Chciałeś wojny – żryj jabłka!

Od początku wydarzeń na Ukrainie polscy politycy zajęli postawę radykalnie antyrosyjską jednocześnie popierając – bez żadnych warunków – rewolucjonistów z Majdanu. Smakowitym wątkiem tego poparcia był fakt, że wśród „majdanowych rewolucjonistów” dominowali postbanderowcy z partii „Swoboda” i skrajni nacjonaliści ukraińscy z organizacji „Prawy sektor”.

I tak oto polski polityk nawiązujący do patriotyzmu – Jarosław Kaczyński stawał na Majdanie ramię w ramię z przywódcą „Swobody” Olehem Tiahnybokiem, a nad nimi powiewały czerwono-czarne banderowskie sztandary.

Polska powinna porzucić rolę krzewiciela rusofobii w Europie – rozmowa z Aleksandrem Aleksiejewem, Ambasadorem Federacji Rosyjskiej w Polsce

Strona polska nie podziela opinii Rosji na temat sytuacji na Ukrainie. Co więcej, polskie władze starają się udzielać wsparcia przedstawicielom Kijowa w ich działaniach na rzecz zdławienia fali protestów i ruchu powstańczego na południowym wschodzie tego kraju.

Jak, Pana zdaniem, te różnice mogą wpłynąć na perspektywy relacji polsko-rosyjskich?

– Istotnie, Rosja i Polska zupełnie inaczej postrzegają sytuację na Ukrainie. Nierzadko te różnice mają zasadniczy charakter. Można sądzić, że polskie władze wspierają dążenia Kijowa do eskalacji działań zbrojnych we wschodnich obwodach Ukrainy, choć jednocześnie zaprzeczają własnemu realnemu zaangażowaniu w siłowe tłamszenie ruchu protestu w tym regionie.

Zamach na polską kulturę (2)

Szaleństwa tzw. sztuki nowoczesnej

Zamachy na polska duszę zaczęły się dużo wcześniej. W 1994 r. Robert Rumas, osiem figur Chrystusa i Matki Boskiej przygniecionych ogromnymi, okrągłymi workami foliowymi wypełnionymi wodą rozłożył na Długim Targu w Gdańsku. Zszokowani przechodnie zniszczyli instalację i w spontanicznej procesji zanieśli figury świętych do pobliskiego kościoła. („Termofory”, 1994).

W 2000 roku na jubileuszowej wystawie w Zachęcie kilku posłów zniszczyło rzeźbę Maurizia Cattellana „La nona ora”, przedstawiającą papieża Jana Pawła II powalonego na ziemię meteorytem, a Daniel Olbrychski cięciem szablą, wniesioną do galerii pod płaszczem, pociął pracę Piotra Uklańskiego „Naziści” (zdjęcie aktora składało się na fryz fotosów słynnych aktorów w hitlerowskich mundurach).

Powstanie Warszawskie w oczach antykomunisty

Spotkanie generała „Bora” z SS-Obergrupenführerem Erichem von dem Bach-Zelewskim. 4 października 1944

Wśród polskich konserwatystów dominuje krytyczny stosunek do tradycji powstańczej. Stanowisko to ma również odniesienie do oceny Powstania Warszawskiego. Zdecydowana większość współczesnych polskich komentatorów konserwatywnych przychyla się do opinii sformułowanej w 1949 roku na łamach „Tygodnika Powszechnego” przez Stefana Kisielewskiego.

Autor „Sprzysiężenia” pisał wówczas: „Istotą myśli politycznej, jaka stała u założeń Powstania Warszawskiego, była próba zrealizowania – niemożliwości. […] Jeśli polityka jest realizowaniem możliwości, to w założeniach Powstania Warszawskiego polityki nie było: był to czyn – antypolityczny, antykonstruktywny, jałowy, niszczycielski gest, to na pewno nie jest polityka”.

„Ksiądz” Lemański: Biskupi muszą wymrzeć.

Ks. Wojciech Lemański po usunięciu go z funkcji proboszcza w Jasienicy stale szuka pocieszenia w ramionach niezwykle przychylnych mu liberalno-lewicowych mediów. Tym razem został zaproszony na Przystanek Woodstock, gdzie wystąpił w roli bohatera szeroko komentującego sprawy Kościoła, wiary i polityki.

[W historii Kościoła byli kapłani, skazywani niesłusznie na kary kościelne, co zresztą nie odnosi się do ks. Lemańskiego. Nigdy by im do głowy nie przyszło pluć na Kościół w towarzystwie jego wrogów. Znosili swój los pokornie, czekając na sprawiedliwość.  – admin.]

– Myślę, że Jezus Chrystus przyjąłby zaproszenie na Woodstock od Jurka Owsiaka – zaszarżował na samym początku ks. Lemański.