Tak sobie myślę…

Język polski jest obecnie obiektem obróbki na gorąco. Kiedy słucha się rozgłośni radiowych, redaktorów i redaktorki telewizyjne, to odnosi się wrażenie, że jest się na jakiejś młodzieżowej „imprze”, gdzie gada się byle jak i byle krócej. Moda na upraszczanie języka polskiego pod dyktando mód i trendów sprawia, że niektórych audycji nie da się słuchać.

Zanim zajmę się plagą zdrobnień, zwrócę uwagę na ogromną popularność zwrotu „tak sobie myślę” (tak jak parę lat temu „dokładnie”). „Tak sobie myśli” prawie każdy dziennikarz radiowy i telewizyjny, a także ich interlokutorzy. Gość nie powie „uważam, że”, albo „moim zdaniem”, co jest zwrotem poprawnym, lecz nonszalancko „tak sobie myślę”. Szczególnie denerwujące jest owo „tak sobie”, no bo co to w ogóle ma znaczyć?

Swego czasu Zenon Laskowik w jednym z kabaretów, na odzywkę Smolenia „tak sobie myślę”, przerwał mu ostro – „trochę o Wiśle, trochę o przemyśle”. No i to jest puenta – nie róbmy z mediów kabaretu. Przestańcie do diaska „tak sobie myśleć”, zacznijcie po prostu myśleć.

Mroczny świat dla naszych dzieci

W Poznaniu od kilku lat odbywa się festiwal młodego widza „Ale Kino”. Założenia festiwalu są szlachetne i optymistyczne: „Festiwal Ale Kino! przedstawia filmy z całego świata, reprezentujące bogactwo i różnorodność kina dla dzieci i młodzieży. (…) To śmiech i wzruszenia, przygody i dramaty młodych ludzi opowiedziane ze zrozumieniem ich świata i pełnym jego poszanowaniem [1]” – deklarują organizatorzy.

Na ile deklaracje odpowiadają rzeczywistości? Pewna mama zwróciła uwagę na program festiwalu, gdy po wyjściu klasowym na projekcję filmu (dla dzieci od lat 10) córka zawitała do niej w nocy, mówiąc, że dręczą ją koszmary. Konkretnie – śniły jej się sceny wywoływania duchów z a pomocą tabliczki ouija. Mroczny, norweski film „Brak zasięgu”, utrzymany w konwencji horrorów został uznany zarówno przez organizatorów festiwalu, jak i wychowawczynię klasy za odpowiedni dla czwartoklasistów.

Czy we Francji dochodzi do zbiorowego opętania?

Gdyby w którymś z europejskich krajów atakowano obce tu przecież meczety, wrzask mediów przerażonych ksenofobią mieszkańców Starego Kontynentu byłby tak przeraźliwie głośny, że nie słyszelibyśmy własnych myśli. Gdy jednak każdego tygodnia w samym sercu niegdyś chrześcijańskiej Europy dochodzi do napadów na kościoły, w mediach panuje głucha cisza. A przecież nie chodzi o zwykłe napady rabunkowe, tylko o profanacje z – często w ogóle nieukrywanym – podtekstem satanistycznym.

Największy ukazujący się w Polsce dziennik załkał ostatnio rzęsistymi łzami nad sesją fotograficzną zorganizowaną na jednym z żydowskich cmentarzy.

Ten sam dziennik kilka miesięcy wcześniej opublikował artykuł, w którym dworowano sobie z Polaków oburzonych faktem… sesji fotograficznej na katolickim cmentarzu.