Badanie mózgu wykaże, czy jesteś “rasistą”

Skan mózgu jest w stanie wykazać, czy badana osoba jest “rasistą” – dowodzą ostatnie badania szwajcarskich i amerykańskich naukowców. Badanie, podczas którego monitorowano reakcje mózgu na obrazy z białymi lub czarnymi osobami, wykazało znaczące różnice w reakcjach na te obrazy u osób mających obiekcje do innych ras.

Badanie, którego wyniki opublikowano w biuletynie Psychological Science, wykazało, że osoba o zróżnicowanym podejściu do ras wykazuje całkiem inną percepcję czarnych bądź białych twarzy. Naukowcy “odkryli” również, iż stereotypy rasowe mogą mieć wpływ na to jak nieświadomie traktujemy członków innych ras.

Badania przeprowadzili Tobias Brosch z Uniwesytetu w Genewie i Eyal Bar-David oraz Elizabeth Phelps z New York University. Badanym dawano zadania związane i indykujące ich świadome lub podświadome przekonania dotyczące ras ludzkich. Działo się to zaraz po pokazaniu badanym białych bądź czarnych twarzy. To samo w sobie wiele mówi już o jakości badania, które teoretycznie badając problematykę rasową, jak zwykle w takich przypadkach ograniczyło się do schematu czarno-białego.

Badanie zwracało uwagę na reakcje części mózgu odpowiedzialnej za rozpoznawanie i odbiór obrazów – twarzy ludzkich. W przypadku silnie negatywnego nastawienia do innych ras u badanego, naukowcy byli w stanie na podstawie reakcji mózgu wywnioskować ,jakiego koloru twarz aktualnie ogląda badany, bez zerkania na obrazek.

Podsumowując badania, Brosch stwierdził: “Te wyniki sugerują, że możliwym jest przewidzieć uprzedzenia rasowe osobnika na podstawie badania jego mózgu”. Dodatkowo “rasizm” ma być głęboko zakorzeniony w mózgu i działać podświadomie, ponieważ te części mózgu, które odpowiadają za rozpoznawanie etniczności (rozpoznając konkretny obraz) oraz te, które kontrolują emocje, są blisko ze sobą związane.

Na podstawie: huffingtonpost.co.uk
http://www.autonom.pl

Czas powrócić do niezawodnej lobotomii.
Admin.

Najdziwniejszy z dyktatorów. Jak umierał Romuald Traugutt.

CZĘŚĆ I

„Polska będzie katolicka albo jej wcale nie będzie” (Feliks Koneczny)

Był jednym z najpiękniejszych ludzi w naszych dziejach.

Jednym z tych prawdziwych bohaterów, o jakich dzisiaj śnimy. I — jednym z najdziwniejszych zarazem.

Zawodowy oficer, który za wszelką cenę uniknąć chciał losu powstańca — a co dopiero jego dyktatora!

Po nieprawdopodobnych cierpieniach spowodowanych osobistymi tragediami, wiedziony tajemniczą siłą, jakby wbrew sobie, decyduje się na czyn o nieobliczalnych konsekwencjach.

Jest przygotowany na wszystko. Wie, że udział w powstaniu, a zwłaszcza objęcie steru Rządu Narodowego, zakończy się — jeśli powstanie się nie powiedzie — jego męczeństwem. Gdy Rosjanie przyszli go w nocy aresztować w warszawskim mieszkaniu przy Smolnej, powiedział tylko dwa słowa: „To już…”.

Czyn paradoksalny — gdyby rozpatrywać go na zimno. To jest — w oderwaniu od tego wszystkiego, co oznacza łacińską cywilizację, pielęgnowaną przez Polaków na swoim terytorium przez wieki.

Po utracie niepodległości nadal, na tysiące sposobów, potajemnie ochranianą, kultywowaną, rozszerzaną.

Oto młody kapitan armii carskiej, odznaczony orderami za męstwo na polu bitwy (m.in. podczas tłumienia powstania węgierskiego 1849 roku). Człowiek dążący przez wszystkie lata młodości i dorosłego życia, z niezwykłą konsekwencją, do stabilizacji i spokojnej egzystencji na łonie rodziny. Porzuca dom, w którym zaznawał ogromnego szczęścia. Idzie do lasu.

Duńskie salony fryzjerskie bastionem dyskryminacji

Duńscy strażnicy równości wszelkiej orzekli, że różnicowanie stawek za ostrzyżenie kobiety i mężczyzny jest nielegalne. Przeciwko tej absurdalnej konstatacji protestuje środowisko fryzjerskie.

Skargę na nierówne traktowanie złożyła klientka salonu fryzjerskiego w którym strzyżenie kobiet oferuje się za 528 koron (94 dol.), a strzyżenie mężczyzn za 428 koron – plus specjalny dodatek, jeśli klient jest długowłosy. Rada ds. równego traktowania kobiet i mężczyzn zareagowała. Salon ma „dyskryminowanej” klientce wypłacić 2,5 tys. koron (450 dol.) odszkodowania.

Lider duńskiej organizacji fryzjerów, Connie Mikkelsen podkreśla, że zróżnicowanie cenowe wynika z tego, że kobieca fryzura zabiera fryzjerowi po prostu więcej czasu niż męska. Decyzja rady została zaskarżona i to sąd będzie decydował, czy stawki fryzjerów mają być określane na podstawie czasu poświęcanego na ostrzyżenie, bądź długości włosów.

Źródło: rp.pl
luk
http://www.pch24.pl/

Wielkoduszny gest Watykanu

Propozycje wyjścia z obecnego impasu, jaki zapanował w stosunkach między Watykanem a Bractwem Kapłańskim św. Piusa X, wskazał w liście do lefebrystów wiceprzewodniczący Papieskiej Komisji „Ecclesia Dei” ks. abp Joseph Augustin Di Noia OP. Ujawniony teraz dokument wystosowany został do przełożonego Bractwa ks. bp. Bernarda Fellaya pod koniec ubiegłego roku.

W liczącym osiem stron dokumencie czytamy, że Stolica Apostolska gorąco pragnie kontynuacji rozmów. Wskazuje, że pomimo trwającego od lat 70. dialogu można dojść do obiektywnego wniosku, że wzajemne podejście do sporu dotyczącego Soboru Watykańskiego II pozostało w istocie niezmienione.

„Stolica Apostolska na mocy swego urzędu nauczycielskiego konsekwentnie utrzymuje, że dokumenty Soboru należy interpretować w świetle Tradycji i Magisterium Kościoła, a nie odwrotnie, natomiast Bractwo z naciskiem podkreśla, że część nauczania Soboru jest błędna i dlatego nie może być interpretowana w zgodzie z Tradycją i Magisterium. Przez lata trwa ten impas w tym samym punkcie” – czytamy w liście.

Watykan proponuje, aby wprowadzić do rozmów nowy element, który pozwoli przezwyciężyć ten stan. Zaznacza, że potrzebne są pewne nowe rozważania, bardziej natury duchowej i teologicznej, przekraczające ważne i pozornie nierozwiązywalne spory. „Rozważania te będą skoncentrowane na naszym obowiązku zachowania i troski o jedność i pokój w Kościele, których pragnie Bóg” – zaznaczył ks. abp Di Noia.

http://naszdziennik.pl

Nie możemy powstrzymać się od śmiechu na wieść o „wielkoduszności” Watykanu: „Słuchajcie, lefebryści, wybaczamy Wam nasze błędy i herezje i wyciągamy rękę do zgody.”
Admin

Rosja wprowadza zakaz importu sadzeniaków z UE

1 kwietnia Rosja wprowadza zakaz importu sadzeniaków ziemniaka z krajów Unii Europejskiej – poinformowała rosyjska Federalna Służba Nadzoru Weterynaryjnego i Fitosanitarnego (Rossielchoznadzor).

Posunięcie to uzasadniła „złamaniem przez Komisję Europejską międzynarodowych norm, które wymagają, aby kraj będący dostawcą przedstawiał krajowi kupującemu informacje o swojej sytuacji fitosanitarnej, ponieważ wwóz produktów możliwy jest tylko ze stref ich produkcji wolnych od organizmów szkodliwych i chorób roślin”.

Jako powód wprowadzenia zakazu Federalna Służba Nadzoru Weterynaryjnego i Fitosanitarnego podała też „faktyczną odmowę (ze strony KE) przedstawienia skutecznych gwarancji bezpieczeństwa takiej produkcji”.

Dziennik „Moskowskij Komsomolec”, powołując się na anonimowe źródło w Rossielchoznadzorze, podał we wtorek, że Rosja rozważa również wprowadzenie zakazu importu ziemniaków spożywczych z UE.

„Wygląda na to, że nadszedł czas ograniczenia importu ziemniaków spożywczych, aby nasi partnerzy zrozumieli powagę problemu” – oświadczył rozmówca tej wielkonakładowej gazety.

MM, PAP
http://naszdziennik.pl

Jak skomentować taką bezczelność ze strony Rosji? Gajowy po prostu trzęsie się z oburzenia.
Admin.

Ślepa uliczka transplantacji

Transplantacja stała się od wielu lat jakby sztandarowym osiągnięciem medycyny, co szczególnie dotyczy serca. Można mówić obecnie o powstaniu czegoś w rodzaju ideologii transplantacyjnej. Jest to ślepa uliczka, gdyż tego rodzaju terapia nie może być przyjęta jako powszechna choćby ze względów praktycznych, takich jak koszty oraz brak możliwości regularnej dostawy organów.

Przede wszystkim, zastrzeżenia budzi aspekt filozoficzno-moralny. Nie tylko przecież z chrześcijaństwem wiąże się postawa moralna stanowiąca, że ciało stanowi sacrum, któremu należy się szacunek również po śmierci, w przeciwnym wypadku nie zakładalibyśmy cmentarzy, pomników i obchodzili Dnia Zmarłych.

Tego rodzaju postępowanie należy do tradycji nie tylko religijnej, ale również świeckiej i ma głębokie umocowanie w wierzeniach dawnych, przedchrześcijańskich ludów Europy, w tym słowiańskich. Świadkowie Jehowy porównują nawet przeszczepy do ludożerstwa, co może jest skrajnością, ale świadczy o emocjonalnym stosunku do tej w gruncie rzeczy kontrowersyjnej sprawy. Dziwnie na tym tle wygląda stanowisko KRK, który uległ idoeologom transplantacyjnym i wyraził zgodę (nawet w osobie JPII) na dokonywanie przeszczepów.

Francuska choroba poraża głównie mózg

Myśląc o dzisiejszej Francji rzadko zdajemy sobie sprawę, że historia tego kraju liczy niewiele ponad dwieście lat. 

Tak jest! Choć stwierdzenie to początkowo może szokować (przede wszystkim wzburza samych Francuzów) po chwilowym zastanowieniu trudno nie przyznać, iż obecna Francja – pod trójkolorową rewolucyjną flagą, jako narodowy hymn śpiewająca piosenkę rewolucyjnych batalionów śmierci, w ramach narodowego święta celebrująca datę wybuchu ludobójczej rewolucji, na co dzień zaś posługująca się ustawodawstwem opartym na jej „zdobyczach”, Francja winna zrodzenia rewolucyjnego ducha, który w XIX stuleciu co kilkanaście lat wybuchać będzie żywszym płomieniem, by w roku 1917 objąć pożogą Europę a potem cały świat, zbierając krwawe żniwo bez mała stu milionów ofiar – ta Francja nie ma nic wspólnego z państwem Merowingów, Karolingów, Kapetyngów, Walezjuszy i Burbonów, zgilotynowanym w styczniowy poranek Roku Pańskiego 1793.

21 stycznia przypada 206 rocznica królobójstwa dokonanego przez rewolucję na królu Francji Ludwiku XVI. Rankiem owego dnia obalony monarcha, którego wola ulicznego motłochu wydała na poniżenie i haniebną śmierć po raz ostatni wysłuchał w więzieniu Mszy Świętej i przyjął Komunię Świętą. Był spokojny i opanowany – takim też pozostał, gdy wieziono go na miejsce kaźni, jak również podczas samej egzekucji. Na deskach szafotu po raz ostatni zwrócił się do swego do ludu:

Pragnę, aby krew moja scementowała szczęście Francuzów i uśmierzyła gniew Boga. Umieram niewinny. Wybaczam sprawcom mej śmierci i proszę Boga, by krew, którą rozlejecie nie spadła nigdy na Francję.

Po chwili opadł ciężki nóż gilotyny i królewska głowa potoczyła się po stopniach szafotu. Kat podniósł ją, by pokazać ludowi…

Społem w przepaść!

150 rocznica największej tragedii epoki porozbiorowej – i zarazem największej tragedii naszych dziejów aż do Powstania Warszawskiego – czyli wybuchu Powstania Styczniowego już nie tylko skłania, ale wprost zmusza do refleksji nad sensem tej historii. W niniejszym przyczynku skupimy się na dwu wymiarach: polityczno-ideowej specyfiki tego powstania na tle tradycji insurekcyjnej w polskiej polityce oraz na uwydatnieniu jego skutków.

Michał Elwiro Andriolli, Walka powstancza

W potocznej – i trzeba to powiedzieć jasno, składającej się z kilku mglistych haseł i stereotypów a nader skromnej wiedzy o faktach – świadomości Powstanie Styczniowe zlewa się w jedną całość z drugą z największych XIX-wiecznych insurekcji, tj. z Powstaniem Listopadowym, jako zarazem i wyraz bezkompromisowej woli walki o niepodległość, i (bez względu na to jak oceniany) czynny wykładnik etosu romantycznego oraz mesjanizmu narodowego. Tymczasem, w rzeczywistości są to dwa bardzo różne fenomeny, jeśli rozpatrywać je rzetelnie tak pod pierwszym, jak i drugim względem.

Jeśli chodzi o stronę militarną (ale również wynikające stąd konsekwencje dla recepcji nie tyle zdarzeń, co symboli z nimi związanych), to samo określenie „Powstanie Listopadowe”, jako obejmujące cały ciąg wypadków od 29 listopada 1830 do 21 października następnego roku jest co najmniej nieścisłe, a w gruncie rzeczy zupełnie nieadekwatne. W ścisłym tego słowa znaczeniu „powstanie” trwało właściwie tylko tę jedną – tragiczną a chwilami tragikomiczną (gdy przypomnimy, że jednego z generałów wiernych przysiędze konstytucyjnemu królowi zabito „przez pomyłkę”) i wciąż pełną niewyświetlonych zagadek noc listopadową. Potem były dwa miesiące szamotaniny wszystkich, aby znaleźć jakieś wyjście z sytuacji, w którą niespodziewanie wtrąciła ich akcja rozgorączkowanych młokosów – podchorążaków i grupki cywili-literatów, którzy sami nie wiedzieli, co właściwie należy dalej robić.

Przyszłość należy do nas

Paryż, 13 stycznia 2013 roku. O godzinie 13.00 z trzech miejsc miasta jednocześnie wyruszyły tłumy paryżan, aby maszerować w kierunku Pola Marsowego. Nieśli flagi i transparenty w jaskrawych kolorach – różowym i turkusowym, na których za pomocą krótkich i dosadnych sloganów wyrażali to, o co im chodzi: „Jeden ojciec i jedna matka to podstawa”, „2 matki, 2 ojców – dzieci bez tożsamości”, „Kobieta i mężczyzna – to jest różnorodność”, „Jestem ojcem, a nie rodzicem nr 1”, „Made in mama i tata”.

rancja powstała, aby stawić czoła planom prezydenta François Hollande’a (fot. Reuters)

W sobotni wieczór, spodziewając się przyjemnej i spokojnej niedzieli, zadzwoniłam do zaprzyjaźnionego małżeństwa. Gdy rozmowa zeszła na temat manifestacji w Paryżu, bardziej dla żartu niż na poważnie zapytałam: „Jedziemy tam?”. W odpowiedzi usłyszałam całkiem na serio: „Jasne, że jedziemy!”. Dwie godziny później siedzieliśmy w nocnym pociągu z Monachium do Paryża.

Zamach na małżeństwo

Na własne oczy zobaczyliśmy, jak Francja powstała, aby stawić czoła planom prezydenta François Hollande’a. Setki tysięcy Francuzów przybyłych ze wszystkich zakątków kraju, którzy przez całe popołudnie maszerowali ulicami stolicy, nie chcą znaku równości między układami homoseksualnymi a małżeństwem ani prawa do adopcji dzieci dla osób tej samej płci. Protestują przeciw zrównywaniu tego, czego się zrównać nie da: homoseksualnych związków z małżeństwami zawieranymi przez mężczyznę i kobietę, co jeszcze w tym miesiącu ma zostać zatwierdzone przez francuski parlament, po czym od razu ma wejść w życie.

Podobnie jak w czasie swoich żałosnych rządów hiszpański premier José Luis Zapatero, tak teraz francuski socjalistyczny prezydent chce spożytkować sprawowaną przez siebie władzę na wprowadzenie nieodwracalnych zmian w fundamencie tworzącym społeczeństwo.

Antyrodzinna ofensywa lewicy

W tym tygodniu w Sejmie planowana jest debata nad trzema projektami ustaw o tzw. związkach partnerskich. Projekty zgłosiły: Ruch Palikota, SLD i PO.

Zwolennicy zmian zapowiadają też demonstracje przed gmachem parlamentu. Posłowie prawicowej opozycji alarmują, że propozycje zawarte w ustawach uderzają w rodzinę.

Projekty dotyczą zarówno par hetero-, jak i homoseksualnych. Umożliwiają m.in. rejestrowanie związków partnerskich w urzędach stanu cywilnego. Regulują też kwestie dziedziczenia, wspólnego zaciągania kredytów oraz obowiązku alimentacyjnego.

Poseł Marzena Wróbel z Solidarnej Polski apeluje o podejmowanie wszelkich działań, aby projekty nie przeszły. Zwraca uwagę na ich niekonstytucyjność.