A może o 10.46 Pan Prezydent jeszcze zył…

Nieczęsto zamieszczam artykuły na temat katastrofy smoleńskiej. Poniższy tekst, ponieważ nie zakłada z góry rosyjskiego sprawstwa, a celnie punktuje – nazwijmy to eufemistycznie – zaniedbania polskich organów śledzych, jest jednak godny uwagi. – admin.

Nie wierzę w aż taki poziom zidiocenia prokuratury, żeby włamanie do prezydenckiego telefonu uznać za znikomo szkodliwe

1. „Nasz Dziennik” przyniósł wczoraj wiadomość nie do wiary.
10 kwietnia 2010 roku o 10.46 czasu rosyjskiego, czyli w pięć minut po smoleńskiej katastrofie ktoś grzebał przy telefonie nieżyjącego już Prezydenta Lecha Kaczyńskiego i próbował odsłuchiwać pocztę.
Tymczasem, jak czytamy, prokuratura wojskowa wyłączyła sprawę telefonu ze śledztwa smoleńskiego do odrębnego rozpoznania, a prokuratura warszawska sprawę umorzyła z uwagi na …znikomą szkodliwość czynu, wszak wartość impulsów była groszowa.

2. Uszczypnijcie mnie ludzie, albo rąbnijcie w łeb jakąś pałą, bo ja w to nie wierzę!
Ludzie do mnie lgną ze swoimi sprawami i od lat zajmuję się tropieniem różnych draństw i głupot, w tym i prokuratorskich, ale w tę z umorzeniem śledztwa o włamanie do telefonu śp. Prezydenta z uwagi na znikoma szkodliwość – po prostu nie wierzę! Nie jest dla mnie do wiary aż taki stopień zidiocenia, żeby grzebanie przy telefonie dopiero co zabitego Prezydenta, uznać za sprawę nieważna i błahą. Wiele prokuratorskich głupot znam, ale nie aż takich.

3. Spada prezydencki samolot, ginie wielu ludzi, ginie `prezydent RP i wśród płonących jeszcze szczątków samolotu ktoś włamuje się do tajemnic prezydenckiego telefonu… na litość boską! Jakże to można było umorzyć!. Przecież to może być ślad szpiegostwa na szkodę Rzeczypospolitej, to może być ślad zamachu, to może być ustalenie wywracające do góry kołami cała nasza niewiedzę na temat okoliczności katastrofy!
Bo przecież nie grzebały w prezydenckim telefonie dzieci, krasnoludki, ani zbieracze grzybów w smoleńskim lesie.
Chyba, że brzoza, nie tylko urwała skrzydło, ale i przy telefonie majstrowała swoimi gałązkami…

4. A może… a może o 10.46 czasu rosyjskiego samolot jeszcze leciał, a Prezydent Lech Kaczyński jeszcze żył i to on odsłuchiwał pocztę? Może katastrofa nastąpiła później, tak jak początkowo mówiono o 8.56 – w takim razie kto i po co sfałszował czas katastrofy w czarnych skrzynkach?
I te wątpliwości, te pytania prokuratura umorzyła z uwagi na znikoma wartość impulsów…

5. Nie wiem, czy w polskiej prokuraturze jest jeszcze jakiś generalny kierownik albo szef, bo nie daje oznak życia, ale jeśli jest, to na jego miejscu już bym się zastanawiał, czy nie palnąć sobie w policzek…

http://www.januszwojciechowski.pl/

Piecha: zaczyna się kręcenie lodów

Stefczyk.Info: Rząd rozpoczyna przekształcanie szpitali w przedsiębiorstwa. Jak to będzie wyglądało?

Bolesław Piecha, były minister zdrowia, lekarz, polityk PiS: Ustawa mówi, że jeżeli szpital ma ujemny wynik finansowy, to organ założycielski, najczęściej samorząd, musi albo dopłacić różnicę albo zlikwidować go i przekształcić szpital w spółkę. Pierwsza możliwość, znając kondycję samorządów, raczej jest mało prawdopodobna.

Jaki może być cel tych działań?

Mam wrażenie, że chodzi o dalszą destabilizację systemu opieki zdrowotnej w Polsce. Jest to robione pomimo obowiązywania Konstytucji, która nakłada na władze obowiązek dbania o ochronę zdrowia obywateli. Obecna ekipa zmierza jednak wyraźnie w kierunku ograniczenia swojej odpowiedzialności wyłącznie do nadzorowania zbierania składki zdrowotnej. Resztę puszcza samopas, oddaje przedsiębiorstwom, którymi będą szpitale zorganizowane w spółki akcyjne lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Może to trend światowy?

Bzdura! Nigdzie na świecie nie jest to puszczone tak samopas. Nasz rząd się uparł by umyć ręce, by powiedzieć – to nie my jesteśmy odpowiedzialni. Jak to będzie wyglądało w praktyce widzieliśmy w czasie ostatniego kryzysu z niektórymi lekami onkologicznymi. Wtedy minister zdrowia powiedział, że to dyrektorzy szpitali powinni sobie sami kupić leki za granicą. Zapomniał, że obowiązuje w Polsce prawo, jak w całej Unii Europejskiej, i żaden dyrektor nie może kupić za granicą sam leków. To jest przestępstwo! Taką możliwość ma tylko rząd, tylko minister zdrowia.

Te przekształcenia w przedsiębiorstwa dotkną tylko placówki podstawowej opieki zdrowotnej?

Niestety nie, także specjalistyczne jednostki zajmujące się najbardziej skomplikowanymi i trudnymi przypadkami. Także kliniki i placówki, których celem jest kształcenie kadr medycznych! To niesie niesamowite ryzyko. Oznacza też problemy tych placówek, bo ustawa o oświacie zakłada iż rektor nie może dofinansować działalności leczniczej. Będzie to skutkowało paraliżem szpitali przy uczelniach medycznych. Nieznany jest też los hospicjów, które działają dziś na zasadach misyjnych, służebnych. Je także wrzucono do tego worka, one także mają się stać przedsiębiorstwami. Kuriozum!

Skutkiem będzie ogromny chaos.

Bo w świecie ducha…

Hr. Zygmunt Krasiński

Obchodzimy w tym roku dwusetną rocznicę urodzin Zygmunta Krasińskiego. Zupełnie o tym głucho.

Trudno pojąć, że tak kompletnie pominięto w oficjalnym kalendarzu kulturowym tę rocznicę. Oficjalnie, tylko w województwie mazowieckim (gdzie gniazdo rodowe Krasińskich) ta okazja jest zauważona i świętowana. To prawda, od jakiegoś czasu dość się pracuje nad deprecjacją Krasińskiego.

O ile sam powołany do narodowego panteonu „trzeci wieszcz” zdawał sobie sprawę, że talentem poetyckim nie dorównywał owym Dwom – Adamowi i Juliuszowi, nikt nawet najbardziej krytyczny nie może odmówić znamion genialności jego Nieboskiej Komedii, wybitności Irydiona. Dzieł nadzwyczajnej inteligencji i talentu. Nie może kwestionować przenikliwości rozumowania, potęgi stworzonych wizji.

Wielkim dokumentem i jednocześnie kreacją artystyczna są jego listy. Potężne zbiory. Niepoważalana też jest ogniskująca pozycja i funkcja jaką spełniał w swoich czasach. I potem, pośmiertna już historyczna jego rola w kulturze, w życiu umysłowym polskim. Ale specjalny pewnie tekst tu sie powinien by znaleźć – czemu trwa jakby wręcz “sprzysiężenie anty-Zygmuntowe“ ? Najkrócej. – Dziś ,nie może sie podobać taka ideologia . Kapitulacja “postępowej rewolucyjności”, na rzecz wybaczającej postawy chrześcijańskiej. Owo końcowe zdanie w Nieboskiej Komedii – Gallileo vinci! Ta kwestia rozstrzygająca porządek ziemski (w Nieboskiej Komedii.) to nie jest program na dziś. Nie tak postępowy duch czasu dziś wieje…

Dziś nie o tym. Spędziłem kilka dni w Opinogórze. Wracam oczarowany. Niezorientowanym klaruję. 8 km od Ciechanowa położona jest ta siedziba Krasińskich. Majątek ofiarowanym przez ojca Zygmuntowi, jako, powiedzmy wiano, prezent ślubny. Neogotycki zameczek, dwór, park, kościół, rodowa krypta. Tamże znalazło się i miejsce pochówku Poety. (Zmarł mając 47 lat) Dziś funkcjonuje ten adres jako – Muzeum romantyzmu polskiego, No i co nieuniknione, jako miejsce pamięci i kultu samego Zygmunta.

“Jeśli UE nas nie chce, to będziemy szukać szczęścia gdzie indziej”

Prezydent Białorusi Alaksandr Łukaszenka oświadczył 26 kwietnia, że Unia Europejska najwyraźniej zrozumiała, że sankcje wobec Białorusi są pozbawione perspektyw, a Białoruś jest jej potrzebna. Gdyby było inaczej to – zdaniem prezydenta – Unia nie odstąpiłaby od sankcji, tylko je zaostrzała.

Zapewnił jednocześnie o gotowości do rozmów, pod warunkiem że UE nie będzie stawiać żadnych warunków wstępnych.

Prezydent potwierdził wcześniejsze informacje o osłabieniu kontroli zachodniej granicy. Powiedział, że Białoruś może przywrócić ostrzejszą kontrolę granic, o co apelują już państwa ościenne, zaniepokojone zwiększonym napływem imigrantów, jednak za odpowiednią opłatą. [Właśnie! – admin]

Poinformował też, że Białoruś porozumiała się już z Ukrainą w sprawie zwiększenia przewozów swych towarów przez ukraińskie porty i prowadzi takie same rozmowy z Rosją. “Jeśli UE nas nie chce, to będziemy szukać szczęścia gdzie indziej” – powiedział.

Za: osw.waw.pl
http://mercurius.myslpolska.pl/

Ratujmy od zapomnienia polskie mogiły, nie tylko we Lwowie.

Artykuł podrzucił p. PiotrX. Pochodzi on z 24 sierpnia 2010 r.

Fot. autor

Liczne czasopisma kresowe, docierające do nas z Polski oraz wydawane w języku polskim na Ukrainie, przeważnie zwracają uwagę na Cmentarz Łyczakowski – zabytek naszej najwspanialszej nekropolii, uchodzący za jeden z najpiękniejszych w Europie. Dziękujemy za to autorom i jesteśmy dumni, gdyż Cmentarz Łyczakowski jest miejscem drogim każdemu Polakowi we Lwowie. Tu spoczywają prochy naszych przodków – bohaterów: powstańców kościuszkowskich (1794 r.), listopadowych (1930-1931 r.), styczniowych (1863 r.), uczestników walk o Lwów (1918-1920 r.). Na Cmentarzu Łyczakowskim pochowano też wiele wybitnych osobistości, zasłużonych dla polskiej nauki, kultury i życia publicznego. Spoczywają tu: malarz A. Grottger, poeci S. Goszczyński i M. Konopnicka, pisarka G. Zapolska, matematyk S. Banach, lekarz H. Mosing, św. ks. Zygmunt Gorazdowski i wielu innych. Nie da się tu wszystkich wyliczyć, więc ciekawskim polecam skorzystanie z przewodnika.

Celem mym jest przedstawienie Państwu również obecnego stanu Cmentarza Janowskiego. Ze względu na to, że są tam pochowani moi rodzice i dziadkowie, dla uporządkowania ich mogił często go odwiedzam. Cmentarz Janowski został założony w 1883 r. i funkcjonuje do chwili obecnej. Jest on mniej okazały optycznie i artystycznie od Cmentarza Łyczakowskiego, jednak też posiada swoje skarby. Spoczywa tu, na przykład, abp obrządku łacińskiego św. ks. Józef Bilczewski, znajdują się tu też kwatery ofiar walk polsko-ukraińskich o Lwów z lat 1918-1920.

Zabytki obu wymienionych cmentarzy, jak również pomniki Obrońców Ojczyzny z września 1939 r. muszą być ratowane, choć państwo polskie nie może na to wszystko wydzielić wystarczającej ilości środków. [Może, może, tylko nie chce – admin]

Dziedzictwo rewolucji francuskiej

Nadesłał p. PiotrX.

Tym co najbardziej wszystkich interesuje, gdy chodzi o rewolucję francuską, jest jej wkład do kultury nie tylko swego kraju, ale i europejskiej, a nawet do kultury powszechnej; to wiec co można by nazwać ,,dziedzictwem” czy też ,,spadkiem” pozostawionym przyszłości.

Rewolucja, która była wielkim wydarzeniem historycznym jednego kraju, zapoczątkowała, według swych głównych protagonistów, radykalny proces zmian, rozprzestrzeniający się na cały świat. Przyczyną tego był fakt, że idee rewolucji były mesjanistyczne i uniwersalne.

Czym jest to “dziedzictwo” i co w sobie zawiera? Większość historyków rewolucji francuskiej mówi głównie o:

1. Całkowitym zniszczeniu resztek ustroju korporacyjnego i feudalnego.

2. Świadomej dechrystianizacji całej kultury i wszystkich obyczajów.

3. Umieszczeniu człowieka na miejscu Boga, a wiec o radykalnej zmianie w światopoglądzie (przejście od biblijnego teocentryzmu do pogańskiego antropocentryzmu, a następnie do antropocentryzmu bezbożnego, absolutnego i samowystarczającego).

4. Na skutek takiej zasadniczej zmiany, pojawia się “kult człowieka” i Deklaracja Praw Człowieka.

5. Wprowadzeniu pojęcia umowy społecznej jako podstawy życia społeczeństwa, łącznic z przyjęciem ówczesnych ideologii, zwłaszcza liberalizmu i indywidualizmu, zastosowanych do wszystkich aspektów żyda społecznego, gospodarczego, politycznego i kulturalnego, a zwłaszcza, ładu prawnego.

6. Przyjęciu demokracji Jana Jakuba Rousseau jako ustroju politycznego, w którym suwerenność umieszczona jest nie w panującym, ale w “ludzie” jako podmiocie “woli ogólnej”. System ten degeneruje poprzez absolutyzm, tyranie i despotyzm. Rodzi on cztery następujące po sobie komunistyczne kierunki rewolucyjne, a mianowicie: pierwszy komunistyczny kierunek rewolucyjny zastosowany do kultury przez Rabauta Saint-Etienne (1789), (był protagonistą i prekursorem Antonio Gramsciego); drugi kierunek komunizmu rewolucyjnego, oparty na tzw. materializmie ekonomicznym, wypracowanym przez Antoine’a Barnve’a (1792), który uważany był za poprzednika Karola Marksa; trzeci kierunek komunizmu rewolucyjnego, znany jako ,,wściekły” (Les Enrages), a wiec mętów społecznych, bardzo radykalnych, w którym niektórzy dopatrują się przyszłych trockistów (1793) oraz czwarty komunistyczny kierunek rewolucyjny i najbardziej radykalny, gdyż oparty na absolutnej “rówrości”, wypracowany przez Babeufa (1796), który uważany jest za poprzednika Lenina. Wszystkie te cztery kierunki komunizmu rewolucyjnego mają charakter totalitarny.

Spisek przeciwko Kościołowi (3)

THE PLOT AGAINST THE CHURCH
http://www.catholicvoice.co.uk/pinay/
Spisek przeciwko Kościołowi – Maurice Pinay 1962
Tłumaczenie Ola Gordon
Nadesłał p. PiotrX

Fragmenty książki Maurice Pinaya zamieściliśmy również tu:
https://marucha.wordpress.com/2012/02/04/spisek-przeciwko-kosciolowi/
https://marucha.wordpress.com/2012/02/05/spisek-przeciwko-kosciolowi-2/

Admin

*                        *                         *

Wielkie podziękowania dla Pani Oli Gordon za ogromną pracę wykonaną przy tłumaczeniu tej bardzo wartościowej pracy.
Pani Olu – Bóg zapłać!

*                        *                         *

Tajne żydostwo i średniowieczne herezje. Albigensi.

Istotne jest potwierdzenie, że w średniowieczu, szczególnie w regionach chrześcijańskiego świata, w którym dużą część populacji stanowili Żydzi, a Izraelici byli najbardziej wpływowi ze wszystkich, bez wątpienia największą siłę zdobyły najważniejsze herezje i ruchy heretyckie.
Przeważnie zaczynały się one jako ruchy protestu przeciwko pozornej niemoralności duchowieństwa, przeciwko świętokupstwu i gromadzeniu bogactw przez duchownych. Żądali powrotu do ubóstwa i ascezy pierwszych chrześcijan i atakowali pozorny ucisk i tyranię papieży, królów i szlachty. Hierarchia kościelna powinna zostać zniesiona. Ponieważ byli przeciwko księżom, ich przywódcy religijni bardzo przypominali rabinów w judaizmie, którzy nie są faktycznie księżmi, lecz przywódcami religijnymi i politycznymi, którzy prowadzą takie samo życie jak inni Żydzi, od których odróżnia ich jedynie nazywanie ich rabinami. W kilku ruchach heretyckich aspekt społeczno-rewolucyjny był szczególnie ważny, gdyż ujawniały one również tendencję do uwalniania ubogich, i często wykazywały dążenia do utworzenia komunistycznego rządu.

Ale we wszystkich ruchach heretyckich daje się zauważyć to, że rozpoczęły się programami, które są bardzo kuszące dla ludu, ale stopniowo są one pomniejszane w kierunku nie mającym w ogóle nic wspólnego z pierwotnymi, korzystnymi dla włączenia w nie początkujących. Krótko mówiąc, na dnie było oszustwo, co jest charakterystyczne dla wszystkich ruchów rewolucyjnych żydowskiego pochodzenia.

Arcybiskup, biskup Port-Louis, jezuita Leon Meurin, mówi w pracy “Innocenty” cytując Hurera (s. 50):

“W 1184 roku we Francji, cieśla o imieniu Durad, udawał, że miał wizję Dziewicy Maryi. Z tego powodu zebrał wokół siebie dużą liczbę współobywateli i nazwał ich Braćmi Białej Czapki [Brothers of the White Cap]. Udawał, że chce ustanowić państwo równości prymitywnych ludzi, w którym wszyscy muszą być na zewnątrz równi. Każdą władzę ziemską lub duchową uznali za szkodliwą. Jego zwolennicy opracowali pakt braterstwa, w celu przygotowania natychmiastowej władzy ich sekty. Nowością w tej sekcie, do której przyłączyły się wszystkie elementy przeciwne porządkowi, był fanatyczny zapał zwolenników i promotorów. Jednak poparcie udzielone jej przez Żydów nie było niczym nowym”.

Jak powstał ukraiński integralny nacjonalizm

(…)

Główne podstawy ideologii UWO, ZUNRO i OUN powstały w latach dwudziestych XX wieku. Jak podaje Wiktor Poliszczuk, jedynym twórcą ideologii ukraińskiego integralnego nacjonalizmu był pochodzący z południowej Ukrainy Dmytro Doncow. Wychowany w rodzinie o kulturze i języku rosyjskim, ukraińskiego nauczył się dopiero po pierwszej wojnie światowej we Lwowie, gdzie mieszkał jako bezpaństwowiec. W 1926 roku wydał książkę „Nacjonalizm”.

Dmytro Iwanowycz Doncow (Дмитро Іванович Донцов), ur. 30 sierpnia 1883 w Melitopolu, zm. 30 marca 1973 w Montrealu.

D. Doncow ideologię nacjonalizmu ukraińskiego zbudował na darwinizmie społecznym. Według Doncowa nacja stanowi gatunek w przyrodzie („species”), tak samo, jak gatunkiem w przyrodzie jest pies, kot, wilk, owca, tygrys itp.). Jako taki, naród pozostaje we wrogości i permanentnej walce z innymi narodami o byt i przestrzeń, pozostaje w walce, w której słabszy ulega przemocy silniejszego. W tej konstatacji Doncow poszedł o wiele dalej, niż Mussolini (który nie wypracował własnej ideologii faszyzmu, ograniczał go do praktyki) i Hitler (który w dziedzinie ideologii ograniczał się do szerzenia nienawiści do Żydów jako niższej rasy ludzkiej i propagowania wyższości rasy germańskiej).

Wbrew nauce historii, Doncow rozpatrywał naród jako kategorię wieczną. Według niego naród stanowił wartość najwyższą, stąd hasło nacjonalizmu ukraińskiego: „Naród ponad wszystko”, a więc ponad Boga, ponad chrześcijańskie i ponad ogólnoludzkie wartości.Według Doncowa naród ma nie tylko prawo, ale też, wynikający z jego natury, obowiązek walki z innymi narodami, a więc przede wszystkim z sąsiadami, walki głównie o przestrzeń, czyli ziemię.

Według Doncowa wewnętrzna struktura narodu oparta jest na zasadzie hierarchicznej: na czele narodu stoi wódz (w faszyzmie włoskim – Duce, w nazizmie niemieckim – Fuhrer, w ukraińskim integralnym nacjonalizmie – Prowidnyk), który ma do swej dyspozycji warstwę lepszych ludzi, zwaną też mniejszością inicjatywną, stosującą wobec mas narodu twórczą przemoc. Znaczy to, że wódz narodu ma do dyspozycji aparat dyspozycyjny, aparat władzy i aparat wykonawczy.

W praktyce ukraińskiego ruchu nacjonalistycznego „warstwą lepszych ludzi” czyli „mniejszością inicjatywną”, była Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów, kierowana początkowo przez „wodza” Jewhena Konowalca, potem Andrija Melnyka i Stepana Banderę.

Resztę narodu ukraińskiego Doncow nazywał „tłumem”, „plebsem”, a nawet „okiełznanym bydłem”. Powszechna nieznajomość zasad wewnętrznej struktury narodu według doktryny Doncowa, sprzyjała i nadal sprzyja propagandzie OUN (Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów), zgodnie z którą nacjonalizm ukraiński jest obecnie utożsamiany z ukraińskim patriotyzmem. Ten istotny błąd jest dużym nietaktem wobec narodu ukraińskiego.

Misja – zniszczyć rodzinę. Wiarygodność Trybunału Konstytucyjnego.

Sprawą funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości zajmuję się od ponad sześciu lat, od kiedy zauważyłem, że jestem w zorganizowany sposób nękany. Z początku sądziłem, że mogły to być wybryki pojedynczych sędziów. Jednak skargi do instytucji mających nadzorować sądownictwo, były odrzucane z uzasadnieniem na poziomie kretyna. Zacząłem sobie zdawać sprawę, że mamy do czynienia ze zorganizowaną przestępczością psychopatów, gdzie czysto kryminalne zachowania połączone są z ideologią nienawiści do normalnych, przeciętnych ludzi pragnących zakładać rodziny i wychowywać dzieci czy działać na rzecz swojego kraju. Stąd biorą się trudne do zrozumienia wyroki sądów rodzinnych oraz prowokacje i wyroki w stosunku do działaczy patriotycznych.

Sądy stały się nie instytucjami utrzymywania harmonii społecznej lecz narzędziem władzy poza społeczną kontrolą. Dlatego moja dobrze udokumentowana skarga konstytucyjna na usunięcie ławników z sądów karnych została oddalona bez rozpatrzenia. Sitwa bowiem nie może dzielić się władzą. Niedługo zaś po opublikowaniu słów prawdy o Trybunale Konstytucyjnym trafiłem na kilka miesięcy za kraty.

Na początku zeszłego roku jeszcze łudziłem się, że najwyższy rangą sąd w tym kraju, a takim jest Trybunał Konstytucyjny, nie odważy się publicznie skompromitować w obliczu dobrze udokumentowanej skargi konstytucyjnej. Złożyłem drugą z kolei skargę, tym razem na kodeks rodzinny i opiekuńczy i prawo dające prezesowi sądu możliwość manipulowania procesem.

Wiarygodność państwa polskiego sięgnęła jednak bruku a najwyżsi urzędnicy to notoryczni oszuści, bez żadnych hamulców moralnych. Moja skarga konstytucyjna, podobnie jak wcześniejsza, została odrzucona bez rozpatrzenia. Tym razem pretekstem były braki formalne, między innymi zarzut, że nie zostało wymienione jakie moje prawa i wolności zostały naruszone. Otóż zostało wymienione, jednak argumentacja TK była iście talmudyczna, w sposób pozwalający udowodnić każdą tezę, szczególnie jeśli samemu jest się arbitrem.

Jednym z argumentów Trybunału było, że przecież sąd przyznał mi władzę rodzicielską. Tak, przyznał, lecz bez możliwości kontaktu z dziećmi, nie mówiąc już o wychowywaniu. W efekcie z córkami straciłem jakikolwiek kontakt. To wszystko był opisane w skardze. Trybunał dokładnie więc wiedział co robi, tym bardziej, że sprawa rozpatrywana była przez czterech sędziów. W pierwszej instancji numer na braki formalne rozpoczął sędzia Marek Kotlinowski a przekrętu dokończyło trzech sędziów: Zbigniew Cieślak, Marek Zubik, i Mirosław Granat.

Zachowanie się Trybunału Konstytucyjnego w tej sprawie świadczy wyraźnie, że kwestia pozbawiania ojców praw do wychowywania dzieci, to nie są wybryki pojedynczych sędziów, jak usiłują sugerować prawnicy. Nie jest za to też odpowiedzialna przewaga kobiet w sądownictwie, która to teza jest wspierana przez pożytecznych idiotów z organizacji typu SOPO. Niszczenie rodzin jest polityką realizowaną na najwyższym poziomie władzy w państwie. Najwyższy czas to zrozumieć i zanim nas całkiem zniszczą, zacząć tworzyć niezależne instytucje obywatelskie z gwarancjami uczciwości.

Żeby nie pozostać gołosłownym załączam pełną dokumentację korespondencji z Trybunałem.
Bogdan Goczyński

Skarga konstytucyjna Ts 67-11
Pismo TK w sprawie braków formalnych
Uzupełnienie braków form. Ts 67-11
Odmowa nadania biegu skardze Ts 67-11
Zażalenie na odmowę nadania biegu Ts 67-11
Ostateczna odmowa nadania biegu skardze Ts 67-11

Humor wypracowań. Podróż sentymentalna.

Humor zeszytów i wypracowań uczniowskich od dawna wpisany jest w tradycję szkolną i stanowi immanentny element dydaktycznego folkloru. Wykwity młodzieżowych myśli przelanych na papier częstokroć goszczą na łamach prasy, czając się w redakcyjnych kącikach humoru. Powtarzane po wielekroć przez uczniów i nauczycieli frazy te ulegają stopniowym przeobrażeniom, wskutek których spotkać możemy po kilka i więcej mutacji tego samego językowego cudu natury. Żywię uzasadnione podejrzenie, że są nawet wymyślane przez redaktorów takich humorzastych kącików.