Męka Pańska zapisana w Całunie Turyńskim

Z Całunem Turyńskim nie mogą dać sobie rady. Nie pomagają kłamstwa na temat jego datowania, nie pomagają wynajęte za parę miedziaków dziwki naukowe usiłujące w czymkolwiek podważyć jego autentyczność, nie pomaga nawet przemilczanie. Całun Turyński krzyczy im strasznym głosem przez otchłań tysiącleci: „Zabiliście Syna Bożego! Krew Jego na was i dzieci wasze!”.
Admin

Od maja 1898 roku, kiedy Całun Turyński został po raz pierwszy sfotografowany, ­relikwia stanowi przedmiot systematycznych studiów prowadzonych za pomocą najbardziej zaawansowanych technologii. Po wielu dekadach badań uczeni stwierdzają z niezachwianą pewnością, że Całun to najwierniejsza Ewangelia precyzyjnie ukazująca szczegóły Męki Pańskiej. Dobitnie wyraża to profesor John Heller: We wszystkich badaniach z ostatnich kilkudziesięciu lat nie ma niczego, co zawierałoby choćby najmniejszą informację sprzeczną z opisem Ewangelii. Niektórzy zaczęli więc nazywać ­Całun Turyński piątą Ewangelią. Co możemy w niej wyczytać?

Konanie w Ogrójcu

Pogrążony w udręce, Jezus jeszcze usilniej się modlił, a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię (Łk 22, 44).

Jedynym Ewangelistą opisującym ten fakt jest Łukasz, który – jak na lekarza przystało – z kliniczną precyzją opisał rzadkie zjawisko krwawego potu, zwane hematidrozą. Występuje ono w warunkach ogromnego osłabienia fizycznego, któremu towarzyszy silny wstrząs psychiczny, wzruszenie i lęk, czyli to, co św. Łukasz nazywa trwogą. Hematidroza polega na gwałtownym rozszerzeniu się podskórnych naczyń włosowatych, które pękają pod gruczołami potowymi. Krew miesza się z potem i wydziela się porami na zewnątrz.

Tradycyjna liturgia Wielkiego Piątku

Wielki Piątek jest dniem żałoby, największym jaki by mógł być. Nasz Zbawiciel Jezus Chrystus umiera. Syn Boży, który stał się człowiekiem dzieli los wszystkich ludzi – umiera. Z ks. Markiem Grabowskim FSSP o Wielkim Piątku rozmawia Kajetan Rajski.

Kolorem liturgicznym w Wielki Piątek w zwyczajnej formie rytu rzymskiego jest czerwony. Tymczasem w starej formie kapłan ubrany jest w czarne stroje liturgiczne. Co ma wyrażać ten kolor?

Wielki Piątek jest dniem żałoby, największym jaki by mógł być. Nasz Zbawiciel Jezus Chrystus umiera. Syn Boży, który stał się człowiekiem dzieli los wszystkich ludzi – umiera. Mimo, iż ta okrutna śmierć, którą Jezus przyjął na siebie, odpowiadała boskiemu planowi zbawienia ludzkości, spowodowała wśród Apostołów i uczniów Chrystusa wielką żałobę.

My też w pewien sposób mamy dzielić tę żałobę dziś. Kolor czarny w sposób dobitny przypomina żałobę. Jest ona o tyle aktualna, iż to przez moje grzechy i za moje grzechy Jezus oddaje swe życie. Kolor czarny, w który odziany jest celebrans wraz z wyższą asystą, ma symbolizować tę żałobę wszystkich wiernych Kościoła – duchowieństwa i świeckich. My wszyscy jesteśmy przyczyną Jego śmierci.

Męka Zbawiciela – prawda nie znosi banału

Męka Jezusa Chrystusa to nie kiczowaty oleodruk, na którym Pan wznosi słodko oczy do nieba a po czole spływa Mu pojedyncza kropelka krwi. To strugi krwi i nieopisany ból, to żywe ciało rwane żelazem, to huragan nieokiełznanych emocji.

Realizując dziewięć lat temu jeden z najważniejszych filmów w historii kinematografii – Pasję Jezusa Chrystusa – hollywoodzki aktor i reżyser Mel Gibson nie tylko, ku zdumieniu wielu, odniósł ogromny sukces komercyjny (przy zaledwie kilkudziesięciomilionowym budżecie produkcja przyniosła sześćset milionów dolarów zysku), ale też zdołał dokonać czegoś, co na przestrzeni wielu dekad nie udało się ogromnej rzeszy kaznodziejów i rekolekcjonistów: w roku 2004 ostatnie dwanaście godzin życia Jezusa Chrystusa stało się tematem publicznej debaty daleko wykraczającej poza sferę kościelną.

Tak więc, niektórzy bibliści zapałali świętym oburzeniem z powodu niezgodności gibsonowskiej wizji z najnowszymi trendami archeologii (zgodność z Ewangelią to dla nich sprawa trzeciorzędna, wszak – ich zdaniem – Ewangelia to tylko kawałek literatury pięknej, więc niech się Ewangelia nie wymądrza, bo co tam Ewangelia wie!). Nie brakło duchownych, którzy z kolei zarzucili obrazowi Gibsona nadmierną (sic!) wierność Ewangelii.

Szanse patriotyzmu

Mamy już za sobą jako Polska 68 lat bez wojny – najdłuższy okres w całej historii naszej państwowości. Patriotyzm polski kształtował się ustawicznie w ogniu walki w obronie całości państwa i wiary rzymsko-katolickiej. Powstaje pytanie – czy taki patriotyzm jest nadal aktualny, a jeżeli tak, to co z nim się działo w ciągu tych 68 lat?

Atrakcyjność patriotyzmu dla Polaków nie powinna budzić wątpliwości, bo stanowi on emanację cywilizacji łacińskiej, a więc europejskości w najpełniejszym tego słowa znaczeniu. To, co mogło mieć decydujący wpływ na jego zachowanie lub utratę, to tradycja rodzinna i środowisko.

Otwartą wojnę z rodziną Centralne Siły Polityczne rozpoczęły już w XIX w. w rozprawce Fryderyka Engelsa „O pochodzeniu rodziny, własności prywatnej i państwa” i prowadzą ją nieprzerwanie na różne sposoby przez kolejne pokolenia.

Mieliśmy w tej wojnie sojuszników na czele z nauką Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Paradoksalnie sprzyjała nam wiejska struktura społeczna, różnorodność metod wynaradawiania, a także sposobów walki z Kościołem i ciągłość lokalnej tradycji. W XX w. te czynniki ratowały naszą egzystencję. Trudno było totalnym atakiem czołgów i Luftwaffe zniszczyć naród rozproszony po wsiach i miasteczkach. Podobnie trudno było oczekiwać totalnego upadku ducha w wyniku realizacji Paktu Ribbentrop-Mołotow, w ramach działań eksterminacyjnych, takich jak „Intelligenzaktion” czy Katyń.

Droga do rewolucji bolszewickiej – Sołżenicyn o Żydach w Rosji

Nakładem wydawnictwa Wektory ukazała się kolejna niewygodna dla lewicowego establishmentu książka. Tym razem jest to pierwszy tom „Dwustu lat razem” – historii Żydów w Rosji od XVIII wieku do współczesności, pióra Aleksandra Sołżenicyna.

Aleksander Sołżenicyn urodził się w 1918 roku, zmarł w 2008. W 1941 roku został magistrem matematyki na Uniwersytecie w Rostowie. Odznaczył się odwagą podczas walk z Niemcami w czasie II wojny światowej. W 1945 roku za krytykę Stalina w prywatnej korespondencji do brata został skazany na 8 lat łagru. Po zwolnieniu w 1953 roku deportowany do Kazachstanu. W 1956 dzięki sądownej rehabilitacji powrócił do europejskiej części Rosji.

Dzięki swoim opowiadaniom o życiu w łagrach, przepisywanych ręcznie przez czytelników, stał się rozpoznawalny. Dopiero w 1962 najwyższe władze ZSRR zezwoliły na jego debiut literacki. W latach sześćdziesiątych KGB skonfiskowało rękopisy pisarza i rozpowszechniały pomówienia na jego temat. Sam pisarz stawał się coraz większym przeciwnikiem komunizmu.

W 1970 pisarz został nagrodzony literacką nagrodą Nobla. W 1973 na zachodzie ukazała się najbardziej znana książka Sołżenicyna – Archipelag Gułag. W odwecie władze ZSRR odebrały mu obywatelstwo i deportowały za granicę. Na emigracji mieszkał w RFN i USA. Nie krył swojego rosyjskiego nacjonalizmu i pogardy dla zdemoralizowanego zachodu. Pisarz powrócił do Rosji w 1994 roku.

Obowiązek sprzeciwu

Obecnie Święty Kościół Katolicki, na nieszczęście, przechodzi przez trudny okres. Około 150 lat temu przeżywał jeden z bardziej chwalebnych okresów. Po ogłoszeniu dogmatu o nieomylności papieża (1870), wpływ papiestwa osiągnął nowy szczytowy punkt w historii. Mimo że nieomylność papieską stosowano wyłącznie do niezwykłych nauk papieskich, ale to zrozumiale przechodziło na inne dziedziny papieskiej działalności.

Do powszechnych nauk papieża podchodzono z dużo większym szacunkiem. Wydawane przez niego  uchwały rządowe przybierały cechy wieloletnich ustaw. Jego decyzje liturgiczne, egzegetyczne i kanoniczne zaczęto uważać za niemal doskonałe i święte. Od tego czasu deklaracja o nieomylności papieża rozsiewała rodzaj złotej aury papiestwa.

Złota aura papieskiej nieomylności promieniowała na wszystkie urzędy Kościoła

To wywoływało radość wśród katolików, szczególnie zaangażowanych w walkę przeciwko rewolucjom, czyli tych którzy rozumieją, że istnieje odwieczny spisek, rewolucja, niszczenie Kościoła i chrześcijaństwa, oraz tych którzy poświęcili swoje życie by bronić się przed tą rewolucją.

Metodą wtórnej refrakcji światło papieskiej nieomylności rozlewało się na całą hierarchię Kościoła. Z różną intensywnością kardynałowie, arcybiskupi, biskupi i kapłani byli pod tą samą aurą jaką emitował papież. Dlatego pod koniec XIX i na początku XX wieku, Oblubienica Chrystusa widziała wspaniale ustanowioną koncepcję monarchiczną Kościoła.Naturalnym rezultatem tego procesu było posłuszeństwo. Wszystkie instytucje hierarchiczne przestrzegały posłuszeństwa i je generowały. To miało miejsce również w Kościele Katolickim.

Rosja: “Antyfaszyści” chcą zmian w prawie

Do izby niższej rosyjskiego parlamentu trafiła propozycja karania za tzw. negowanie holocaustu i gloryfikowanie hitlerowców.

Boris Spiegel, rosyjski polityk i biznesman, przewodniczący Światowego Kongresu Żydów Rosyjskich. Zwalcza faszyzm.

Autorem projektu jest Boris Spiegel, były członek izby wyższej, który zrezygnował ze stanowiska po wyborze go na szefa międzynarodowej organizacji zajmującej się zawodowo “zwalczaniem nazizmu”, czyli World Without Nazism. Rosyjskie prawo zabrania posłom zajmowania takich stanowisk w międzynarodowych lub zagranicznych organizacjach.

Proponowane przez “zawodowych antynazistów” zmiany w kodeksie karnym przewidują do pięciu lat więzienia za “negowanie holocaustu” lub wybielanie nazistów bądź ich pomocników. Przestępstwa te miałyby być ścigane, jeśli popełnione zostałyby publicznie lub w środkach masowego przekazu. Podwyższone miałyby zostać także grzywny za te czyny.

Rosyjskie prawo zakazuje podżegania do nienawiści rasowej i etnicznej, a działalność neonazistowskich organizacji w kraju jest zakazana. Jednak zapisy te nie są uporządkowane w jednym akcie prawnym.

Cypr, czyli dziennikarze w raju

„Nie żal mi Cypryjczyków. Mają z grubsza to, na co zasłużyli.” – napisał z satysfakcją Jacek Żakowski w Gazecie Wyborczej, bo uważa, że Cypr to „państwo-pasożyt”, które „udzielało pomocy oszustom”, jako raj podatkowy z przerośniętym systemem bankowym. I nie żal mu ludzi mieszkających na Cyprze, jak nas samych mu nie żal, bo „pozwalaliśmy” naszym rządom na „tolerowanie systemu gigantycznego oszustwa”.

Oto mamy dziennikarza, który wzywa do czujności demokratycznej, przestrzega przed neoliberalizmem i ujmuje się za „oszukanymi”, ale – ponieważ sam nie jest oszukany – jego tekst grzecznie wchodzi w nurt bijący z neoliberalnej prasy europejskiej: przede wszystkim walić w tych, którzy są w nieszczęściu. Tak kiedyś Gadomski, jego kolega z Wyborczej, który wytykał „lenistwo” Grekom, Żakowski miesza z błotem kolejny kraj i ludzi, jakby na zamówienie tych „oszustów”, których niby krytykuje.

Żakowski wzywa do zainteresowania się polityką i państwem, co jest banalnie słuszne, ale nie dodaje, że ów „system gigantycznego oszustwa” jest już po pierwsze niezależny od polityki, a po drugie ponadpaństwowy. Obywatele nie mają wielu narzędzi, by go kontrolować. Jest odwrotnie: to państwa i obywatele są kontrolowani przez obecny system finansowy.

Jeśli przyjąć jakąś głośną datę, można powiedzieć, że punkt krytyczny został przekroczony 11 września 2011 r. Lata dziewięćdziesiąte ubiegłego wieku były czasem wynajdowania tzw. derywatów finansowych, kompletnej deregulacji sektora bankowego, obalania ustawodawstwa antykryzysowego i ubezwłasnowolnienia banków centralnych, kosztem puchnących banków prywatnych. Od początku naszego wieku nadszedł czas wielkiej realizacji tej ponadpaństwowej polityki, która wykańcza po kolei różne kraje.

Goldman Sachs. Bank, który zawsze wygrywa

Ile jest na naszej planecie przedsiębiorstw , w których sprzątaczka zarabiałaby 150 tys. dolarów rocznie? Tylko jedno: to Goldman Sachs – „najlepszy i najgorszy bank na świecie”. To w jego nowojorskiej centrali zarobki są najlepsze, stanowiąc obiekt zazdrości całej Wall Street. A przecież tam, w centrum globalnych finansów raczej na to się nie narzeka.

Goldman Sachs jest jedyną firmą, którą na giełdzie określa się krótko „Firma” – jakby stanowiła rodzaj nienaruszalnego wzorca przedsiębiorczości, coś absolutnie jedynego w swoim rodzaju. I coś w tym jest: Firma uchodzi za kulturowy model współczesnej cywilizacji, gdzie zysk ma znaczenie niemal religijne – zresztą jej prezes Lloyd Blankfein lubi powtarzać w wywiadach „Robimy robotę Boga”…

I w pewien sposób rzeczywiście Firma stwarza świat. Jest niewidzialna  – nie zobaczymy jej szyldów na ulicy, nie trafimy na bankomat z jej logo, a jednak jej zdolność do modelowania rzeczywistości, wpływania na politykę, która dotyczy nas bezpośrednio, budzi niekłamaną fascynację, jeśli nie bezsilne oburzenie. To bank, w którym  zajmowanie się  klientami indywidualnymi stanowi margines – Firma obsługuje państwa i wielkie korporacje, holdingi hedgingowe – przedsiębiorstwa finansowe utrzymujące się ze spekulacji – i spekuluje na swój rachunek korzystając z pieniędzy klientów.

Rozmyślanie na Wielki Piątek

„Chrystus cierpiał za nas” (1 P 2, 21)

Pieter Brueghel (Młodszy) – Die Kreuztragung (Dźwiganie krzyża)

I. Kto cierpi?

Ponieważ dziś cała przyroda smuci się, słońce się zaciemnia, zasłona świątyni się rozrywa i ziemia się trzęsie, dlatego nie będziesz przecież mniej czuły niż martwe stworzenia, ale raczej okażesz się prawdziwym dzieckiem Kościoła świętego. Pragnie on przez żałobne ceremonie dnia dzisiejszego przeniknąć swe dzieci serdecznym współczuciem dla cierpiącego Zbawiciela. Skieruj więc uważny wzrok na te ceremonie i rozważ: kto cierpi?

Jest to Jezus, prawdziwy Syn Boży, druga osoba Trójcy Przenajświętszej. Jest to Bóg twój i Pan. Jest to Syn człowieczy, który przyjął naturę ludzką z najczystszego łona Maryi, aby mógł za nas cierpieć i umrzeć. Jest to najniewinniejszy Jezus, który nikomu nie wyrządził przykrości, a wszystkim czynił dobrze. Jest to najcichszy Jezus, który nawet nieprzyjaciół najczulej miłował. Jest to Jezus najmilszy, który nie odpychał nawet największych grzeszników.

Zbrodnia w Pendykach

Przed 70 laty, wczesnym rankiem 29 marca 1943 r., ukraińscy ludobójcy z UPA wymordowali wieś Pendyki i sąsiednią wieś Pieńki w powiecie kostopolskim na Wołyniu.

Zamordowani przez Ukraińców w piątek, 26 marca 1943 r., Polacy ze wsi Lipniki – w tym samym powiecie, co Pendyki

Pendyki były wsią polską, mieszkała tu tylko jedna rodzina ukraińska. Już w lutym 1943 r., pod wpływem przerażających wieści z sąsiednich powiatów, we wsi powstała samoobrona, dysponująca kilkoma sztukami broni palnej, mieszkańcy wykopali nawet okopy. Schronili się tu także ocaleni z pogromu w pobliskiej kolonii Tomaszów.

Samoobrona w Pendykach okazała się za słaba w konfrontacji z bandziorami uzbrojonymi po zęby przez Niemców, z którymi kolaborowali od lipca 1943 roku. Bandyci mieli dużo broni, w tym pociski zapalające. Zabijali mężczyzn, kobiety i dzieci. Część żywcem, wrzucając ich do płonących domów. Polacy uciekali do lasu ścigani przez zbirów. Pozostali dobijali rannych i rabowali mienie.