Syria – Iran

Zagęszcza się sytuacja wokół Syrii i Iranu. Na naszych oczach toczy się rozgrywka pomiędzy Zachodem i jego dalece autonomicznym pupilem Izraelem, a Rosją. Wynik tej rozgrywki ma ogromne znaczenie dla układu światowego. Jest to pierwszy przypadek w ostatnich z górą 20 latach, w którym Rosja skutecznie, jak do tej pory, blokuje działania pragnących ustanowić New World Order.

Klęską i ośmieszeniem Rosji było zniszczenie Jugosławii a później upokarzanie Serbii. Rosja, będąc traktowaną jak przedmiot, bezsilnie obserwowała bandyckie operacje Zachodu w Iraku, Afganistanie, a nawet ostatnio w północnej Afryce, gdzie mieliśmy do czynienia ze swego rodzaju wykiwaniem Rosji, mającej już status podmiotu na scenie międzynarodowej. Ale z Syrią trafiła kosa na kamień. Powtórzę – jak do tej pory. Podobnie jest z Iranem.

Jakie są perspektywy rozwoju sytuacji? Jak długo wytrwa Rosja, a jak długo Zachód będzie napierał i nie odpuszczał? Tego nie wiemy. Zachód dysponuje wciąż daleko szerszym arsenałem środków niż Rosja. Obecnie (4.10.12) dochodzą wieści o ataku tureckim na Syrię, Iran mówi o nasilających się cyberatakach na jego system informatyczny, w Teheranie wybuchają zamieszki (których wybuch niedawno – zapewne zupełnie przypadkowo – zapowiadał minister SZ Izraela Avigdor Lieberman).

O co tu w ogóle chodzi? Generalnie – siły judeookcydentu próbują zniszczyć niewygodne im rządy krajów arabskich, ustanowić państwa/rządy marionetkowe, zapewnić hegemonię Izraela w skali mikro oraz hegemonię USA w skali makro – basenu Morza Śródziemnego, Afryki Północnej, Bliskiego Wschodu, Półwyspu Arabskiego, Morza Czerwonego oraz wyjścia na Kaukaz. Wszystkie te elementy układanki rozbijają się o program jądrowy Iranu, który stanowi clou problemu.

Zmiana klimatu w relacjach Watykan – FSSPX

Od poprzedniej notki na blogu na ten temat dzielą nas zaledwie trzy miesiące. Pięć miesięcy dzieli nas od fali ogromnego parcia na porozumienie, która owszem, miała za sobą pewne przesłanki, ale podszyta była wyraźnie wishful thinking. W międzyczasie klimat co do porozumienia nie tyle ochłodził się, co wręcz wszedł w fazę małego zlodowacenia.

O ile u Piusowców niewiele się zmieniło przez ten czas (nie licząc awantury z wykluczeniem X. Bp. Williamsona z udziału w lipcowej Kapitule Generalnej), to na Watykanie można już odczuć bardziej progresywny smrodek, ciągnący się za nowym prefektem Kongregacji Nauki Wiary, JE abp Gerardem Mullerem. Jest on obecny zarówno w rozmaitych wywiadach udzielanych przez Arcybiskupa jak i w bieżących dokumentach Kościoła, na których z pewnością widnieje parafa niemieckiego hierarchy.

W skrócie, traktuje się ponownie (jak za JP2) niekatolików tak, jak powinno się traktować lefebrystów, a lefebrystów tak powinno się traktować niekatolików.

Abp Muller oznajmia: „Bractwo nie jest dla nas partnerem do negocjacji, ponieważ nie negocjuje się wiary”, precyzując, iż nie może być żadnych odstępstw od wiary, jaka została określona na II Soborze Watykańskim. Równolegle Benedykt XVI podpisuje 14 września br. adhortację apostolską „ECCLESIA IN MEDIO ORIENTE”. Dokument ten stanowi podsumowanie synodu biskupów z Bliskiego Wschodu, który odbył się 2 lata temu, ale w odniesieniu do ekumenizmu, wolności religijnej czy reform wschodnich liturgij katolickich używa języka praktycznie nieobecnego podczas pontyfikatu Benedykta XVI. Zaryzykowałbym tezę, że jest to pewien symptom teologicznego cofnięcia się Kościoła do czasów sprzed deklaracji Dominus Iesus z roku 2000. Oto kilka myśli z ww. dokumentu:

Rosja hamuje homopropagandę

Zakaz propagandy homoseksualizmu wśród osób małoletnich jest zgodny z prawem – uznał Sąd Najwyższy Federacji Rosyjskiej.

Odniósł się w ten sposób do decyzji władz Sankt Petersburga, gdzie od 30 marca br. obowiązują przepisy zabraniające propagowania homoseksualizmu i pedofilii wśród dzieci i młodzieży. Zaskarżyli je aktywiści gejowscy. Wyrok Sądu Najwyższego jest ostatecznym potwierdzeniem wyroku sądu pierwszej instancji.

Projekt ustawy o odpowiedzialności administracyjnej za propagandę homoseksualizmu na terytorium Federacji Rosyjskiej złożyli deputowani do Dumy Państwowej z obwodu nowosybirskiego. Nastąpiło to po wyrażeniu dezaprobaty dla propagandy homoseksualnej przez patriarchat moskiewski. Tym razem z inicjatywą w tej sprawie wystąpili politycy.

Projekt nowelizacji prawa przewidywał karę do 5 tys. rubli za propagowanie homoseksualizmu, przy czym jeśli zajmowaliby się tym urzędnicy na wysokich stanowiskach, kary miałyby wzrosnąć dziesięciokrotnie, a dla organizacji posiadających osobowość prawną – aż stukrotnie. Według wnioskodawców, projekt nie łamie konstytucyjnego prawa wolności osoby.

Deputowani z Nowosybirska uznali, że homoseksualizm w Rosji propagują z dużym rozmachem niektóre media i różne organizacje społeczne, które reklamują takie praktyki jako normę zachowania. Jak stwierdzili, jest to bardzo niebezpieczne szczególnie dla dzieci i osób w wieku dorastania, ponieważ nie są one w stanie krytycznie ocenić tego rodzaju przekazów propagandowych.

Akty prawne zwalczające propagandę homoseksualizmu obowiązują już – poza Sankt Petersburgiem – także w obwodach archangielskim, riazańskim i kostromskim.

Łukasz Sianożęcki
http://www.naszdziennik.pl

Wierzyć się nie chce, że „Nasz Dziennik” napisał coś pozytywnego o Rosji…  – admin.

Jest już książka o wizycie Cyryla I w Polsce!

Wizyta Cyryla I w Polsce odbiła się szerokim echem. Była bowiem komentowana zarówno przez duchownych, polityków jak i – co naturalne – przez dziennikarzy. Cechą publicystyki jest nietrwałość przekazu.

W celu utrwalenia dyskursu, który miał miejsce m.in. na polskim portalu http://www.konserwatyzm.pl, stronach internetowych: tygodnika „Myśl Polska”, Europejskiego Centrum Analiz Geopolitycznych, rosyjskich portalach: http://www.pravmir.ru, http://www.regnum.ru (teksty zaczerpnięte z niniejszych stron zostały przetłumaczone na język polski) oraz serwisie społecznościowym Facebook, zdecydowano się na zebranie i opublikowanie w wersji książkowej artykułów, które pojawiły się w nowych mediach. Dotyczą one – pośrednio lub bezpośrednio – zagadnienia pojednania polsko-rosyjskiego widzianego z perspektywy konserwatywnej, stąd też niniejsza publikacja nie rości sobie pretensji do przedstawienia pełnego obrazu pojednania i ułożenia partnerskich relacji.

Prezentowane Czytelnikowi teksty zostały podzielone na cztery działy tematyczne. W pierwszej części zatytułowanej „Rosja bastionem wartości chrześcijańskich” umiejscowiono teksty przedstawiające postać patriarchy Cyryla I oraz przypisujące Rosji rolę nośnika wartości chrześcijańskich, które – według publicystów – uległy zatraceniu w krajach należących do UE. Drugi pt. „Wizyta patriarchy Cyryla – przełom w stosunkach polsko-rosyjskich” zawiera artykuły odzwierciedlające różnorodność interpretacji wizyty rosyjskiego duchownego. Niemniej jednak, wśród ich autorów, dostrzegalna jest zgodna w kwestii uznania jej za przełomowy moment w relacjach między Polską a FR po 1989 roku.

Na szczególną uwagę zasługuje zapis debaty członków redakcji portalu http://www.konserwatyzm.pl: Adama Wielomskiego, Konrada Rękasa, Stanisława A. Niewińskiego, Antoine’a Ratnika oraz fragmentu dyskusji na facebookowym profilu Jacka Bartyzela. Dostarczają one wiele interesujących wątków do rozważań na temat pojednania narodów, co uzmysławia znaczącą rolę nowych mediów we współczesnej rzeczywistości politycznej.

Trzecia część nosząca tytuł „Zmediatyzowany obraz wizyty patriarchy Cyryla i sprawy Pussy Riot” dotyczy medialnego obrazu wizyty rosyjskiego duchownego oraz towarzyszącego mu aresztowania, a następnie skazania członków zespołu Pussy Riot. Ostatnia, zatytułowana „Dokumenty”, zawiera deklaracje, oświadczenia oraz pełną wersję „Wspólnego przesłania do narodów Rosji i Polski”. Autorzy wierzą, że taki układ książki, a także źródła zamieszczone w czwartej części publikacji, pozwolą Czytelnikowi dokonać swobodnej hermeneutyki i oceny przedstawionych zdarzeń.

Arkadiusz Meller
Joanna Rak
http://sol.myslpolska.pl  (tamże spis treści książki)

Św. Justyna z Padwy (zm. 304)

Św. Justyna z Padwy (fragm.), mal. Bartolomeo Montagna

Święta Justyna Padewska zalicza się do chwalebnej, a trudnej do zliczenia liczby męczenników chrześcijańskich, którzy oddali życie za Wiarę w czasie prześladowań cesarza Dioklecjana. Wielu z nich doczekało się kanonizacji, a ich imiona rehabilitowano oficjalnie za panowania Konstantyna Wielkiego, kiedy to zaczęły powstawać świątynie pod ich wezwaniem.

Pochodziła ona z arystokratycznej rodziny zamieszkałej w Padwie, co z jednej strony zjednywało jej poważanie u ludzi i dawało duże możliwości, z drugiej jednak władze pogańskie ze zrozumiałych względów karały surowiej tych chrześcijan, którzy zajmowali wyższe pozycje społeczne.

Już we wczesnej młodości złożyła ona prywatny ślub czystości i nigdy nie wstydziła się imienia Chrystusa Pana, mając świadomość, że jest to jedyne imię, w którym grzeszny człowiek może być zbawiony – imię Tego, który pokonał świat. To dało Świętej siłę, gdy po wszczęciu prześladowań została wezwana przed oblicze augusta Zachodu Maksymiana. Nakazano jej wyrzec się wiary w Jezusa z Nazaretu, a gdy odmówiła, skazano ją na ścięcie mieczem.

Dziesięć lat po śmierci w miejscu jej pochowania powstała kaplica ku czci świętej męczennicy, a na przełomie VI i VII wieku prefekt miasta Welancjusz Opilione ufundował tam bazylikę. Jej kult odnowił się po bitwie pod Lepanto, podczas której wzywano jej wstawiennictwa.

Kościół wspomina św. Justynę z Padwy 7 października.

FO
http://www.pch24.pl

Niewierzący łatwiej popada w grzech

Św. Bazyli Wielki

Gdy psalmista wypowiada słowa: „Jak długo, Panie, będziesz mnie miał w zapomnieniu bez końca?” i: „Jak długo będziesz odwracał swe oblicze ode mnie?” (Ps 12/13,2), zaraz mówi o nieszczęściach, jakie dotykają ludzi bezbożnych. Nie potrafią oni znosić wielkich trudności w życiu. Gdy więc napotkają małe przeciwności, od razu wysuwają szereg wątpliwości i pytają w swym rozumowaniu: czy istnieje Bóg troszczący się o nasze sprawy, czy czuwa On nad każdym i czy każdemu wymierza według zasługi? A gdy potem widzą, że niepożądane ich położenie się przedłuża, umacniają w sobie złe przekonanie i mówią w swym sercu: „Rzekł bezrozumny w sercu swoim: Nie ma Boga!” (Ps 13/14,1). A gdy ta myśl wejdzie im do głowy, wtedy bez hamulców podążają drogą grzechu.

Jeśli bowiem nie ma Tego, który na nas patrzy i odpłaca każdemu według zasługi, to co przeszkadza uciskać biedaka, zabijać sieroty, mordować wdowę i przybysza, zuchwale pozwalać sobie na wszelki czyn bezbożny, oddawać się nieczystym i bezwstydnym namiętnościom, i wszelkim dzikim żądzom? Dlatego po zdaniu: „Nie ma Boga”, psalmista dodaje: „Zepsuci są, stali się obrzydliwi w czynach swoich” (Ps 13,1). Niemożliwe jest bowiem, aby zeszli z właściwej drogi ci, których dusze nie zostały dotknięte chorobą zapomnienia o Bogu.

2. Dlaczego ludy oddają się niewłaściwej myśli i czynią to, co się nie godzi? Czy nie dlatego, że powiedziały: „Nie ma Boga”? Dlaczego popadły w „bezecne namiętności, a kobiety ich przemieniły pożycie zgodne z naturą na przeciwne naturze, mężczyźni zaś z mężczyznami uprawiają bezwstyd” (Rz 1,26-27)? Czy nie dlatego, że „zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobizny ptaków, czworonożnych zwierząt i płazów” (Por. Rz 1,23)?

Św. Bazyli Wielki, O tym, że Bóg nie jest sprawcą zła, w: Bóg i zło, Wyd. M, Kraków 2004.
http://www.pch24.pl