Jeżeli celebryta nosi nitkę, to wiedz, że coś się złego dzieje

Szokowani w przeróżny sposób często uważamy, że wszystkie ekscentryczne zachowania gwiazd są zabawą i nie ma w tym znaczeń. Ale czy rzeczywiście? Potężny ezoteryczny związek religijny z USA namawia także i u nas, w Polsce, do publicznego pokazywania się z czerwoną nitką na nadgarstku…

O piosenkarce – skandalistce Madonnie ostatnio mówi i pisze się bardzo dużo. Przeciwnicy nazywają ją bluźnierczynią, osobą wyzutą z głębi, atakującą duchowość, nagą, płytką, dziwką. Racja, racja… . Niemniej, czy na pewno tylko o to chodzi? Czy jest to pusta bezmyślność, tanie epatowanie skandalem głupiutkiej blondynki, czy też w tym szaleństwie jest jakaś metoda? Co oznacza czerwona nitka na jej nadgarstku?

Jak Madonna wpakowała się w kabałę

Według polskiego słownika związków frazeologicznych: „wpakować się (wplątać się, wpakować kogoś, wplątać kogoś) w kabałę – mieć kłopoty; narazić się (kogoś) na szwank; wplątać się (kogoś) w trudną sytuację. (…) w języku potocznym słowo „kabała” zaczęło oznaczać sytuację niejasną, skomplikowaną, groźną.”

Izrael: Szał na „turystykę wojenną”

Uzbrojeni w lornetki, aparaty fotograficzne i kamery izralescy turyści masowo odwiedzają Wzgórza Golan, aby na żywo obserwować krwawe starcia w sąsiedniej Syrii.

Rozrywka, jaką jest obserwowanie z bezpiecznej odległości walk nie należy w Izraelu do nowości. Times of Israel pisze, że obserwowanie z daleka syryjskiego konfliktu stało się hitem wśród Izraelczyków. Wojenni turyści całymi rodzinami zjeżdżają na punkty widokowe m.in. we wsi Buqatta na Wzgórzach Golan i tam wspólnie oglądają eksplozje rakiet i starcia w Syrii.

Mimo, iz dystans dzielący bezpieczne miejsca obserwacji nie pozwala dostrzec wyraźnie krwawej rzezi, turyści czasami zadowalają się samymi odgłosami wystrzałów i wybuchów, a także oglądaniem smug dymu po eksplozjach.

Media podają, że szał na oglądanie syryjskiego konfliktu z bliska wybuchł, gdy w telewizji pokazano obserwującego go ze Wzgórz Golan izraelskiego ministra obrony Ehuda Baraka, który wizytował to miejsce, aby ocenić stopień zagrożenia dla Izraela. Najbardziej zaniepokojeni komentatorzy apelują do władz, by starały się trzymać turystów z daleka od wrażliwych, granicznych instalacji militarnych.

W przeszłości tego typu turystykę Izarelczyków pokazała niemiecka telewizja. Przy kubku kawy i chipsach całe rodziny obserwowały ostrzał Strefy Gazy przez izraelskie wojsko. Pytani przez dziennikarzy obserwatorzy nie kryli swojego podniecenia, swoje wypowiedzi opatrywali równiez komentarzami życzącymi zrównania z ziemią Palestyny.

http://autonom.pl

Senat przyjął projekt ograniczający wolność zgromadzeń

Kogoś to jeszcze obchodzi? – admin.

Pomimo licznych protestów organizacji pozarządowych (m.in. centrali związkowej „Solidarności”), stosunkiem głosów 55 za przy 34 przeciw zatwierdzono w Senacie projekt dotyczący ograniczenia wolności zgromadzeń publicznych. Nowelizację ustawy o zgromadzeniach uznać można za kolejny etap stopniowego wprowadzania państwa policyjnego.

W demonstrantów najbardziej uderza zapis, na mocy którego odpowiedzialność za zachowanie ładu w trakcie manifestacji przeniesiona zostaje ze służb porządkowych na organizatora zgromadzenia, jak również pozostawienie kwestii legalności danej demonstracji w gestii woli urzędników. Ustanowiono horrendalnie wysokie kary grzywny: nawet do 7 tysięcy złotych dla organizatora, jeśli w interpretacji policji dostatecznie nie zapobiegł zakłóceniom porządku publicznego i 10 tysięcy złotych grzywny dla uczestnika, który nie podporządkował się poleceniom wydawanym przez organizatora.

Służby odpowiedzialne za porządek (policja, straż miejska, urząd miasta) dostały również prawo zakazywania organizacji dwóch lub więcej zgromadzeń w tym samym miejscu lub czasie, a także rozwiązywania trwających już demonstracji. Nowe przepisy kategorycznie zabraniają uczestnikom manifestacji odpalania środków pirotechnicznych, które na stałe zagościły na wielu zgromadzeniach o charakterze patriotycznym czy nacjonalistycznym.

Opinie żon „nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii”

Na internetowym forum dyskusyjnym netkobiety.pl pojawił się wątek zatytułowany „Mój mąż został szafarzem komunii — nie potrafię tego zaakceptować”, w którym opiniami nt. instytucji „nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii” dzielą się żony mężczyzn pełniących tę funkcję.

Dla katolickich tradycjonalistów wprowadzenie instytucji świeckiego „szafarza” pozostaje nie podlegającym dyskusji skandalem i nadużyciem, ale ich krytyka zwykle koncentruje się na kwestiach natury teologicznej, na deprecjonowaniu znaczenia stanu kapłańskiego i posoborowych próbach redefinicji Ofiary Mszy jako „świętej synaksy czyli zgromadzenia ludu Bożego”.

Tymczasem dyskusja prowadzona na forum netkobiety.pl pozwala spojrzeć na ten problem również z punktu widzenia kobiet, często pobożnych katoliczek, które ze względu na uzurpowanie sobie przez ich mężów funkcji kapłańskich czują się nie tylko zepchnięte na drugi plan w małżeństwie, ale po prostu zgorszone. W ich pełnych żalu krytykach — nawet jeśli można dopatrzeć się w nich pewnych braków — kryją się właściwe intuicje teologiczne, a ich opinie stanowią kolejny argument w dyskusji nt. wartości celibatu dającego możliwość całkowitego poświęcenia się mężczyzny w służbie Kościołowi. Oto dwa głosy w dyskusji:

Romuald Gładkowski – Myślącym pod rozwagę (2)

Toronto 1984
Nadesłał p. PiotrX.

Poprzednia część:
https://marucha.wordpress.com/2012/07/30/romuald-gladkowski-myslacym-pod-rozwage-1

INWAZJA POTWORÓW.

Odkrycie Ameryki nie mogło ujść uwadze iluminatów. Izba Rothschilda postanowiła podzielić Stany Zjednoczone na dwa obozy jednakowo silne, które walcząc ze sobą wejdą w ręce międzynarodowych bankierów. Nasłani przez Rothschilda emisariusze, działając w obu zwalczających się obozach, stworzyli tak silne antagonizmy, iż nie mogło obyć się bez wojny. Północ była finansowana przez Rothschildów za pośrednictwem ich agenta Augusta Belmońta, a Południe finansowo wspierali spokrewnieni z RothschiLdami – Erlangowie. W tym czasie Abraham LinColn został wybrany prezydentem Stanów Zjednoczonych. Jego mądre i roztropne przedsięwzięcia ekonomiczno-polityczne wprawiły Rothschildów w stan zdumienia podszytego głębokim niepokojem. Linkoln bowiem nie chciał być powolnym narzędziem w rękach konspiratorów. Usiłował pominąć międzynarodowych bankierów i założyć bank państwowy, który miał służyć obywatelom bez korzystania z usług lichwiarskich pośredników. Rothschild nie mógł do tego dopuścić. Niezależność ekonomiczna USA mogłaby pokrzyżować mu plany. Zaistniały problem rozwiązano zabójstwem szesnastego prezydenta Stanów Zjednoczonych. W owym czasie nie było w USA człowieka, który byłby w stanie dokończyć dzieło Abrahama Linkolna. Powstałą próżnię nasycono zwolennikami “nowego porządku”. Potomkowie faryzeuszy mogli bez większych trudności opanowywać młode państwo.

Swego czasu, Meyer Araschel Rothschild miał powiedzieć:

“Dajcie mi możność emitowania i kontrolowania pieniędzy poszczególnych państw, to nie będę dbał, kto ustanawia prawa”.

Jego następcy musieli te słowa dobrze zapamiętać.

Wkrótce po zakończeniu wojny domowej, do Nowego Jorku przybył syn rabina z Frankfurtu Jakub H. Schiff. Rothschild polecił mu przejąć kontrolę nad amerykańskim systemem pieniężnym. Miał on lokować swoich ludzi w rządzie federalnym i w rządach stanowych, organizować zabijający chrześcijaństwo ruch ateistyczny, a przede wszystkim antagonizować obywateli, szczególnie białych i czarnych. Jakub H.Schiff ożenił się z córką Loeba – Teresą – przez co stał się współpartnerem spółki bankierskiej Kuhn, Loeb & Co. Kuhn i Loeb byli emigrantami z żydowskich gett w Niemczech. Do USA przybyli w połowie lat czterdziestych dziewiętnastego stulecia.

Czy Polacy są zdrajcami?

„Uważam Rze” to tygodnik ponoć umiarkowany, dla inteligencji, „Gazeta Polska” to hardcore. Dlatego częściej czytam ten pierwszy, bo drugi jest na poziomie dla ludzi o – powiedzmy to jasno – ograniczonym potencjale umysłowym bądź dla umysłowości o cechach kobiecych, o czym pisał już na początku XX wieku Roman Dmowski.

Tymczasem lektura „Uważam Rze” coraz częściej przyprawia człowieka o zawrót głowy i człowiek sobie myśli – jakaż jest na „nasza prawicowa inteligencja”. Piszę „prawicowa” w cudzysłowie, bo jest ona w rzeczywistości produktem rewolucyjno-powstańczej gorączki rodem z wieku XIX. To jest mentalność na pewno daleka od konserwatywnej i narodowo-demokratycznej. Czyli absolutnie nie jest to inteligencja prawicowa, tylko z ducha lewicowa, choć w sprawie wartości niewątpliwie lewicą nie jest. To pęknięcie sprawia, że mamy do czynienia z fatalną mieszanką ducha rewolucyjnego, na pograniczu wariactwa, z jednak konserwatywnym spojrzeniem na społeczeństwo.

Motorem napędowym tej „prawicowej inteligencji” jest ideologiczna rusofobia, przechodząca bardzo często w obsesję paranoidalną, oraz jakaś atawistyczna chęć zemsty za stracone złudzenia (nie wiedzieć czemu skupione na Tusku i PO). Często też najbardziej zajadłe są dawne pieszczochy reżimu PRL (Marcin Wolski, Krzysztof Kłopotowski, Jarosław Marek Rymkiewicz, Jan Pietrzak, Janusz Rewiński, Waldemar Łysiak, Józef Szaniawski, Wojciech Reszczyński, Andrzej Rosiewicz), którzy teraz nagle udają wielkich antykomunistów i patriotów, nadając polskiemu dyskursowi rys intelektualnego trockizmu.