Dom rodzinny „nietolerancyjny”?

Szkoła ma „odrzucać negatywne stereotypy narodowościowe, często wyniesione z rodzinnego domu” – żądają w dezyderacie do MEN posłowie. Przyjęto go w dniu, w którym islamski ekstremista odciął żołnierzowi głowę maczetą.

Mniejszości narodowe wzbogacają szwedzką kulturę, wzbogacą i polską.

Posłowie z sejmowej Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych ponaglają MEN do szybszego wprowadzenia do polskich szkół „edukacji wielokulturowej”. Dezyderat w tej sprawie – przyjęty przez aklamację – trafił na biurko minister Krystyny Szumilas.

Komisja wzywa resort, by „praktyka” edukacyjna i programy nauczania w szkołach pozwalały uczniom „odrzucać negatywne stereotypy narodowościowe, często wyniesione z rodzinnego domu”.

W ocenie posłów, „uczniowie nie mają szansy uzyskać rzetelnej wiedzy o współmieszkańcach”, czyli przedstawicielach mniejszości narodowych zamieszkujących ich region. A Polska jako kraj „etnicznie homogeniczny” nie jest przygotowana na napływ fali imigrantów. Pod projektem podpisał się zastępca szefa komisji Ryszard Galla z mniejszości niemieckiej.

Nowa praktyka „dialogu”

Duch apostolski zniszczony przez Vaticanum II

„Dialog nie dąży do nawracania, ale do lepszego wzajemnego zrozumienia”.

Tych szokujących słów nie wypowiedział protestant, lecz nie kto inny jak Benedykt XVI w przemówieniu do członków Kurii Rzymskiej 21 grudnia 2012 roku. Poza tym, że są oburzające dla katolickiego czytelnika, to są jeszcze bardziej niebywałe ze względu na bezpośrednie przyznanie, że soborowy kościół zatracił ideę nawrócenia. Oto kilka cytatów z tej samej wypowiedzi:

Trzeba się w tym nauczyć akceptowania drugiego w jego byciu i myśleniu w odmienny sposób. …wysiłki wokół jakiegoś konkretnego problemu stają się procesem, w którym, za pomocą słuchania drugiego, obydwie strony mogą odnaleźć oczyszczenie i ubogacenie. … Dialog nie dąży do nawrócenia, ale do zrozumienia…. Zatem, w tym dialogu, obydwie strony świadomie zachowują swoją tożsamość, której w dialogu nie kwestionują….

Niektórzy mogą twierdzić, że wyciągamy te słowa z kontekstu, ale nie uważam, aby tak było. Prawdą jest, że w dalszej części przemówienia stwierdza, iż „dążenie do poznania i zrozumienia” wiąże się ze „zbliżeniem się do prawdy”, ale to mgliste stwierdzenie nie zmienia rzeczywistości, że promuje on praktykowanie dialogu, który porzuca intencję dążenia do nawracania innych do prawdy.

Refleksje wokół „słowa Przełożonego Generalnego”

Refleksje wokół „słowa Przełożonego Generalnego” (*)

W pierwszej części bp Fellay najpierw przytacza odejście Benedykta XVI: uważając, że „podane powody zdrowotne mogą rzeczywiście wystarczyć, aby wytłumaczyć ten gest” (?), nie kieruje najmniejszej krytyki, ani w odniesieniu do tego gestu, ani w odniesieniu do katastrofalnego pontyfikatu papieża „emeryta”.

Jeśli chodzi o nowego papieża, „ musimy zachować możliwie największą roztropność przed dokonaniem oceny, i to dopóty, dopóki nie zobaczymy go przy pracy.” Słowo przełożonego datowane jest na 25 marca: minęło 12 dni jak papież został wybrany i „widzieliśmy go przy pracy” od pierwszych dni, od pierwszych godzin: jego pierwszy list (do wielkiego rabina Rzymu), jego pierwsza Msza (bez przyklęknięcia na konsekrację), jego pierwszy Angelus (pochwała Kaspera)…

Nie wydaje się, by bp Fellay zauważył był to wszystko, więc zadaje sobie pytanie: „Co  nam przygotuje nowy następca Piotra?” I nieco dalej: „Czy Papież odnowi Kościół skutecznie walcząc przeciwko moralnemu zepsuciu, czy też pogrąży go kontynuując zastosowanie reform Soboru Watykańskiego II?” i dodaje: „Te dwie hipotezy z pewnością nie wykluczają się wzajemnie.”

Ma się pewną trudność idąc jego tokiem myślenia bez porzucenia zasady niesprzeczności… Ale bp Fellay dalej zadaje sobie pytania: „Co będzie z integralnym głoszeniem Ewangelii, z rozwojem ekumenizmu?” W tych punktach, odniesienie do Kaspera w niedzielę, 17 marca, jednak uzasadnia pewne obawy. Jednakże bp Fellay kończy tą pierwszą część tym słowem: videbimus, zobaczymy. Zobaczymy? To nie takie pewne: gdy nie chce się widzieć w teraźniejszości, duże jest ryzyko, że się nie będzie widziało w przyszłości. Gdy nosi się różowe okulary, można się do tego przyzwyczaić i już się potem nie odzwyczaić.

Ko­man­do za­bój­ców

Ali Ag­ca po wyj­ściu z wię­zie­nia za­ro­bił mi­lio­ny, udzie­la­jąc wy­wia­dów i in­ka­su­jąc za­licz­ki za książ­ki. Ter­ro­ry­ści, któ­rzy wraz z nim pró­bo­wa­li za­mor­do­wać Ja­na Paw­ła II, ni­g­dy nie po­nie­śli ka­ry. Dziś wszy­scy wio­dą ży­cie sza­no­wa­nych biz­nes­me­nów. Ich mo­co­daw­cy i opie­ku­no­wie z taj­nych służb zgi­nę­li w nie­wy­ja­śnio­nych oko­licz­no­ściach.

By­ło ich czte­rech. Mło­dzi, peł­ni ener­gii, wy­szko­le­ni w arab­skich obo­zach dla ter­ro­ry­stów. Wy­cho­wa­ni na bez­względ­nych za­bój­ców. Prze­peł­nie­ni nie­na­wi­ścią i ideą wal­ki z im­pe­ria­li­zmem i Wa­ty­ka­nem. Go­to­wi za­mor­do­wać każ­de­go, ko­go uwa­ża­li za wro­ga.

Ali i Oral – obaj wów­czas 23-let­ni – zna­li się wcze­śniej, z pod­sta­wów­ki i szko­ły śred­niej, któ­rą obaj prze­rwa­li w tym sa­mym cza­sie i z tych sa­mych po­wo­dów. Mie­li do sie­bie peł­ne za­ufa­nie. Obok nich Omer i Se­dat. Też z Tur­cji. Choć dzia­ła­li w tej sa­mej or­ga­ni­za­cji, nie zna­li się oso­bi­ście. Nie zna­li też dwóch po­zo­sta­łych ko­le­gów.

Rzecznik Praw Państwa

Nie broni ich gdy są zabijane. Nie interweniuje gdy chce się je deprawować. Uważa za dobre przepisy pozwalające siłą rozdzielać je od rodziny. I bierze za to nasze pieniądze. Jest rzekomo Rzecznikiem Praw Dziecka, choć bardziej pasuje do niego określenie Rzecznik Praw Państwa. Antyrodzinnym pomysłom rządu nie sprzeciwia się bowiem nigdy.
Instytucja Rzecznika Praw Dziecka została wprowadzona do polskiego systemu prawnego wraz z przyjęciem w 1997 r. Konstytucji RP. W art. 72 napisano, że „każdy ma prawo żądać od organów władzy publicznej ochrony dziecka przed przemocą, okrucieństwem, wyzyskiem i demoralizacją”. I taki miał być cel funkcjonowania RPD.

W obronie dobranocki

W ustawie precyzującej kompetencje Rzecznika podkreślono, że jest on powoływany również dla ochrony rodziny. Świadczą o tym następujące ustawowe zapisy: „Rzecznik przy wykonywaniu swoich uprawnień kieruje się dobrem dziecka oraz bierze pod uwagę, że naturalnym środowiskiem jego rozwoju jest rodzina”, i dalej „Rzecznik działa na rzecz ochrony praw dziecka, w szczególności (…) prawa do wychowania w rodzinie”. Co więcej, Rzecznik Praw Dziecka obejmując urząd ślubuje „strzec praw dziecka, kierując się przepisami prawa, dobrem dziecka i dobrem rodziny”.

Dzieci państwowe

To, co przed laty mogło wydawać się ponurą, ale fantastyczną wizją rzeczywistości rodem z zapadającego w pamięć thrillera, dzisiaj jest już powszechnie stosowaną praktyką. Państwa zabierają dzieci rodzicom. Często dzieje się tak z powodów ideologicznych.

[Nie, to nie „państwa zabierają dzieci rodzicom”. Nie czyniły tego przez setki i tysiące lat. Dzieci są odbierane rodzicom przez rządzące szumowiny, posłusznie wybrane do władzy przez lud – admin].

Jeśli zastanawiasz się jeszcze, czy warto bronić rodziny i głośno manifestować swoje przywiązanie do niej, to ten tekst jest dedykowany właśnie Tobie. Jeśli masz już swoją rodzinę i wierzysz, że Twój dom jest bezpieczną szalupą na wzburzonych wodach otaczającego świata, musisz przeczytać ten tekst.

Na naszym portalu regularnie monitorujemy walkę z rodziną, którą prowadzą liczne środowiska, ale także państwo. Można by na ten temat napisać kilka książek. Jednym z głównych instrumentów represji państwa wobec rodziny jest zabieranie rodzicom dzieci. Nie w drastycznych wypadkach, ale tak po prostu. Gdy rodzina zmaga się z jakimś problemem, lub – zdaniem państwa – rodzice źle wychowują dzieci, urzędnicy obierają sobie jeden cel: zabrać dziecko. Oto spis dramatów rodziców i dzieci, dramatów, które przebiły się do mediów przez cały rok. Ile podobnych spraw dzieje się w zaciszu domowych ścian i państwowych urzędów?

Antychrześcijańska ocena ludobójstwa

Przed obchodami 70. rocznicy ludobójstwa dokonanego przez zbrojne formacje Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) na Kresach Południowo-Wschodnich IIRP apologeci OUN-UPA podjęli szereg inicjatyw mających na celu wyrównanie krzywd i usprawiedliwienie ludobójców. Zwieńczeniem tych działań jest orędzie biskupów Ukraińskiej Cerkwi Greckokatolickiej  wygłoszone do wiernych na Ukrainie.

Abp Andrzej Szeptycki

Orędzie rozpoczyna się od słów „W przededniu obchodów 70. rocznicy ukraińsko-polskiego konfliktu na Wołyniu”.

Pierwsze słowa dokumentu, wzięte wprost z  ukraińskiej nacjonalistycznej historiografii, wskazuje, iż jest to akt o charakterze bardziej politycznym niż religijnym. Nie ma dowodu na istnienie „konfliktu”, była to doktrynalna, zaplanowana w 1929 r. jednostronna rzeź bezbronnych dokonana przez margines Narodu Ukraińskiego, skrótowo nazywany OUN-UPA i nie tylko na Wołyniu, także na obszarze objętym duszpasterstwem Cerkwi greckokatolickiej.