Zamach na kulturę polską (3)

Przykładem nie rozliczenia ze stalinizmem w Polsce jest sprawa zeszłorocznych protestów na wykładzie Zygmunta Baumana na Uniwersytecie Wrocławskim (w latach 1952-1989 noszącego imię ponurej postaci Bolesława Bieruta), gdy grupa kibiców Śląska Wrocław, upomniała się o prawdę historyczną, oburzona obecnością stalinowskiego funkcjonariusza.

O. Mieczysław Albert Krąpiec (pierwszy z lewej) podczas wizyty na KUL kard. Karola Wojtyły (lata 70. XX w.)

Na wezwanie prezydenta miasta, policja aresztowała 15 uczestników oburzonych obecnością „autorytetu”. Niedawno sąd wymierzył im kary aresztu od 10 do 30 dni oraz i grzywny (nawet do 5.000 zł!).

Wg Wikipedii Zygmunt Bauman jest polskim socjologiem i filozofem, jednym z twórców koncepcji postmodernizmu. W 1954 roku ukończył filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1960 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego w dziedzinie socjologii. Od 1968 jest profesorem. Przez wiele lat pełnił funkcję kierownika Katedry Socjologii na Uniwersytecie w Leeds (wyjazd w 1968r. otworzył mu – jak i wielu innym Żydom – zrobienie kariery również poza Polską). Specjalizuje się w teorii kultury.

Encyklopedie milczą jednak nie tylko na temat jego ośmioletniej służby w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego (za walkę z „bandami” – jak podkreśla m.in. Jerzy Robert Nowak za dokumentami z IPN – czyli z antykomunistycznym podziemiem, został odznaczony… Krzyżem Walecznych!), ale również czy i kiedy i ewentualnie i na jaki temat napisał i obronił rozprawę doktorską…

Na gruncie ustawy z 7 listopada. 1958 r. o szkolnictwie wyższym, warunkiem dopuszczenia do przewodu habilitacyjnego było posiadanie stopnia naukowego doktora . Innymi słowy, w 1960 r. nie było prawnych możliwości ominięcia w rozwoju naukowym szczebla doktorskiego , a więc w uzyskania stopnia doktora habilitowanego przez magistra (kandydata nauk). Dlaczego więc brak jest informacji nt. doktoratu. Baumana? Ciekawe, jakiej odpowiedzi udzieliłyby władze Uniwersytetu Warszawskiego skoro w roku 1960 tam przedstawił rozprawę habilitacyjną?

Uniwersytet wszak powinien być miejscem poszukiwania prawdy… Tymczasem fetując we Wrocławiu (i nie tylko) obecnego luminarza nauk społecznych – z pełną aprobatą ministra szkolnictwa wyższego – nie upomniano się o nią, a pogardliwie odrzucono, podeptano elementarne wartości patriotyczne i zasady moralne, w efekcie nawiązując do byłego patrona uczelni, zresztą ojca obecnej konkubiny Baumana, prof. Aleksandry Jasińskiej – Kani. Jak to więc jest, pyta prof. Legutko, przypominając inną dyskusję nt polityki zagranicznej USA ze swoim udziałem, na Uniwersytecie Warszawskim, w obecności sekretarza stanu USA Normana Podhoretza i m.in. Radka Sikorskiego, kiedy ochrona uczelni usuwała z sali grupę wrzeszczących i tupiących (nie bez racji) lewaków z Piotrem Ikonowiczem (wyniesionym w końcu na rękach, gdyż nie chciał opuścić sali). Mimo oburzenia obecnych zachowaniem tej grupy, nikt nie wzywał policji.

Prezydent Wrocławia zwymyślał protestujących od faszystowskiej hołoty, zapowiedziano wzmocnienie czujności policyjnej, a głosom oburzenia nie było końca. Jak to jest więc? Jeśli lewactwo tupie, gwiżdże i wyzywa prelegentów na uniwersytecie, to jest to słuszny protest, a jeśli pojawiają się kibice i krzyczą „precz z komuną”, to jest to faszystowska hołota. Ale nie tylko chodzi tu o hipokryzję i podwójne standardy. Problem jest poważniejszy, niż nasyłanie policji na protestujących przeciw Baumanowi kibiców. Ta akcja policji stanowi niejako zwieńczenie polityki ogólnej nietykalności dla Baumana i jemu podobnych oraz budowania wokół nich szczelnej ochrony przed piętnowaniem ich komunistycznej przeszłości.

W dzisiejszej Polsce takich ludzi jak Bauman nie wolno o tę przeszłość pytać, nie wolno domagać się wyjaśnień, a atmosfera jest taka, że nawet mało kto waży się o niej napisać. Kibice Śląska Wrocław okazali się faszystowską hołotą nie dlatego, że są narodowcami, bo nie są; nie dlatego, że zakłócili wykład, bo w przypadku innego prelegenta uszłoby to im na sucho; nie dlatego, że użyli niedopuszczalnej formy protestu, bo w tym wypadku żadna forma nie jest dopuszczalna. Są faszystowską hołotą dlatego, że ośmielili się wyrazić swój dyzgust wobec człowieka, wobec którego dyzgustu wyrażać nie wolno w żadnej formie – cichej, głośnej, pisanej, mówionej. Kto to czyni, ten nie może liczyć na wyrozumiałość i zasługuje na najsroższą retorsję – od inwektywy faszysty, po policję i sądy.

Użycie słowa faszyzm wobec protestujących jest symptomatyczne. Nie chodzi przecież o żaden faszyzm. W Polsce problemem nie są faszyści. Problemem jest coraz częstsze używanie słowa faszyzm jako pałki. Nie bójmy się faszystów, bo ich nie ma. Bójmy się antyfaszystów, bo mnożą się oni dzisiaj jak króliki i coraz drastyczniej zawężają nasze pole działania i pole myślenia.”

Podobny przykład pochodzi z Lublina, gdzie pod koniec stycznia lokalna mutacja „Gazety Wyborczej” i inne posłuszne jej media z wielkim krzykiem radości obwieściły, że Policji i prokuraturze udało się zatrzymać, a następnie aresztować członków „zorganizowanej grupy przestępczej”, zajmującej się – ja napisał red. Konrad Rękas w artykule: „Znowu polują na Polaków” (konserwatyzm.pl) wieszaniem plakatów wyśmiewających miejscowego hucpiarza wyciągającego z publicznej kasy pieniądze pod pretekstem upamiętniania lubelskich Żydów.

Przy okazji naruszono wszystkie podstawowe wartości państwa prawa i elementarną praworządność. Autor podkreśla, że „w ostatnich latach znacznie wzrosły wydatki ze środków miejskich na m.in. propagowanie zachowań homoseksualnych, wspieranie organizacji proaborcyjnych, czy ordynarnej pornografii, a szczególnymi beneficjentami tych środków są kręgi demoliberalnego lewactwa, występujące jako kontrkulturowy ośrodek „Tektura” oraz sam Pietrasiewicz i jego syn, obdarzany przez Ratusz dotacjami, licencją na prowadzenie knajpy i podobnymi beneficjami. Sprzeciwiać ośmielali się nieliczni krytykując dyktat Pietrasiewicza i uległość lubelskiego Ratusza”.

Z kolei kolportowane przez zatrzymanych treści – cyt. za komendą policji w Lublinie m.in. hasła: „Syjoniści won z Lublina” i „Nasze ulice! Nasze kamienice!” oraz krytykowanie marnowania pieniędzy publicznych na inicjatywy co najmniej wątpliwe – jak najbardziej mieszczą się w dyskursie publicznym, w przeciwieństwie zresztą do nagonki prowadzonej przez GW”.

Poseł Artur Górski złożył list interwencyjny do Prokuratora Generalnego w sprawie jednego z tymczasowo aresztowanych na trzy miesiące – Krzysztofa Kokowicza, pracownika Muzeum na Majdanku, którego oskarżono o współdziałanie z „gangiem nawołującym do nienawiści” na tle narodowościowym, atakowanego także przez lewacką Antifę:

„W oczy rzuca się nierównoważność działań prokuratury i sądów w tej sprawie, a w sprawach dotyczących znieważania Polski i Polaków, np. zbezczeszczenia pomnika Żołnierzy Wyklętych w Lublinie. Wówczas prokuratura podjęła działanie dopiero pod naciskiem społecznym, nie doprowadzając do żadnych wyników, nie mówiąc nawet o postawieniu zarzutów sprawcom, którzy chwalili się swoim wyczynem na facebooku. Wskazuje to na działanie prokuratury ‚na pokaz’ i odgórne zamówienie”.

Wobec życiorysu i dokonań Pana Kokowicza, który jako długoletni pracownik Muzeum na Majdanku istotnie przysłużył się do upamiętnienia Holocaustu, także publikacjami na temat ofiar nazizmu, otrzymał m.in. nagrody za zdjęcia obozu zagłady, brał udział w szkoleniu w Yad Vashem – zarzut o antysemityzm wydaje się absurdalny.

W związku z powyższym zwracam się do Pana Prokuratora z prośbą o zainteresowanie się sprawą i polecenie skontrolowania dotychczasowych czynności prokuratorskich, w tym o wyjaśnienie, dlaczego prokurator nie umorzył sprawy, jeżeli miał ku temu podstawy, i czy w tym celu „naciągał prawo” i działał na „odgórne zamówienie”. Wnoszę także o objęcie postępowania nadzorem służbowym, by uniknąć w przyszłości krzywdzącego, niesprawiedliwego i nieprofesjonalnego działania prokuratury.

Rację mieli red. Konrad Rękas i p. poseł. Po trzech tygodniach Sąd Okręgowy w Lublinie uchyli środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania wobec rozlepiających plakaty, uznając, że postanowienie sądu I instancji było wadliwe i niezasadne..

Na początku maja br., dzień przed doroczną, organizowaną w rocznicę śmierci, konferencją na KUL, poświęconą wieloletniemu rektorowi tej uczelni i twórcy lubelskiej szkoły filozoficznej, śp. o. prof. Albertowi Krąpcowi „hucpiarzowy” Ośrodek Brama Grodzka zorganizował na Niego nagonkę, próbując zdyskredytować również i tę wybitną postać.

Musimy więc organizować się i nie dać sobie odebrać prawa do wygłaszania własnych poglądów i korzystania z innych , konstytucyjnie zagwarantowanych wolności, a z drugiej strony godnie odeprzeć wroga, który wypowiedział nam wojnę kulturową. Wprawdzie, jak podkreślał o. prof. Krapiec, Państwo jest po to, by stać na straży i w obronie niezależności kultury narodowej, jednak nie miejmy złudzeń, że niszczenie kultury odbywa się poza wiedzą władz publicznych. To ta władza właśnie trwoni nasze pieniądze na pozbawienie nas kultury, na bluźnierstwa i walkę z Kościołem, na barbaryzację narodu.

Trzeba odbudować warstwę inteligencji, zdolnej samodzielnie myśleć i oceniać problemy naszego kraju, a nade wszystko – patriotycznej. Zacznijmy od przywracania godności naszemu językowi, poniewieranemu i plugawionemu nie tyko przez takich, jak Marek Belka, Janda czy pijany prymityw, i zwróćmy mu piękno albo chociaż poprawność! Wyjdźmy wreszcie z tej kloaki! Bo nieprawdą jest, co z przerażeniem przeczytałam niedawno u jednego z komentatorów na portalu konserwatyzm, że „wulgaryzmy, to już prawie norma”(!). Nie można się na to zgodzić! Sposób wysławiania się świadczy o poziomie kultury osobistej, która jest elementem szeroko pojętej kultury. Pielęgnujmy nasze dziedzictwo i brońmy wiary ojczystej.

Koniec

Maria Rozesłańska
http://www.mysl-polska.pl