Wolne tematy (2-2013)

Miejsce na komentarze, które nie pasują nigdzie indziej.

Poprzednie wpisy można znaleźć tu:
https://marucha.wordpress.com/2013/01/01/wolne-tematy-1-2013/

Następne wpisy:
https://marucha.wordpress.com/2013/01/14/wolne-tematy-3-2013/

Gajowy

Późna sanacja po zgonie Dmowskiego

Minęła kolejna, 73 rocznica śmierci Romana Dmowskiego. W ramach przypominania artykułów z przeszłości, prezentujemy dzisiaj PT Czytelnikom ciekawy tekst, który ukazał się w związku ze zgonem Dmowskiego w miesięczniku „Morze i kolonie” (jest to nazwa, którą wówczas,w 1939 r. przybrał, w związku z nasileniem propagandy na rzecz zdobycia przez Polskę kolonii, popularny, wydawany od 1924 r., miesięcznik „Morze”, znany również dobrze w okresie powojennym).

Wspomnienie Romana Dmowskiego jest tekstem niepodpisanym, odredakcyjnym. Redaktorem pisma był wówczas Janusz Lewandowski, wydawcą Liga Morska i Kolonialna.

Numer 2 z 1939 r. ukazał się w bardzo wysokim nakładzie 228 tysięcy egzemplarzy (cena egz. – 1,20 zł). Treść wspomnienia jest niemal w całości akceptowalna także z naszego – endeckiego – punktu widzenia. Dowodzi to ewolucji jaką przeszły niektóre media związane z rządzącym Polską obozem sanacyjnym, od bełkotu i bezmyślnych obelg rzucanych przez Stpiczyńskich, Rzymowskich, Pobogów i im podobnych, aż po wyważony i wysoce dyplomatyczny, i wręcz uczciwy język prezentowanego tekstu.

Oczywiście, nie należy przy tym zapominać, że oficjalne władze sanacyjne przeszły obok tak doniosłego faktu jakim była śmierć i pogrzeb Romana Dmowskiego, głównego architekta, można rzec – architekta sine qua non – odrodzenia Polski po latach niewoli. Można mniemać, że autor (-rzy) tekstu wspomnienia należeli do krystalizującej się w tamtym czasie grupy narodowych piłsudczyków. Jakże słusznie napisał o nich Jędrzej Giertych (za Kurierem Bydgoskim nr 119 z 25 maja 1938 r.):

Kreml buduje kolejne radary – Kryj się!

Jeszcze w tym roku rosyjskie ministerstwo obrony rozpocznie budowę stacji radiolokacyjnych Woroneż-DM w trzech regionach Rosji – poinformował rzecznik Wojsk Obrony Powietrzno-Kosmicznej Aleksiej Zołotuchin.

Jak wyjaśnił, te nowoczesne radary zostaną usytuowane w Jenisiejsku w Kraju Krasnojarskim, Barnaule w Kraju Ałtajskim i w jednym z rejonów obwodu orenburskiego.

Ria Novosti zauważa, że stacje te będą częścią rosyjskiego systemu wczesnego ostrzegania przed ewentualnym atakiem rakiet balistycznych.

Woroneż-DM to radar nowej generacji, którego zasięg wynosi 4,5 tys. km (może jednak być zwiększony do 6 tys. km). W odróżnieniu od starych stacji – Dniepr, Dariał i Wołga – Woroneż-DM jest w stanie wykrywać i monitorować nie tylko rakiety strategiczne, ale także rakiety operacyjno-taktyczne i pociski manewrujące.

Bez ojca bieda

W Stanach Zjednoczonych w ciągu pół wieku podwoiła się liczba dzieci wychowywanych w rozbitych rodzinach. Obecnie 20 mln małych Amerykanów mieszka tylko z jednym rodzicem.

Te alarmujące dane pochodzą ze spisu powszechnego przeprowadzonego w 2010 roku. Tylko w ostatniej dekadzie liczba rodzin z obojgiem rodziców i dziećmi zmniejszyła się o 1,2 mln, a w tym samym czasie o 160 tys. wzrosła liczba gospodarstw domowych z dziećmi. Dziś 20 mln amerykańskich dzieci wychowuje się bez jednego z rodziców (w 1960 roku było ich około 10 mln). Aż 15 mln dzieci dorasta bez ojca, kolejne 5 mln – bez matki.

W rozmowie z portalem LifeSiteNews wiceprezes organizacji walczącej o prawa rodzin Vincent DiCaro pokazuje niektóre źródła tej tendencji: czynniki kulturowe, ubóstwo, uzależnienia od narkotyków czy wzrost przestępczości.

Sytuacja ta ma istotny, negatywny wpływ na społeczny i emocjonalny rozwój dzieci. Badania przeprowadzone w 2011 r. przez naukowców z Uniwersytetu w Melbourne (Australia) dowodzą, że nieobecność ojców w procesie wychowywania rzutowała na wyższe wskaźniki przestępczości wśród nieletnich.

Kanadyjskie badania wykazują z kolei, że dzieci, których ojcowie brali aktywny udział w ich wychowaniu, miały mniejsze problemy z zachowaniem w szkole oraz były uważane za bardziej zdolne. Nawet wówczas, gdy pełna rodzina borykała się z dotkliwymi problemami społeczno-ekonomicznymi.

Kaganiec na egzekucję

Zniesienie reliktu komuny, jakim jest bankowy tytuł egzekucyjny, proponuje grupa posłów PiS.

Banki nadużywają tego przywileju, doprowadzając do ruiny polskich przedsiębiorców – twierdzą wnioskodawcy. Związek Banków Polskich zamierza ostro walczyć o utrzymanie bankowego status quo.

Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 15 marca 2011 r. o pozbawieniu ksiąg bankowych statusu dokumentów urzędowych otworzyło drogę do wyeliminowania z polskiego porządku prawnego reliktu komunistycznego, jakim jest bankowy tytuł egzekucyjny. Do senackiego projektu nowelizacji Prawa bankowego, która ma na celu dostosowanie go do wyroku TK, w toku posiedzenia sejmowej podkomisji stałej ds. instytucji finansowych troje posłów PiS zgłosiło poprawkę o wykreśleniu przepisów o bankowym tytule egzekucyjnym. Jej autorami są: Wiesław Janczyk, przewodniczący podkomisji, oraz prof. Jerzy Żyżyński i poseł Gabriela Masłowska.

– Bankowy tytuł egzekucyjny (b.t.e.) w ręku prywatnych instytucji komercyjnych, jakimi są banki, w warunkach polskich przeważnie zagranicznych, stawia je w uprzywilejowanej sytuacji wobec klientów indywidualnych i podmiotów gospodarczych. Takie różnicowanie uczestników rynku w stosunkach cywilnoprawnych jest niedopuszczalne – ocenia prof. Jerzy Żyżyński.

– Jest wiele przykładów, że banki nadużywają tej pozycji, np. poprzez nadmierne zadłużanie klientów w celu przejęcia wartościowych aktywów majątkowych. Mając w ręku tak silny instrument, jak bankowy tytuł egzekucyjny, zaniedbują rzetelnego sprawdzania wiarygodności kredytowej klienta oraz właściwego zabezpieczenia kredytów – dodaje ekonomista.

Nie chcą prywatyzacji służby zdrowia

Tysiące pracowników służby zdrowia przeszło przez centrum Madrytu, protestując przeciwko planowanej częściowej prywatyzacji służby zdrowia i cięciom budżetowym. To kolejny „biały marsz” w ostatnich miesiącach.

Na czele pochodu znalazł się transparent z hasłem „Służba zdrowia nie jest na sprzedaż, jej trzeba bronić”.

Stowarzyszenie Specjalistów Medycznych w Madrycie, organizator przemarszu, nie przestanie protestować przeciw „utracie państwowej służby zdrowia, która jest narodowym dziedzictwem należącym do nas (obywateli – przyp. red.), a nie rządu” – powiedziała rzecznik tej organizacji Monica Garcia.

Komisja Praw Człowieka ONZ o wolności słowa – dlaczego o tym się nie pisze?

Dlaczego ta informacja nie przewaliła się potężnym tsunami przez wszystkie żydomedia głównego nurtu?
Admin.

Komisja Praw Człowieka ONZ, lipiec 2011: Komentarz Ogólny do art. 19 – Wolność słowa i wypowiedzi
http://othersite.org/un-article-19-human-rights-and-history-revisionism/
Dr Gabi Weber – 2.01.2013,  tłumaczenie Ola Gordon

Wstęp: Gabi Weber (OtherSite.org) i Gilad Atzmon (gilad.co.uk)

Kilka dni temu natknęliśmy się na następujący dokument Komisji Praw Człowieka ONZ – niezależnego organu, którego zadaniem jest nadzorowanie przestrzegania Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych.

Dokument, wydany przez Biuro Wysokiego Komisarza ds. Praw Człowieka (OCHR), pochodzi z lipca 2011 r. i dotyczy wolności słowa i wypowiedzi. Stwierdza on, że “anty-bluźniercze przepisy i ograniczenia dotyczące krytyki rządów są niezgodne z obowiązującymi normami i że wolność słowa jest niezbędna dla ochrony praw człowieka”.

Polskie inwestycje energetyczne (a propos Gierka)

Dużo się dzisiaj dyskutuje na temat Edwarda Gierka (pierwszego sekretarza PZPR 1970-1980). Na temat jego zasług czy wręcz odwrotnie: szkód, które spowodował. Oraz generalnie PRL i oceny ówczesnej polityki gospodarczej.

Dodając kilka słów jedynie „w temacie energia”, proszę o przyjrzenie się wykresowi (w którym wykorzystałem zestawienie p. Piotra Badury):

Jak widać na wykresie – moce w polskich elektrowniach przybywały w rekordowym tempie właśnie w latach 70-tych – epoce rządów Edwarda Gierka. Przybyło wtedy 11,4 tys. MW, co w kolejnych pięciolatkach stanowiło 44% i 27% istniejących mocy. Dzisiaj dodajemy 0,8 GW co pięć lat, co stanowi zaledwie 2% naszych obecnych mocy produkcyjnych. W tym tempie na odtworzenie dzisiejszych możliwości wytwórczych przyszłoby czekać 250 lat. Trochę długo.

Coś jednak ten Gierek zrobił. Bez tych inwestycji w PRL cienko byśmy dzisiaj przędli.

Źródło danych GUS, dzięki: Piotr Badura Beczka 272
Autor: Andrzej Szczęśniak, specjalista od paliw, gazu, energii i bezpieczeństwa energetycznego, czasami coś napisze o gospodarce i polityce
www.szczesniak.pl

http://prawica.net

“Po wojnie w Oświęcimiu dalej mordowano Polaków”

Rozmowa z Mateuszem Wyrwichem, dziennikarzem i autorem książek reportażowych

– Po wojnie w Oświęcimiu dalej mordowano Polaków – z Mateuszem Wyrwichem, dziennikarzem i autorem książek reportażowych rozmawia Mateusz Rawicz.

Pomnik ofiar hitleryzmu na miejscu oświęcimskiego podobozu w Jaworznie. W tle budynek byłego Progresywnego Więzienia dla Młodocianych Więźniów Politycznych.

Kiedy pisałem książkę „Łagier Jaworzno”, o obozie w Jaworznie, czyli o filii Auschwitz – wykorzystywanym po 1945 roku przez komunistów do więzienia Niemców, Ukraińców i Polaków – poznałem wielu ludzi skazanych na karę śmierci przez komunistyczne sądy, którym Bóg pozwolił dalej żyć. Uważałem, że to, co przeżyli trzeba przekazać innym. To, co działo się po 1945 r. było przecież straszliwą eksterminacją narodu polskiego. O tym mnóstwo ludzi nie wie albo… nie chce wiedzieć, bo musieliby coś z tą trudną historią zrobić.

Działalność obozu oświęcimskiego nie skończyła się w 1945 r.?

Po wojnie Oświęcim był obozem kierowanym przez NKWD. Później przez MBP. Do początku 1948 r. siedziało tam ponad 40 tysięcy ludzi. Wśród nich żołnierze AK oraz NSZ, których komuniści szczególnie nienawidzili.

Skazani za działalność antykomunistyczną – mimo, że uchylono im wyroki śmierci – byli do końca PRL prześladowani…

Bez względu na to czy wyszli z więzienia w latach pięćdziesiątych, czy sześćdziesiątych nie mogli znaleźć pracy, iść na studia, zrobić prawa jazdy czy dostać mieszkania. Ci ludzie byli zmuszeni do zatajania w życiorysie swojej działalności czy pobytu w więzieniu, co później SB wykorzystywało do szantażu i ewentualnego werbunku. Prześladowano dzieci tych ludzi, uniemożliwiano zdawanie na studia, otrzymanie mieszkania, blokowano awans. W książce przedstawiłem historię Józefa Dziemiry, skazanego w 1963 r., któremu zabrano mieszkanie. Przepadek całego mienia był zresztą dla skazanych za działalność antykomunistyczną codziennością.