Tajemnicze zjawisko w Chorwacji. Ludzie w strachu.

Chorwaci od kilkunastu dni żyją tajemniczymi zjawiskami, które nawiedziły ich kraj. W kilku miejscach rozsianych na obszarze całego kraju zapadła się ziemia, a niektóre z powstałych wyrw są ogromne. W jednej z nich znaleziono ciało mężczyzny.

Pierwsze wieści o niebezpiecznych wyrwach w ziemi dobiegły z miejscowości Drnisz w Dalmacji ponad tydzień temu. To tam zauważono blisko 100 głębokich otworów o szerokości od 50 do 70 metrów. Jak czytamy w serwisie 24sata.hr, miejscowa ludność była przerażona.

Kolejne zdarzenie odnotowano na północy kraju – w nadmorskim kurorcie Lovran niedaleko Rijeki. Ziemia zapadła się tam na historycznej promenadzie im. Marszałka Josipa Broz Tity. W powstałą wyrwę wpadł przechodzący obok niej mężczyzna. Na szczęście udało się go uratować. Policja sprawdza, co było tego przyczyną, jednak wiele wskazuje, że incydent miał podłoże natury geologicznej.

Dużo tragiczniejsze skutki miały wydarzenia z Selnicy na północy kraju. W tej niewielkiej miejscowości mieszczącej się tuż przy granicy z Węgrami i Słowenią, w powstałej wyrwie znaleziono ciało mężczyzny. Jak informują lokalne media, był to pracownik pogotowia energetycznego, który w okolicy naprawiał przerwaną linię. Świadkowie mówią, że w ciągu kilku sekund „połknęła go” ziemia. Miał 20 lat.

45 Rocznica Marcowej Wiosny 1968

Od lat z różnym nasileniem pojawia się podnoszony przez Żydów temat marzec 1968, sprowadzany jest do ekscesów antysemityzmu , jakie rzekomo miały miejsce w tym czasie w Polsce; do protestów intelektualistów i studentów dotyczących zdjęcia Dziadów A, Mickiewicza i urzędowego antysemityzmu ówczesnych władz PRL. Pomniejsza się lub wręcz ignoruje inne fakty związane z tą Światową Wiosną Buntów w całym cywilizowanym świecie na tle niezadowolenia społecznego.

Natomiast w każdą rocznicę tamtych wydarzeń uruchomiana jest przez silna fala przeinaczeń, fałszów i antypolonizmu żydowskiego.

Z uporem i premedytacją siły nieżyczliwe Polsce i Polakom utrwalają w świadomości opinii publicznej w kraju i na świecie pogląd, jakoby wydarzenia mające miejsce w kraju w marcu 1968 były wyłącznie, a przynajmniej głównie, przejawem tkwiącego w Polakach antysemityzmu, zaś występujące także w tym czasie konflikty między społeczeństwem, a zwłaszcza młodzieżą akademicką, inteligencją, intelektualistami, a władzą stanowić miały tylko tło i margines nie mający istotnego znaczenia. Usiłuje się nadal podtrzymywać wersję wydarzeń i utrwalić pogląd o rzekomym antysemityzmie Polaków wynikającym, wręcz z ich natury narodowej.

Do podtrzymania takiego fałszywego mitu przyczyniła się w niemałym stopniu nieudolna, nieskuteczna czy też celowa urzędowa filosemicka propaganda, która miast zwalczać i obalać owe fałszywe poglądy, przedstawiać prawdziwą wersję wydarzeń, przyjęła metodę przemilczania niesłusznych inkryminacji Polaków , torując w ten sposób drogę kłamstwom i oszczerstwom.

Moje świadectwo prawdy o gen. Zygmuncie Berlingu (1)

Od redakcji:

Poniżej prezentujemy część pierwszą relacji Kazimierza Wyłomańskiego, oficera 1. Dywizji im. Tadeusza Kościuszki, dowódcy ochrony gen. Zygmunta Berlinga w latach 1943-1944. Relacja pochodzi z roku 1995 i pisana była w Kłodzku, gdzie autor mieszkał do końca życia. Relacja ma charakter subiektywny, jest jednak ważnym świadectwem uczestnika wydarzeń. Do jej oceny wrócimy po publikacji drugiej części wspomnień.

Jako jeden z miliona polskich męczenników nieludzkiej ziemi, więzień i skazaniec a następnie żołnierz 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, berlingowiec, uważam za swój ludzki, obywatelski i patriotyczny obowiązek dać świadectwo prawdzie, przeciwstawić się wstrętnej i haniebnej kampanii oszczerstw w stosunku do nas, żołnierzy 1. Dywizji i 1. Armii Wojska Polskiego.

Lublin, lipiec 1944.

Ze szczególną mocą pragnę zaprotestować przeciwko oszczerstwom w stosunku do generała Zygmunta Berlinga – wielkiego patrioty, wspaniałego dowódcy, człowieka któremu ja i setki tysięcy takich jak ja więźniów, łagierników, niewolników archipelagu Gułag, zawdzięczamy życie i powrót do Ojczyzny. Należę do tej nielicznej grupki ludzi, którzy w latach 1943-1944 znajdowali się w najbliższym otoczeniu Generała. Nazywano mnie Jego cieniem, bo byłem szefem Jego osobistej ochrony.

60 lat temu zmarł Józef Stalin. Czy była to śmierć naturalna?

Przyjęło się twierdzić, że przywódca bolszewickiej Rosji Józef Stalin zmarł „śmiercią tajemniczą”. Wszystkie fakty wskazują jednak na zabójstwo dyktatora.

Stalin zmarł 5 marca 1953 roku. Na kilka godzin przed znalezieniem jego ciała, spotkali się z nim jego najbliżsi współpracownicy Beria, Chruszczow, Malenkow i Bułganin.

Cała czwórka planowała już od jakiegoś czasu odsunięcie Stalina od władzy. Ten rozpoczął więc dążenia do tego, by zabić swoich kompanów. Wytoczył już proces ich lekarzom, oskarżając o agenturalność.

Było już kwestią czasu, by NKWD zajęło się Berią, Chruszczowem, Malenkowem i Bułganinem. Cała czwórka odwiedziła więc dyktatora, by poszukać kompromisu. Tego dnia ostatni raz Stalina widziano żywego.

Po znalezieniu ciała 5 marca, najbliżsi współpracownicy dyktatora nie dopuścili do niego doktora, tłumacząc, że przywódca musi o prostu odpocząć. Nowi lekarze – wybrani przez Berię – przyjechali dopiero 24 godziny później i stwierdzili zgon.

Wiele więc wskazuje na to, że Stalin został zamordowany przez swoich współpracowników. Była to typowa w komunistycznej Rosji rozgrywka o władzę na szczytach bolszewickiej partii.

Źródło: W. Suworow, Tajemnica zabójstwa Stalina, „Do Rzeczy Historia”
ged
http://www.pch24.pl/

Pochylmy w milczeniu głowy i uczcijmy pamięć patrona prorodzinnej polityki rządów III RP.
Admin.

Portugalskie dzieci znikają. Pedofile wykorzystują kryzys.

Międzynarodowa siatka pedofilska korzystając z gospodarczego kryzysu dotykającego Portugalię wyciąga swoje macki po małych mieszkańców tego kraju. Średnio co pięć godzin dochodzi do zaginięcia dziecka. Coraz większy odsetek wśród zaginionych, stanowią ofiary handlarzy żywym towarem.

[Gajowy ma silne wrażenie, iż owa siatka pedofilska jest tak samo międzynarodowa, jak i „międzynarodowa prasa” – admin]

Według danych komendy głównej policji w Lizbonie od 2010 r. liczba poszukiwanych poniżej 18. roku życia przekracza co roku 2000 przypadków. Od 2006 r. w Portugalii zaginęło 14,5 tys. dzieci, w zdecydowanej większości w wieku od 2 do 5 lat.

Organizacje działające w obronie dzieci ostrzegają. W Portugalii rośnie liczba dzieci przekazywanych mafijnym handlarzom żywym towarem i siatkom pedofilskim. Według Patricii Cipriano, szefowej Stowarzyszenia Zaginionych Dzieci, „głównym obiektem ich zainteresowania są zazwyczaj mali chłopcy, którzy częstokroć wywożeni są za granicę”. Dostrzega ona także pewne podobieństwa wśród znikających dzieci, co sugerować może, zaangażowanie w nie międzynarodowej siatki handlarzy dziećmi.

Portugalskie ministerstwo sprawiedliwości zapowiada szybką nowelizację prawa. Lokalne społeczności będą informowane o miejscu pobytu osób skazanych za pedofilię. Dzieci, które w przeszłości były ofiarami ataków seksualnych oraz ich napastnicy będą wyposażeni w elektroniczne chipy. [Jasne. Zamiast wykastrować – dać czipy. Ofiarom! – admin]

Źródło:noticiasaominuto.com/jn.pt
luk

http://www.pch24.pl/

Fiskalny pakt milczenia

Nad rzeczywistymi skutkami tzw. europejskiego paktu fiskalnego dla poszczególnych państw w nim uczestniczących zapanowała zmowa milczenia. Mówi się jedynie o większej dyscyplinie budżetowej oraz o tzw. złotej regule deficytu. Jest to jednak przede wszystkim próba odgórnego sterowania, kolejny raz naruszająca suwerenność państw członkowskich.

Pakt fiskalny nie jest traktatem unijnym. Nie należy do wspólnego, unijnego dorobku, tzw. acqius communautaire, ponieważ jego ratyfikacji odmówiła Wielka Brytania i nasz sąsiad – Czechy. Jest on międzyrządowym porozumieniem 25 krajów, 17 członków strefy euro i 8 państw spoza niej – w tym Polski, której nie przyznano zarówno głosu stanowiącego, jak i nawet statusu stałego obserwatora na szczytach Eurogrupy, czyli ministrów finansów państw strefy euro. Może jedynie przysłuchiwać się obradom i sprawiać wrażenie, że jest „w środku Europy, a nie na zewnątrz”, jak stwierdził premier Tusk. [To coś tak, jak karta upoważniająca w sklepie do zakupów po wyższej cenie – admin]

Nasza przynależność do paktu fiskalnego ma polityczne, a nie gospodarcze znaczenie. Nawet, gdyby Polska ratyfikowała pakt, jako członek strefy euro, wymiar polityczny wciąż byłby wiodący, ponieważ cały projekt euro jest ideą polityczną.

Niniejszym zawiadamiam o podejrzeniu popełnienia przestępstwa porwania i zamordowania osób wchodzących w skład państwowej delegacji do Smoleńska…

Myślę, że większość gajówkowiczów wie, iż bardzo niechętnie zajmuję się różnymi spekulacjami i teoriami wokół Katastrofy Smoleńskiej.

W informatyce jest takie powiedzenie: garbage in – garbage out. Czyli mniej więcej: wprowadzając śmieciowe dane otrzymasz śmieciowe wyniki.

Przypadek Smoleńska to właśnie mnóstwo śmieciowych danych, starannie implantowanych w przestrzeń medialną zarówno przez osoby wykonujące zlecenie, jak i przez naiwnych a entuzjastycznych amatorów. Wśród tego morza śmieci giną nieliczne – o ile w ogóle takie są – prawdziwe i wiarygodne informacje.

Prawdy nie dowiemy się nigdy. A nawet gdybyśmy się na nią natknęli, to jej nie rozpoznamy w zalewie bezmyślnego bełkotu i celowych kłamstw.

Pan inż. Krzysztof Cierpisz uważa inaczej. Twierdzi, iż katastrofa była inscenizacją. Być może ma rację. Napisał nawet zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa do Prokuratury Generalnej, które zostało już oficjalnie przyjęte – i z tego względu zdecydowaliśmy się je zamieścić in extenso. Jest obszerne i starannie udokumentowane. Gajowy pozwolił sobie na pewne przeformatowanie oryginału, nie zmieniając w niczym treści.

Oczywiście uważamy, iż zawiadamianie Prokuratury o popełnieniu przestępstwa przez władze III RP będzie  równie skuteczne, jak skarżenie się żołnierzowi mafii, że jego boss jest gangsterem. Ale być może p. Cierpiszowi wcale nie o to chodzi.

Oryginał zawiadomienia:
http://www.zamach.eu/130213/Untitled_1.html

Prawica i współczesne państwo polskie

Prof. Bohdan Winiarski, działacz SN, po 1945 reprezentant Polski (na wniosek Bolesława Bieruta) w Międzynarodowym Trybunale Sprawiedliwości w Hadze.

Od redakcji:

Poniżej drukujemy interesujący artykuł Adama Danka na temat stosunku prawicy do państwa. Zgadzając się z wnioskami dotyczącymi współczesności, nie zgadzamy się z ocenami dotyczącymi stosunku Narodowej Demokracji do Państwa. Nieprawdą jest twierdzenie, że ND bezrefleksyjnie kontesto­wała państwa zaborcze. Przeczy temu choćby udział polity­ków ND w pracy parlamentów Austrii, Niemiec i Rosji. Po drugie, po 1945 możemy także odnotować udział wielu ludzi wywodzących się z ND w życiu publicznym PRL – od Stani­sława Grabskiego, Bolesława Piaseckiego, po prof. Bohdana Winiarskiego (którego fotografię zamieszczamy). Próba sztucznego przeciwstawienia obozu konserwatywnego obozo­wi narodowemu na tle stosunku do Państwa – wydaje nam się w tym przypadku zupełnie nietrafiona, choć doceniamy słuszność większości tez stawianych przez Autora.

Istnieje temat pomimo swej narzucającej się oczywistości niemal nieobecny w dyskusjach prowadzonych na szeroko pojmowanej prawicy w Polsce. Jest nim współczesne państwo polskie. Taki stan rzeczy może wydawać się zaskakujący, bo przecież grupy zaliczane (przez siebie lub innych) do polskiej prawicy uważają się za środowiska polityczne i we własnym mniemaniu działają na płaszczyźnie politycznej, a podstawową i najważniejszą kategorią polityczną jest państwo: to, co polityczne, odnosi się przede wszystkim do państwa.

Prawica parlamentarna na temat obecnego państwa nie ma do powiedzenia niczego istotnego, ponieważ jedyny problem związany z państwem widzi w tym, jaka partia nim aktualnie rządzi. Jej rzeczywiste postulaty ograniczają się do dokonania zmian partyjnych lub personalnych na wysokich stanowiskach państwowych. Takie wyparcie kategorii państwa przez kategorie partyjne z myślenia klasy politycznej to zresztą charakterystyczny objaw zapaści kultury politycznej w warunkach liberalnej demokracji, który występuje wszędzie tam, gdzie wprowadzono ten szkodliwy ustrój.