Obama podpisał “Monsanto Protection Act”

Amerykański prezydent Barack Obama podpisał ustawę HR 933, która została w części napisana przez przedstawicieli biotechnologicznego giganta Monsanto. Firma ta będzie czerpać bezpośrednie korzyści z nowego prawa. W zapisach znalazły się rozporządzenia, które będą chronić przodujące w produkcji nasion modyfikowanych korporacje, takie jak Monsanto, przed odpowiedzialnością odnośnie bezpieczeństwa ich produktów.

Nowe prawo daje tym firmom zielone światło w produkcji i sprzedaży modyfikowanych genetycznie nasion, nawet jeśli nie jest dowiedzione ich bezpieczeństwo dla zdrowia człowieka.

Przeciwko podpisaniu przez prezydenta ustawy zebrano 250 tysięcy podpisów. Sygnatariusze chcieli, aby Obama zawetował kontrowersyjne prawo znane opinii publicznej jako “Monsanto Protection Act”. Jednak prezydent zignorował głosy przeciwników żywności GMO.

Jak działa nowe prawo? Pozwala uniknąć korporacjom sądowych kontroli ich produktów.

Między bp-em Fellayem a Watykanem

Soborowa deklaracja doktrynalna niesoborowego (jeszcze, a może już?) bp Fellaya

Podczas gdy Menzingen tłumaczy, że nie ma czegoś takiego jak „soborowy Kościół” (w artykule Czy można mówić o Kościele soborowym?) i w ten sposób urabia myślenie wiernych na całym świecie, światło dzienne ujrzała wreszcie tak długo i pilnie ukrywana tajna, ale przecież „katolicka”, deklaracja doktrynalna bp Fellaya do władz soborowego Kościoła (tak, my akurat w tym jesteśmy synowsko oddani Pawłowi VI i wierzymy, że coś takiego, jak „soborowy Kościół” istnieje. Ba, ma ponadto swoje dogmaty i swoją praxis.).

Cóż tak tajnego, by nie mogła być ujawniona, mogła zawierać niewątpliwie katolicka deklaracja (przecież bp Fellay jest tradycyjnym katolickim biskupem)? Otóż, nareszcie można przeczytać i przekonać się samemu.

Deklaracja doktrynalna z 15 kwietnia 2012,
którą bp Fellay wysłał kardynałowi Levadzie

I

Przyrzekamy być zawsze wierni wobec Kościoła katolickiego i rzymskiego Papieża, jego najwyższego Pasterza, Wikariusza Chrystusa, następcy Piotra i głowy Ciała biskupów.

II

Oświadczamy, że przyjmujemy nauczanie Magisterium Kościoła w dziedzinie wiary i moralności, przyznając każdemu doktrynalnemu twierdzeniu wymagany stopień przylgnięcia, według nauczania zawartego w nr 25 Konstytucji dogmatycznej Lumen gentium Soboru Watykańskiego II [1].

III W szczególności:

1. Oświadczamy, że przyjmujemy nauczanie dotyczące rzymskiego Papieża i Kolegium biskupów, z jego głową, Papieżem, nauczane przez Konstytucję dogmatyczną Pastor æternus Soboru Watykańskiego I i przez Konstytucję dogmatyczną Lumen gentium Soboru Watykańskiego II, rozdział 3 (De constitutione hierarchica Ecclesiæ et in specie de episcopatu), wyjaśnione i interpretowane przez Nota explicativa prævia tego samego rozdziału.

Belgia: ofensywa ateizacji i islamizacji

Belgia jeszcze kilkadziesiąt lat temu była krajem stricte katolickim – teraz chrześcijan zostało zaledwie 58%. I choć procentowo chrześcijanie wciąż stanowią większość w kraju, to Belgia coraz bardziej odcina się od swej tożsamości i tradycji, prowadząc zażartą walkę ideologiczną z religią niczym ZSRR za czasów leninowskich.

W Brukseli do kościoła chodzą prawie wyłącznie Polacy.

Odsetek arabów w społeczeństwie nie wynosi wprawdzie nawet 2%, a procentowy udział muzułmanów – 3% (jedynie w Brukseli ? mieszkańców to muzułmanie – ich liczba szacowana jest na ok. 300 tys., czyniąc z stolicy Belgi i UE największą muzułmańską społeczność w Europie).

Lecz ideologiczna walka z chrześcijaństwem toczy się na pełnych obrotach – pod pretekstem ochrony praw mniejszości religijnych, które rzekomo mają czuć się dyskryminowane używaniem chrześcijańskich określeń w kraju, do którego przybyli jako goście.

Największe i najważniejsze chrześcijańskie święta – Boże Narodzenie, Wielkanoc, Wszystkich Świętych, ale nawet karnawał – odtąd zakazane są w belgijskich szkołach francuskojęzycznej połowy kraju.

Miło pojechać do Rzymu

Najdroższa!

Miło pojechać do Rzymu. Niszczą tam teraz wszystko, co powierzchownie atrakcyjne w moim Kościele. Wielki to dla mnie smutek — ten jeden raz niezasłużony (…) W ciągu ostatniego miesiąca bardzo się postarzałem. Nie jestem chory, lecz osłabiony. Nie mam ochoty nigdzie iść i nic robić. Wiem, że jestem okropnym nudziarzem. Papież Franciszek wypruł ze mnie wnętrzności…

Twój Jacques

PS Jeśli spotkasz kardynałów Sodano i Bertone, pluń im w oczy.

—————————————-

Powyższe inspirowane jest listami Evelyna Waugh z połowy lat 60. XX w. – czasów po zakończeniu II Soboru Watykańskiego.

Wystarczyło zmienić nazwiska, by okazało się jak znakomicie oddają uczucia towarzyszące mi od chwili zapowiedzi renuncjacji poprzedniego papieża. Widok obecnego, który wywraca do góry nogami (całowanymi nogami młodych muzułmanek) znaczenie obrzędów Wielkiego Czwartku, jest możliwy do zniesienia tylko, jeśli szczerze wierzyć, że mają tu zastosowanie słowa Chrystusa Pana: „Co ja czynię, ty teraz nie wiesz [rozumiesz], ale dowiesz się potem” (J 13,7).

Jeśli papież uważa, że ktoś dzięki temu zyska wiarę, to nie protestuję. Nie chodzi przecież o mnie. Ja ufam, że wiary nie stracę, choć – jak Waugh – „trzymam się jej teraz z uporem pozbawionym radości”.

http://jacquesblutoir.blogspot.se

Realistycznie o soborze

Coś dla w mózg kopniętych zwolenników „genialności” II Soboru oraz jego związków z bolszewią. Obawiamy się jednak, że nawet gdyby okazało się, iż ojcami tego soboru byli Breżniew i Andropow, nie zrobi to wrażenia na tych katolicznikach.  – admin.

W najnowszym numerze tygodnika „Do Rzeczy” natrafiamy na tekst Sławomira Cenckiewicza pt. „Komunizm i sekrety Soboru Watykańskiego II”. Jak podkreśla autor, by zrozumieć historię ostatnich dekad w życiu Kościoła katolickiego, potrzebna jest „tradycjonalistyczna wrażliwość”, pozwalająca równocześnie „spojrzeć na sobór i jego następstwa, jakie one były w rzeczywistości”. Pomocą w tym jest obszerna praca prof. Roberto de Mattei.

Jak ocenia Cenckiewicz, autor „Soboru Watykańskiego II. Historii dotąd nieopowiedzianej” dobrze wywiązał się z podjętego zadania, prezentując przy tym opowieść całościową i spójną.

„W 10 obszernych rozdziałach książki (…) profesor zawarł esencję złożonej genezy, przebiegu i recepcji soboru – od symptomów kryzysu w Kościele w epoce Piusa XII, konspiracji i naporu liberalnych prądów teologicznych, poglądów i pomysłów Roncallego (Jana XXIII), zadziwiająco dynamicznej kariery kard. Montiniego (Pawła VI), aż do rangi teologicznej nauczania Vaticanum II, „eksplozji” posoborowego kryzysu, rebelii w Kościele holenderskim i tradycjonalistycznego oporu przeciw nowinkom postępowców” – pisze polski historyk.

Na tropach polskiej herezji

Nie jest dobrze, gdy ludziom mylą się różne porządki. A już szczególnie źle, kiedy dochodzi do pomieszania idei politycznych z religijnymi spekulacjami. Niestety, w polskim przypadku zdarzyło się tak wtedy, gdy to po utracie przez I Rzeczpospolitą niepodległości, próbowano na różne sposoby wytłumaczyć sobie to historyczne zdarzenie o wyjątkowej wadze dla naszego narodowego życia. Kłopot wyniknął głównie z tego, iż niezwykle niechętnie, starając uporać się z tematem, poszukiwano we własnym kręgu, win, zaniedbań i przywar. Nic z tych rzeczy.

Gdyby ten kierunek ograniczył się wyłącznie do literatury, można by jakoś z tym żyć; lecz on przelał się do świadomości polskich elit, które w znakomitej większości nim zauroczone, dopuściły się szeregu błędów, skutkujących następnie kolejnymi narodowymi tragediami.

Wymieńmy je pokrótce. Najpierw powstanie kościuszkowskie; społecznie radykalne, zapatrzone w tezy francuskiej rewolucji roku 1789. Przyśpieszyło ono trzeci rozbiór Polski, likwidując w rzeczywistości naszą już skromną wtedy państwowość. Gdyby Rzeczpospolita w tej nadwątlonej postaci dotrwała do napoleońskich czasów, być może nasza pozycja na Kongresie Wiedeńskim byłaby inna.

Drugie w kolejności stoi powstanie z 1830 r. Jego konsekwencją stało się unicestwienie polskiego wojska, własnej administracji w tak zwanej Kongresówce, szeregu realnych swobód i możliwości rozwojowych.

Wielka Sobota

Wielka sobota jest pamiątką spoczynku Ciała P. Jezusa w grobie i zarazem oczekiwania przez uczniów zmartwychwstania Pańskiego. Z tego powodu smutek łączy się z radością. W tym dniu odbywa się najpierw:

Sisto Badalocchio – Złożenie Chrystusa do grobu

1. Poświęcenie nowego ognia. Przed kościołem ministranci rozniecają ogień, a kapłan go poświęca. Wyobraża on Chrystusa Pana, który wyszedł z grobu z niezwykłym blasku i przez swoje zmartwychwstanie stał się nowem światłem dla świata. Ten ogień jest wykrzesany z krzemienia na znak, że Zbawiciel jest owym kamieniem węgielnym, który żydzi odrzucili, ale z niego wyszło światło, cały świat oświecające.

Poświęciwszy ogień, a potem pięc gran, czyli ziarn kadzidła, kapłan wraca do kościoła. W ręku trzyma tryanguł, t.j. trzy świece, u dołu z sobą połączone i osadzone na trzcinie. Owe świece zapala ogniem poświęconym, przyczem trzykrotnie klęka i śpiewa coraz wyższym tonem: Oto, światło Chrystusowe! Chór odśpiewuje: Bogu niech będą dzięki, za to mianowicie, że zesłał Zbawiciela, który nauczył nas wiary w Boga, w Trójcy św. Jedynego, którego właśnie ta potrójna świeca przedstawia. Następnie przed wielkim ołtarzem odbywa się:

Pan z nami!

Niech Chrystus Zmartwychwstały
przyniesie dla Was wiosenne kwiaty radości,
miłości, spokoju i szczęścia.
Wesołych Świąt i mokrego Dyngusa życzy gajowy Marucha.