Syria: cicha wojna między USA a Rosją, Iranem i Chinami

Dziennikarze śledczy niezależnych mediów amerykańskich ujawniają coraz więcej danych nt. tzw. afery Benghazigate. Media mainstreamowe – chociaż dysponują niekiedy istotnymi informacjami – powstrzymują się z ich publikacją do czasu, aż media niszowe ujawnią kolejne dowody na to, że administracja Obamy konsekwentnie kłamie w sprawie przyczyn i okoliczności zamordowania ambasadora Christopera Stevensa.

Według oficjalnej wersji rządowej – z której powoli wycofują się obecnie niektórzy urzędnicy administracji prezydenckiej – ambasador Stevens i trzech innych Amerykanów zostało zabitych podczas spontanicznego protestu w urzędzie konsulatu w Benghazi, dokonał tego oszalały tłum islamistów oburzonych anty-muzułmańskim filmem. Ostatnio jednak ujawniono „wrażliwe, ale nie sklasyfikowane e-maile” od Stevensa do Departamentu Stanu, które wyraźnie pokazują, że władze amerykańskie nie zapewniły odpowiedniego bezpieczeństwa amerykańskiemu dyplomacie.

Do świadomości społecznej nie przebiła się jednak istotna informacja. Administracja powstrzymywała się przed wysłaniem pomocy oblężonemu dyplomacie i byłym komandosom, broniącym się przez 9 godzin. Posiłki mogłyby pojawić się w ciągu zaledwie godziny, góra dwóch. Czy wynikało to z braku odpowiedniej wiedzy co do sytuacji, jaka miała miejsce w Benghazi – czym rzekomo tłumaczyli się szefowie jednostek specjalnych – czy też może był inny powód?

Lista firm wspierających pederastów w Ameryce. Część z nich działa również w Polsce.

HRC publikuje ranking firm najbardziej sprzyjających pederastom i lesbijkom. Dziesięć lat temu tylko 13 firm charakteryzował najwyższy współczynnik poparcia dla postulatów środowisk homoseksualnych. W tym roku jest ich aż 190. Oto one:

A.T. Kearney Inc.
AAA Northern California
Abercrombie & Fitch
Accenture Ltd.
Aetna
Akin, Gump, Strauss, Hauer& Feld
Alcatel-Lucent
Alcoa
Alston & Bird
American Express
Ameriprise Financial
AMR Corp. (American Airlines)
Aon Corp.
Apple Inc.
AT&T
Automatic Data Processing
Avon Products Inc.
Bain & Co. Inc.
Baker & McKenzie
Bank of America Corp.
Bank of New York Mellon Corp.
Barclays Capital
Barnes & Noble Inc.
Best Buy

Odliczanie podatku VAT od paliwa

Artykuł, a właściwie komentarz jednego z internautów do artykułu zamieszczonego na portalu gazety Dziennik:
http://wiadomosci.dziennik.pl/polityka/galeria/410581,1,tusk-swiadomi-roznic-bedziemy-szukac-kompromisu-galeria-zdjec.html
podesłał Niedaleko.

Ludzie! Nie wierzcie ani jednemu obiecanemu kolejnemu cudowi tego rządu. To kłamcy!!! Proszę, przeczytajcie sobie ten artykuł. Dokładnie i starannie.

Od 2014 roku przedsiębiorcy uzyskają możliwość odliczenia podatku VAT od paliwa. Odliczyć będzie można jednak tylko połowę kwoty VAT. Jednocześnie firmy stracą możliwość odliczania całości VAT od wydatków eksploatacyjnych. W tym przypadku również odliczą jedynie połowę podatku VAT.

Brak możliwości odliczenia podatku VAT od zakupów paliwa już od wielu lat jest kulą u nogi polskich przedsiębiorców. Podatek VAT z założenia miał być bowiem podatkiem neutralnym dla przedsiębiorcy. Skonstruowany został bowiem w taki sposób aby, w pośrednich fazach obrotu, zapłata podatku należnego była rekompensowana możliwością odliczenia podatku naliczonego przy zakupach związanych z prowadzeniem działalności. Tyle teorii. W praktyce rząd wykorzystał jednak podatek VAT do wydrenowania kieszeni przedsiębiorcy. Od ogólnej zasady odliczeń wprowadzono wyjątki. Jednym z nich jest brak możliwości odliczenia podatku VAT od zakupów paliwa do samochodów osobowych, nawet jeśli wykorzystywane są do prowadzenia działalności gospodarczej.

Wprowadzono zatem rozróżnienie na samochody ciężarowe, w przypadku których VAT można odliczyć oraz samochody osobowe, dla których wprowadzono zakaz odliczania podatku VAT. Tym samym wybrańcy narodu z ulicy Wiejskiej wprowadzili ciche domniemanie, iż działalność gospodarczą można prowadzić jedynie przy wykorzystaniu ciężarówek. Jesli zatem wozisz cegły lub ziemniaki, jesteś przedsiębiorcą i masz prawa przedsiębiorcy. A co jeśli jesteś elektrykiem, hydraulikiem, doradcą, księgowym, prawnikiem czy informatykiem i chciałbyś dojechać do klienta autem osobowym? Otóż wtedy jesteś przedsiębiorcą ułomnym i przysługują Ci ułomne prawa. Co prawda możesz odliczyć VAT, ale nie od paliwa. A to przecież właśnie zakupy paliwa stanowią często główny wydatek w firmie.

Ziemia (nie) dla rolników

Rolnicy skarżą się, że mają kłopoty z zakupem państwowej ziemi. Mimo że władze zapewniają, iż robią wszystko, żeby ułatwić im powiększanie rodzinnych gospodarstw. – Tę sprawę powinny zbadać służby specjalne – twierdzi Wiktor Szmulewicz, prezes Krajowej Rady Izb Rolniczych.

Wydawało się, że problem sprzedaży gruntów, jakie pozostały po byłych państwowych gospodarstwach rolnych, zostanie rozwiązany dzięki ustawie, która odbierała część ziemi największym dzierżawcom – miała ona zostać przekazana rolnikom indywidualnym na powiększenie ich rodzinnych gospodarstw.

Minister rolnictwa Stanisław Kalemba poinformował, że na mocy tych przepisów Agencja Nieruchomości Rolnych ma sprzedać rolnikom 70 tys. ha ziemi.

Teoretycznie ANR ma do rozdysponowania ponad 300 tys. ha (około 1,3 mln ha znajduje się w dzierżawie), ale nie wszystkie grunty nadają się do rolniczego wykorzystania, a inne trzeba jeszcze do sprzedaży przygotować (np. trzeba wyjaśnić kwestie prawne i własnościowe). Tym niemniej rolnicy mieli nadzieję, że szybko kupią przynajmniej te 70 tys. ha, o których mówi minister Kalemba, ale ich nadzieje często okazują się płonne.

Nie negocjowali, muszą żebrać

Pojechał po miliardy euro. Otrzymał obietnicę „ścisłego kontaktu” i mgliste zapewnienie, że Niemcy czują się wobec nas zobowiązani. Jak teraz przekonać opinię publiczną, że wizyta premiera Donalda Tuska w Berlinie zakończyła się kolejnym sukcesem?

Z każdego euro otrzymanego przez Polskę w ramach funduszy europejskich 85 centów wraca do płatników netto, przede wszystkim do Niemiec (FOT. PAP R. GUZ)

Wskutek nadmiernej ustępliwości rządu w negocjacjach nad unijnym budżetem Polska po ośmioletniej przygodzie z Unią Europejską w chwili kryzysu może zostać na lodzie.

Premier Donald Tusk wraz z grupą ministrów złożyli wczoraj wizytę w Berlinie w ramach polsko-niemieckich konsultacji międzyrządowych. Celem spotkania z kanclerz Angelą Merkel i członkami jej gabinetu było omówienie kwestii nowego siedmioletniego budżetu Unii Europejskiej oraz przegląd realizacji blisko stu wspólnych przedsięwzięć przewidzianych w zawartym rok temu programie współpracy obu państw. – Celem numer jeden jest, aby nasi partnerzy zrozumieli, że dzisiaj to, co jest polskim interesem, jest także interesem całej Unii – powiedział Tusk przed odlotem do Berlina.

Opozycja tymczasem krytykuje nieudolność negocjacyjną. I pyta, o jaki to interes rząd zabiega. – Polityka regionalna i polityka rolna to filary Unii finansowane obligatoryjnie z funduszy unijnych na mocy traktatów. Te środki – blisko 500 mld zł przez 7 lat – po prostu się nam należą – przypomina poseł Krzysztof Szczerski, członek sejmowej Komisji ds. UE, były wiceminister spraw zagranicznych. – Tymczasem rząd nie dość, że rezygnuje z traktatowych uprawnień, że pozwala, by zniknął z pola negocjacji „duży budżet” proponowany przez Komisję Europejską, to jeszcze z góry rezygnuje z postulatu wyrównania polskim rolnikom dopłat bezpośrednich i wysyła sygnał, że gotów jest zrezygnować z funduszy dla rolnictwa, byle tylko dostać te 300 mld środków strukturalnych, które obiecał swoim wyborcom – punktuje poseł. – W efekcie tych błędów bronimy dziś trzeciej linii i dalej się cofamy – podkreśla.

Refleksje uczestnika Marszu

Nie powinno nikogo dziwic, że hasła z marszu i oczekiwania ludzi biorących udział w marszu były oderwane od rzeczywistości. Został on zorganizowany przez środowiska młodzieżowe a młodzież jest bardziej radykalna i bezkompromisowa, ale również zaślepiona, niż osoba bardziej dojrzała.

Ja nie wiem czy na marszu były prowokacje policji, szedłem dalej z tyłu i widziałem w zasadzie już tylko starcia z policją. Nigdy nie podobały mi się zamieszki na marszach narodowych, ale taka jest dusza młodych buntowników.

Co do kiboli, sam jestem kibicem i wiem jak łatwe w prowokacji jest to środowisko. Patologia jest tam bardzo głęboko zakorzeniona, a nieposłuszeństwo względem władzy nie bierze się z krytyki systemu, a raczej ze względu na to, iż system ogranicza samowolę.

Nie uważam jednak, że środowisko kibicowskie czy młodzieżowe organizacje radykalne są patologiczne, że marsz jest czymś bliżej nie zdefiniowanym, idącym w złym kierunku i podszywającym się pod nacjonalizm.

Amerykański portal o „ludobójczym przesiedleniu Niemców”

Według amerykańskiego portalu powojenne przesiedlenie Niemców znajduje się w dziesiątce „najbardziej przerażających ludobójstw w historii”. Ofensywa zakłamywania historii i zamazywaniu niemieckiej odpowiedzialności za wojenną pożogę trwa.

Podejmowane w sposób coraz bardziej zdecydowany działania na rzecz podkreślania i uwypuklania niemieckich ofiar II Wojny Światowej nie spotykają się z adekwatną reakcją ze strony polskich władz. Efektem tej bierności są dokonywane próby zakłamywania historii.

Amerykańska strona prezentująca rozmaite zestawienia w stylu „Top Ten” zaprezentowała katalog zatytułowany „10 najbardziej przerażających ludobójstw w historii”.

Na pierwszym miejscu znajduje się chiński „Wielki Skok”, na kolejnych pozycjach są: zbrodnie stalinowskie, Holocaust, pola śmierci w Kambodży, tureckie ludobójstwo Ormian, wojna Hutu z Tutsi oraz podział Indii w latach 40-tych. 8 miejsce autorzy zestawienia przyznali „wypędzeniu Niemców po II Wojnie Światowej”.

„Wielu naukowców patrzy na to wydarzenie bardziej jako przesiedlenie ludności niż prawdziwe ludobójstwo. Jednak przymusowe przemieszczenie około 14 milionów Niemców i ich słowiańskich sojuszników z Rosji Sowieckiej, okupowanych terenów wschodniej i centralnej Europy tuż po II Wojnie Światowej było wydarzeniem całkiem bliskim ludobójstwu, zwłaszcza jeżeli pamięta się, że tej podróży nie przetrwało od pół miliona do dwóch milionów”, czytamy w uzasadnieniu.

Źródło: wPolityce.pl/toptenz
luk
http://www.pch24.pl

Mężczyzna w stanie wegetatywnym „przemówił” do lekarzy

Lekarze w Kanadzie skomunikowali się z 39-letnim mężczyzną, który od ponad 10 lat jest w stanie wegetatywnym i wydawało się, że jest pozbawiony świadomości – informuje „BBC News”. Pacjent przekazał lekarzom, że nic go nie boli. 

Scott Routley zapadł w śpiączkę po tym, jak 12 lat temu uległ wypadkowi samochodowemu i doznał poważnego urazu głowy. Był nieprzytomny, a potem zapadł w tzw. stan wegetatywny. Ludzi w tym stanie określa się jako przytomnych, ale pozbawionych świadomości. Chory może mieć oczy otwarte, ale nie ma świadomości świata zewnętrznego ani własnego istnienia. Tak się przynajmniej wydawało.

Prof. Adrian Owen, znany brytyjski neurofizjolog zajmujący się badaniem ludzi nieprzytomnych, postanowił sprawdzić, w jakim faktycznie stanie znajduje się Kanadyjczyk. Z przeprowadzonych przez niego wcześniej badań wynikało, że co piąta osoba znajdująca się w tzw. stanie wegetatywnym zachowuje jednak resztki świadomości i można się z nią skomunikować badając aktywność jej mózgu.

Owen postanowił sprawdzić, czy tak jest również w przypadku Scotta. Jego rodzina od dawna przekonywała, że czasami reaguje on na zapytania ruchami powiek lub kciuka. Opiekujący się nim osoby nigdy jednak tego nie potwierdziły. Prof. Bryan Young, neurolog, który się nim zajmował, zapewnia, że wszystkie badania wskazywały, że jest w stanie wegetatywnym. Nie zauważono też żadnych odruchów mimowolnych wskazujących na zachowanie intencjonalne.

Maleszka na posyłki Michnika

– Wchodzi pewien znany publicysta i pyta Michnika bez żenady: „Adam, powiedz co mam napisać?” – mówi dla PCh24.pl dziennikarz i historyk Roman Graczyk, ujawniając kulisy propagandy antylustracyjnej „Gazety Wyborczej”.

Jaki sens ma zaglądanie do esbeckich teczek?

To element pracy historyka. Nikt rozsądny nie powie, że faceci, którzy tworzyli te akta, byli porządnymi ludźmi, bo nie byli. Ale dla każdego badacza historii takie materiały to źródło istotnej wiedzy. Tak traktuje się materiały, które zostały po Stasi czy gestapo. Żaden normalny człowiek w Niemczech nie nawoływałby do ich spalenia. Policja polityczna, zwłaszcza w systemach totalitarnych, widzi system taki, jakim on faktycznie jest. Obraz rzeczywistości kreślony przez służby specjalne jest w zasadzie nieideologiczny. Stąd tworzone przez nie akta są ważnym źródłem, ważniejszym niekiedy niż inne dokumenty.

A u nas są tacy poważni – wydawałoby się – ludzie, którzy nawołują do zabetonowania esbeckich archiwów, a inni niby poważni ludzie z wielką ochotą takie opinie drukują. I dzięki temu opowiadanie się w Polsce za zniszczeniem materiałów wyprodukowanych przez policję polityczną uchodzi za coś normalnego.

„Graczyk z jakąś niezwykłą pasją atakuje moralnie i ideowo Krzysztofa Kozłowskiego, Adama Michnika, mnie i moich dawnych przyjaciół z redakcji TP” – to Marek Skwarnicki; „Graczyk opluwa żywych, a pamięć po martwych bezcześci” i dalej: „Istota książki Graczyka zaś mieści się doskonale w historii podłości w Polsce” – to z kolei Marcin Król; i na koniec Krzysztof Kozłowski, który stwierdził, że w książce SB wobec Tygodnika Powszechnego sformułował Pan sądy „z pozycji małego ptysia, który nie ma pojęcia o więzieniach i represjach stalinowskich” oraz że „wszystko to są kłamstwa historyka – amatora”. To wycinek ataków na pana. Czy w Polsce w ogóle można badać dzisiaj uczciwie historię? Każdy, kto się wychyli, jest mieszany z błotem.

To pokazuje, że jest trudno. Nie jest to niemożliwe, ale trzeba być gotowym na zapłacenie pewnej ceny. Trzeba wiedzieć, że jeśli uczciwie zbadamy czyjąś biografię, poruszymy jakieś tabu, to natychmiast zaatakują ludzie, którzy uważają się za „rozumniejszą część narodu”. Będą usilnie dowodzić, że napisana nie po ich myśli książka jest nierzetelna, a jej autor – jak to było w przypadku Cenckiewicza, Gontarczyka czy Zyzaka – jest wariatem, nie ma żadnych kompetencji, odreagowuje swoje kompleksy i tak dalej.

Droga profesjonalnego historyka w dzisiejszej Polsce jest więc najeżona trudnościami, ale uczciwe badanie historii nie jest niemożliwe. Wymaga po prostu twardej skóry.

Niemcy pouczają Rosję

Panuje opinia, że stosunki niemiecko-rosyjskie uległy znacznemu ochłodzeniu. W czym się to objawia? W nieprzechylnych publikacjach w prasie niemieckiej oraz pohukiwaniem polityków, którzy twierdzą, że Rosja staje się krajem zbyt autorytarnym.

Ilustracją tego trendu jest przyjęta przez Bundestag uchwała, w której wyraża on „zaniepokojenie działaniami rosyjskich władz, zmierzającymi do wzmocnienia kontroli nad aktywnością społeczeństwa obywatelskiego i kryminalizacji zaangażowania krytycznego wobec rządu”. Co ciekawe, uchwała została przygotowana przez kluby parlamentarne chadecko-liberalnej koalicji rządzącej i została przyjęta na tydzień przed niemiecko-rosyjskimi konsultacjami międzyrządowymi.

Podczas debaty liberał Patrick Kurth powiedział: „Nie możemy jednak ignorować quasi-autorytarnych działań. Represje i kontrole zawsze szkodziły. Nowe ustawy nie mogą zastraszać społeczeństwa obywatelskiego, bo to zniszczy zaufanie”. Jak widać oskarżenia pod adresem Rosji mają bardzo wyraźny podtekst ideologiczny – „demokracja”, „prawa człowieka”, „społeczeństwo obywatelskie”.

Pewnie nie bez znaczenia jest to, że niemieckim deputowanym nie podoba się także zwrot Rosji ku prawosławiu, sprawa „Pussy Riot”, czy wreszcie jednoznaczne stanowisko tego państwa wobec homoseksualizmu. Pamiętajmy, że w niemieckim życiu politycznym w dobrym tonie jest obecnie obnoszenie się publiczne z tym, że jest się „gejem”, by wymienić tylko szefa dyplomacji Guido Westerwelle. Takie oblicze niemieckiej „klasy politycznej” staje się – jak widać – przeszkodą w realizacji strategicznego partnerstwa z Rosją. Stąd pojawiające się coraz częściej ideologiczne pouczenia i oświadczenia.

Bezproduktywny świat frontierów

Z dr. Cezarym Mechem, byłym wiceministrem finansów, rozmawia Małgorzata Goss

Największe koszty społeczne walki z kryzysem w strefie euro ponoszą mieszkańcy biedniejszych państw, takich jak Grecja (FOT. REUTERS)

Grecja pod komisarycznym zarządem, w Hiszpanii masowe bezrobocie, drożyzna we Włoszech. W odpowiedzi Bruksela przedstawia kolejne plany antykryzysowe, a z mediów leje się propaganda na rzecz scedowania reszty narodowych kompetencji do europejskiego centrum. Co właściwie się dzieje w Unii Europejskiej?

– Relacje w świecie zachodnim na naszych oczach przekształcają się z partnerstwa w relacje neokolonialne. Niemniej jednak skuteczność procesu przejęcia kontroli przez centrum wymaga uprzedniego przekształcenia obywateli w „bezwolne stado”, do czego konieczne jest oddziaływanie medialne. Dlatego grupy decyzyjne zmierzają do przechwycenia mediów za pomocą władzy i kapitału, a następnie wtłaczania ludziom przeświadczenia o ich współodpowiedzialności za decyzje elitarnych gremiów, na które w rzeczywistości obywatele nie mają żadnego wpływu. U podstaw tej taktyki tkwi założenie, że ludzie, którzy zostali przekonani za pomocą medialnego sterowania do danych wyborów, będą ich później bronili jak własnych, nawet jeśli są dla nich szkodliwe.

Czy Wenecja się odrodzi? Czy Wenecjanie sięgną po niepodległość?

Odwiedzający Wenecję turyści są najczęściej zdumieni kiepskim stanem, w jakim znajduje się to miasto na wodzie. Poza największymi atrakcjami turystycznymi większość domów i ulic straszy brudem i zniszczonymi elewacjami. Kto oszpecił perłę Adriatyku? Na zachowanych do dziś obrazach dawnej Wenecji, m.in. portrecisty Warszawy – Canaletta, widać wyraźnie, że miasto tętniło kiedyś życiem, a jego mieszkańcy należeli do najzamożniejszych ludzi na świecie. Dziś część miasta znajdującą się na lagunie zamieszkuje garstka potomków twórców dawnej potęgi, a spora część budynków to pustostany. Po mieście krążą głównie turyści, lecz większość kościołów jest zamknięta na klucz. Jedno z centrów dawnej Europy przerodziło się w skansen.

Morska supremacja

Historia Republiki Weneckiej to kilka wieków morskiej supremacji, stopniowo traconej na rzecz wielkich imperiów. Hiszpanie i Turcy przez kilka wieków sukcesywnie przejmowali ziemie podbite wcześniej przez Wenecjan. W 1797 roku Napoleon rozwiązał Wielką Radę i położył tym samym kres samorządności potężnego miasta. Wkrótce kontrolę nad republiką przejęli Habsburgowie, ale dopiero w 1866 roku miało miejsce wydarzenie, które przesądziło o degradacji wielkiej Wenecji do roli miasteczka dla turystów. Wówczas to zorganizowano plebiscyt w sprawie przyłączenia Wenecji Euganejskiej do nowo utworzonego Królestwa Włoch. Historycy otwarcie kwestionują dziś uczciwość tamtego referendum, którego wyniki wydają się wielce nieprawdopodobne. Otóż za zjednoczeniem miało głosować aż 99,88% uprawnionych do głosu, co było możliwe wyłącznie ze względu na militarną presję ideologów risorgimento. Chciano w ten sposób za wszelką cenę udowodnić Austriakom, że Wenecja i okoliczne ziemie muszą znaleźć się w granicach nowego państwa zarządzanego z Rzymu.

Wyższe wykształcenie na Białorusi

System edukacji na Białorusi dzieli się na 4 poziomy: edukacja przedszkolna (nie jest obowiązkowa), szkoła bazowa (trwa 9 lat), szkoła średnia (dodatkowo do bazowej 2 lata) albo edukacja profesjonalna specjalistyczna (zawodówki, technikum, college), szkolnictwo wyższe (uniwersytety, akademii, instytuty, wyższe college). Edukacja na wszystkich tych poziomach jest prowadzona w dwóch językach (według wyboru) – po rosyjsku i po białorusku. Od 2002 roku obowiązuje 10-stopniowa ocena wiedzy, zamiast wcześniejszej 5-stopniowej.

Wyższe wykształcenie na Białorusi można otrzymać w 45 państwowych uczelniach i 10 prywatnych. Stosunek ilości studentów na Białorusi do ogólnej liczby ludności jest jeden z najwyższych w Europie. Na Białorusi wyższe wykształcenie uważa się za prestiżowe i jest ono ogólnodostępne. Jeżeli student studiował bezpłatnie na uczelni wyższej, to państwo przewiduje obowiązkowe skierowanie tego studenta do pracy na 2 lata w otrzymanym zawodzie (po zawodówce czy technikum – na 1 rok). Dzięki temu programowi byłemu studentowi gwarantuje się pracę w zawodzie i otrzymanie właściwego doświadczenia. Po tych 2 latach można albo dalej pracować w tym samym miejscu, albo zmienić pracę.

Arcybiskup Lefebvre i Kardynał Ratzinger

Monseigneur Lefebvre et le Cardinal Ratzinger
http://www.antimodernisme.info/info/?p=25
Autorem artykułu jest ksiądz.

Przykro nam, ze musimy  powtórzyć  „usque ad nauseam” co abp Lefebvre  myślał o kard. Ratzingerze. Zmusza nas  do tego upór niektórych tradycjonalistów, którzy wyobrażają sobie, że  jest jeszcze możliwe praktyczne porozumienie  z  tym papieżem, który śmie zaproponować wiernym świętowanie  roku wiary (jakiej wiary ?) z soborowym  kościołem.

[Z Niepokalana  zmienił  nieco prezentację artykułu, m.in. poprzedzając cytaty  z   konferencji  abpa Lefebvre’a datowaniem, które autor  umieścił  na  ich końcu.]

Wstęp

Teraz jest jasne, że silnym pragnieniem Benedykta XVI jest  kanoniczne porozumienie z Bractwem św Piusa X. Wielu członków naszej kongregacji wydaje się  oczarowana tą  propozycją wyglądającą na  przejaw życzliwości wobec Bractwa św Piusa X. To są pozory. Rzeczywistość jest zupełnie inna. Aby to zrozumieć, musimy cofnąć się do strategii modernistycznej i doświadczenia arcybiskupa Lefebvre. W takim świetle … prezent wydaje się zdecydowanie inny!

I. Cel  rzymskich modernistów w przeszłości i teraźniejszości: akceptacja Soboru, soborowej  liturgii i soborowego katechizmu.

Arcybiskup Lefebvre zrozumiał bardzo dobrze co było celem rzymskich modernistów i wyraził to na historycznej konferencji prasowej, która  odbyła się w przeddzień święceń biskupich :

„Osobiście posuwałem się nieufnie… Zawsze miałem uczucie nieufności i muszę przyznać, że nadal myśle, że wszystko co robią to,  aby nas zmusić do przyjęcia  Soboru i  posoborowych reform” (nagranie od 13’50”).

Prawie 25 lat po konsekracji zauważamy, że cel modernistycznych Rzymian  się  nie zmienił. Ksiądz P. de la Rocque w konferencji [30 marca 2012], stwierdził kilka razy bardzo jasno i wyraźne, że celem modernistycznych Rzymian było wymusić na nich [ks.P.de la Rocque był wtedy w Rzymie z bp Fellay’em]  akceptację reform liturgicznych Soboru Watykańskiego II  i soborowego katechizmu.