Majaczenia reformatorskie

No proszę! Okazuje się, że państw już nie stać na utrzymanie ludności. Taki wniosek można w każdym razie wyciągnąć z komentarza pana red. Gadomskiego, który w „Gazecie Wyborczej” przekonuje, że związkowcy i wszyscy inni protestujący przeciwko jednostronnemu wycofywaniu się rządu ze zobowiązań zaciąganych wobec przyszłych emerytów, nie tylko nie mają racji, ale w dodatku – sięgają po pieniądze do kieszeni podatników – bo to przecież podatnicy będą musieli pokryć rosnące koszty utrzymania ludności.

Słowem – „wszystko gra i koliduje” – jak powiadają gitowcy. Podatnicy już nie mogą podołać rosnącym kosztom swego utrzymania, toteż nie ma innego wyjścia, jak zrobić reformy, dzięki którym Polska, podobnie zresztą, jak inne kraje, będzie rosła w siłę, a ludzie żyli dostatniej.

No dobrze – ale kto zapłaci za dostatniejsze życie ludzi po przeprowadzeniu reform? Czyżby znowu podatnicy? Ładny interes! Jeśli ludzie po reformach będą żyli dostatniej – no a przecież żyć dostatniej muszą, bo w przeciwnym razie po cóż mieliby popierać reformy? – to na to dostatniejsze życie trzeba będzie wydać więcej, to chyba jasne? Wynika z tego, że po reformach podatnicy będą obciążeni jeszcze bardziej niż teraz! Hmm, nie da się ukryć, że z punktu widzenia podatników za dobrze to nie wygląda. Im więcej reform, im bardziej one wiekopomne, tym gorzej dla podatników.

Dopiero na tym tle możemy docenić zalety tamtego świata, ku któremu szybuje nasza myśl podczas Świąt Wielkanocnych; jest on, jak wiadomo, zdecydowanie lepszy od tego świata, więc musi być jakaś ważna przyczyna tej różnicy. Nietrudno ją wskazać; o tamtym świecie wiemy bardzo niewiele, prawdę mówiąc – nie wiemy nic, ale jedna rzecz wydaje się absolutnie pewna – na tamtym świecie nigdy nie było, nie ma i nie będzie żadnych reform, a już w szczególności – reformy emerytalnej, która ma nam wszystkim – oprócz oczywiście podatników, którzy tak czy owak dostaną za swoje – przynieść tyle korzyści. Tak przynajmniej wynika z wywodów nie tylko pana red. Gadomskiego, ale i innych agitatorów, których rząd wynajął do przekonywania nas do reform.

Powiadają oni, że wprawdzie Polaków będzie systematycznie ubywać, bo takie są nieubłagane standardy nowoczesności, ale jeśli pozostali przy życiu będą dłużej i więcej pracować – niczym Bokser z „Folwarku zwierzęcego” Jerzego Orwella („będę więcej pracował”), to zapanuje u nas taki dobrobyt, ze wprost nie będziemy wiedzieli, co zrobić z pieniędzmi. Fundamentem zaś tego dobrobytu będzie praca starców, to znaczy pardon – jakich tam znowu „starców”; nie żadnych „starców” tylko osób aktywnych zawodowo. A jeśli w ramach kolejnych reform nasi Umiłowani Przywódcy postarają się również o dochody z utylizacji zwłok („a kiedy padnie – zrobić mydło”), to nie ulega wątpliwości, że takim fundamentom dobrobytu nie zagrozi nawet koniec świata.

Zatem nie ma co urządzać referendów, nie ma co pozywać rządu przed niezawisłe sądy (już tam niezawisłe sądy pewnie otrzymały odpowiednie rozkazy, jak pogonić kota takim zuchwalcom!), tylko jeszcze raz zawierzyć naszym Umiłowanym Przywódcom, którzy przecież dzień i noc przemyśliwują, jakby tu nam przychylić nieba. Co jak co – ale reformy to oni już potrafią zrobić, jak się należy. Wspomnijmy tylko na cztery wiekopomne reformy charyzmatycznego premiera Buzka – a wśród nich – na wiekopomną reformę emerytalną. Czyż nie żyje nam się od ich dostatniej? Oczywiście – ale, jak już wspomniałem, takie dostatniejsze życie musi przecież kosztować, więc nic dziwnego, że podatnicy, którzy na to wszystko muszą zarobić, zapłacić i odsiedzieć, już ledwie zipią.

A i to nie wystarcza, bo spróbujmy sobie tylko wyobrazić, co by się stało z naszym coraz to dostatniejszym życiem, gdyby rząd nie zaciągał długu publicznego? Podstawy naszego dostatku znalazłyby się w jednej chwili w stanie zagrożenia. Zatem, żeby to niebezpieczeństwo od nas oddalić, rząd zapożycza się u finansowych grandziarzy pod zastaw przyszłych podatków, a więc – przyszłych dochodów podatników! A to ci dopiero siurpryza! Rząd pozastawiał już nasze przyszłe dochody, a teraz, ustami pana red. Gadomskiego, komunikuje nam, że państwa nie stać na utrzymanie ludności? Jak tu w takich warunkach dzielić się jajkiem, czy delektować się szyneczką umaczaną w chrzanie, skoro każde jajeczko i każdy plasterek dzisiaj zjedzony, tak naprawdę jest odjęty od ust naszym dzieciom i wnukom?

Świadomość takiego pasożytnictwa może zepsuć każdą przyjemność, więc lepiej chyba nie wiedzieć, jak jest naprawdę i zawierzyć – jak określa to pan Krzysztof Mazur – reformatorskim „majaczeniom” naszych Umiłowanych Przywódców, a dla lepszego utrwalenia stanu nieświadomości, zalać pałę wódeczką? To jest jakieś wyjście, rodzaj namiastki tamtego świata na tym – chyba żeby… No nie, o tym, żeby zrezygnować z kontynuowania przymusu ubezpieczeń społecznych nie ma przecież mowy. To byłby zdradziecki zamach na zdobycze ludu pracującego miast i wsi – zatem nie ma innej rady, jak kontynuować zbawienne reformy, zgodnie ze spostrzeżeniem Stefana Kisielewskiego, iż socjalizm bohatersko walczy z problemami nie znanymi w innym ustroju.

Ale skoro już wiemy, że nie tylko naszego nieszczęśliwego kraju, ale również coraz większej liczby innych nie stać już na utrzymanie ludności, to nie ma rady; musimy stopniowo przyzwyczajać się do myśli o przenosinach na tamten świat. Podobno astronomowie odkryli, że w naszej galaktyce jest mnóstwo planet podobnych do Ziemi, więc gdybyśmy odpowiednio się natężyli, to kto wie – może udałoby się przenieść na taką, która nie została jeszcze zreformowana? W przeciwnym bowiem razie będziemy musieli poddać się Narodowemu Programowi Eutanazji, który jest ważnym elementem rządowego pakietu reform.

Stanisław Michalkiewicz
http://www.michalkiewicz.pl/