Duchowa sytuacja Zachodu

Myśląc o Zachodzie, dla potrzeb tego felietonu obejmujemy tym pojęciem nie tylko cywilizację łacińską, ale i cały protestantyzm oraz w dużym stopniu, także prawosławną ortodoksję. Można, by rzec, iż wszyscy chrześcijanie jadą na przysłowiowym jednym wózku, a ich sytuacja jest podobna, a przynajmniej w niemałym zakresie analogiczna.

Najpierw spójrzmy na sprawę, wynikającą z praktycznego punktu widzenia tych wszystkich rytów nawiązujących do Jezusa Chrystusa.

Protestantyzm obejmujący kraje germańskie, skandynawskie oraz Amerykę Północną i pozostałych Anglosasów właściwie stracił swoich protektorów. Nie są nim Niemcy, ani Anglicy, a nawet nie Stany Zjednoczone, które proklamowały zlaicyzowany kult praw człowieka i cześć dla wszelkich odmian nieokiełznanego konsumizmu.

Z kolei rzymski katolicyzm jest obecnie w położeniu nawet o wiele gorszym od luteranizmu oraz kalwinizmu, czy anglikanizmu. Właściwie już żaden ważny rząd nie chce mianować się Obrońcą Wiary. Jedynie fakt, że katolicyzm ma widoczne centrum w osobie papieża rezydującego w Watykanie i dzięki medialnemu spektaklowi, który z tego wynika można zachować choćby pewne wątłe pozory dawnej wielkości oraz nadziei na przyszłość. Natomiast jednak ze względu na historyczne zaszłości, przypadek prawosławia jest nieco inny.

Wprawdzie poniosło ono wielkie i nieodwracalne straty na Bałkanach, w Azji Mniejszej, Bliskim Wschodzie i Afryce Północnej na rzecz półksiężyca, ale opiekunem jego stała się imperialna Moskwa, zwąca się nie przypadkowo Trzecim Rzymem.

Teraz władze Rosji próbują nawiązywać do tej tradycji, przerwanej rządami międzynarodowych, a w końcu rodzimych ateistów, z różnym natężeniem zwalczających Cerkiew. Jednak skutki tych czasów są bardzo głębokie, gdyż wschodni obrządek wyrwano z rosyjskich serc razem z ich duszą. Powodzenie restytucji tej odmiany chrześcijaństwa jest wciąż wielce niepewne, co do swoich istotnych skutków. Każda chrześcijańska obediencja, bez rzeczywistego wsparcia publicznej władzy samodzielnie nie da sobie rady.

Chrystianizm realnie nie tworzy cywilizacji sakralnej, zwłaszcza katolicyzm, ale stosunki na odcinku władza polityczna – władza duchowa tak się właściwie ułożyły, że religie te same nie przetrwają. Zasadniczy błąd tych wszystkich państwowych podmiotów polega zaś na tym, że elity polityczne Zachodu uważają, iż wystarczy im substrat, swoista atrapa w postaci demokratycznych idei reprezentatywnych rządów, gospodarczych wolności, różnych osobistych swobód. A to jest pogląd głęboko nieprawdziwy oraz nadzwyczaj szkodliwy. Zachód bowiem bez kwitnącego chrześcijaństwa, również sam nie udźwignie ciężarów własnego istnienia. Niestety.

Antoni Koniuszewski
http://sol.myslpolska.pl