Polska: Requiem w rocznicę śmierci abp. Lefebvre’a Opublikowano 10 kwietnia 20

Abp Marceli Lefebvre
(29 XI 1905 — 25 III 1991)

We wtorek 9 kwietnia br., w 22. rocznicę śmierci abp. Marcelego Lefebvre’a, w kościele pw. Niepokalanego Poczęcia N.M.Panny w Warszawie-Radości została odprawiona uroczysta Msza św. za jego duszę. Celebransem był ks. Łukasz Szydłowski, diakonem ks. Dawid Wierzycki, a subdiakonem kl. Krzysztof Gołębiowski.

Arcybiskup Marceli Lefebvre zmarł w Wielki Poniedziałek, 25 marca 1991 r. W bieżącym roku dzień 9 kwietnia — ze względu na obchody Wielkiego Tygodnia, następnie oktawy Wielkanocy i przeniesionego obchodu święta Zwiastowania Pańskiego — był pierwszym dniem, w którym przepisy liturgiczne umożliwiały odprawienie Mszy św. za duszę założyciela Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X (źródło: informacja własna).

http://news.fsspx.pl

Czy rządy państw oficjalnie potwierdzą istnienie pozaziemskiej cywilizacji?

UFO i kosmici to zagadnienia przez wielu traktowane jedynie w sferze teorii spiskowych czy ludzkiej fantazji. Może więc dziwić wyraźnie zwiększająca się (zwłaszcza w mediach zachodnich) liczba głównych newsów na temat UFO i podobnych zjawisk. Dlaczego tak się dzieje, czy to przypadek? A może mają rację ci, którzy podkreślają, że rządy powoli zaczynają przygotowywać nas na przybycie istot pozaziemskich?

Najnowsze autentyczne doniesienia dają nam pewną legitymację do zastanowienia się nad wysuwaną tezą. Warto przypomnieć, że w ostatnich dniach kilka portów lotniczych w Chinach zostało zamkniętych z powodu pojawienia się w ich pobliżu niezidentyfikowanych obiektów latających. Wyraźnie zwiększa się także liczba książek (zwłaszcza pisanych przez byłych wojskowych) opisujących spotkania z kosmitami. Ponadto, praktycznie codziennie słyszymy już o odkryciu możliwej do zamieszkania kolejnej planety podobnej do Ziemi…

Najbardziej racjonalne osoby biorą co prawda pod uwagę możliwość życia poza Ziemią, jednak wciąż czekają na konkretne i powszechnie potwierdzone dowody. Najwyraźniej musi nastąpić jakieś zdarzenie, aby „masy” mogły w pełni uwierzyć w nową naturę rzeczywistości. Komunikat pochodzący ze strony rządu mógłby dać ludziom wystarczającą „gwarancję”.

Największy w Polsce armator ma 75 statków. Żaden nie pływa pod polską banderą.

Żaden z 75 statków największego w kraju armatora – Polskiej Żeglugi Morskiej – nie pływa pod biało-czerwoną banderą. Dlaczego? Ponieważ jest ona zbyt droga.

Ministerstwo Finansów nie zgadza się na przyjęcie ustawy o pracy na morskich statkach handlowych. Projekt zwalniał marynarzy z obciążeń podatkowych i składek zusowskich. Przyjęcie ustawy sprawiłoby, że polska bandera stałaby się tak zwaną „wygodną banderą”, konkurencyjną na rynku.

Jacek Dubiński ze Związku Zawodowego Marynarzy i Rybaków zapewnia, że projekt ustawy o pracy na morskich statkach handlowych był już wynegocjowany. Dodaje, że marynarze byliby zadowoleni, gdyby, tak jak w większości krajów, to państwo płaciło za świadczenia socjalne. Jednak związkowcy dopuszczają także rozwiązanie, w którym część składki płaci państwo, część armator, a część marynarz.

Sławomir Bałazy, prezes Żeglugi Polskiej SA podkreśla, że to rachunek ekonomiczny decyduje o barwach bandery. Argumentuje, że podniesienie tej biało-czerwonej będzie możliwe tylko wtedy, gdy będzie to bandera przyjazna armatorom, która nie pogorszy warunków funkcjonowania.

Na świecie pracuje od 30 do 50 tysięcy polskich marynarzy. Żaden z 75 statków największego w kraju armatora – Polskiej Żeglugi Morskiej – nie pływa pod biało-czerwoną banderą. Zamiast tego statki armatora pływają pod tzw. tanimi banderami, m.in. Bahamów, Cypru, Liberii, Malty, Panamy, Vanuatu, Wysp Marshalla. Polska Żegluga Morska przewozi rocznie ok. 21 mln ton ładunków.

http://forsal.pl

Czechy: Media winne braku integracji Cyganów ze społeczeństwem?

Czeska rządowa agencja odpowiedzialna za integrację Cyganów oskarża media o przedstawianie negatywnego wizerunku tej mniejszości i raportowanie o znacznej skali popełnianych przez nią przestępstw.

Co oni chcą od tych miłych ludzi?

W związku z wypadającym w poniedziałek Międzynarodowym Dniem Romów agencja wydała analizę, w której brak postępów w integracji Cyganów z czeskim społeczeństwem zrzuca na “pogarszanie ich wizerunku w mediach”.

Po analizie medialnych doniesień o Cyganach rządowi eksperci stwierdzili, że trzy piąte z nich mówią o popełnianych przez Romów przestępstwach. Eksperci rządowi uznali, że informowanie społeczeństwa o skali cygańskiej przestępczości przeszkodzi w ich integracji i zaszkodzi ich wizerunkowi. Na przykład przywołano doniesienia o ciężkich pobiciach, zamieszkach czy strzelaninach z udziałem Cyganów.

Niezadowolenie autorów analizy wzbudził także fakt, że w czterech piątych przypadków przestępstw Cyganie okazywali się być sprawcami a nie ofiarami. Zarzucają mediom, że sposób przedstawiania Cyganów jest mało zróżnicowany i skupia się głównie na przestępstwach.

Moja bitwa o polską szablę i polskiego konia (1)

Kiedy zabierałem się do napisania tego artykułu, opowiedziano mi wstrząsającą historię. Córka przyjaciół mojej żony, studentka, dowiedziała się, że koń, na którym w klubie, uczyła się jako dziecko jeździć – co oznaczało bliską z nim zażyłość, musiała bowiem oporządzać go, karmić, czyścić i dbać o niego, został przeznaczony na rzeź.

Wówczas poruszyła niebo i ziemię, oddała swoje stypendium, na wykupienie go i przedłużenie jego życia w służbie dzieci niepełnosprawnych. Pomyślałem, sobie: chyba jednak wieloletnia ofensywa o wypranie naszej młodzieży z tradycyjnych wartości, pali na panewce, skoro pojawiają się takie postawy. Nawet, jeśli nie są powszechne.

Jestem synem oficera, legionowego piechura. Jak koń wszedł w moje życie? Jako cztero, pięciolatek, obserwowałem z wypiekami na twarzy, defilady trzecio majowe lub jedenasto listopadowe na Placu Łukiskim w rodzinnym Wilnie. Najpierw szli weterani Powstania 1863 roku, w granatowych mundurach, ze srebrnymi wyłogami. Byli otaczani niezwykłą czcią i szacunkiem. Za nimi paradował stacjonujący w Wilnie czwarty pułk Ułanów Zaniemeńskich, w którym służył major Henryk Dobrzański, przyszły „Hubal”. Byłem oniemiały z zachwytu, obserwując niemal baletowe pląsy wspaniałych rumaków, z jeszcze wspanialszymi jeźdźcami z obnażonymi szablami i proporcami na lancach.

Wstrząsające zeznania i dowody w sprawie aborcyjnego rzeźnika

Uwaga! Drastyczne treści!

W trakcie procesu trwającego w Filadelfii, w którym na ławie oskarżonych zasiada Kermit Gosnell, oskarżany o morderstwa siedmiorga dzieci i spowodowanie śmierci pacjentki, ławie przysięgłych zaprezentowano zdjęcia ofiar. Narodzone dzieci były zabijanie przez przecięcie kręgosłupa.

Przysięgłym zaprezentowano także fotografie Karnamaya Mongar. 41-letnia imigrantka z Nepalu zmarła w wyniku podania licznych dawek Demerolu i innych środków przeciwbólowo-zwiotczających. Substancje te zostały podane przez niewykwalifikowanego pracownika centrum aborcyjnego Gosnella, wobec którego obecni zwracali się jak do lekarza. Po utracie przytomności kobieta leżała w sali zabiegowej pozbawiona opieki, jej córce odmówiono możliwości przebywania przy matce. Kiedy Gosnell przybył do „kliniki” w celu zabicia nienarodzonego dziecka, pobiegł po wózek ze sprzętem reanimacyjnym natychmiast po wejściu do sali, w której leżała Mongar.

Obrońca twierdził, że kobieta cierpiała na problemy z układem oddechowym. Autopsja tego nie potwierdziła, nie ujawniła też żadnych innych kłopotów zdrowotnych, które mogłyby wywołać komplikacji w przypadku podania odpowiednich dawek środków znieczulających. Na pytanie o przyczynę śmierci, biegły z biura koronera Gary Collins stwierdził, że na podstawie przeprowadzonych badań najbardziej prawdopodobną przyczyną zgonu była zbyt duża dawka Demerolu, która doprowadziła do zatrzymania akcji serca i niedotlenienia mózgu.

Czy papież Franciszek jest dobrym modelem zerowej tolerancji?

W intensywnej działalności pocałunkowej papieża Franciszka podczas Jego krótszego niż jeden miesiąc pontyfikatu, pojawia się pewna tendencja: skłonność do całowania niepełnosprawnych [mówiąc po prostu: ułomnych, upośledzonych – admin].

Wszyscy z nas współczują cierpieniom tych ludzi i pragnęlibyśmy im jakoś w nich ulżyć, lecz papieski pocałunek na ich twarzy jest niekoniecznie właściwym sposobem aby tego dokonać. Modlitwa w ich intencji, lub błogosławieństwo złożone na czole, wydają się być dużo bardziej stosowne – za przykładem naszego Pana, Jezusa Chrystusa.

Papież Franciszek nie naśladuje boskiego przykładu, lecz – jak tego dowodzą fotografie zamieszczone na tej stronie – prezentuje bardzo problematyczny sposób pocieszania. W rzeczy samej, zarówno pełno- jaki niepełnosprawne dzieci są przez Niego całowane w twarze i usta z taką wylewna czułością, że po obejrzeniu nagrań wideo z jego populistycznych objazdów Placu Św. Piotra można by się zastanawiać, czy nie przejawia tendencji do pedofilii.

Wolne tematy (15 – 2013)

Miejsce na komentarze, które nie pasują nigdzie indziej.

Poprzednie wpisy można znaleźć tu:
https://marucha.wordpress.com/2013/04/06/wolne-tematy-14-2013/

 

Kontynuacja wpisów:
https://marucha.wordpress.com/2013/04/14/wolne-tematy-16-2013/

Gajowy

Jedwabne. Największy grzech Lecha Kaczyńskiego. Ujawniamy „Raport Koli”.

Próby deizacji Lecha Kaczyńskiego związane z jego śmiercią w katastrofie smoleńskiej nie są niestety w stanie przykryć tej nieprzyjemnej prawdy, że jego działalność polityczna składała się z wielu działań szkodliwych dla Polski.

W tym kontekście przywołuje się zwykle jego decyzję o podpisaniu Traktatu Lizbońskiego, która de facto pozbawiła Polskę suwerenności. Jednak chyba największym grzechem Kaczyńskiego jest zatrzymanie ekshumacji w Jedwabnem co w efekcie doprowadziło do tego, że zbrodnia ta nadal nie jest wyjaśniona. Stanowi natomiast pożywkę dla ciągłego obwiniania Polaków o udział w holokauście oraz przenoszenia antypolonizmu części elit do pop-kultury, czego przykładem jest głośny ostatnio film „Pokłosie”.

Prof. Andrzej Kola

Można powiedzieć, że decyzja Kaczyńskiego doprowadziła do tego, iż Polska przez kolejne 11 lat była grillowana Jedwabnem. Co więcej końca tego procesu nie widać, bo miejsce tragedii jedwabińskich Żydów zostało zabudowane pomnikiem i zapewne trudno będzie się władzom zdecydować na jego rozebranie by wrócić do rzetelnych badań w tej sprawie.

„Raport Koli” przemówił

Tak się składa, że na początku stycznia wyszedł na jaw poufny [dlaczego był poufny??? – admin] ]dotąd tzw. „Raport Koli”, będący oficjalnym opisem przebiegu ekshumacji w Jedwabnem w 2001 r. Szefował jej archeolog prof. Andrzej Kola – stąd nazwa dokumentu, który prowadził m. in. ekshumacje ciał polskich żołnierzy w Charkowie i Bykowni pod Kijowem i uchodzi za wybitnego specjalistę w tej dziedzinie.

Militia Sacra. Rycerze w habitach w obronie Grobu Chrystusa.

(…) uczynił się ruch niemały we wszystkich krainach Galii, aby każdy czystego serca i myśli, który pragnie podążać według wskazań Pana i wiernie za nim nieść krzyż, nie opóźnił śpiesznego ruszenia do Świętego Grobu. Apostolski zatem rzymskiej stolicy zwierzchnik Urban II zwołał natychmiast biskupów, opatów i księży z krajów zaalpejskich, rozpoczynając z nimi poufne narady i wydając rozkazy. Powiedział też, że ktokolwiek chce zbawienia duszy, nie może się wahać, ale ma kornie iść drogą Pana, a jeżeli popełnił grzechy, miłosierdzie Boże zmaże je. Dodał także apostolski zwierzchnik: „Bracia, wiele wypadnie wam cierpieć w imię Chrystusa: i nędzę, i biedę, niewygody, głód, pragnienie i inne tego rodzaju przykrości, jak to Pan powiedział do swych uczniów: Nie wahajcie się iść przed ludźmi; daję wam głos i mowę a następnie otrzymacie sowitą odpłatę” (…) Frankowie słysząc owe słowa zaczęli gorliwie nosić na swym prawym ramieniu znak krzyża, stwierdzając, iż jednomyślnie chcą iść w ślady Chrystusa, aby dzięki temu wybawionymi zostać od mocy piekielnych [1].

Tak według relacji anonimowego autora Gesta Francorum (Czynów Franków), w 1095 r. rozpoczynała się Wielka Peregrynacja Świata Feudalnego na Bliski Wschód, do Palestyny, nazwana później przez potomnych umownie pierwszą wyprawą krzyżową.

Na fali rozbudzonego wówczas w całym zachodnim chrześcijaństwie zapału religijnego, a także w odpowiedzi na konkretne, naglące potrzeby powstałych w Outremer łacińskich państw krzyżowych, narodziła się, wspierana autorytetem Kościoła katolickiego, specyficzna instytucja zmilitaryzowanych zgromadzeń zakonnych. Do najbardziej znanych, a zarazem najpotężniejszych z nich, należały zakony: Ubogich Rycerzy Chrystusa, znanych szerzej pod nazwą Rycerzy Świątyni Pańskiej czyli templariuszy, oraz Rycerzy Szpitala Jerozolimskiego Św. Jana, zwanych też joannitami lub szpitalnikami, a w późniejszym okresie najczęściej kawalerami maltańskimi.