Wolne tematy (10 – 2013)

Miejsce na komentarze, które nie pasują nigdzie indziej.

Poprzednie wpisy można znaleźć tu:
https://marucha.wordpress.com/2013/03/03/wolne-tematy-9-2013/

Wpisywanie kontynuowane jest tu:
https://marucha.wordpress.com/2013/03/15/wolne-tematy-11-2013/

Gajowy

Ile zabiera ci państwo?

Polacy jedną trzecią swoich wynagrodzeń oddają państwu w postaci podatku dochodowego, składek na ZUS, podatku VAT i akcyzy – podaje Gazeta.pl na podstawie wyliczeń Tax Care. Niestety, Proszę Państwa, to nieprawda. Przeciętny obywatel oddaje państwu dużo więcej. [W tej firmie prawdziwa jest tylko cena drukowanej przez nią gazety – admin]

Wyliczeń dotyczących tego, jaki procent dochodów oddajemy państwu, jest w internecie mnóstwo. Zwykle są one bardzo do siebie podobne i w zależności od przyjętej metodologii różnice są niewielkie. Jednak trzeba wielkim optymistą by twierdzić, że państwu oddajemy tylko 1/3 swoich dochodów. Krzysztof Kolany, Główny Analityk Bankier.pl mówi wprost, że to nieprawda.

Każdy może sam policzyć sumę danin, jakie w ciągu miesiąca pobiera od niego państwo. Nie jest to skomplikowane, ale osobom, które nie mają czasu na liczenie, można przedstawić dane Centrum Adama Smitha, według którego łączny ciężar opodatkowania w Polsce stanowi 48%. Dzień Wolności Podatkowej dla Polski to 24 czerwca – od tego dnia teoretycznie przestajemy zarabiać na państwo, a zaczynamy „pracować na siebie”. Oznacza to, że gdybyśmy najpierw musieli odrobić „pańszczyznę”, to pierwsze pół roku spędzilibyśmy pracując tylko na utrzymanie państwa polskiego.

Krystyna jak Argentyna

Rysuje się ciekawy konflikt między prezydentem Argentyny, a lobby żydowskim w sprawie współpracy dochodzeniowej z Iranem w celu wyjaśnienia zamachów z lat 1992-94.

Cristina Fernández de Kirchner

Prezydent Argentyny, pani Cristina Fernandez de Kirchner oskarżyła publicznie przywódcę żydowskiej wspólnoty w jej kraju, Guillermo Borgera o to, że współpracuje z obcą agencją wywiadowczą i wie o planowanym, prowokacyjnym ataku terrorystycznym przeciwko Argentynie. Nikt nie ma wątpliwości, że pani Kirchner miała na myśli dość aktywny w Argentynie izraelski Mossad. Uwagi pani Fernandez i jej spór z Borgerem zostały obszernie omówione w izraelskim dzienniku Haaretz przez Szlomo Papirblata 10 lutego 2013.

W Argentynie mieszka największa w całej Ameryce Łacińskiej, wpływowa i zamożna diaspora żydowska (ok. 200.000 osób).

Guillermo (dla korwinistów, którzy tłumaczą imiona: Wilhelm) Borger jest szefem słynnego żydowskiego centrum AMIA (Asociación Mutual Israelita Argentina) w Buenos Aires, gdzie 18 lipca 1994 roku bomba zabiła 85 osób i raniła ponad 300. Ponieważ podejrzewa się o to Irańczyków, Argentyna ustanowiła ostatnio z Iranem specjalną wspólną komisję dochodzeniową. I temu właśnie ostro sprzeciwił się Borger, przewidując że to pozwoli na „trzecią bombę w Argentynie”. Trzecią, bo jeszcze wcześniej pierwsza bomba wybuchła w ambasadzie izraelskiej w Buenos Aires w 1992 roku, zabijając wtedy 29 osób i raniąc 242. „To porozumienie jest postrzegane przez niektórych jako krok naprzód, ale może raczej być krokiem w przepaść, bo pozwoli na trzeci fatalny atak” – ostrzegł Borger.

Nauczyciel kultury chodził na szczaw.

Jeden z naszych ulubionych polityków Judeopolonii… pardon, oczywiście suwerennej i silnej III Rzplitej, Stefan „Niesiołowski”, chłe chłe chłe, Niesiołowski…  – usłyszał, że w Polsce około 800 tysięcy dzieci jest niedożywionych.

– To jest nieprawda – zareagował w „Kropce nad i” w TVN24 – Pamiętam jak chodziłem do szkoły i wtedy rzeczywiście jak ktoś miał bułkę, czy kawałek czekolady, to było „daj gryza”. My graliśmy w piłkę, wyjadaliśmy cały szczaw z nasypu i jedliśmy wszystkie śliwki mirabelki – mówił Niesiołowski.

Na ten temat internauci stworzyli już galerię memów, z których parę prezentujemy:

Walka o katolicką wiarę jest naszą chlubą

Rozmowa z ks. Karolem Stehlinem FSSPX

Na okładce naszego czasopisma znajduje się zdjęcie wykonane w grudniu ubiegłego roku na jednym z warszawskich osiedli. Na pierwszym planie widzimy platformę reklamową, jedną z wielu, jakie zostały rozstawione na ulicach stolicy. Umieszczony na niej plakat przykuwa uwagę szczególnym zestawieniem: kobieta w stroju zakonnicy hipnotyzuje wzrokiem przechodniów, wokół niej umieszczono napis „Dzień zaczynam od modlitwy…”, a dokończeniem tego zdania jest reklama strony internetowej promującej biznes. Wybraliśmy to zdjęcie na okładkę, ponieważ pokazuje ono ogromną złożoność kilku zagadnień, które są tematem tego numeru ZAWSZE WIERNI.

Osoba przebrana jest za zakonnicę, co ma gwarantować wiarygodność hasła reklamowego. Postać zakonnicy została wykorzystana do promocji handlu i biznesu. Dobrze wiemy, że osoba nosząca katolicki strój zakonny tym samym jest „oficjalnym ambasadorem” katolickiej wiary. Nawet samym tylko sposobem ubioru budzi jednoznaczne skojarzenia z Bogiem, z Kościołem, z wiarą. To jasne, że wizerunek katolickiej zakonnicy został w tej reklamie nadużyty, a religia katolicka została zinstrumentalizowana do poziomu narzędzia marketingowego. Zakonnica, a co za tym idzie, także katolicka wiara, została tu skojarzona jedynie z usługami handlowymi i z pomnażaniem pieniędzy. Krótko mówiąc, została odarta z poziomu nadprzyrodzonego.

Bardzo przypomina to obecny stan Kościoła, w którym katolicy co prawda wierzą w Boga, ale wiara ta opiera się na interesowności: „wierzę w Boga, ponieważ zaspokaja On moje potrzeby…”. W rzeczywistości problem jest jednak znacznie większy, ponieważ niewielu katolików ma świadomość, że propagowana obecnie wiara jest w istocie jedynie posoborową „wizją wiary”. Znacznie odbiega ona od prawdziwej wiary, którą ludzie mogą otrzymać jedynie w Kościele katolickim w formie integralnego, niezmiennego Objawienia Bożego.

Ciągłość czy zerwanie?

Profesor Roberto de Mattei, autor książki pt.: “Sobór Watykański II. Historia dotąd nieopowiedziana”, która w najbliszych dniach trafi do polskich czytelników, już w tym tygodniu przyjeżdża do Polski! Zachęcamy do lektury wywiadu z tym wybitnym intelektualistą katolickim przekonującym, że o Soborze warto rozmawiać.

Roberto de Mattei – profesor historii nowożytnej na uniwersytetach w Cassino i Rzymie, redaktor naczelny miesięcznika „Radici Cristiane”.

Wiele osób w Polsce uważa, że o Soborze Watykańskim II się nie dyskutuje, że jest to rodzaj zaakceptowanego już przez wszystkich dogmatu. Jak to wygląda w Rzymie? Kto dyskutuje i na ile autorytatywnie?

– Po znanym już przemówieniu Benedykta XVI do Kurii Rzymskiej wygłoszonym 22 grudnia 2005 roku w Rzymie i w ogóle we Włoszech rozpoczęła się żywa dyskusja – historyczna i teologiczna – na temat Soboru Watykańskiego II. Mogę, na przykład, potwierdzić, ponieważ wiadomość ta ukazała się już na pewnym blogu, że kardynał Walter Brandmüller, emerytowany przewodniczący Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych, patronował kilku odbytym w Rzymie i w północnych Włoszech warsztatom poświęconym studiom nad Vaticanum II. Rozmowy te – prowadzone „przy drzwiach zamkniętych” z udziałem ekspertów o różnych poglądach – stały się dobrą okazją do zdjęcia z Vaticanum II welonu „nietykalności” uniemożliwiającego wszelką poważną dyskusję czy dokładniejsze zgłębienie tematu. Dziś sobór nie jest już żadnym „superdogmatem”, ale wydarzeniem historycznym podlegającym ścisłej ocenie historycznej i teologicznej.

Czy papieża wybiera Duch Święty?

Coraz bardziej powszechny między katolikami jest błąd, jakoby papieża wybierał Duch Święty. Uległ mu także portal Polonia Christiana, publikując tekst o. Stanisława Tasiemskiego pt. „Wybór papieża – o wszystkim decyduje Duch Święty”.

Co ciekawe, treść zamieszczonego tekstu jest nieadewatna do tytułu, bowiem streszcza procedury wyboru Następcy św. Piotra zawarte w Konstytucji Apostolskiej „Universi Dominici gregis” z 22 lutego 1996 r. , wraz z poprawkami wniesionymi przez Benedykta XVI.

Kto wybiera papieża ? Normy prawne stanowią jasno: są to kardynałowie – elektorzy, a więc ci, którzy nie ukończyli w dniu rozpoczęcia wakatu Stolicy Apostolskiej osiemdziesiątego roku życia. Konklawe ma być natomiast czasem szczególnej współpracy kardynałów z Duchem Świętym. Dlatego rozpoczyna je hymn Veni Creator śpiewany podczas procesji kardynałów udających się do Kaplicy Sykstyńskiej a cały katolicki świat modli się za elektorów, by przyjmowali wewnętrzne poruszenia Ducha Świętego, o których mówi konstytucja Jana Pawła II.

Szwecja ma dość bycia rajem dla imigrantów?

Szwecja jest krajem, który przy ponad 9-milionowej populacji przyjmuje rocznie około stu tysięcy imigrantów (głównie spoza Europy). Jest to poważne obciążenie dla budżetu i społeczeństwa i wszystko wskazuje na to, że nastroje nawet w tak hurraoptymistycznie nastawionym do imigrantów społeczeństwie mogą się zmienić.

Pojawiają się głosy o “konieczności optymalizacji polityki imigracyjnej” – nawet z ust takich postaci jak obecny minister ds. migracji, Tobias Billström. O tym, że te głosy pojawiają się jednak trochę za późno, kiedy atomizacja i rozpad tradycyjnego społeczeństwa posunęły się już zbyt daleko, może świadczyć chociażby fakt, że w niektórych rejonach dużych szwedzkich miast kolorowi imigranci stanowią w praktyce 100% populacji – a to w kraju, który jeszcze wcale nie tak dawno był etnicznie niemal homogeniczny.

Od lat 70-tych w Szwecji znacznie zmienił się profil etniczny imigracji. Dawniej do tego kraju przybywali głównie gastarbaiterzy europejskiego pochodzenia, stosunkowo łatwo asymilujący się ze społeczeństwem, mający już na krótko po przybyciu swój wkład w jego rozwój. Obecnie Szwecja (a właściwie szeregowi szwedzcy obywatele) na życzenie własnych “elit” boryka się z pozaeuropejskim, nieasymilującym się żywiołem afrykańskim, arabskim itd., charakteryzującym się przede wszystkim wysokim stopniem przestępczości (głównie “color on white”), szczególnie w kontekście morderstw, gwałtów i rozbojów) oraz postawą roszczeniową w sferze socjalnej.

Wskutek tego, poprzez rosnący odsetek takich utrzymanków, w sferze socjalnej i gospodarczej kraj jest obciążony w trojaki sposób: a) kolorowi imigranci z reguły nie pracują, wobec czego nie przykładają się do wzrostu gospodarczego; b) chętnie pobierają świadczenia społeczne nie tylko dla siebie, ale i dla całych swoich rodzin (osiedlający się z całymi rodzinami to duża część imigracji), będąc obciążeniem dla budżetu; i wreszcie c) w Szwecji wydaje się horrendalne kwoty na zapobieganie oraz “leczenie” skutków skrajnego nieprzystosowania przybyszy do egzystencji w ramach europejskiej cywilizacji – mowa o programach nakierowanych na integrację imigrantów, wspieraniu ich w starcie na rynku edukacji i pracy, czy po prostu “zamiataniu” bałaganu po kwitnącej imigranckiej przestępczości, której kulminacją są dość częste, a totalnie przemilczane w polskich mediach zamieszki na wzór tych, które znamy z francuskich przedmieść.

Według urzędnika ONZ odmowa aborcji to tortury

Czołowy urzędnik ONZ wydał raport według którego odmawianie aborcji dzieciom stanowi przykład tortur i złego traktowania kobiet. Potępione zostało także utrudnianie zmiany płci w dokumentach tożsamości. Raport, który sporządził Juan E. Mendez, ma zostać przedstawiony na 22 sesji Rady Praw Człowieka ONZ.

Pojeby siedzą wszędzie.

„Raport specjalnego sprawozdawcy ds. tortur i innego okrutnego i nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania” potępia utrudnienia w przeprowadzaniu aborcji, prześwietlaniu płodu i legalnej zmianie płci. „Międzynarodowe i regionalne organizacje broniące praw człowieka uważają, że przemoc i złe traktowanie kobiet poszukujących usług związanych ze zdrowiem reprodukcyjnym może powodować ogromne długotrwałe fizyczne i emocjonalne cierpienie. Przykładami takich naruszeń są m.in. odmowa dostępu do legalnie dostępnych usług zdrowotnych w tym aborcji”, czytamy w dokumencie Mendeza. Odmowę aborcji autor porównał do tortur i czynów okrutnych.

Austriacy o Hitlerze: nie był najgorszy, naziści mogliby dzisiaj przejąć władzę.

Jak wynika z przeprowadzonych wśród Austriaków badań, za czasów rządów Hitlera nie było tak źle, a naziści mogliby objąć władzę także i dzisiaj, pod warunkiem, że zezwolono by im na legalną działalność.

Badania opublikował austriacki dziennik „Der Standard”. Aż 42 proc. Austriaków uważa, że w czasach, gdy rządził Hitler nie wszystko było złe. Odmiennego zdania jest 57 proc. badanych.

Z kolei ponad połowa, bo aż 54 proc. ankietowanych, dopuszcza możliwość, by do władzy doszła partia nazistowska. Ich zdaniem, naziści mogliby dojść do władzy pod warunkiem, że umożliwiono by im legalną działalność.

Austriacy wcale nie odczuwają też negatywnych skojarzeń z aneksją ich kraju do III Rzeszy, która miała miejsce 75 lat temu. Dzisiaj 53 proc. Austriaków uważa, że wówczas wszystko odbyło się dobrowolnie, natomiast 46 proc. ocenia akt aneksji jako zbrodniczą politykę Hitlera.

Źródło: niezależna.pl
ged
http://www.pch24.pl