Kwestia żydowska w świetle nauki Kościoła Katolickiego

Rozdział z książki ks. dr Stanisława Trzeciaka: „Talmud o gojach a kwestia żydowska w Polsce”, Warszawa 1939

Za rabinem Thonem powtarzają stale żydzi i oddani im masoni, że „nie można być chrześcijaninem i równocześnie antysemitą w jednej osobie”. Co więcej posuwają się żydzi do tego, że Kapłanów Katolickich, wykazujących złość żydowską, odsądzają od katolicyzmu, a innych Kapłanów i wiernych chcą pouczać, jak mają postępować wobec żydów, jak mają żydów bronić, by pozostać prawdziwymi katolikami, bo tego wymaga nauka chrześcijańska o miłości bliźniego.

[Nic się nie zmieniło od tamtej pory – admin]

Wszystko to ma na celu, by wbijać klin między kler katolicki, a wiernych, albo między Władzę Duchowną a działaczy odżydzeniowych, by jednych przeciw drugim nastawić i w zamieszanie wprowadzić. Widzieliśmy wprawdzie, jak Chrystus Pan i Apostołowie chłostali złość żydowską, ale żydzi zbyt często zarzucają nam, że nie rozumiemy Ewangelii lub, że mylnie ją pojmujemy. Wobec tego wskazaną jest rzeczą, przedstawić naukę Kościoła Katolickiego i jego stosunek do żydów, czyli podać zasady etyki chrześcijańskiej wobec kwestii żydowskiej.

Punktem wyjścia w tej kwestii można uważać słowa św. Pawła, który w Antiochii Pizydyjskiej powiedział do żydów, zwalczających go i bluźniących, na widok szerokich mas, słuchających Apostoła narodów:

„Wam należało najpierw opowiadać słowo Boże, ale ponieważ je odrzucacie i odsądzacie się być niegodnymi wiecznego żywota, oto zwracamy się do pogan. Albowiem tak nam rozkazał Pan. Postanowiłem cię na światło poganom, abyś był na zbawienie aż do końca ziemi”.

Ponieważ żydzi prześladowali i mordowali stale i wszędzie chrześcijan będących w mniejszości i wytwarzali przepaść między chrześcijanami, a co więcej starali się, wchodząc do chrześcijaństwa, wywoływać zamieszanie, spory i sekty, by rozsadzać gminy chrześcijańskie od wewnątrz, zmusili chrześcijan, by się od nich oddzielili i co więcej, by ich unikali we wszelkich dziedzinach życia.

Ojcowie Kościoła, których nauka i świątobliwość życia jest dla nas najlepszą rękojmią prawowiernego zrozumienia i wykładu nauki Chrystusowej, tak o żydach mówią:

Św. Hieronim, który znał dobrze żydów, bo z uczonymi żydami zostawał w naukowych stosunkach, tak się wyraża o żydach: „w dziwny sposób mam wstręt do obrzezanych, którzy aż do dnia dzisiejszego prześladują Pana Naszego Jezusa Chrystusa w synagogach szatana”.

„Oni trzy razy dziennie we wszystkich synagogach mają zwyczaj przeklinać chrześcijan pod imieniem nazarejczyków i na nich ściągać przekleństwa”.

Św. Ambroży: „Synagoga jest miejscem przewrotności, domem bezbożności, schroniskiem głupoty, co sam Bóg potępił, tak bowiem przemawia przez usta Jeremiasza: I uczynię domowi, gdzie wzywanym jest imię moje, w którym wy pokładacie nadzieję… jak uczyniłem Silo i odrzucę was od oblicza mego, jak odrzuciłem braci waszych, całe pokolenie Efraim. A ty nie módl się za ten naród i nie żądaj dla nich miłosierdzia i nie przystępuj do mnie za nich, ponieważ nie wysłucham cię”.

Św. Ambroży, przemawiając do szabesgojów, dodaje: „Bóg zatem nie dozwala, by Go proszono za nich, a ty uważasz, że należy ich bronić”?

Na innym zaś miejscu tenże Doktor Kościoła mówi: „Powinniśmy unikać towarzystwa nie tylko pogan, ale także i żydów, z którymi nawet rozmowy są wielką nieczystością”.

Św. Jan Chryzostom: „Synagoga jest miejscem nie łotrów ani szynkarzy wprost, lecz jest mieszkaniem diabłów, co więcej nie tylko synagogi, lecz same nawet dusze żydowskie”.

Wielki uczony Tertulian skarży się, że „synagogi są źródłem prześladowań chrześcijan”. Z tego źródła pochodzą wszystkie prześladowania Apostołów i pierwszych chrześcijan. Stąd również płynie chęć zemsty i nienawiści do świątyń chrześcijańskich. Jak mówi św. Ambroży, „bardzo wiele bazylik spalili żydzi za czasów Juliana Apostaty, dwie w Damaszku, z których jedną zaledwie odnowiono… druga zaś wzbudza przerażenie bezkształtnymi ruinami. Spalone zostały bazyliki w Gazie, Askalonie, Bejrucie i prawie we wszystkich miejscach, a nikt nie szukał ukarania. Spaloną została bazylika w Aleksandrii przez pogan i przez żydów, która wyróżniała się od innych”.

Te i wiele innych dowodów nienawiści do chrześcijan podając, Ks. Stefan Zuchowski nadmienia jeszcze, że „w Czechach żydzi spalili potajemnie około 50 Kościołów, za co ich Książę Czeski ogniem pokarał, a z dóbr ich konfiskowanych, kościoły naprawiać kazał”.

Jeśli dzisiaj świadkami jesteśmy, jak żydokomuna ze szczególną pasją niszczy kościoły chrześcijańskie na olbrzymich, przestrzeniach Rosji i pali kościoły katolickie w Hiszpanii, a jak zapowiedział żyd Jarosławski w Moskwie, „musimy spalić wszystkie kościoły świata”, zaraz zaś za nim żyd adwokat w Krakowie nawoływał do palenia kościołów, to widzimy, że działają tu żydzi na podstawie prastarej swojej i zbrodniczej metody, pochodzącej z nienawiści do chrześcijan i do Chrystusa Pana.

A zatem odżywa w naszych czasach odwieczny program żydowski w całej pełni do walki na śmierć z chrześcijaństwem, bo komunizm nie jest niczym innym, jak odwieczną walką judaizmu z chrześcijaństwem w odmiennej tylko prowadzoną formie.

Nic więc dziwnego, że patrząc się na różne przejawy nienawiści i szkodliwości żydowskiej i na wielkie krzywdy wyrządzane chrześcijaństwu przez żydów, tak Ojcowie Kościoła jak i biskupi zebrani na Soborach i Synodach, a również i Papieże, pomni na wielkie i święte swoje obowiązki i odpowiedzialność przed Bogiem i Chrystusem Panem na Sądzie Ostatecznym, który nieustraszenie złość żydowską gromił, przestrzegali wiernych przed niebezpieczeństwem żydowskim i poskramiali żydów.

Już w Kanonach Apostolskich postanowiono: „aby duchowny z nimi poszczący albo utrzymujący stosunki został zdegradowany” (69). „Chrześcijanin zaś, zanoszący oliwę do synagogi, aby był pozbawiony Komunii” (70).

Sobór Elibertański w kan. 49 i 50 zakazuje „aby chrześcijanie nie jedli z nimi”. Sobór Nicejski w r. 325 nakazuje w kanonie 52, „aby nikt z nimi nie wchodził w żadne stosunki ani dla zysku, ani z powodu jedzenia czy picia”. Podobne również uchwały zapadły i na innych Soborach, jak na trzecim Aurelianejskim w kanonie 13, Agatejskim w kanonie 40, Weneckim w kanonie 28, Lateraneńskim w kanonie 70.

Trzeci synod w Toledo w r. 582 zakazał mieszanych małżeństw żydów z nieżydami i zakazał piastować żydom te urzędy, gdzie jest możliwość karania chrześcijan.

Czwarty synod w Toledo w r. 633 rzuca klątwę na osoby, które udzielają żydom protekcji i opieki.

Powszechny Sobór Chalcedoński zakazał małżeństw mieszanych między żydami i chrześcijanami.

Sobory w Orleanie w r. 533 i 538 zakazały bezkompromisowo małżeństw mieszanych, co zatwierdził Sobór w Rzymie w r. 743.

Sobór w Konstantynopolu w r. 692 i inne Sobory zakazały korzystać z usług żydów lekarzy.

Po Soborze w Orleanie (538 r.) szereg Soborów zakazało żydom utrzymywać służbę chrześcijańską.

Trzeci Sobór Lateraneński, zakazał między innymi chrześcijanom żyć razem z żydami. Świadectwo chrześcijan przeciw żydom uważać za decydujące — żydów tylko brać pod uwagę.

Sobór Lateraneński z roku 1179 zabronił żydom trzymania chrześcijańskich poddanych, służby i rzemieślników.

Czwarty Sobór Lateraneński z r. 1215 w kanonie 67 ustala środki na żydów lichwiarzy. Kanon 69 głosi, że żydzi nie mogą. zajmować stanowisk w administracji państwowej i w ogóle w służbie państwowej.

Sobór Wiedeński (1267) zakazuje żydom uczęszczać do chrześcijańskich restauracji, hoteli i łaźni.

Sobór w Burge (1279) ogranicza miejsce zamieszkania żydów do miast i miasteczek.

Sobór w Rawennie (1311) dozwolił mieszkać żydom tylko tam, gdzie są synagogi.

Synod w Bolonii (1317) zakazuje dzierżawić i sprzedawać żydom nieruchomości.

Synod w Salamance (1335) zakazuje żydom mieszkać koło cmentarzy lub w domach kościelnych.

Synod w Walencji (1388) nakazał żydom mieszkać tylko w określonych kwartałach (dzielnicach).

Sobór Bazylejski z roku 1431 zajmował się kwestią nawracania żydów.

Sobór w Trydencie (1566) przedstawił papieżom wniosek o całkowite zakazanie Talmudu, co zostało częściowo zrealizowane.

Papieże również upominali wiernych bardzo energicznie przed niebezpieczeństwem żydowskim i naśladując Chrystusa Pana surowo chłostali obłudę i przewrotność żydowską. Uważali widocznie, że nie byliby wiernymi sługami Jego na ziemi, gdyby milczeli na to zło, jakie żydzi wśród chrześcijan szerzą i gdyby zamykali oczy na te wrogie knowania, z jakimi przeciw Kościołowi zawsze występowali i występują. Toteż Aleksander III i Innocenty III zakazują pod klątwą i innymi karami kościelnymi wszelkiej łączności z żydami.

http://katolikintegralny.wordpress.com

Ks. dr Stanisław Trzeciak (1873 – 1944) był doktorem teologii, profesorem, działaczem społecznym, wybitnym znawcą Talmudu, członkiem Cesarskiego Rosyjskiego Towarzystwa Archeologicznego, autorem wielu publikacji. W latach 1903-1905 prowadził w Egipcie i Palestynie prace badawcze nad tamtejszą przyrodą, topografią krain Biblijnych, warunkami klimatycznymi i chorobami, zwłaszcza trądem, a także badał psychikę i kulturę narodów Bliskiego Wschodu. Pod jego woływem zakazano w Polsce uboju rytualnego w 1937 roku.

W czasie I wojny światowej był współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny. Podczas II wojny światowej również pomagał areszowanym. Zginął zastrzelony przez niemieckiego szeregowca podczas marszu uchodźców po Powstaniu Warszawskim na Wolę.

Admin