistycznego “sądu ludowego w Budapeszcie”
3. Pułkownik Caspo, zastępca szefa tajnej policji
4. Profesor Laszlo Benedek, żydowski dyktator ds. edukacji.

Jedynym ważnym komunistą pochodzenia gojowskiego był mason Laszlo Rajka, były minister spraw zagranicznych, który został skazany i stracony przez swoich żydowskich “braci” za “zdradę”.

B – CZECHOSŁOWACJA
1. Klemens Gottwald, jeden z założycieli Komunistycznej Partii Czechosłowacji i prezydent kraju w latach 1948-1953, Żyd, zmarł wkrótce po Stalinie.
2. Wladimir Klementis, były komunistyczny minister spraw zagranicznych, “skazany i zamordowany” w 1952 roku, Żyd
3. Waclaw Dawid, obecny minister spraw zagranicznych (1955), Żyd
4. Rudolf Slaski, były sekretarz generalny komunistycznej partii Czechosłowacji, “skazany” w 1952 roku; Żyd o nazwisku Rudolf Salzmann.
5. Firi Hendrich, obecny sekretarz generalny partii komunistycznej, Żyd
6. Andreas Simon, skazany w 1952 roku; Żyd o nazwisku Otto Katz.
7. Gustaw Bares, asystent sekretarza generalnego partii komunistycznej; Żyd
8. Josef Frank, były asystent sekretarza generalnego partii komunistycznej, “skazany” w 1952 roku; Żyd.

C – POLSKA
1. Bolesław Bierut, prezydent Polski do 1954 roku; Żyd
2. Jakub Berman, sekretarz generalny partii komunistycznej, Żyd
3. Juliusz Kazuky (Katz), minister spraw zagranicznych, znany z ostrych wystąpień w ONZ, Żyd
4. Karol Świerczewski, były wiceminister obrony narodowej, zamordowany przez anty-komunistyczną mniejszość ukraińską w południowej Polsce (masa ludzka nigdy nie jest amorficzna), Żyd
5. Józef Cyrankiewicz, pierwszy premier Polski od 1954 roku, po Bierucie, Żyd
6. Hilary Minc, wicepremier Polski od 1954 roku, Żyd
7. Zenon Kliszko, minister sprawiedliwości, Żyd
8. Tadeusz Kochanowicz, minister pracy, Żyd
Jedynym znaczącym polskim komunistą pochodzenia polskiego jest Władysław Gomułka, usunięty z przywództwa politycznego [od 1949], kiedy stracił stanowisko premiera. Wcześniej czy później podzieli los Rajka na Węgrzech.

D – RUMUNIA
1. Anna Pauker, Żydówka, była minister spraw zagranicznych “Rumuńskiej Republiki Ludowej”, i szpieg nr 1 Kremla w Rumunii do czerwca 1952 roku. Od tego czasu do chwili obecnej żyła w cieniu w Bukareszcie, oczywiście na wolności. Ta żydowska hiena, prawdziwe nazwisko Anna Rabinsohn, jest córką przybyłego z Polski rabina. Urodziła się w prowincji Moldau (Rumunia) w roku 1892.
2. Ilka Wassermann, była prywatna sekretarka Anny Pauker, obecnie prawdziwa dyrektor Ministerstwa Spraw Zagranicznych.
3. Josef Kisinewski, obecny agent nr 1 Kremla w Rumunii, członek komitetu centralnego partii komunistycznej i wiceprzewodniczący rady ministrów. Żyd z Besarabii, prawdziwe nazwisko Jakub Broitman. Prawdziwy przywódca rumuńskiej partii komunistycznej, chociaż “oficjalnie” jej sekretarzem generalnym jest rumuński ślusarz, Gheorghe Gheorghiu Dez, który odgrywa tylko rolę politycznego frontu. Kisinewski przyjął swój pseudonim od nazwy miasta Kisinau w Besarabii, gdzie miał pracownię krawiecką przed przybyciem Armii Czerwonej.
4. Teohari Georgescu, minister spraw wewnętrznych w latach 1945-1952, obecnie zajmuje drugorzędne stanowisko, chociaż został “oficjalnie wypędzony” z partii komunistycznej. Jest w takiej samej sytuacji jak Anna Pauker. Prawdziwe nazwisko Baruch Teskowicz, Żyd z naddunajskiego portu Galatz.
5. Awram Bunaciu, Żyd, obecnie (1955) sekretarz generalny prezydium zgromadzenia narodowego “Rumuńskiej Republiki Ludowej”, czyli prawdziwy przywódca tego zgromadzenia, gdyż “oficjalny” prezydent Petru Groza jest tylko masońską marionetką, żonaty z Żydówką i gra tylko rolę statysty. Prawdziwe nazwisko Abraham Gutman (w jęz. rumuńskim oznacza “Bunaciu”, pseudonim przyjęty przez tego Żyda).
6. Lotar Radaceanu, kolejny minister komunistycznego rządu “usuniety” w 1952 roku, ale pojawił się ponownie na trybunie honorowej. Żyd z Siebenbürgen i nazywa się Lothar Würtzel. Ponieważ “Wurtzel” w rumuńskim oznacza “Radicinu”, ten Żyd tylko przełożył swoje hebrajskie nazwisko na rumuński i obecnie nazywa się “Radaceanu”.
7. Miron Constantinescu, członek partii komunistycznej i minister ds. kopalń i ropy naftowej. Teraz i wówczas zmienia swoje stanowiska ministerialne. Żyd z Galatzi (Rumunia, prawdziwe nazwisko Mehr Kohn, i zgodnie z żydowskim zwyczajem, używa rumuńskiego pseudonimu.
8. Gen. Moises Haupt, szef bukaresztańskiego okręgu wojskowego, Żyd.
9. Płk General Zamfir, komunistyczny “szef bezpieczeństwa” w Rumunii, odpowiedzialny za tysiące mordów dokonanych przez tajną policję. Żyd z naddunajskiego portu Braila. Nazywa się Laurian Rechler.
10. Heim Gutman, szef cywilnych tajnych służb, Żyd.
11. Gen. William Suder, szef służby informacyjnej i kontrwywiadu wojskowego. Żyd o nazwisku William Süder, były oficer Armii Czerwonej.
12. Płk Roman, były dyrektor służb EKP (edukacja, kultura, propaganda) w rumuńskiej armii do 1949 roku, obecnie minister w komunistycznym rządzie. Żydowskie nazwisko Walter.
13. Aleksander Moghiorosz, minister ds. narodowości w czerwonym rządzie, węgierski Żyd.
14. Aleksander Badau, szef komisji kontroli ds. obcokrajowców w Rumunii. Żyd z miasta Targoviste, prawdziwe nazwisko Braustein. Do roku 1940 rodzina posiadała dużą firmę handlową.
15. Maj. Lewin, szef cenzury prasowej, Żyd i były oficer Armii Czerwonej.
16. Płk Holban, szef partii komunistycznej w Bukareszcie, Żyd o nazwisku Moskowicz, były szef Syndicate (Unia).
17. George Silviu, sekretarz rządu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, Żyd o nazwisku Gersz Golinger.
18. Erwin Woiculescu, szef działu przepustek w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Żyd o nazwisku Erwin Weinberg.
19. Gheorghe Apostol, szef głównych związków zawodowych, Żyd o nazwisku Gerszwin.
20. Stupineanu, szef wywiadu gospodarczego, Żyd o nazwisku Stappnau.
21. Emmerick Stoffel, ambasador w Szwajcarii, węgierski Żyd i specjalista ds. banków.
22. Harry Fainaru, do 1954 roku szef rumuńskiej ambasady komunistycznej w Waszyngtonie, obecnie urzędnik Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Bukareszcie. Żyd o nazwisku Hersz Feiner. Do roku 1940 rodzina posiadała biznes zbożowy w Galatzi.
23. Ida Szillagy, prawdziwa dyrektor ambasady rumuńskiej w Londynie, Żydówka, przyjaciółka Anny Pauker.
24. Lazarescu, rumuński “Chargé d’Affaires” w Paryżu. Żyd o nazwisku Baruch Lazarowicz, syn żydowskiego kupca z Bukaresztu.
25. Simon Oieru, podsekretarz stanu, Żyd o nazwisku Schaffer.
26. Aurel Baranga, główny inspektor ds. sztuki. Żyd, prawdziwe nazwisko Ariel Lejbowicz.
27. Liuba Kisinewski, prezydent UFAR (Stowarzyszenie Anty-faszystowskich Kobiet Rumuńskich), Żydówka z Cernautzi / Bukowina, prawdziwe nazwisko Liuba Broitman, żona Josifa Kisinewskiego z komitetu centralnego partii.
28. Lew Zeiger, dyrektor w Ministerstwie Gospodarki Narodowej, Żyd.
29. Doctor Zeider, prawnik w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, Żyd.
30. Marcel Breslasu, dyrektor generalny ds. sztuki, Żyd o nazwisku Mark Breslau.
31. Silviu Brucan, redaktor naczelny “Scanteia”, oficjalnego organu partii. Żyd o nazwisku Brükker. Szef kampanii kłamstw, mających na celu oszukać Rumunów w kwestii prawdziwej sytuacji wywołanej przez komunistów. Szef fałszywej kampanii “antysemitycznej” w rumuńskiej prasie komunistycznej.
32. Samoila, dyrektor zarządzający “Scanteia”, Żyd, Samuel Rubenstein.
33. Horia Liman, drugi redaktor “Scanteia”, Żyd o nazwisku Lehman.
34. Inż. Schnapp, dyrektor zarządzający komunistycznego dziennika ‘Romania Libera” [Wolna Rumunia], drugiego komunistycznego dziennika pod względem nakładów, Żyd.
35. Jehan Mihai, szef rumuńskiego przemysłu filmowego, komunistycznej propagandy w filmach, Żyd o nazwisku Jakub Michael.
36. Aleksander Graur, dyrektor naczelny rumuńskiego radia, służącego wyłącznie partii komunistycznej. Urodzony w Bukareszcie żydowski profesor o nazwisku Alter Biauer.
37. Mihail Roller, obecnie prezydent akademii rumuńskiej, groźny profesor, Żyd, nieznany przed przybyciem Sowietów do Rumunii. Obecnie “prezydent” akademii, autor “nowej historii” rumuńskiego narodu, w której fałszuje prawdę historyczną.
38. Prof. Weigel, jeden z tyranów na uniwersytecie w Bukareszcie, kieruje “czystkami” wśród rumuńskich studentów, wrogich wobec żydowsko-komunistycznego reżimu
39. Prof. Lewin Berkowicz, kolejny tyran na uniwersytecie w Bukareszcie, z siecią agentów kontroluje działania i relacje towarzyskie rumuńskich profesorów, Żyd z Rosji.
40. Silviu Josifescu, oficjalny “krytyk literacki”, cenzuruje poezję najlepszych poetów, takich jak Eminescu Alecsandri, Vlahutza, Carlova i innych, którzy zmarli wieki temu, lub ponad 50 lat temu, zmienia jej formę i treść, gdyż te wiersze nie są “w harmonii” z ideami komunistyczno-marksistowskimi. Ten morderca literacki jest Żydem o nazwisku Samson Josifowicz.
41. Joan Vinter, drugi marksistowski “krytyk literacki” reżimu i autor książki “The problem of literary legacy” [ Kwestia dziedzictwa literackiego], Żyd o nazwisku Jakub Winter.
Trzej poprzedni sekretarze Ligi Pracy do roku 1950, Aleksander Sencowicz, Misza Levin and Sam Asriel (Serban), wszyscy byli Żydami.

E – JUGOSŁAWIA
1. Marszałek Tito, którego prawdziwe nazwisko jest Josif Walter Weiss, pochodzi z Polski. Do 1935 roku był agentem sowieckich tajnych służb w Kabulu, Teheranie i Ankarze. Prawdziwy Brozowicz Tito, z pochodzenia Chorwat, zmarł w Barcelonie podczas hiszpańskiej wojny domowej.
2. Moses Pijade, sekretarz generalny partii komunistycznej, w rzeczywistości “szara eminencja” reżimu, Żyd pochodzenia hiszpańskiego (Sefardit).
3. Kardelj, członek Komitetu Centralnego Jugosłowiańskiej Partii Komunistycznej, minister spraw zagranicznych, węgierski Żyd o nazwisku Kardayl.
4. Rankovic, członek KC JPK, minister spraw wewnętrznych, austriacki Żyd, wcześniejsze nazwisko Rankau.
5. Aleksander Bebler, członek KC JPK, stały przedstawiciel Jugosławii przy ONZ, austriacki Żyd.
6. Ioza Vilfan (Joseph Wilfan), doradca ekonomiczny Tito, w rzeczywistości ekonomiczny dyktator Jugosławii, Żyd z Sarajewa.

Ponieważ w Jugosławii nie ma tylu Żydów co w innych krajach, w komunistycznym rządzie jest większa liczba tubylców, ale zawsze na drugim szczeblu, gdyż wymienieni wyżej głowni przywódcy faktycznie kierują całkowicie i absolutnie jugosłowiańskim rządem. [17]