Jędrzej Giertych: Polski Obóz Narodowy (3)

Poprzednie części:

• https://marucha.wordpress.com/2012/07/23/jedrzej-giertych-polski-oboz-narodowy-1
• https://marucha.wordpress.com/2012/07/24/jedrzej-giertych-polski-oboz-narodowy-2/

II. Ideologia obozu narodowego

IDEOLOGIA SŁUŻBY BOGU I OJCZYŹNIE

Obóz narodowy to jest nie tylko strategia polityczna i koncepcja polity­ki zagranicznej, ale to jest także i ide­ologia.

Jest to przede wszystkim idea naro­dowa. Przedmiotem troski tego obozu nie jest interes tej czy innej klasy spo­łecznej, nie jest także zaspokojenie po­trzeb poszczególnej jednostki, nie są wreszcie cele międzynarodowe, ale jest dobro narodu. Można by polską ideę narodową — to znaczy ideologię „en­decji” — nazwać nacjonalizmem, gdy­by nie to, że słowo to nabrało w dzisiejszych czasach nieco innego znacze­nia.

Ale dobro narodu nie jest w poję­ciu polskiego obozu narodowego do­brem najwyższym. Dobrem najwyższym jest Bóg. Dobro narodu, tak samo, jak dobro poszczególnej rodziny, podpo­rządkowane być musi prawu moralne­mu. Ideologia obozu narodowego to jest ideologia Boga i ojczyzny. [Na to sformułowanie zwracamy uwagę ludziom, którzy chcą budować „religijnie neutralną” czy wręcz bezreligijną partię narodową – admin]

ODWIECZNE POLSKIE TRADYCJE

W pewnym sensie, polska idea naro­dowa jest dalszym ciągiem tysiącletniej tradycji polskiego narodu, której zna­mieniem był duch katolickiego prawa – wierności. Obóz narodowy czuje się duchem związany z obroną Częstocho­wy, z Sobieskim pod Chocimiem i Wie­dniem, z tradycjami Bolesława Chro­brego, z Łokietkiem, z królową Jadwi­gą, także z Janem Długoszem, kardy­nałem Hozjuszem, Piotrem Skargą, Pa­włem Włodkowicem, kardynałem Ole­śnickim, Spytkiem z Melszityna. Nato­miast przeciwstawia się ideologii talk zwanego „odrodzenia stanisławowskie­go” i powstań XIX stulecia.

PRZECIWKO „FILOZOFII” XVIII WIEKU, LIBERALIZMOWI, MASONERII I MARKSIZMOWI

W erze, gdy Polska żyła wciąż je­szcze wspomnieniami „filozofii” osiem­nastego wieku i rewolucji francuskiej, narodziny obozu narodowego były na­wrotem do o wiele dawniejszych pol­skich tradycji. Ale zarazem były one także reakcją i aktem odruchowego oporu przeciwko modnym wówczas prądom ekonomicznego liberalizmu, katolickiego modernizmu, a zwłaszcza: socjalizmu. Obóz narodowy był zawsze i w sposób niezachwiany przeciwnikiem doktryny Marksa we wszystkich jej odmianach.

Dzisiaj polska „endecja” jest wyrazicielką ducha tradycjonalizmu, wier­ności ideałom chrześcijańskim i naro­dowym. Jest ona, oczywiście, przeciw­niczką komunizmu; komunizmu zaró­wno sowieckiego, jak i maoistowskiego, trockistowskiego czy titowskiego. Ale jest także przeciwniczką wszystkich od­mian socjaldemokracji (takich jak pol­ska P.P.S.) oraz socjalizmu narodowe­go (a więc faszyzmu i hitleryzmu). Jest przeciwniczką prądów międzyna­rodowych, liberalizmu kapitalistyczne­go, masonerii i światowej polityki ży­dowskiej.

IDEOLOGIA NARODOWA A NIE KLASOWA

Należy tu przy okazji sprostować jedno fałszywe wyobrażenie o polskim obozie narodowym szerzone przez ko­munistów i innych uczniów Marksa. Głosiciele teorii, że przebieg wydarzeń historycznych, a więc i tok życia po­litycznego, jest tylko przejawem zmaga­nia się ze sobą interesów materialnych, twierdzą w konsekwencji, że każde stronnictwo polityczne jest wyrazicie­lem interesów jakiejś klasy społecznej i wobec tego starają się także i obóz narodowy do jakiejś jednej tylko, okre­ślonej klasy społecznej, przypisać. Ko­muniści i socjaliści — to są rzekomo partie robotnicze. Ludowcy — to par­tia chłopska. Konserwatyści — to ary­stokracja i ziemiaństwo. Ale czymże jest „endecja”? Endecja to jest najwidoczniej mieszczaństwo.

Oczywiście, to nieprawda, że np. ko­muniści to jest parcia robotnicza. Te wszystkie Marksy, Leniny, Staliny, Troccy, Róże Luksemburg, Unszlichty, Dzierżyńscy itd. to nie byli żadni ro­botnicy, ale kawiarniana, inteligencka i półinteligencka cyganeria. A dzisiej­sze Breżniewy i Gierki to są technokra­ci i biurokraci. Chyba jedni tylko lu­dowcy byli w Polsce naprawdę stron­nictwem masowym.

Ale obóz narodowy nie jest i nigdy nie był stronnictwem klasowym, faktycznie, ani z zasady. Jego celem i ideałem było dobro narodu jako cało­ści, a nie jednej tylko jakiejś jego czę­ści. Jego główną siłę liczebną stanowi­ły zawsze wielkie masy patriotycznych polskich chłopów, ale należało do jego szeregów także i bardzo wielu robotni­ków fabrycznych, bardzo wielu mie­szczan, bardzo wiele inteligencji, bar­dzo wielu księży, trochę ziemiaństwa i kilku wybitnych przedstawicieli arysto­kracji (wśród nich hr. Maurycy Za­moyski, książę Czartoryski, książę Czetwertyński).

Nazwa „endecji” (narodowej demokracji) wzięła się stąd, że obóz naro­dowy wystąpił najpierw do walki z kie­runkiem konserwatywnym, w którego szeregach przeważali przedstawiciele ziemiaństwa i arystokracji, a więc za­znaczył się jako ruch zarazem narodo­wy i demokratyczny.