Prawo szariatu ponad prawem niemieckim

Artykuł oczywiście porusza temat zastępczy, który z Polską nie ma nic wspólnego, ponieważ „u nas nigdy do czegoś takiego nie dojdzie”.
W Polsce na razie tylko homoseksualiści i pedofile-edukatorzy stworzyli równoległy system prawny, w którym traktowani są inaczej, niż cała reszta.
Admin.

Niemieccy prawnicy biją na alarm! Za naszą zachodnią granicą tworzy się coraz sprawniej równoległy, alternatywny wymiar sprawiedliwości. Sędziowie w Niemczech coraz częściej powołują się na prawo szariatu. Dzięki temu coraz większa liczba mieszkających tam muzułmanów unika odpowiedzialności za popełnione przestępstwa.

2 czerwca Sąd Apelacyjny w Hamm orzekł, że osoba, która zawarła związek małżeński zgodnie z prawem islamskim w kraju muzułmańskim, a później stara się o rozwód w Niemczech, musi dostosować się do przepisów prawa szariatu.

Sprawa dotyczyła 23-letniej kobiety, która poślubiła Irańczyka w 2009 r. w Iranie. Para wyemigrowała do niemieckiego miasta Essen, gdzie przyszła na świat ich córka. W 2011 r. z inicjatywy żony sąd w Essen przyznał kobiecie rozwód. Od decyzji w 2012 r. odwołał się jej mąż.

Sąd apelacyjny w Hamm stanął po stronie kobiety, gdyż według niemieckiego sędziego, para zgodziła się przestrzegać zasad prawa szariatu w czasie, gdy byli małżeństwem, a więc sprawa powinna być rozstrzygnięta zgodnie z islamskim prawem, niezależnie od tego, że para obecnie mieszka w Niemczech.

Sąd uznał, że kobieta miała prawo domagać się rozwodu na podstawie prawa szariatu, ponieważ mąż naruszył pierwotne warunki umowy małżeńskiej i nie zapewnił jej wsparcia finansowego przez okres sześciu miesięcy.

Dziś wyrok w sprawie Bajkowskich

Dzisiaj, o godzinie 14.30 krakowski Sąd Rejonowy ma ogłosić wyrok w sprawie państwa Bajkowskich. Osoba ubrana w sędziowską togę zdecyduje, czy rodzice będą mogli wychowywać swoje dzieci. O prawnych zawiłościach tej sprawie mówi PCh24.pl dr Joanna Banasiuk, z Centrum Prawnego Ordo Iuris.

Sąd apelacyjny w Krakowie wskazał na uchybienia sądu I instancji, twierdząc, że ten ograniczył państwu Bajkowskim prawo do obrony. Pełnomocnicy Bajkowskich mówią z kolei o uchybieniach takich jak zaniedbania w przesłuchiwaniu świadków, czy nie brania pod uwagę opinii biegłych innej niż ta, która świadczyła o krzywdzie dzieci.

W toku każdego postępowania każdej ze stron powinna przysługiwać możliwość obrony swoich praw. W praktyce przedmiotowa gwarancja przejawia się w różnych aspektach. W szczególności może ona dotyczyć możliwości przedstawienia swojej sprawy, własnych dowodów, zapoznania się ze wszystkimi przedstawionymi dowodami, złożonymi wyjaśnieniami, oraz wypowiedzenia się co do tych dowodów i twierdzeń.

Edukacja a wychowanie

Może zabraknąć młyńskich kamieni dla molestatorów naszych dzieci. [Oby! – admin]

Po pierwsze, mamy przecież zorganizowane i zdyscyplinowane szeregi „edukatorów” radujących się zapowiedziami naszych ministrów zorganizowania państwowej „edukacji seksualnej” od kołyski. Po drugie, spore grono rodaków podczas ostatnich parlamentarnych wyborów powierzyło rządy tym ministrom na swoją – wieczystą – odpowiedzialność. Po trzecie, mamy liczne grono gapiów traktujących swoje życie i ludzkie dzieje niczym deszcz i słońce, czyli kapryśne, ale niezależne od nas żywioły.

Dziwna zatem ta nasza Rzeczpospolita, w której sami rodzice powierzają swoje dzieci molestatorom. Marzyli o takiej krainie dwaj uciekinierzy z Aten, przedstawieni przez Arystofanesa w „Ptakach” jako poszukujący takiego miejsca na ziemi. W klasycznych Atenach czekała za to kara śmierci, a u nas czekają miejsca pracy i godziwe wynagrodzenie. Już teraz miasta, szkoły i uniwersytety dziękują – dyplomami uznania – „edukatorom seksualnym” z „Pontonu” za jakoby dobrą opiekę nad dziećmi.

Słyniemy zresztą w świecie ze szczególnych kolekcjonerów sztuki, bo jeden z nich wyróżnił się ostatnio kolekcjonowaniem pięknych dziewcząt dla siebie i starszych kolegów. Na jednym z naszych uniwersytetów szkolił i kontrolował młode kadry polskich „edukatorów seksualnych” znany profesor doktor habilitowany, specjalizujący się w bezpośredniej „edukacji seksualnej” młodych kobiet w swoim gabinecie. Udokumentowała tę „edukację” telewizja, a dla oddania pełnej sprawiedliwości przeniesiono ją na salę sądową. Nie wpadło to wcześniej do głowy utytułowanym koleżankom, kolegom i towarzyszom od owej „edukacji”.

Na miłość Boga, darujcie nam życie

Fragment książki „Wołyń we krwi 1943”
Dr Joanna Wieliczka-Szarkowa

Matka i jej dwoje dzieci zamordowani przez UPA we Władynopolu w lecie 1943 r.

W maju 1943 roku najwięcej napadów miało miejsce w powiatach: dubieńskim, sarneńskim i zdołbunowskim. Kapucyn o. Serafin Kaszuba (dziś Sługa Boży), który we wrześniu 1941 roku objął parafię w Dermance (gm. Ludwipol, pow. kostopolski), gdzie „Lasy pachnące azalią, miły, prosty kościół i lud niezepsuty, szczerze przywiązany do wiary”, wspominał:

„W maju 1943 r. odprawialiśmy jeszcze odpust św. Izydora [Oracza], na który przyjechał ks. Godziński. Żegnaliśmy go trwożnie, bo już w wioskach podkoreckich zdarzały się nocne napady. Wieści były coraz groźniejsze. Para narzeczonych z Budek udała się do Bystrzyc – po spaleniu Ludwipola tam były władze rejonowe – dla rejestrowania ślubu. Po paru dniach znaleziono cały orszak weselny wymordowany okrutnie w lesie. Wszyscy byli pokaleczeni, bez nosów, uszu, z wykłutymi oczyma. Potem dowiedzieliśmy się o strasznym losie Niemili. Ponieważ w pobliżu wioski, w Bystrzycach stacjonowali Niemcy, proszono ich o pomoc w razie napadu. Niedługo potem od strony Bystrzyc zjawił się jakiś oddział. Myśleli, że to odsiecz, a to byli oni. Nie pozostała żywa dusza”. (…)

Mój wuj „Zapora”

Z Krystyną Frąszczak, siostrzenicą płk. Hieronima Dekutowskiego „Zapory”, rozmawia Piotr Czartoryski-Sziler

Hieronim Dekutowski „Zapora” (stoi w środku) został zamordowany w mokotowskim więzieniu 7 marca 1949 r. razem ze swoimi sześcioma podkomendnymi (FOT. ARCH.)

Z jednej z jam grobowych na powązkowskiej Łączce wydobyto prawdopodobnie szczątki Pani wuja i jego podkomendnych. Bardzo długo czekaliście na ten moment…

– Tak, to niesamowite, że wreszcie, po tylu latach wujek może zostać odnaleziony. Wiadomość o tym, że na Łączce będą prowadzone ekshumacje, przyjęłam z radością, wcześniej było to mało prawdopodobne. Ekipa profesora Szwagrzyka, gdy ostatnio była u mnie w Tarnobrzegu, by pobrać materiał genetyczny z grobu rodziców Dekutowskiego, powiedziała jednak wprost, że na wynik identyfikacji wujka muszę poczekać nawet kilka miesięcy. Z niecierpliwością czekam na rozstrzygnięcie.

Presja na seksinstruktaż

Ponad 70 proc. rodziców uczniów szkół podstawowych i gimnazjalnych posyła swoje dzieci na seksedukację – wynika z danych MEN.

To bardzo wysoki odsetek. Najwięcej dzieci na dodatkowe lekcje z wychowania do życia w rodzinie (nazwa często myląca) chodzi w gimnazjach: spośród miliona młodych ludzi aż 868 tys. uczęszczało na tego typu zajęcia.

Niewątpliwie wysoka frekwencja wiąże się z faktem, że na takie lekcje nie jest potrzebna specjalna zgoda rodziców, jak to było jeszcze dwa lata temu. Obecnie, aby dziecko nie musiało w nich uczestniczyć, wymagane jest złożenie odpowiedniej deklaracji.

Płeć to przeżytek

Kilka miesięcy temu do Sejmu trafił  projekt ustawy o ustalaniu płci autorstwa „Anny Grodzkiej” [cudzysłów omyłkowo opuszczony przez autorkę, dodany przez admina].

Jego głównym założeniem było wprowadzenie szybkiej ścieżki sądowej pozwalającej na zmianę tzw. płci metrykalnej, czyli stwierdzonej na podstawie badań lekarskich po urodzeniu. W uzasadnieniu projektu pojawiło się pojęcie tożsamości płciowej, które zostało zdefiniowane jako „utrwalone, intensywnie doświadczane odczuwanie i przeżywanie własnej płciowości, która odpowiada lub nie płci metrykalnej”.

Zdaniem polityków Ruchu Palikota ustalenie własnej płci możliwe jest dopiero w okresie dojrzewania, czyli między 11. a 16. rokiem życia. Dlatego też ich zdaniem wszystkie osoby po ukończeniu 16. roku życia powinny mieć możliwość  łatwego dokonania urzędowej zmiany płci
(za: http://www.wprost.pl/ar/386925/16-latek-zdecyduje-jakiej-jest-plci-Tego-chce-Ruch-Palikota/).

[Plugawe Palikurwy płci obojga udają, że nie wiedzą, kiedy dla dzieci ich płeć staje się czymś oczywistym – admin]

UE chce ścisłej regulacji zawodu dziennikarza i zakazu krytyki polityki finansowej

Co roku w tajemniczy sposób z budżetu UE wyparowuje 4 mld euro. Audytorzy od 18 lat nie chcą zaakceptować księgowości unijnej, a urzędnicy, którzy ujawniają korupcję i defraudacje tracą stanowiska.

Patron Unii Europejskiej

Unia Europejska wydaje miliony na propagandę pro-unijną i chce – podobnie jak w ZSRR – zakazać krytyki swojej polityki finansowej. Być może już wkrótce dziennikarze nie będą mogli negatywnie wypowiadać się na temat skandalicznych posunięć niektórych polityków.

W tej chwili władze w Brukseli wydają miliony na dotacje dla organizacji, które zajmują się wyciszaniem negatywnych doniesień na temat członków administracji europejskiej. Zdaniem brytyjskiego dziennikarza śledczego Andrew Gilligana z dziennika „The DailyTelegraph”, jest to kolejny dowód na „orwellowski charakter instytucji unijnych”.

Wywiad z bp. Bernardem Fellayem z okazji 25. rocznicy święceń biskupich

Ks. Bernard Fellay FSSPX przyjmuje święcenia episkopatu z rąk abp. Marcelego Lefebvre’a (Ecône, 30 czerwca 1988 r.)

W związku z 25. rocznicą święceń biskupich, których abp Marceli Lefebvre udzielił 30 czerwca 1988 r. czterem członkom Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, w majowo-czerwcowym numerze amerykańskiego dwumiesięcznika „The Angelus” ukazał się wywiad z bp. Bernardem Fellayem, przełożonym generalnym FSSPX, jednym z grona duchownych, którzy otrzymali wówczas sakrę. Poniżej prezentujemy treść wywiadu.

Konsekracje biskupie

Jaka była pierwsza reakcja Waszej Ekscelencji na wiadomość, że decyzją abp. Lefebvre’a znalazł się w gronie kapłanów, którzy mają otrzymać sakrę?

– Po pierwsze pomyślałem, że musi być ktoś inny, lepszy ode mnie – „jeśli to możliwe, oddal ode mnie ten kielich!” Kolejna myśl dotyczyła moich kolegów-księży, braci w kapłaństwie, „pro fratribus” (łac. ‘za braci’), bo jest oczywiste, że to wielki krzyż. To kwestia poświęcenia się dla innych.

Kazanie ks. Paryka Girouarda, FSSPX, 2 czerwca 2013, w Aldergrove Kolumbii-Brytyjskiej, Kanada

[Od tłum. – zachowany styl mówiony, czasem parafrazy]

Będziemy kontynuować spotkania Koła Św. Moniki i Towarzyszy Św. Ludwika. Spotkanie Koła Św. Moniki odbędzie się w ten piątek u mnie, lub u państwa Burgerów, zobaczymy. Skontaktuje się z wami w tym tygodniu, bądźcie więc gotowi na godz. 19-tą w piątek. Oczywiście to jest tylko wskazówka, skontaktuję sie z wami, aby ustalić jakie miejsce będzie najlepsze dla naszych zebrań. A co do Towarzyszy [Św. Ludwika – przyp. tłum.], zobaczymy to w następnym tygodniu.

Należy również pamiętać, że w przyszłą niedzielnę nie będzie Mszy w tym budynku, ale będzie w… Damy wam małą broszurkę, która znajduje się w holu recepcyjnym, a te broszury zawierają listę ośrodków wspólnot regionu Aldergrove i Langley. Weźcie więc jedną, nasza następna Msza będzie nie daleko stąd. W rzeczywistości zrobicie tę samą drogę, ale zamiast zatrzymać się tutaj, pojedziecie dalej, a potem skręcicie w pierwszą ulicę w prawo i dalej w tym kierunku, miniecie szkołę z czerwonej cegły i zobaczycie budynek. Jego zdjęcie jest w broszurach.

Zielony Zawisza, czyli biznes, jak Pan Bóg przykazał

Historia którą chciałbym dziś opisać, na tle tego, czym się ostatnio musimy zajmować, nie jest ani szczególnie interesująca, ani też – co przyznaję z bólem – ja sam nie mam dość kompetencji, żeby cokolwiek stwierdzać tu autorytatywnie. Mimo to czuję się zmotywowany do tego, by się sprawą zająć z dwóch powodów. Pierwszy nazywa się Artur Zawisza, a jak wiemy, wszystko co z tą akurat postacią się wiąże, bardzo nas interesuje. Drugi natomiast z nich to niejaki Michał Maciejewski, człowiek, którego w ogóle nie znam, ale który za to opowiedział mi ową historię i prosił, by nią siebie i innych w miarę możności zainteresować.

Artura Zawiszę zostawię na sam koniec, natomiast teraz o Maciejewskim.

Otóż w Lublinie działała sobie swego czasu firma o nazwie Tempo, założona przez Michała Maciejewskiego i kilku jeszcze innych Maciejewskich, jako rodzinny interes. Jakie to były rodzinne powiązania, nie wiem i nie wydaje mi się, żeby to dla nas w ogóle było istotne, natomiast należy stwierdzić, że Maciejewscy mieli ambicję, dla swego dobra i dobra wspólnego, otworzyć lokalnie parę metanowych bioelektrowni. Zarejestrowali więc to Tempo, uzyskali właściwe zezwolenia, dobrą opinię środowiskową, przedstawili odpowiednie wnioski do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej o dofinansowanie, uzyskali z owego Funduszu bardzo wysoką ocenę dla swojego projektu, i wreszcie – co najważniejsze – obietnicę gwarancji finansowych.