Szalone rekrutacje

Skłamałabym mówiąc, że dla ludzi z moim wykształceniem „w tym kraju nie ma pracy”. Codziennie pojawia się przynajmniej kilka ofert, których nadawcą są przeważnie wielkie korporacje. I cóż z tego? Po wysłaniu CV czeka nas 12 prac Heraklesa, czyli żmudny proces rekrutacji.

Z pewnością większość z nas przekonała się już, że pytania, które padają w czasie rozmów kwalifikacyjnych mogą wprawiać w zakłopotanie. Świetnym przykładem jest amerykańska komedia pt. „Stażyści.” Dwaj bohaterowie tego filmu musieli puścić wodze wyobraźni i wymyśleć sposób, w jaki, będąc wielkości pięciocentówki, uwolnią się z blendera. Obok kreatywności zadanie to sprawdzało również znajomość praw fizyki, które były wymagane na oferowanym stanowisku.

No i super! Oryginalność zawsze się ceni. Ale czasami pytania bywają naprawdę dziwne. Jedna z czołowych firm konsultingowych na świecie, działająca również w Warszawie, zwykła pytać m.in.o ilość pianin w Polsce, aby w ten sposób sprawdzić czy nasze IQ jest na poziomie Einsteina. Przecież wszyscy musimy być stuprocentowymi geniuszami, nawet gdy ubiegamy się o podrzędne stanowisko.

W tych fascynujących procesach rekrutacyjnych padające pytania stanowią małe lub większe smaczki, które da się radę przetrawić. O wrzody żołądka przyprawia mnie natomiast wieloetapowość i czasochłonność takich procesów. Pewna firma będąca potentatem w branży produktów szybkozbywalnych zdobyła w tej dziedzinie złoty medal, rozciągając czas rekrutacji do minimum 50 dni. Jeden z kandydatów podobno na kolejny etap werbowania do pracy, czekał ponad rok! Większość korporacji za punkt honoru postawiła sobie przeczołganie kandydata przez co najmniej trzy poligony rekrutacyjne.

Etap pierwszy, czyli standardowa rozmowa z pracownikiem działu personalnego i kierownikiem działu do którego się aplikuje. To tutaj padają te wszystkie mniej lub bardziej kreatywne pytania. Na tym poziomie człowiek jest pełen energii i chęci do działania, więc jeszcze radzi sobie z wyjściem z blendera, czy policzeniem wszystkich pianin w naszym kraju.

Drugi krok to przeważnie testy mające na celu sprawdzenie naszej wiedzy zawodowej. Zatem powinno to być w miarę proste i przyjemne. Kto tak myśli, popełnia błąd. Nawet taką sprawę można udziwnić dodając tzw. przeszkadzajki, czyli np. nagłą awarię prądu lub włączenie głośnej muzyki.

Etap trzeci to… znów testy! Tym razem psychologiczne. Absolutnie nie można przeprowadzać ich w tym samym dniu co testy specjalistyczne. To całkowicie wykluczone! W końcu takie odkrywanie samego siebie potrafi zająć ponad cztery godziny…

Po testach wszelkiej maści dla urozmaicenia następuje powrót do rozmów. To moment, w którym kandydata ma prawo brać cholera. Przychodzi czas na rozmowy z dyrektorem. Czyli właściwie co? A no – patrz etap pierwszy. Kolejny krok, który przeważnie jest już tym ostatnim, to kolejna rozmowa kwalifikacyjna, z kolejną osobą wyżej postawioną w hierarchii np. prezesem. Tyle tylko, że tym razem o wiele bardziej cenione jest wykazanie się wiedzą na temat stanowiska rozmówcy, niż stanowiska aplikującego. Czasami to już kończy bój, czasami stanowi rozgrzewkę przed prawdziwym starciem. A biorąc pod uwagę, że etapy same w sobie trwają kilka godzin, zaś odstęp między nimi dobija i do jednego tygodnia, trzeba uzbroić się w niemałe pokłady cierpliwości.

A najzabawniejsze w tym wszystkim jest to, że tak zawiłe procesy rekrutacyjne przeprowadzane są w przypadku wszystkich stanowisk. Nie ma znaczenia czy rekrutujemy się na młodszego asystenta ds. administracji (swoją drogą nie wiedziałam, że termin „sekretarka” posiada taki piękny synonim), czy na team leadera lub managera działu.

Z doświadczenia wiem, że proces lustracji kandydatów można zamknąć w ciągu jednego dnia, a jego dokładność wcale nie musi na tym ucierpieć. Niektóre z większych firm podążają właśnie tą drogą. Niektóre jak widać, cierpią na brak obowiązków i zajmują się uatrakcyjnianiem wolnego czasu swoim kandydatom. Jak to mówią młodzi – byle wygrać!

Patrycja Lech – studentka IV roku stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie. Polityczne zainteresowania to: kwestia polskiej polityki zagranicznej oraz zagadnienie separatyzmu w Europie. Prywatnie – kibic piłki nożnej, w szczególności ligi hiszpańskiej.
http://mysl24.pl