Adolf Nowaczyński o zabójstwie Gabriela Narutowicza

Poniżej drukujemy w całości artykuł Adolfa Nowaczyńskiego pt. „Po zamachu”, zamieszczony w „Myśli Narodowej” tuż po zabiciu prezydenta RP Gabriela Narutowicza w warszawskiej Zachęcie przez malarza Eligiusza Niewiadomskiego”.

Gabriel Narutowicz

Szaleniec, który popełnił potworne zabójstwo na osobie pierwszego prezydenta Rzeczypospolitej, najgorszą przysługę, najstraszliwszą krzywdę wyrządził tej idei i temu obozowi, któremu w momencie zaćmienia wszystkich władz umysłowych mógł przypuszczać, że działa na rękę.

Odpowiedzialność za obłędny krok desperata nie tylko nie spada na żaden obóz polityczny, ale żaden obóz polityczny nie może i nie ma prawa ani chwili, w jak najmniejszym stopniu, z tą bezmyślną zbrodnią się solidaryzować lub w jakikolwiek sposób psychologicznie ją w sensie usprawiedliwienia tłumaczyć.

Ofiarą przypadkowej zbrodni padł nie jakiś polski Kurt Eisner czy Rathenau, nie jakiś Schanzer czy Bela Khun, ale nieszczęśliwy człowiek, który wysunięty na najwyższe dostojeństwo tylko przez fatalny, przypadkowy zbieg okoliczności, mimo odradzań przywódców tak wielkich ugrupowań, jak CHZJN i PSL (Rataj i Głąbiński) wziął na siebie ciężar przeciwstawienia się tej części narodu, która z [rolą] rozstrzygającą i decydującą obcego, semickiego żywiołu w Polsce nie pogodzi się nigdy, widząc na przykładzie Rosji, do czego to „niesprzeciwianie się złu” definitywnie prowadzi.

Skarbiec Tradycji przyciąga do Chrystusa

„Taka forma celebracji niesamowicie ubogaca życie wewnętrzne wiernych uczestniczących w takich Mszach św. Jest to dla mnie forma Nowej Ewangelizacji, która w niezwykły sposób przyciąga ludzi młodszych i starszych do liturgii i Kościoła. Korzystam zatem ze skarbca Tradycji Kościoła Rzymskokatolickiego, aby przyciągać do Chrystusa” – mówi w rozmowie z PCh24.pl ks. Paweł Korupka, opiekun Duszpasterstwa Tradycji Liturgicznej „Usus Antiquior” w Szczecinie.

Dlaczego odprawia Ksiądz Mszę „trydencką”?
Mszę Świętą w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego sprawuję z własnej inicjatywy jako odpowiedź na zapotrzebowanie własnego życia wewnętrznego. Wierzę również głęboko, że taka forma celebracji niesamowicie ubogaca życie wewnętrzne wiernych uczestniczących w takich Mszach św. Jest to dla mnie forma Nowej Ewangelizacji, która w niezwykły sposób przyciąga ludzi młodszych i starszych do liturgii i Kościoła. Korzystam zatem ze skarbca Tradycji Kościoła Rzymskokatolickiego, aby przyciągać do Chrystusa, wypełniając również wolę Ojca Świętego Benedykta XVI, który pragnie ofiarować wszystkim wiernym liturgię rzymską w usus antiquior, jako skarb do najstaranniejszego zachowania. Mówi o tym „Universae Eccleciae” – Instrukcja o stosowaniu Listu Apostolskiego motu proprio „Summorum Pontificum”.

W czym dostrzega Ksiądz wartość tej liturgii?
Przede wszystkim podstawową wartością tej liturgii jest jej starożytność. Nikt nie może posądzić jej, że powstała w takim, czy innym stuleciu. Nikt nie może o niej powiedzieć, że jej autorem jest taka czy inna komisja albo osoba. Za dawną liturgią przemawia autorytet wieków, autorytet pokoleń, autorytet wielu świętych Kościoła, a co za tym idzie, czuć na kartach starego Mszału oddech niezmiennej Tradycji naszego świętego Kościoła Katolickiego.

Co Niemcy myślą o muzułmanach?

„Frankfurter Allgemeine Zeitung” publikuje „katastrofalne” jego zdaniem wyniki badań opinii publicznej, pokazujące co tak naprawdę Niemcy myślą o muzułmanach.

Duża część społeczeństwa nie uległa multikulturowej propagandzie i w sposób stosunkowo trzeźwy ocenia zagrożenie płynące ze strony agresywnych islamistów domagających się szacunku dla swoich nierzadko barbarzyńskich obyczajów. Niemcy dostrzegają także niebezpieczeństwo jakim jest islam dla wyznawców Chrystusa.

Respondenci zostali zapytani, które z 21 przedstawionych tez są najbliższe ich opiniom. 83 proc. uważa, że islam równa się łamaniu praw kobiet, 77 proc. jest zdania że w islamie każde zdanie zapisane w Koranie traktuje się dosłownie. 70 proc. kojarzy islam z religijnym fanatyzmem i radykalizmem. Znacząca większość Niemców uważa, że islam jest gotowy do przemocy (64 proc.) i nienawiści (60 proc.) jak też do wzmożonej działalności misjonarskiej (56 proc.) i walki o władzę (56 proc.). Tylko 13 proc. respondentów kojarzy islam z miłością do sąsiadów, 12 proc. z działalnością charytatywną a tylko 7 proc. z otwartością i tolerancją.

Ekologia Narodowa

Konieczność walki o nieskażone środowisko naturalne nie jest obecnie negowana przez kogokolwiek. Proces dewastacji otoczenia przyrodniczego człowieka posunął się tak daleko, iż zagrażać może wprost dalszemu istnieniu gatunku ludzkiego jeśli nie zostanie radykalnie i szybko powstrzymany. Dlatego też problematyka ekologiczna zajmuje jedno z poczesnych miejsc w wachlarzu spraw, którymi interesuje się opinia.

Na tym też podłożu wyrastają różnego rodzaju organizacje obrońców środowiska, ruchy ekologiczne, partie zielonych itp.

Faktem jest, że ruchy i partie ekologiczne są bardzo aktywne, hałaśliwe, że cieszą się dużym poparciem społecznym, o czym świadczyć mogą chociażby wyniki wyborów do Parlamentu Europejskiego czy do parlamentów poszczególnych krajów. Ale faktem też jest, że niejednokrotnie oprócz jałowej krytyki i hałaśliwych demonstracji ugrupowania zielonych nie mają wiele do zaproponowania. Szczególnie widoczne jest to na naszym polskim podwórku.

Przyczyny tego są z pewnością złożone. W pewnej, mierze jeśli chodzi o polskie warunki, wynikają z ograniczonych możliwości działania, ale w jeszcze większym zakresie są to przyczyny subiektywne, tkwią w samej istocie ruchów ekologicznych. Pomijając fakty, gdy działalność w ruchu ekologicznym jest traktowana jako sposób na zrobienie kariery i osiąganie określonych korzyści materialnych, a są to niestety zjawiska bardzo częste w polskich ugrupowaniach ekologicznych, dużą rolę odgrywa też upolitycznienie ruchów ekologicznych. Ekologia staje się przykrywką dla propagowania określonych systemów ideologicznych, a właściwie jednego systemu – tzw ideologii „postępu”.

Niemcy: “Zoofile na rzecz Tolerancji” przeciwko zmianom w prawie

Niemiecki parlament głosował będzie dziś nad delegalizacją zoofilii. Jest ona legalna w Niemczech od 1969 roku.

Nowa ustawa mówi o tym, że “zwierzęta nie powinny być używane do osobistych czynności seksualnych ani udostępniane innym do takich czynności”.

Argumentuje się, że w ten sposób zmuszane są do zachowań sprzecznych z ich naturą. Ewentualny zakaz obcowania ze zwierzętami wprowadzałby karę grzywny za ten czyn w wysokości 25 tysięcy euro.

Pomysłodawcy projektu z rządzącej partii Angeli Merkel zastrzegają, że ustawa nie ma na celu “uczyć moralności” zoofilów, a odnosi się jedynie do ochrony zwierząt, które w wyniku stosunków seksualnych mogą odnieść uszczerbek na zdrowiu.

Grupy ekologiczne i walczące o prawa zwierząt popierają propozycję polityków, od dawna walczyły o to, aby stosunek ze zwierzęciem można było uznać za gwałt na zwierzęciu. Domagali się kar do zoofilów, na swoim profilu na Facebooku opublikowali 800 adresów zoofilów, domagając się odebrania im zwierząt. W lipcu w internetowej ankiecie ponad 93 tysiące Niemców domagało się delegalizacji zoofilii.

Przeciwko zmianom w prawie występują, oczywiście, sami zoofile. Posiadają oni nawet swoją organizację – Niemieckie Zrzeszenie Zoofilów na rzecz Tolerancji. Zoofilia zakazana jest w większości krajów europejskich z wyjątkiem Niemiec, Danii, Belgii i Szwecji. Jednak Sztokholm rozważa zmiany w prawie dotyczącym zoofilii.

http://www.autonom.pl

„Umieram za Polskę, którą gubi Piłsudski…”

16 grudnia 1922 roku na otwarciu wystawy w Zachęcie Sztuk Pięknych malarz Eligiusz Niewiadomski zastrzelił wybranego 9 grudnia na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Gabriela Narutowicza.

W swojej historii Polski Wacław Sobieski pisał:

„W dwa tygodnie później Niewiadomski stanął przed sądem. Przyznał, że zamordował Prez. Narutowicza z premedytacją, wyjaśniał pobudki swego czynu i żądał, by mu wymierzono najsurowszą karę. Prokurator Rudnicki stwierdził, że «śledztwo nie wykazało, by Niewiadomski miał jakichkolwiek wspólników» i postawił wniosek o karę śmierci. Zapadł wyrok skazujący Niewiadomskiego na śmierć i został w końcu stycznia 1923 r. wykonany” (W. Sobieski, „Dzieje Polski”, t. III, Warszawa 1938).

Do dziś zabójstwo Narutowicza przypisywane jest niemal powszechnie obozowi narodowemu, Niewiadomski zaś stanowi symbol fanatycznego wyznawcy „endeckiej ideologii”, prowadzącej do mordu. Osoba zabójcy głowy państwa do dziś wzbudza skrajne emocje (w lipcu tego roku grób Niewiadomskiego został zniszczony przez „nieznanych sprawców”). Patryk Pleskot we wstępie do najnowszej biografii Niewiadomskiego zestawia go wręcz z norweskim ekstremistą Andersem Breivikiem [sic! – admin], podkreślając, że do dziś pozostaje on ikoną dla „radykalnych nurtów endecji” (P. Pleskot, „Niewiadomski zabić prezydenta”, Warszawa 2012). Ostatnio pojawiają się też analogie ze sprawami Grzegorza Brauna i Brunona K.

Jakie były faktyczne związki zamachowca z obozem narodowym oraz jakie było prawdziwe podłoże wydarzeń sprzed dziewięćdziesięciu lat?