Bojowniczka Ola

Patrząc na delikatną 19-letnią Olę z ukraińskiej Gorłówki trudno się domyślić, że to już doświadczona bojowniczka powstania. Wojna domowa na wschodzie Ukrainy złamała jej młodość, ale Ola nie wygląda na nieszczęśliwą, choć przyznaje, że bardzo chce, aby nastał pokój.

Wspominając o motywach, które przywiodły ją w szeregi powstańców nieuznanej Donieckiej Republiki Ludowej, Ola opowiedziała, że kroplą, która przelała czarę, była tragedia z dnia 2 maja w Odessie. Ola poszła do powstania, choć z tego powodu rozstała się z chłopakiem:
Ostatnią kroplą była dla mnie Odessa, kiedy żywcem spalili ludzi. Oni z Majdanu krzyczeli: zarżniemy cały południowy wschód. Już wtedy mną to wstrząsnęło.

Wtedy Ola miała szczególne hobby: strzelectwo. To wystarczyło, aby wziąć do ręki broń. „Ale nie wiedziałam, co to zatrzask, bezpiecznik, kaliber. Wszystko przyszło z czasem” – przyznaje.

Jeszcze kilka miesięcy temu Ola żyła w rodzinnym Artiomowsku, mieście sąsiadującym z Gorłówką i uczyła się na nauczycielkę muzyki. Z początku dorabiała sobie jako kelnerka, potem pracowała w zakładzie mięsnym, potem była konsultantką sprzedaży.

A potem do Donbasu przyszli ci, kogo tu uważa się za okupanta i wroga. Ola poszła w szeregi powstańców, „aby bronić swoich ziem, swojego domu”. Z tego powodu rozstała się nawet ze swoim chłopakiem, który próbował przekonać ją, że to nie ich wojna i lepiej pozostać z boku. Dziewczyna wspomina:

Oni mówią, że nie ruszają cywilów, ale ja na własne oczy widziałam dojarki, które torturowali, którym rozcinali skórę między palcami. Nie wiem, czego chcieli się dowiedzieć od tych prostych kobiet, może tego, kto poszedł do powstańców. Widziałam, jak w Słowiańsku do szpitala przywieźli dwa ciała powstańców z obciętymi głowami. Ich nie można było nawet zidentyfikować, żeby matkom wysłać informacje.
Pamiętam, jak trafiliśmy do Siemionowki, tam było strasznie, kiedy po prostu siedzisz w samochodzie, nie możesz nic zrobić, dlatego, że bombardują. Z karabinem nie pobiegniesz przeciwko bombom. A na ciebie biegną powstańcy ze swoich pozycji, biegną, a na nich płonie odzież, i woda nie gasi, i ziemia nie gasi. Fosfor wszystko trawi.

Z początku Ola była w Artiomowsku w milicji powstańczej. Potem wzięli ją do Słowiańska, żeby konwojować wozy z benzyną, którą wieziono do Słowiańska, żeby zawozić tam prowiant i zaopatrzenie:

Jedziesz po Siemionowce, pistolet odbezpieczony, nabój w magazynku, palec na kurku i nie wiesz, co w ciebie trafi. Straszne. Jeden raz jechaliśmy, a dosłownie 20 metrów przed nami rozerwał się pocisk. My od razu daliśmy gazu 190 km/h.

А wkrótce musiała opuścić rodzinny dom. Jak opowiada Ola:

Konwojowałam autobus z uchodźcami do Rosji. Na granicy zadzwonili do mnie, tuż obok pasa kontrolnego. Doskonale pamiętam ten moment. Moi chłopcy mówią, że Artiomowsk poddał się, że nie mogę wracać. Tak trafiłam do Gorłówki i pozostałam tutaj.

Ola w swoim pododdziale odpowiada za dyscyplinę. Trójki jej przyjaciół z Artiomowska, z którymi razem szła do powstania, już nie ma, zginęli w strzelaninie. „Mama płacze: co będzie, jeśli i ciebie zabiją? A ja jej odpowiadam: wiemy, na co się decydowaliśmy” – mówi dziewczyna.

Teraz czuję nowe emocje. Nie tyle już chodzi o obronę ziemi, ile o jakąś zemstę. Czuję nienawiść. Wszystko tu widzieliśmy: tu w Gorłówce mamę z dzieckiem rozerwało na części. Staruszki, które siedziały sobie na ławeczce i skubały słonecznik, też rozerwało. Rakiety „Stirol”. My na nie już nie zwracamy uwagi, tylko się denerwujemy, że nie dają spać”.

„Teraz nie ma już dla mnie takiego pojęcia jak Ukraina”, – przyznaje Ola. „Nie wiedziałam, że tak będę nienawidzić niebiesko-żółtą flagę, traktować, jak w 1943 swastykę”. Ola przyznaje, że już z trudem wyobraża sobie życie w pokoju:

Niedawno jeździliśmy odpocząć do pewnego miejscowego powstańca, posiedzieć, obejrzeć film. Tak dziwnie: zasłonki wiszą, kanapa miękka. W domu nie byłam już dwa miesiące. Ja nawet nie wiem, jak będę z powrotem odzwyczajać się od tego wszystkiego. Teraz pewnie w domu namiot postawię.

30 września Ola skończy 20 lat.

http://polish.ruvr.ru