Rosyjski sąd przystąpił do rozpatrywania pozwu przeciwko Madonnie

Sąd w rosyjskim Sankt Petersburgu przystąpił do rozpatrywania pozwu miejscowych działaczy antygejowskich przeciwko Madonnie. Domagają się oni od piosenkarki prawie 11 mln dolarów zadośćuczynienia za doznane krzywdy moralne.

Autorzy pozwu – aktywiści Związku Zawodowego Obywateli Rosji, partii Nowa Wielka Rosja i ruchu Sobór Narodowy – twierdzą, że amerykańska gwiazda muzyki pop uraziła ich uczucia. Madonna podczas sierpniowego koncertu w Sankt Petersburgu wystąpiła bowiem w obronie praw gejów.

Według autorów pozwu piosenkarka złamała również obowiązujące w Sankt Petersburgu prawo, zakazujące szerzenia homoseksualnej propagandy.

Madonna śpiewała w mieście nad Newą w czarnej bieliźnie, a na plecach miała wypisane słowa „No Fear” (Nie ma się czego bać). Zaatakowała wprowadzone w lutym lokalne prawo, nakładające grzywny za propagowanie homoseksualizmu wśród nieletnich. Wcześniej nazwała to prawo „żałosnym okrucieństwem”.

Homoseksualizm w ZSRR był karany więzieniem. Oficjalnie karę tę zniesiono w 1993 roku, jednak w Rosji utrzymują się silne antygejowskie nastroje.

Postępowanie sądowe będzie się toczyć przy drzwiach zamkniętych. Piosenkarka nie przyjechała do Sankt Petersburga. W sądzie nie stawili się też jej przedstawiciele.

Pokojowy Nobel dla Unii Europejskiej

Gajowy przed zamieszczeniem poniższej wiadomości dla pewności sprawdził dzisiejszą datę. Nie, to nie 1 kwietnia…

Pokojowa Nagroda Nobla dla Unii Europejskiej! Komitet Noblowski wybrał tę kandydaturę spośród 231 nominowanych.

Następny kandydat do Pokojowej Nagrody Nobla?

Unia Europejska od 60 lat decydująco przyczynia się do procesu pokoju, pojednania, demokracji i praw człowieka w Europie – uzasadniał werdykt szef Komitetu Thorbjoern Jagland.

UE została wyróżniona za rolę, jaką odegrała w jednoczeniu Starego Kontynentu: w procesie odbudowy po drugiej wojnie światowej i szerzeniu stabilności w byłych krajach komunistycznych po upadku muru berlińskiego.

„Stabilizująca rola odegrana przez UE pomogła przekształcić większość Europy z kontynentu wojen w kontynent pokoju” – napisano w komunikacie.

Schulz: Jesteśmy zaszczyceni

Przewodniczący Parlamentu Europejskiego Martin Schulz z radością przyjął decyzję Komitetu. „To wyraz uznania dla powojennego pojednania w Europie oraz inspiracja na przyszłość” – podkreślił.

„Jesteśmy głęboko wzruszeni i zaszczyceni, że UE dostała Pokojową Nagrodę Nobla” – napisał w komunikacie na Twitterze.

„W UE chodzi o pojednanie. (Nagroda) może posłużyć jako inspiracja. UE to unikatowy projekt, który wojnę zastąpił pokojem, nienawiść solidarnością” – napisał.

Pokojowa Nagroda Nobla wynosi ok. 930 tys. euro.

Izrael to reżim piratów na Morzu Śródziemnym!

Tak dużo się mówi o niebezpieczeństwie ze strony Iranu i jego abstrakcyjnym arsenale jądrowym, a przecież najpoważniejsze zagrożenie na Bliskim Wschodzie dla pokoju stanowi Izrael i jego rasistowska polityka. Wielki wpływ żydów na politykę USA może się już niedługo skończyć. Zdecydowany opór amerykańskich generałów wobec planowanej inwazji na Iran jest na to dowodem.

Nawet twardogłowy Henry Kisinger zdaje sobie z tego sprawę i twierdzi wprost, że „za 10 lat już nie będzie Izraela”:

• http://www.presstv.ir/detail/2012/10/01/264485/no-more-israel-in-10-years-kissinger/

Ponieważ Kissinger jest tubą mafii rządzącej światem, nie powiedział tego przypadkowo. Opiera się przy tym na opinii 16 agencji wywiadowczych, które uważają, że Izrael nie ma szans wytrzymać presji ze strony ruchu pro-palestyńskiego i tzw. „arabskiej wiosny”. Do tego dochodzi zmęczenie polityków amerykańskich tematem Izraela oraz w ogóle osłabienie Stanów Zjednoczonych, bez których pomocy Izrael nie miałby szans.

Kissinger nie wspomina jednak o nowych technologiach, które mogły być udostępnione Arabom przez obywatela Iranu, Mehrana T. Keshe, tak więc prawdziwa przyczyna załamania jego dotychczasowej postawy zdecydowanie proizraelskiej może tkwić zupełnie gdzie indziej.

Poniższy artykuł przypomina jak perfidna i ludobójcza jest polityka tego niewielkiego kraju, który został stworzony w sposób sztuczny przez mafię bankierską Rotszyldów.

Kilka pięknych okoliczności przyrody (5)

To już przedostatni fotoreportaż gajowego z tegorocznych wędrówek po Polsce.
Przy okazji polecam poczytanie sobie ciekawej historii Jeziorek Duszatyńskich, które powstały zaledwie sto lat temu:
http://www.twojebieszczady.pl/warto/jezdusz.php
Jednego z jeziorek już nie ma. Prywatny właściciel terenu po prostu spuścił z niego wodę w 1925 roku, aby wyłapać pstrągi – tuż zanim podjęto pierwsze działania w celu ochrony tego unikalnego terenu.

Łąki na Dźwiniaczu Górnym

Miejsce po nieistniejącej wsi Dźwiniacz Górny

Na Dźwiniaczu Górnym

Na Dźwiniaczu Górnym

Dźwiniacz Górny, widok na Ukrainę. Jakieś 8 km na północny wschód od dawnej wsi znajduje się źródło rzeki Dniestr.

Łąki na Dźwiniaczu Górnym

Ścieżka na Dźwiniacz Górny

Torfowisko w Dźwiniaczu Górnym

Torfowisko w Dźwiniaczu Górnym

Powrót z Dźwiniacza Górnego

Widoki z Dźwiniacza Górnego

Resztki zdziczałych sadów

Na Dźwiniaczu Górnym

Potok Mystrowiec

Na Dźwiniaczu Górnym

Widok od schroniska „Koliba” na Przysłupie Caryńskim

Widok od schroniska „Koliba” na Przysłupie Caryńskim

Widok od schroniska „Koliba” na Przysłupie Caryńskim

Widok od schroniska „Koliba” na Przysłupie Caryńskim

W drodze na Połoninę Caryńską

W drodze na Połoninę Caryńską

W drodze na Połoninę Caryńską

W drodze na Połoninę Caryńską

W drodze na Połoninę Caryńską

W drodze na Połoninę Caryńską

W drodze na Połoninę Caryńską

Pod Połoniną Caryńską

Na Połoninie Caryńskiej

Na Połoninie Caryńskiej

Na Połoninie Caryńskiej

Na Połoninie Caryńskiej

Na Połoninie Caryńskiej

Okolice Komańczy

W drodze do Duszatyna, przejazd przez potok

Resztki zdziczałych sadów w Duszatynie

W drodze do Jeziorek Duszatyńskich

Rezerwat Zwiezło

Dolne Jeziorko Duszatyńskie

Dolne Jeziorko Duszatyńskie

Dolne Jeziorko Duszatyńskie

Dolne Jeziorko Duszatyńskie

Dolne Jeziorko Duszatyńskie

Górne Jeziorko Duszatyńskie

Górne Jeziorko Duszatyńskie

Tablica przy Górnym Jeziorku Duszatyńskim

Górne Jeziorko Duszatyńskie

Górne Jeziorko Duszatyńskie

Górne Jeziorko Duszatyńskie

Górne Jeziorko Duszatyńskie

Górne Jeziorko Duszatyńskie

Komańcza, widok od cerkwi prawosławnej

Wisłok

Gajowy Marucha

Struktura rolnictwa na Białorusi

Rolnictwo jest bardzo ważną częścią gospodarki Białorusi, która zapewnia ponad 7,5% PKB kraju, 17,1% inwestycji w środki trwałe, koło 10% zatrudnienia ludności.

Białoruskie rolnictwo specjalizuje się głównie w uprawach roślin typowych dla klimatu umiarkowanego. Największe znaczenie mają uprawy żyta, jęczmieniu, pszenicy, ziemniaków, roślin pastewnych. Ponadto Białoruś posiada około 16% światowej uprawy lnu (20% lnu na kontynencie europejskim).

W hodowli zwierząt na Białorusi dominuje hodowla bydła na potrzeby produkcji mięsa, mleka i wyrobów mlecznych, a także hodowla świń i drobiu. 55% białoruskiego rolnictwa to uprawy roślin, a 45% – hodowla zwierząt. Udział organizacji rolniczych (zbiorowych gospodarstw rolne, tzw. „kołchozy”, „sowchozy”) stanowi 64,5% krajowego rolnictwa, udział gospodarstw domowych, które nie mają wsparcia ze strony państwa – 34,5%, natomiast udział gospodarstw indywidualnych (farmerów) – 1%.

Według Światowej Organizacji ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO), Białoruś zajmuje drugie miejsce na świecie, po Polsce, w całkowitym obszarze upraw pszenżyta (516,6 ha), a czwarte miejsce w jego żniwie po Francji, Niemczech i Polsce (1 , 78 mln ton). Białoruś zajmuje piąte miejsce na świecie pod względem powierzchni pod żyta (448 ha) i czwartym w jego żniwie (1,2 mln ton). Białoruś jest także ósma na świecie pod względem powierzchni pod ziemniaki i na dziesiątym miejscu w ich kolekcji (7,1 mln ton).

UK: z języka migowego znikają „niepoprawne politycznie” znaki

Brytyjskie środowiska głuchoniemych rezygnują z „politycznie niepoprawnych” znaków odnoszących się do takich grup jak pederaści, Żydzi, czy Chińczycy.

Pierwsze ogólnokrajowe badania dotyczące tego jak różne pokolenia korzystają z brytyjskiej odmiany języka migowego (British sign language, BSL) pokazują, że znaki takie jak znak „miękkiego nadgarstka”, oznaczający pederastę, wychodzą z użycia.

Szczególnie postępowe okazuje się pod tym względem młode pokolenie brytyjskich głuchoniemych. Zamiast tego, w użyciu pojawił się afirmatywny znak z użyciem m.in. wyprostowanego w górę kciuka – jasny i czytelny sygnał, że czy się jest głuchym czy nie, gay is okay!

Z kolei mimiczna imitacja garbatego nosa, jaka kiedyś odnosiła się do Żydów, stała się obecnie „nieakceptowalna”, na rzecz gestu imitującego brodę. W tym przypadku można jednak odkryć pewną niedoskonałość i prawdopodobnie za pokolenie lub dwa, ten gest stanie się w opinii politycznie poprawnych desperatów również skrajnie antysemicki i zostanie zastąpiony innym, prawdopodobnie również jakąś wariacją z wyprostowanym kciukiem, wszak Żydzi to wspaniały i odważny naród, który podobnie jak pederaści (jeszcze nie naród, ale czas biegnie szybko), jest bardzo okay.

Natomiast skrajnie już rasistowski gest pokazania palcem na środek czoła, który dawniej odnosił się do Hindusów, w tym momencie stracił popularność na rzecz chwilowo neutralnego gestu pokazania trójkątnego kształtu, który przypomina kształt indyjskiego subkontynentu.

Samo środowisko głuchoniemych nie dogadało się najlepiej, czy zdementować głosy, jakoby uległo politycznej poprawności. Gwilym Morris z Deafness Cognition and Language Research Centre at University College London twierdzi, że zmiany w języku znaków to po prostu „ewolucja”. Z drugiej strony dyrektor centrum prof. Benci Wolf uważa, że zmiany w języku głuchoniemych są dokładnie takie same jak zmiany w języku mówionym – a jaki ciężar politpoprawności ciąży na języku w Wielkiej Brytanii, przypominać raczej nie trzeba.

„Młodsze pokolenie głuchoniemych nie używa tych starych znaków z powodu jasnego przekazu procesu politycznej poprawności” – twierdzi Wolf.

Na podstawie telegraph.co.uk
http://autonom.pl

Ciągłość czy zerwanie?

Z profesorem Robertem de Mattei, dziekanem studiów historycznych na Uniwersytecie Europejskim w Rzymie, autorem książki Sobór Watykański II – nieopowiedziana historia, rozmawia Valdis Grinsteins.

Wiele osób w Polsce uważa, że o Soborze Watykańskim II się nie dyskutuje, że jest to rodzaj zaakceptowanego już przez wszystkich dogmatu. Jak to wygląda w Rzymie? Kto dyskutuje i na ile autorytatywnie?

– Po znanym już przemówieniu Benedykta XVI do Kurii Rzymskiej wygłoszonym 22 grudnia 2005 roku w Rzymie i w ogóle we Włoszech rozpoczęła się żywa dyskusja – historyczna i teologiczna – na temat Soboru Watykańskiego II. Mogę, na przykład, potwierdzić, ponieważ wiadomość ta ukazała się już na pewnym blogu, że kardynał Walter Brandmüller, emerytowany przewodniczący Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych, patronował kilku odbytym w Rzymie i w północnych Włoszech warsztatom poświęconym studiom nad Vaticanum II. Rozmowy te – prowadzone „przy drzwiach zamkniętych” z udziałem ekspertów o różnych poglądach – stały się dobrą okazją do zdjęcia z Vaticanum II welonu „nietykalności” uniemożliwiającego wszelką poważną dyskusję czy dokładniejsze zgłębienie tematu. Dziś sobór nie jest już żadnym „superdogmatem”, ale wydarzeniem historycznym podlegającym ścisłej ocenie historycznej i teologicznej.

Warto przypomnieć, że Sobór Watykański II miał być zgromadzeniem nie dogmatycznym, a pastoralnym. Czy historia Kościoła zna jakieś inne przykłady soborów wyłącznie pastoralnych?

– Odbyło się dwadzieścia jeden soborów uznanych przez Kościół za ekumeniczne, czyli powszechne. Każdy z nich, począwszy od Soboru Nicejskiego, stał się przedmiotem dyskusji historiograficznej. Vaticanum II – odmiennie od poprzednich soborów – stawia przed historykami zagadnienie nowego rodzaju. Sobory wyrażają, pod przewodnictwem papieża i wspólnie z nim, uroczyste Magisterium w materii wiary i moralności, pełnią też rolę najwyższego sędziego i ustawodawcy w odniesieniu do prawa i dyscypliny kościelnej. Sobór Watykański II nie wydał nowych przepisów ani też nie podjął definitywnych postanowień w zakresie wiary i moralności, ale sam siebie sklasyfikował jako duszpasterski. Jan XXIII w przemówieniu inauguracyjnym, wygłoszonym 11 października 1962 roku, mającym stanowić swoistą Magna Carta soboru, wyjaśnił, że sobór zwołano nie w celu potępienia błędów czy sformułowania nowych dogmatów, ale po to, by przedstawić językiem stosownym do nowych czasów niezmienne nauczanie Kościoła.

Nadchodzi Zło

Here comes Evil
http://www.veteranstoday.com/2012/10/07/here-comes-evil/
Lasha Darkmoon 7.10.2012, tłumaczenie/skrót gajowy Marucha

By the pricking of my thumbs,
Something wicked this way comes.
(Macbeth, iv.i.4)

Palec mię świerzbi, to dowodzi,
Że jakiś potwór tu nadchodzi:
(Tłum. Józef Paszkowski)

Za kilka tygodni Amerykanie zostaną postawieni przed ponurą perspektywą wyboru nowego rządu, pod kierownictwem obecnego lub nowego prezydenta. Dlaczego ponurą? Ponieważ mają do wyboru albo agresywnego przestępcę wojennego, albo podżegacza wojennego, który sam jednakowoż unikał służby wojskowej [„chickenhawk warmonger”]. Obydwaj to marionetki w rękach zorganizowanego żydostwa. Obojętne, na kogo zagłosujesz, znajdziesz się w stanie dystopii, czarnowidztwa opartego na krytycznej analizie rzeczywistości i nikczemności najwyższych kręgów władzy.

Jest kwestią czasu, zanim masy zostaną wybite ze swej drzemki i zdadzą sobie sprawę, że świat, który ich oczekuje, jest światem rządzonym przez Zło.

Nasz rząd jest kontrolowany przez kryminalną sitwę. Nasz kraj jest domem wariatów, w którym władzę mają wariaci. Nasze miasta to fabryki zbrodni. Nasze banki są zarządzane przez bandytów okradających biednych. Nasze szkoły to linie produkcyjne taśmowo wypuszczające kretynów. Nasze miejsca pracy to ośrodki zalegalizowanego wyzysku i niewolnictwa. Nasze newsy to opowieści zgrozy. Nasze sądy to maszyny do wrzucania monet, wyrzucające z siebie niesprawiedliwość. Nasze prawa to świńskie żarty. Nasi bohaterowie to łajdacy. Nasi celebryci to paskudztwo. Nasi politycy to psychopaci znajdujący się na wolności.

Żyjemy w Ameryce, w której  tortury są czymś normalnym, a morderstwo jest legalne – w świecie, który byłby zbyt przerażający dla samego Orwella.

Oto garść faktów, które pomogą Ci uzmysłowić sobie, iż Amerykańskie Marzenie, „American Dream”,  przekształcił się w koszmar senny – a kraj w którym żyjemy to państwo policyjne podszywające się pod demokrację.

Cyrk na kółkach i bez kółek

I kolejny film z „nabożeństw” w Bazylice Niepokalanego Poczęcia NMP w Aparecida (Brazylia). Już nawet nie wiemy, jakimi słowami ten cyrk skomentować.

Ideał kobiety według mężczyzn

Jaki jest, zdaniem mężczyzn, ideał wśród płci pięknej? To kobieta, która nie chodzi samotnie na imprezy, nie głosi feministycznych poglądów, nie płaci za siebie w restauracji a przede wszystkim – zamierza być matką! – wynika z najnowszych badań TNS Polska.

Fot. gajowy Marucha

Badania pokazują, że mężczyźni – wbrew stereotypom – przy wyborze stałej towarzyszki życia nie tyle patrzą na wygląd kobiety, ile na cechy jej charakteru. Badania przeprowadzone na grupie tysiąca panów w wieku 18-40 lat mówią, że najistotniejsze dla nich jest wnętrze wybranki.

Jakie cechy posiada kobieta idealna? Otóż, powinna (najciekawsze odpowiedzi):
– chcieć mieć dzieci (27 procent wskazań)
– być dziewicą (15 proc.)
– być mniej więcej w tym samym wieku co partner (10 proc.)
– zarabiać tyle co mężczyzna (7 proc.)
– umieć gotować (7 proc.)
– być niska (7 proc.)
– pewna siebie (4 proc.)
– mieć duże piersi (4 proc.)

Jak podkreślają twórcy badania: niezależnie od charakterystyki demograficznej, mężczyźni wskazując kobiety, którymi byliby potencjalnie zainteresowani w kontekście stałego związku, kierowali się głównie ich stosunkiem do dzieci oraz liczbą partnerów (…) Co ciekawe rozmiar piersi oraz pewność siebie okazały się najmniej ważnymi czynnikami doboru partnerki.

Z odpowiedzi na pytanie, jakie są oczekiwania mężczyzn w stosunku do kobiet, okazało się natomiast, że lubią m.in., gdy: kobieta rozpoczyna flirt i zaprasza na randkę (po 75 proc.), dysponuje domowym budżetem (po 63 proc.), nie znoszą zaś, gdy wygłasza feministyczne poglądy (aż 83 proc.) i przeklina (aż 86 proc.).

Nadal natomiast potomkowie Adama niezmienne boją się naszego płaczu (aż połowa!), uważają, że kawa wypita z innym mężczyzną jest zdradą (23 proc.) i nadal niezmiennie irytują się, kiedy mówimy „wyglądam w tym grubo” (56 proc.).

Oczywiście, żadne badanie nie przesądza z całą pewnością o faktycznym stanie rzeczy, ale wynik tych właśnie może usatysfakcjonować niejedną z nas. Okazuje się bowiem, że pomimo, iż żyjemy w dosyć paskudnych czasach, pewne rzeczy się nie zmieniają – mężczyźni szukają w nas przede wszystkim żon i matek!

Magdalena Żuraw
http://www.pch24.pl

Satanistyczna profanacja kościoła pod Warszawą

Na drzwiach kościoła w Zalesiu Dolnym wandale napisali: „Chwała szatanowi”, a na przykościelnym krzyżu: „Giń”. Na ścianach świątyni i wokół niej namalowano satanistyczne symbole.

Na ścianach kościoła wypisano: „Ave szatan”, „Ten kościół spłonie”, „Gińcie mordercy naszej kultury”, „Nie ma jak bluźnić w imię szatana”. Pomiędzy napisami znalazły się odwrócone krzyże i pentagramy. Pomazano nimi też przykościelną tablicę ogłoszeń, figurę Matki Bożej, pomnik kard. Stefana Wyszyńskiego, kamień upamiętniający katastrofę smoleńską i kościelną dzwonnicę – donosi „Gość Niedzielny”. Jakby tych szokujących czynów było mało, podwarszawscy sataniści napisali na misyjnym krzyżu: „Giń”, a na szklanych drzwiach prowadzących do świątyni: „Chwała szatanowi”.

Skala zniszczeń i ich charakter wskazują na to, że cała akcja była wcześniej zaplanowana. I raczej nie wykonała jej jedna osoba, ale grupa – przypuszcza ks. prałat Tadeusz Huk, proboszcz parafii na terenie której doszło do satanistycznego ataku.

Proboszcz zgłosił sprawę policji. Sprawców niełatwo będzie ustalić, bo teren wokół kościoła nie jest monitorowany. W pobliżu nie ma też miejskich kamer.

Do zdarzenia doszło najpewniej między 22.30 we wtorek a 6 rano w środę. Policja apeluje do mieszkańców o każde, nawet z pozoru błahe, spostrzeżenie.

Źródło: Gość Niedzielny
http://www.pch24.pl

Proponujemy Kościołowi rozpocząć dialog z satanistami, aby wspólnie, drogą dyskusji, dochodzić do prawdy, której okruchy wszak znajdują się w każdej religii. W tym celu trzeba powołać Komisję Episkopatu ds Dialogu z Satanizmem.
Wszak nie kto inny, jak bł. Jan Paweł II podczas swojej podróży na Daleki Wschód powiedział, że we wszystkich kulturach i religiach zawarte są elementy boskie. Nie da się ukryć, iż katolików i satanistów, oprócz wszelkich różnic, łączy wspólna wiara w Istotę Wyższą. Szukajmy zatem tego, co jest wspólne, a nie tego, co nas dzieli.
Admin.

Polacy, zróbcie to po swojemu!

Temat bitwy pod Wiedniem to doskonały materiał na frapującą historyczną opowieść, na międzynarodową kampanię promocyjną Polski. Świat ujrzałby kilka takich filmów – o zapisanych przez rodaków chwalebnych kartach historii czy wybitnych postaciach rodem znad Wisły – i pewnie popatrzyłby na nasz kraj z większym szacunkiem, w dodatku cała „pedagogika wstydu”, serwowana przez tutejsze, słuszne ośrodki propagandowe poszłaby schować się pospiesznie do lasu.

Tak robią – mam na myśli wykorzystanie filmu dla wyrabiania pozytywnego piaru – wszyscy wokół, ale przecież nie o to chodzi w przedsięwzięciu o nazwie III RP, by promować Polskę (a jeśli już to poprzez opowieści o „polskich antysemitach i szmalcownikach”, jak niedawno w publikacji firmowanej przez MSZ). Na co więc nie zdobyliśmy się swoimi siłami, w tym wyręczyli nas inni. Zręcznie wyraził to aktor Piotr Adamczyk tuż po prasowym pokazie „Bitwy pod Wiedniem”: Cieszę się, że coś, czego nie potrafiliśmy zrobić sami, załatwiają nasi przyjaciele. Na szczęście, w porę włączyli się też Polacy i powstał film, który przybliży tę historię nam samym, ale także i opowie za granicą o tym, z czego jesteśmy bardzo dumni.

Mamy więc pierwszą filmową opowieść o dziejowym wydarzeniu z kluczowym udziałem polskich wojsk i króla Jana III. Na pierwszym planie reżyser umieścił jednak postać i dokonania ojca Marka z Aviano, dobrze zagranego przez Fahrida Murraya Abrahama. Zakonnik niczym zagubione owieczki doprowadza europejskich władców do zawarcia sojuszu, który w efekcie udaremnia u murów Wiednia turecką nawałnicę, zmierzającą do podbicia Europy. Wobec dużej dysproporcji sił (na korzyść najeźdźców) kluczowe dla losów konfrontacji okazuje się przejęcie dowództwa przez Jana III Sobieskiego oraz zaskakujące uderzenie jego wojsk na oddziały Kara Mustafy ze wzgórza Kahlenberg.

Całkowita kontrola

Obyś żył w ciekawych czasach. To starożytne chińskie przysłowie jest jak najbardziej aktualne za rządów Donalda Tuska i Bronisława Komorowskiego oraz ich ekip w polskich służbach specjalnych, służbach porządku publicznego czy w wymiarze sprawiedliwości.

Zaiste ciekawe, mroczne i złowieszcze czasy. Z jednej strony wzrastający poziom kontroli nad społeczeństwem i obywatelami. Ograniczanie prawa do zgromadzeń czy dostępu do informacji publicznej. Jedna z najwyższych w Europie liczba zapytań o dane telekomunikacyjne (ponad 1,8 mln), niezmienna od lat wysoka liczba podsłuchów telefonicznych. Uzyskiwanie przez coraz to inne służby możliwości prowadzenia zaawansowanych działań rozpoznawczo-operacyjnych oraz zagłuszania łączności radiowo-telefonicznej na terenie wybranego obszaru kraju.

Tak, tak, a pamiętają Państwo, jak to głośno było o domniemanym zagłuszaniu pielęgniarek w 2007 roku? W tamtych czasach uprawnienie takie posiadała tylko policja, a obecnie w „czasach miłości” tę prerogatywę uzyskało kilka służb, w tym Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Możliwość niczym nieskrępowanego, ograniczonego tylko zakresem właściwości służb, podsłuchiwania i podglądania obywateli w miejscach publicznych, oczywiście bez zgody sądu. A co jest miejscem publicznym? Plac? Hala? Restauracja? A może pokój hotelowy? Nie wiadomo, minęło ponad 5 lat od rządów tych „złych i niedobrych” i co? I nic. Rząd nie zaproponował żadnych zmian w tym zakresie.

Teraz zgodnie z prawem będzie można inwigilować i zagłuszać transmisje w toku każdej demonstracji czy protestu, o ile ktoś ze służb uzna, że godzi to w bezpieczeństwo państwa. Oczywiście służby zaprzeczają, aby prowadziły takie działania, ale kto to może sprawdzić. Komisja ds. Służb Specjalnych polskiego parlamentu? W żadnym wypadku. Nie ma ona takich uprawnień, a kieruje nią z reguły przedstawiciel koalicji rządzącej. Gdzie te dobre czasy lat 2005–2007, gdy na czele komisji stali przedstawiciele opozycji.