Jędrzej Giertych o Piłsudskim

Nadesłane przez Matkę Polkę fragmenty książki Jędrzeja Giertycha „O Piłsudskim”.

WYKONAWCA PLANÓW NIEMIECKICH. ROK 1914.

Największą winą Piłsudskiego wobec polskiego narodu jest, że całożyciową swoją działalnością wepchnął politykę dużego odłamu polskiego narodu, a potem polskie państwo na złą drogę polityki zagranicznej, mianowicie na drogę podporządkowania Polski dążeniom niemieckim.

Polityka zagraniczna — to była istota polskiego losu. Polska odzyskała w latach 1918-1919 niepodległość, bo przytłaczająca większość polskiego narodu prowadziła dobrą, słuszną, prawidłową politykę zagraniczną. Niepodległość Polski zawaliła się w roku 1939 — bo trzynaście lat rządów Piłsudskiego i piłsudczyków poprowadziły Polskę po drodze błędnej, samobójczej, bezpośrednio prowadzącej ku katastrofie, polityki zagranicznej. W życiu kraju o takim położeniu geograficznym jak Polska rzeczą najważniejszą — ważniejszą od wszystkiego innego — jest polityka zagraniczna. Dobra — albo zła. Od niej wszystko zależy.

Istotą położenia Polski w okresie porozbiorowym było to, że była ona podzielona pomiędzy Rosję a kraje niemieckie (Prusy i Austrię) a państwa zaborcze utrzymywały ze sobą nie tylko zgodę ale głęboką solidarność. Wojna światowa, samo zbliżanie się jej oznaczało zerwanie tej solidarności, przecież to była wojna miedzy zaborcami. W interesie Polski leżało, by się zaborcy nie pogodzili, a zanosiło się na to, że się mogą pogodzić. Leżało także coś jeszcze: by nie odniosła w ich wojnie zwycięstwa ta strona, której zwycięstwo było dla narodu polskiego szczególnie niebezpieczne.

Szczególnie niebezpieczna była dla Polski i polskiego narodu możliwość zwycięstwa niemieckiego. Naród niemiecki był w owej chwili w jednym ze szczytowych momentów potęgi w swej całej tysiącletniej historii. Dążył on do zapanowania nad Europą a może i nad Światem. A nieodzownym tego warunkiem było zmiażdżenie Polski. Tej Polski, która stała na drodze rozrostowi potęgi niemieckiej niezmiennie od tysiąca lat.

Długie lata niewoli sprawiły, że polskie społeczeństwo było pozbawione doświadczenia politycznego i politycznie niewyrobione i naiwne. Ogromna cześć Polaków, to byli ludzie wprawdzie kochający ojczyznę i nieraz żarliwie Polsce oddani, ale mający pojęcia polityczne niemal dziecinne i oceniający sprawy polityczne prymitywnymi formułami demagogicznymi, a nie założeniami politycznego rozumu. Ten naiwny i uczuciowy gatunek ludzi stał się podatnym materiałem do poczynań pozornie efektownych i budzących nawet zachwyt, ale w istocie przedsiębranych przez wrogie Polsce siły w ich interesie, a nie w interesie polskiego narodu. W oparciu o patriotycznie naiwne, a pozbawione politycznego rozumu siły w polskim narodzie udało się polityce niemieckiej wytworzyć w polskim narodzie obóz polityczny, pozornie patriotyczny, a w istocie będący narzędziem tej niemieckiej polityki i prowadzący polski naród ku zgubie. Wodzem tego obozu stał się Piłsudski.

Od czasu utworzenia — w roku 1871 — niemieckiego cesarstwa, wielkim niebezpieczeństwem, przed którym cesarstwo to stało była możliwość, że może się ono nagle znaleźć w wojnie na dwa fronty, przeciwko państwom, które czuły się wzrostem potęgi niemieckiej zagrożone. Osią możliwego, wrogiego Niemcom frontu byłyby Francja i Rosja, do których mogłyby się dołączyć także i inne państwa. Założeniem polityki niemieckiej było, więc nie dopuścić do tego by Niemcy musiały toczyć wojnę na dwa fronty, to znaczy z Francją i Rosja, razem. Niemcy pragnęły bić się w razie potrzeby z pojedynczymi wrogami, każdym z osobna. Ale obawiały się, że mogą zostać pobite, jeśli wypadnie im bić się z nimi wszystkimi równocześnie. To była wielka, budząca niepokój w szeregach czołowych polityków niemieckich groza: „koszmar koalicji” i perspektywa wojny na dwa fronty.

Politycy niemieccy znaleźli na tę grozę lekarstwo. Znaleźli je już w krótko po utworzeniu niemieckiego cesarstwa. Jednym z wynalazców tego lekarstwa był istotny założyciel tego niemieckiego cesarstwa Otto von Bismarck (1815-1898). Lekarstwo polegało na tym, że trzeba użyć sprawy polskiej dla odciągnięcia Rosji od Francji i sprawić, że Niemcy nie będą się potrzebowały bić równocześnie z Francją i z Rosją, lecz z samą tylko Francją. A w walce z samą tylko Francją odniosą łatwe i pełne zwycięstwo. Będzie to początkiem do zawładnięcia przez Niemcy całej Europy. A także i kolonii francuskich — przynajmniej niektórych — poza Europą.

Trzeba, by w Polsce — w zaborze rosyjskim — wybuchło polskie powstanie przeciwko Rosji. W Rosji jest tyle nienawiści przeciwko Polakom, że wybuch takiego powstania od razu obróci uczucia rosyjskiego narodu, także rosyjskiej politycznej elity, przeciwko temu powstaniu.

Zamiast bić się z Niemcami, Rosja skieruje swoje siły przeciwko temu powstaniu. Skutki tego mogą być rozmaite. W najmniej dla Niemców pomyślnym wypadku, Rosja pozostanie w zasadzie wierna sojuszowi z Francją, ale nie będzie podejmować żadnych kroków wojskowych przeciwko Niemcom, dopóki się z Polakami nie upora. Zapewni to Niemcom bezpieczeństwo od wschodu co najmniej na kilka tygodni. W ciągu tego czasu, Niemcy będą potrafiły rozprawić się z osamotnioną Francją drogą tak zwanej „wojny błyskawicznej”, (Blitzkrieg) i dotrzeć już w 1914 roku, podobnie jak to się stało w 1940-tym do Oceanu Atlantyckiego i do granicy hiszpańskiej.

Będą wtedy mogły dyktować swoją wolę nie tylko Francji, ale także i innym państwom, między innymi Anglii i Rosji. To w wypadku dla Niemiec najgorszym. Ale może się zdarzyć, że rzeczy potoczą się dla Niemiec jeszcze lepiej. Rosja może nie tylko zaniechać na czas pewien prowadzenia przeciw Niemcom działań wojennych, ale może się w ogóle z wojny wycofać, a więc zawrzeć z Niemcami pokój. Albo może nastąpić coś dla Niemiec najlepszego: tak jak to już raz miało w historii miejsce, mianowicie w czasie wojny siedmioletniej w 1762 roku, Rosja może dokonać całkowitego zwrotu w swej polityce i zmienić swe miejsce w wojnie, z wroga Niemiec stając się ich sojusznikiem.

Oczywiście, Rosja w tej sytuacji zamieniłaby się bardzo szybko w niemieckiego wasala.

Do wszystkiego tego potrzeba było tylko jednej rzeczy: żeby Polacy zrobili przeciwko Rosji powstanie. Polacy są na tyle głupi, że gotowi są takie powstanie zrobić. Trzeba ich tylko umiejętnie do tego namówić. Umożliwią tym Wielkie zwycięstwo niemieckie, a sami wcale nie muszą odnosić jakiejkolwiek korzyści. Nie trzeba im nic obiecywać. Po niemieckim zwycięstwie można ich będzie po prostu zmiażdżyć. A jeszcze lepiej, można będzie pozwolić Rosji, by to ona ich zmiażdżyła, a więc swoich rąk tym nie brudzić, może się zresztą zdarzyć, że trzeba im będzie jednak czymś za ich wysiłki zapłacić. Może się zdarzyć, że po prostu trzeba im będzie pozwolić na utworzenie małego, wykrojonego z zaboru rosyjskiego, nominalnie niepodległego państewka. Państewko to byłoby niemieckim wasalem. Ale istnienia tego państewka nie trzeba będzie tolerować zbyt długo. Sam Bismarck powiedział do ambasadora niemieckiego w Petersburgu księcia Henryka VII von Reuss, przewidując, że może powstać taka sytuacja, że „wskrzesimy Polskę”, ale że „wtedy będziemy mogli po dwudziestu latach odnowić związek trzech mocarstw dla dokonania czwartego rozbioru”.

Posiadamy już dziś dużo Informacji o tym, że już Bismarck myślał planowo o tym, że w razie niebezpieczeństwa wojny na dwa fronty z Francją i Rosją, Niemcy będą się musiały posłużyć sprawą polską, aby Rosję od Francji odciągnąć. Ograniczę się tylko do powołania się na pamiętniki marszałka Alfreda von Waldersee (1832-1904), który był za czasów Bismarcka niemieckim szefem sztabu. W pamiętnikach tych, które zapewne nie były przeznaczone do druku, bo zostały wydane dopiero w roku 1925, a więc w 21 lat po śmierci autora, ten czołowy niemiecki dygnitarz wojskowy opisuje liczne poufne rozmowy jakie miewał z Bismarckiem, a w których wciąż się przewija myśl o sprawie polskiej jako narzędziu do osiągnięcia zwycięstwa w wojnie z możliwą antyniemiecką koalicją.

Na przykład w dniu 1 listopada 1886 roku, w 15 lat po utworzeniu niemieckiego cesarstwa i w 23 lat po powstaniu styczniowym, a na 28 lat przed wybuchem pierwszej wojny światowej Waldersee notuje streszczenie swej rozmowy z Bismarckiem i najwidoczniej słowa samego Bismarcka: „Gdybyśmy mieli zostać uwikłani równocześnie w wojnę z Rosją i Francją, będziemy musieli mimo wszystkich zastrzeżeń jakie to budzi, odbudować Polskę. Mimo wszystko, lepsze, to, niż pójść na dno”. W dwanaście dni później,12 listopada 1886 roku Waldersee napisał od siebie: „Obstaję przy tym, że odbudowanie Polski jest dla nas na wypadek gdybyśmy musieli prowadzić wojnę jednocześnie z Rosją i Francją, nieodzowną koniecznością. Ale łatwe to w każdym razie nie będzie, bo Polacy nie powstaną ot tak sobie, bez powodu (sich nlcht ohne weiteres erheben wurden) (…) Sprawa musiałaby być wzięta w rękę przez Austrię; my (podkreślenie Walderseego) nie ściągniemy pod broń nawet setki Polaków”.

Akcja Piłsudskiego, przygotowująca powstanie przeciw-rosyjskie w Królestwie, a mająca oparcie w rządzie austriackim — i w polityce austriackiej — była właśnie urzeczywistnieniem pragnienia i planu Walderseego (a zarazem Bismarcka) by „sprawa musiała być wzięta w rękę przez Austrię”, bo „my” sami bez Austrii doprowadzić jej do skutku nie zdołamy.

Jaką drogą Niemcy, czy też ich obóz natrafił na Piłsudskiego, tak, że mogli się nim następnie posłużyć? Nie mamy o dawniejszym kontakcie Piłsudskiego z obozem Bismarcka i Walderseego, czy ich późniejszych następców, takich danych, jak o jego kontakcie z wywiadem angielskim. Nie wiemy o nikim, kto byłby pod tym względem odpowiednikiem Tytusa Fillpowicza i Witolda Jodko-Narkiewicza. Jest możliwe, że spotkanie Piłsudskiego z ośrodkami, które kierowały planowaną polityką wojenną Niemiec i Austrii, było dziełem przypadku, albo nawet owocem inicjatywy samego Piłsudskiego. Choć jest faktem, że Piłsudski był już od samej swej młodości w kontakcie z rosyjskim rewolucjonistą Piotrem Struwe i nawet otrzymywał od niego subwencje pieniężne. A istnieją co do Struwego poszlaki, że reprezentował on wpływy niemieckie.

Trzeba stwierdzić, że Niemcy natknąwszy się na Piłsudskiego, mieli szczęście. Natrafili na człowieka całkiem dużego kalibru. Nie był to materiał na pospolitego małego agenta. Był to człowiek o wielkich zdolnościach i talencie, także i o wielkich osobistych ambicjach. Czynnik niemiecki go nie uformował, on go tylko znalazł. Piłsudski miał swoje własne cele i dążenia, tyle tylko, że się one z dążnościami niemieckimi zbiegły.

Był on przede wszystkim rewolucjonistą w państwie rosyjskim. Miał w swoich planach także i dążenie do utworzenia państewka polskiego w obrębie ziem zaboru rosyjskiego, a także do utworzenia takiego państwa litewskiego, co wszystko łączyło się z zamiarem przebudowy Rosji. W dążeniach tych gotów był korzystać z pomocy każdego, kto mógł mu pomoc okazać, również i z pomocy rządowej państw wcale nie socjalistycznych, a więc z pomocy Japonii, Anglii, Niemiec czy Austrii.

Był to człowiek wielkiej pychy, oraz o umiejętności podporządkowania sobie ludzi i komenderowania nimi. Miał właściwości osobistego czaru, który pociągał do niego ludzi. Miał także rodzaj zdolności hipnotycznych, które sprawiały, że niektórzy ludzie ulegali mu w sposób irracjonalny, wcale nie dbając o to, jakie są rozumowe podstawy jego polityki. Przy tym, był to nie tylko rewolucjonista, wyznawca Marksa i sojusznik i stronnik rewolucjonistów rosyjskich.

Był to także swojego rodzaju romantyk, ożywiony irracjonalnie uczuciami, które wywodziły się — poprzez środowisko szlacheckie na Litwie, z którego wyszedł — ze wspomnień powstania styczniowego, a także i polskiej poezji romantycznej. Wszystko to sprawiło, że budził on w pewnych kołach sympatie i potrafił pozyskać duże zastępy zwolenników idących za nim w sposób uczuciowy i wytworzyć z nich całkiem duży obóz polityczny. Na obóz ten składali się rewolucjoniści, socjaliści, stronnicy Marksa. Składali się także romantycy, romantyczni miłośnicy dążeń powstańczych, gorący i naiwni patrioci, wyobrażający sobie, że „czyn” typu powstańczego Jest właściwą drogą do wyzwolenia Polski. I składali się ludzie, którzy przede wszystkim nienawidzili carskiej Rosji i dla których obalenie w Rosji caratu było celem ważniejszym od wyzwolenia Polski. Wszyscy razem stali się w polskim narodzie wielkim obozem proniemieckim. Obozem, którym w istocie kierował wpływ polityczny niemiecki.

W czasach Bismarcka i Walderseego, a więc w roku 1886 i w latach przed dymisją (1890) i śmiercią (1898) Bismarcka i dymisją (1891) i śmiercią (1904) Walderseego, Niemcy tak bardzo się obawiały wspólnego frontu Francji i Rosji, że godziły się z myślą utworzenia wykrojonego z ziem zaboru rosyjskiego polskiego państewka. Natomiast w roku 1914 czyli w 28 czy też 24 lata potem tak już urosły w potęgę, a także w pewność siebie i pychę, że już nie myślały o tym, by Polakom czymś za zrobienie powstania zapłacić. Uważały, że Polacy mogą zrobić powstanie, ale wcale nie przewidywały że ma to za sobą pociągnąć utworzenie jakiegoś polskiego państewka. Dopiero po z górą dwóch latach niepowodzeń wojennych, w dniu 5 listopada 1915 roku, cesarze niemiecki i austriacki ogłosili, że utworzone będzie Królestwo Polskie, obejmujące okrojone terytorium Królestwa Kongresowego (utworzonego przez Kongres Wiedeński 1815 roku), wprawdzie nie „niepodległe”, ale „samodzielne” (co oznaczało położenie takich krajów, jak Bawaria i Saksonia).

W roku 1914 z chwilą wybuchu wojny, ani Niemcy, ani Austria nie zrobiły najmniejszego kroku w kierunku uczynienia czegoś dla choćby najbardziej ograniczonego dobra polskiego narodu. Także i myśl wysuwana przez niektórych członków obozu Piłsudskiego, by zapowiedzieć przyłączenie Królestwa do Galicji i uczynienia z tego połączonego obszaru trzeciego, podobnego do Węgier członu w monarchii Austro-Węgierskiej została przez czynnik austriacki odrzucona.

W dniu 29 września 1906 roku, a wiec w 20 lat po dniu, gdy Bismarck i Waldersee dochodzili do wniosku, że to Austria musi się zająć zorganizowaniem polskiego powstania przeciw Rosji, Józef Piłsudski i Witold Jodko-Narkiewicz zgłosili się u austriackiego pułkownika Franza Kanika, szefa sztabu austriackiego 10 korpusu w Przemyślu i zwierzchnika ośrodka wywiadowczego tamże i ofiarowali swoje usługi wywiadowcze austriackiej armii. Oświadczyli przy tym, w sposób zupełnie zresztą niezgodny z prawdą, że partia, którą reprezentują (P.P.S.) dysponuje w Królestwie Kongresowym liczbę 70.000 uzbrojonych ludzi, a w razie otwartej walki potrafi wystawić 200.000, przy czym ponadto poprą ją i inne niesocjalistyczne elementy polskie. Od owej chwili trwał stały kontakt między organizacją Piłsudskiego a wywiadem austriackim.

Początkowo, Austriacy byli w tym kontakcie ostrożni i obawiali się widocznie, że Piłsudski i jego ludzie mogą się kiedyś jakoś pogodzie z rządem rosyjskim i zdradzić mu, że byli w konszachtach z wojskiem austriackim na temat przygotowań powstańczych w Królestwie, co byłoby dla rządu austriackiego bardzo w czasach pokoju kompromitujące. Potem jednak, Austriacy jakoś przesiali się czegokolwiek obawiać i stosunki z organizacją Piłsudskiego zacieśnili, opierając je na stałych podstawach. Być może zamach na pociąg pod Bezdanach 27 września 1907 roku, w którym brał osobiście udział Piłsudski, uspokoił Austriaków, gdyż uczynił niemożliwym jakiekolwiek ułożenie się stosunków między Piłsudskim, a rządem rosyjskim, a więc także i niedyskrecję Piłsudskiego wobec władz rosyjskich.

Władze austriackie zezwoliły na założenie pod zaborem austriackim związanej z Piłsudskim organizacji „Strzelca”, działającej legalnie, a zajmującej się ćwiczeniem kadr przyszłego powstania w Królestwie przeciw Rosji. Setki dzielnych chłopców zapisywały się do tej organizacji, wyobrażając sobie, że przygotowują się do wydarzenia, mającego utorować drogę do wyzwolenia Polski. W istocie, przygotowywali się do przedsięwzięcia, które miało umożliwić Niemcom zwycięstwo w wojnie światowej.

W dniu 5 sierpnia 1914 roku w przededniu wybuchu wojny austriacko-rosyjskiej, austriacki kapitan Rybak, wywiadowczy zwierzchnik Piłsudskiego wezwał Piłsudskiego do siebie i udzielił mu w imieniu sztabu austriackiego zlecenia, by w dniu następnym 6 sierpnia wkroczył ze swoimi „Strzelcami” do Królestwa i rozpoczął tam akcję powstańczą. (Wojna austriacko-serbska wybuchła 28 lipca 1914, wojna niemiecko-rosyjska 1 sierpnia, wojna niemiecko-francuska 3 sierpnia, wojna brytyjsko-niemiecka 4 sierpnia, ale wojna austriacko-rosyjska dopiero 6 sierpnia). W wyniku tego w dniu następnym 6 sierpnia pierwszy oddział „Strzelców” z Krakowa, tak zwana „kompania kadrowa” przekroczył granicę między zaborem austriackim i rosyjskim, i wkroczył do Królestwa, przy czym dowódca tego oddziału zaopatrzony był w austriacką przepustkę, zezwalającą jemu i jego oddziałowi na przekroczenie granicy. (W dniu następnym poszły za tym oddziałem następne, a wraz z nimi sam Piłsudski. W sumie były to oddziały o łącznej sile około 400 ludzi).

Propaganda głosząca w Polsce chwałę Piłsudskiego obwieszcza przez całe ubiegłe z górą 70 lat tę datę 6 sierpnia, jako dzień wielkiego wydarzenia w historii Polski. W istocie, owo wydarzenie, to było wykonanie zlecenia udzielonego Piłsudskiemu przez kapitana austriackiego wywiadu, w tym celu, by wywołać wbrew interesom Polski powstanie, stanowiące część wielkiego planu strategicznego niemieckiego.

Zarówno Austria jak Niemcy wiedziały o tym, że przedsięwzięta zostaje próba wszczęcia w dniu 6 sierpnia 1914 roku polskiego powstania w zaborze rosyjskim. Niemiecki polityk hrabia Kuno Westarp pisał do przywódcy konserwatystów niemieckich, noszącego nazwisko Heydebrand und der Lasa właśnie w dniu 6 sierpnia, że „dzisiaj ma wybuchnąć w Rosji polskie powstanie”. (Heute der polnische Aufstand In Russland ausbrechen würde”). Szef niemieckiego sztabu generał Moltke, donosił 5 sierpnia niemieckiemu Urzędowi Spraw Zagranicznych, że przygotowana jest polska akcja powstańcza w Królestwie.

Już 2 sierpnia austro-węgierski minister spraw zagranicznych Leopold hrabia Berchtold miał w Wiedniu rozmowę z polskim politykiem zaboru austriackiego, narodowcem, profesorem Stanisławem Głąbińskim (1862-1943), byłym prezesem Koła Polskiego w Parlamencie wiedeńskim i byłym austriackim ministrem kolei (zmarłym potem jako eks-więzień i wygnaniec w Rosji) i powiedział mu „czy już wszystko przygotowane do wywołania powstania; (…) Powstania na tyłach armii rosyjskiej?” Głąbiński odpowiedział mu, że żadnego takiego powstania nie będzie. Berchtold na to: „Ależ na Boga (…) takie powstanie być musi, zostało mi Święcie przyrzeczone, ja przyjąłem wobec sztabu stanowcze zobowiązanie, sztab na nie rachuje” i ” (…) Ależ to nie może być, na to już wszyscy rachują”. To są cytaty z pamiętników Głąbińskiego (późniejszego męża stanu polskiego).

Piłsudski wywołać powstania w Królestwie nie zdołał. Usiłował to robić przez 10 dni, miedzy 6 a 16 sierpnia, a miał swoją bazę w Kielcach. Usiłowania jego były bezskuteczne. Niemiecki pułkownik, późniejszy generał Sauberzweig, kwatermistrz niemieckiego czołowego wodza, generała Hindenburga powiedział w dniu 1 października 1914 roku przedstawicielowi Piłsudskiego Michałowi Sokolnickiemu w tonie wyrzutu: „Przewidywane powstanie w Polsce nie wybuchło” Niemiecki plan strategiczny zamienienia wojny dwufrontowej na jednofrontową się nie udał.

Niemcy i Austria nie zdecydowały się jednak na całkowite zaniechanie zamiaru posłużenia się w wojnie politycznym faktem posiadania po swojej stronie grupy Polaków, demonstracyjnie służących zbrojnie sprawie niemiecko-austriackiego zwycięstwa. Likwidacja prób powstańczych i przekształcenia niedoszłych powstańców w polski legion w ramach armii austriackiej została przez władze austriackie postanowiona w rozmowie szefa sztabu generalnego austriackiego, generała Conrada von Hoetzendorfa z austriackim podpułkownikiem Janem Nowakiem w dniach 15 i 16 sierpnia 1914 roku i potwierdzona rozkazem wodza naczelnego armii austriackiej arcyksięcia Fryderyka Habsburga z dnia 27 sierpnia. Rozkazem tym stworzone zostały Legiony Polskie w ramach armii austriackiej, składające zwykłą przysięgę austriackiego Landsturmu (pospolitego ruszenia), ale noszące odrębne mundury, tyle tylko, że z austriacką czarno-żółtą opaską na ramieniu, oraz używające jako języka urzędowego i komendy języka polskiego. Dotychczasowi niedoszli powstańcy w Kielecczyźnie zostali tym rozkazem przekształceni w jeden pułk a dowódcą tego pułku został mianowany Józef Piłsudski. Dalsze trzy pułki utworzone zostały z ochotników galicyjskich w Krakowie i Lwowie. Dowódcą całości legionów mianowany został austriacki generał narodowości polskiej, Baczyński.

W trzy miesiące później, 15 listopada 1914 roku innym rozkazem tegoż wodza naczelnego armii austriackiej, arcyksięcia Fryderyka Habsburga „Komendant 1 pułku legionu polskiego” Piłsudski został awansowany na brygadiera, „z uposażeniem 1 grupy”. Został później dowódcy 1-szej brygady legionów. (W sierpniu 1915 roku legiony składały się z trzech brygad. 1-sza pod dowództwem Piłsudskiego liczyła 5.5 tysiąca żołnierza, 2-ga 5 tysięcy, 3-cia 6 tysięcy.

Warto z tymi liczbami porównać armię Hallera, kilka lat później, we Francji, która liczyła 90.000 żołnierza, w czym 20.000 ochotników polskich z Ameryki.

Piłsudski złożył przysięgę austriackiego Landsturmu, na wierność cesarzowi austriackiemu, 5 września 1914 roku, w Kielcach. (Większość legionistów 4 września w Krakowie). Ochotnicy ze Lwowa, tworzący początkowo tzw. Legion Wschodni, którzy przemaszerowali ze Lwowa do Mszany Dolnej na Podhalu, odmówili, dowiedziawszy się, że mają być częścią austriackiego Landszturmu i mają składać przysięgę na wierność cesarzowi austriackiemu, złożenia takiej przysięgi. 5 i pół tysiąca tych ochotników wystąpiło z Legionu Wschodniego, tylko 350 złożyło ją i wstąpiło ostatecznie do stanowiących cześć wojska austriackiego Legionów.

Legioniści mieli świadomość, że idą przeciwko narodowi. Cały naród szedł w pierwszej wojnie światowej przeciw Niemcom i popierał koalicje, złożoną z Francji, Anglii, Rosji, Włoch, a w przyszłości także i Ameryki.

Ale legioniści bili się po stronie Niemiec i Austrii.

Demagogiczna propaganda przekonała ich, że to nie oni nie idą „w nogę” z narodem, ale, że to naród nie idzie w nogę z nimi, bo naród jest bierny i bezmyślny, a także tchórzliwy, a tylko oni wiedzą co jest dobre dla Polski i po bohatersku Polsce służą. Wielu z nich to byli wprawdzie chłopcy ideowi i dzielni, ale nauczono ich mieć naród polski w pogardzie, a nawet nienawidzieć go. Nauczono ich pieśni, która stała się jakby ich hymnem, pod tytułem „My, pierwsza brygada”, której treścią było znieważanie polskiego narodu:

Nie chcemy już od was uznania,
Ni waszych mów, ni waszych kies.
Bo minął już czas kołatania
Do waszych serc, ……. was pies.

W pieśni tej legioniści mówili także „I szliśmy tak osamotnieni”, to znaczy wbrew narodowi.

W interesie polskiego narodu leżało przede wszystkim pokonanie Niemiec. Polska to nie było tylko tak zwane Królestwo, z dodatkiem zachodniej Galicji, ale to był kraj od gór aż do morza, obejmujący wszystkie trzy zabory. Kluczową rolę w życiu polskiego narodu miał zabór pruski.

Nie tylko dlatego, że Wielkopolska, że (Gniezno i Poznań to była kolebka polskiego państwa, polskiego narodu, polskiej kultury i polskiego Kościoła, ale i dlatego, że poprzez zabór pruski Polska miała dostęp do morza. Naród tej wielkości, co Polska i w takim położeniu geograficznym, co ona nie może być naprawdę niezależny, nie mając dostępu do morza. Szwajcaria i Czechy mogą być niezależne, mimo, że nie mają do morza dostępu, bo są małe i otoczone górami. Ale Polska, jeśli miała być odcięta od morza, nie mogła istnieć. Dlatego rzeczywiste dążenie do niepodległości Polski musiało mieć za podstawę dążenie do odzyskania Pomorza, a więc zaboru pruskiego. W dodatku zabór ten był najbardziej zagrożony. Zarówno niemieckie osadnictwo na ziemiach zaboru pruskiego jak nacisk germanizacyjny, zmierzający do zniemczenia tam dzieci i młodego pokolenia, zagrażały dużej części zaboru pruskiego niebezpieczeństwem utraty polskiego charakteru.

A więc jeśli widoki na odzyskanie przez Polskę swego miejsca wśród narodów Europy nie miały być zaprzepaszczone na zawsze, trzeba było przede wszystkim ratować zabór pruski, jako najbardziej narażony na zagładę a więc trzeba było ten zabór spod władzy pruskiej wyzwolić.

Gdy zanosiło się, na wojnę między zaborcami — dążeniem narodu polskiego — musiało być przede wszystkim pokonanie Niemiec. Ewentualna klęska Niemiec w tej wojnie dawała widoki na zjednoczenie Polski, całej od gór aż do morza. A zjednoczona Polska w sposób nieunikniony musiała stać się osobnym państwem, to znaczy albo od razu, albo etapami odzyskać niepodległość. (Carska Rosja, która już i przedtem nie dawała sobie rady z panowaniem nad ziemiami polskimi swojego zaboru, nie byłaby w stanie pochłonąć Polski zjednoczonej).

Natomiast, gdyby w nadchodzącej wojnie stroną zwycięską były Niemcy, Polska byłaby zmiażdżona. Prawdopodobnie żaden twór państwowy by nie powstał, przeciwnie, uległby wszędzie zwiększeniu ucisk polskości. Nie tylko, że zaborowi pruskiemu zajrzałoby w oczy widmo śmierci, ale także i Królestwo Kongresowe i Galicja zostałyby w swym życiu polskim ograniczone i politycznie okrojone i podzielone. A gdyby nawet okoliczności tak się złożyły, że Niemcy byłyby zmuszone zgodzić się na utworzenie polskiego państewka z części ziem Królestwa Kongresowego, państewko to terytorialnie mocno okrojone byłoby niemieckim wasalem, całkowicie zależnym od Niemiec, gospodarczo i politycznie i być może częścią Rzeszy Niemieckiej. Byłoby karykaturą polskiego życia państwowego i w dodatku byłoby zagrożone bliskim całkowitym skasowaniem. A zwycięskie Niemcy zapanowałyby nie tylko nad całą wschodnią połową Europy ale i nad dużą częścią Świata.

Myślący polscy politycy już na szereg lat przed wojną wiedzieli — i głosili — że w nadchodzącej wojnie naród polski musi stanąć w obozie antyniemieckim i musi dążyć do tego, by wojna zakończyła się całkowitą klęską Niemiec.

W sposób formalny postawa ta została uchwalona na tajnym zjeździe w majątku Pieniaki pod Lwowem w dniach 15-19 września 1912 roku, w którym wzięło udział czołowe kierownictwo druzgocąco przeważającej części polskiego narodu, mające tytuł do nadawania kierunku polityce polskiego narodu. Przewodniczył na tym zjeździe Roman Dmowski, do niedawna prezes Koła Polskiego w parlamencie rosyjskim (Duma) i nadal tamtejszemu Kołu przewodzący. Uczestniczyli w tym zjeździe Władysław Seyda, prezes Koła Polskiego w parlamencie niemieckim i Stanisław Głąbiński jeszcze rok przedtem prezes Koła Polskiego w parlamencie austriackim, (to prawda, że w owej chwili, po nowych wyborach, przewodzący tylko mniejszości tego Koła, a więc reprezentujący tylko mniej niż połowę polskiej ludności zaboru austriackiego) oraz 15 innych czołowych polskich polityków. Było to rzeczywiste przedstawicielstwo polskiego narodu, którego tytuł do przewodzenia temu narodowi oparty był na wyborach mniej więcej powszechnych. Zjazd ten uchwalił, że w nadchodzącej wojnie naród polski — cały we wszystkich trzech zaborach — stać będzie po stronie przeciwnej Niemcom. Zjazd zakończony został wspólnym wypiciem toastu na cześć „Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Polskiej”.

To była wola polskiego narodu i polityczny nakaz jego politycznego kierownictwa. Kto się temu — jak Piłsudski i jego legioniści — sprzeciwiał, ten szedł przeciw polskiemu narodowi i był manipulowany przez wpływ niemiecki w niemieckim strategicznym interesie dla zapewnienia niemieckiego panowania nad Polską, i nad światem.

Wiktor Jaroński

Gdy wojna wybuchła, stanowisko polskiego narodu obwieścił światu oświadczeniem w Dumie (parlamencie rosyjskim), przedstawiciel Koła Polskiego, jedyny obecny w Petersburgu wybitny polski polityk, a poseł do Dumy i członek tego Koła, Wiktor Jaroński. (Było to w samym środku letnich wakacji. Romana Dmowskiego i innych polskich polityków w Petersburgu nie było. Ale Jaroński działał dokładnie tak jak było trzeba i w myśl polityki Dmowskiego).

Jaroński złożył w dniu 8 sierpnia 1914 roku (w chwili gdy Piłsudski usiłował w Kielcach organizować powstanie) deklarację w imieniu nie tylko Koła Polskiego w Dumie, ale całego polskiego narodu, że w zaczętej wojnie naród ten staje przeciw Niemcom, że opowiada się po stronie Słowiańszczyzny (to znaczy Rosji i Serbii) że pragnie nowego Grunwaldu, to znaczy wielkiej klęski niemieckiej i że celem jego w wojnie jest „połączenie rozdartego na trzy części narodu polskiego”. W oświadczeniu tym Jaroński nie wysunął postulatu niepodległości, choć wspomniał, że naród polski jest „pozbawiony samoistności”. To było przedwczesne. Trzeba było wpierw osiągnąć zjednoczenie — a do tego potrzeba było udziału w wojnie Rosji, której nie trzeba było straszyć wysuwaniem postulatu niepodległości, do którego opinia rosyjska nie była jeszcze przygotowana.

Rosja odpowiedziała na deklarację posła Jarońskiego w 6 dni później manifestem wodza naczelnego armii rosyjskiej, stryja cesarskiego wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza, do Polaków. W manifeście ogłoszonym dnia 14 sierpnia, rosyjski wódz powtarzał niemal dosłownie niektóre wyrażenia z oświadczenia posła Jarońskiego, mówił o potrzebie nowego Grunwaldu i wysuwał jako cel wojny zjednoczenie ziem polskich, stwierdzając, że od półtora wieku „żywe ciało Polski zostało rozdarte”, że ” niechaj znikną granice, dzielące naród polski, czyniąc z niego jedną całość”. Dodawał do tego rzeczy, których w deklaracji Jarońskiego nie było, że zjednoczona Polska dozna „odrodzenia” i „zmartwychwstania” i że uzyska „samorząd”, to znaczy „autonomiczną odrębność” pod berłem cesarza Rosji. Mówił także o „męce narodów”, a więc i polskiego, a więc pośrednio uznawał winy Rosji, popełnione wobec Polaków.

Manifest ten zapowiadał rzecz najważniejszą: program zjednoczenia Polski w jedną całość, w odrębny polityczny organizm. Był to w istocie pierwszy krok na drodze przyjęcia przez antyniemiecką koalicję za program postulatu zjednoczonej Polski niepod­ległej. Mianowicie po tym manifeście nastąpiły deklaracja rosyjskiego cara z 25 grudnia 1916 roku, zapowiadająca, że „wolna Polska będzie mleć własny ustrój państwowy z własnym rządem, parlamentem i armią”, potem deklaracja rządu Rosji republikańskiej z dnia 30 marca 1917 roku, uznająca pełną niepodległość Polski i kilkakrotne dekla­racje mocarstw koalicyjnych zachodnich, uznające niepod­ległość Polski zjednoczonej z dostępem do morza za jeden z celów wojennych.

Deklaracja Jarońskiego i manifest Mikołaja Mikołajewicza stanowiły jakby niepisany, milczący sojusz miedzy Polską a carską Rosją. Były także maleńkim krokiem na drodze polityki, prowadzonej w imieniu polskiego narodu przez Romana Dmowskiego, który już w roku 1916, w lutym ustnie wobec rosyjskiego ambasadora w Paryżu, a dnia 2 marca 1916 na piśmie, w memoriale dla rządu rosyjskiego zakomuniko­wanym w odpisach i innym rządom alianckim, oświadczył, że jest rzeczą potrzebną, by rządy koalicji antyniemieckiej łącznie z Rosją ogłosiły, iż zmierzają do ustanowienia Polski, nie tylko zjednoczonej, ale i całkowicie niepodległej i że będzie on odtąd w swej akcji politycznej stawiać sobie Polskę niepodległą za cel.

Po stronie koalicyjnej naród polski nie tylko prowadził akcję dyplomatyczną. Prowadził obok tego działania, które miały wpływ na przebieg wojny. Jednym z tych działań było przeciwstawianie się próbom wywołania przeciw Rosji powstania. To był wybitny czyn: nie dopuścić do tego, by Piłsudski powstanie wywołał. Legioniści Śpiewali później: „i szliśmy tak osamotnieni”. Byli w narodzie osamotnieni, bo naród się ich akcji przeciwstawił, uznając te ich akcję za szkodliwą i korzystną tylko dla sprawy niemieckiej w wojnie.

Drugim z tych działań było poparcie, udzielone Rosji i kierowanie Rosji ku okazaniu pomocy Francji.

Istniał na szczytach hierarchii państwowej rosyjskiej potężny obóz przyjaciół Niemiec. Wprawdzie badania historyczne wykazują, że cesarzowa rosyjska (żona cara Mikołaja II-go), która była Niemką, nie odgrywała w roku 1914-tym większej roli pod tym względem, ale wybitną role proniemiecką odegrał Sergiej Witte, jeden z czołowych rosyjskich polityków, w latach 1905-1906 rosyjski premier. A przede wszystkim — wielką potęgę stanowił obóz przyjazny Niemcom — wśród rosyjskiej generalicji. Istniał w śród tej generalicji spisek, na którego czele stał w istocie generał Suchomlinow, rosyjski minister wojny. Spisek ten doprowadził do tego, że wojsko rosyjskie szykowało się w przeddzień wybuchu wojny nie do przedsięwzięcia przewidzianej w rosyjsko-francuskich układach sojusz­ni­czych natychmiastowej ofensywy przeciwko Niemcom, ale do wycofania się na pozycje obronną mniej więcej na linii Niemna i Bugu (Kowno-Grodno-Brześć).

W chwili wybuchu wojny toczyła się na szczytach hierarchii państwowej rosyjskiej walka o to, kto, ma być rosyjskim wodzem naczelnym: stronnik Francji, wielki książę Mikołaj Mikołajewicz, czy utajony przyjaciel Niemiec, generał Suchomlinow. Walka w tej sprawie była w istocie zacięta, choć krótka. Wodzem tym został ostatecznie Mikołaj Mikołajewicz. Musiał on w wyniku tego stoczyć, i inną jeszcze walkę: o to, czy robić, czy nie robić ofensywę przeciwko Niemcom, by odciążyć Francję walczącą na za­chodzie z Niemcami. Przeprowadził swoje: mimo nieprzy­gotowania armii rosyjskiej do tego, zdołał zorga­nizować zaimprowizowaną ofensywę rosyjską na Prusy Wschodnie, w postaci ataku dwóch armii, jednej pod dowództwem generała Samsonowa, złożonej ze z góra 7 korpusów od południa od strony Warszawy i drugiej pod dowództwem generała Rennenkampfa od wschodu od strony Suwałk i Kowna też złożonej z kilku korpusów.

Nie byłoby to możliwe, gdyby zwolennikami walki z Niemcami nie byli Polacy. Postawa narodu polskiego ode­grała tu decydującą role nie mając przeciwko sobie wro­gości Polaków, koła antyniemieckie w Rosji mogły z całą siłą myśleć o walce z Niemcami. Odegrał tu rolę fakt nega­tywny, że nie udało się Niemcom wywołać w Królestwie polskiego powstania, i także i fakt pozytywny: że naród polski zajął jawnie postawę antyniemiecką. Zajął ją już od szeregu lat przed wojną, manifestując ją na różne sposoby, zajął ją polityką Koła Polskiego w Dumie rosyjskiej już od roku 1907 i zajął ją w szczególności deklaracją posła Jarońskiego w Dumie 8 sierpnia 1914 roku.

Mikołaj Mikołajewicz został wodzem naczelnym dnia 2 sierpnia. Dnia 10 sierpnia — w dwa dni po deklaracji posła Jarońskiego, a w 8 dni po swojej nominacji wydał dyrektywę do podległych sobie wojsk, zarządzając, że „przeżegnawszy się krzyżem świętym” mają w najbliższych dniach wyruszyć do ofensywy na Prusy Wschodnie. Postanowił, że ofensywa ta ma się rozpocząć 13 sierpnia. Dnia 14 sierpnia podpisał wymieniony wyżej manifest do Polaków. Zaraz potem armie rosyjskie przekroczyły granice Prus Wschodnich, zajmując w ciągu kilku dni dużą ich część. W dniach 25-30 sierpnia stoczona została przez rosyjską armie Samsonowa z niemiecką armią generała Hindenburga bitwa, zwana drugą bitwą pod Grunwaldem (Tannenbergiem). Była ona druzgocącą kieską rosyjską. Wojska niemieckie otoczyły armie generała Samsonowa, wybijając niektóre oddziały prawie do nogi, a biorąc inne do niewoli. Generał Samsonow, widząc, że poniósł kieskę, popełnił samobójstwo. W dniach 5-15 września również i armia generała Rennenkampfa poniosła kieskę w bitwie nad Jeziorami Mazurskimi i musiała się z Prus wycofać.

Bitwa pod Grunwaldem była wielką, straszliwą kieską armii rosyjskiej. Ale zarazem przyczyniła się w sposób wybitny do tego, że koalicja antyniemiecka odniosła zwycięstwo w wojnie. Waga historyczna tej bitwy polegała nie na tym, kto te bitwę wygrał, ale na tym, że ta bitwa się w ogóle odbyła.

Ofensywa rosyjska na Prusy Wschodnie sprawiła, że dowództwo niemieckie wycofało z frontu zachodniego i rzuciło kolejami do Prus Wschodnich dwa korpusy i jedną samodzielną dywizję. Wojsk tych zabrakło Niemcom w decydującej bitwie z Francją i korpusem ekspedycyjnym brytyjskim nad rzeką Marną. W dniach 7-10 września (zaczętej w 8 dni po zakończeniu bitwy pod Grunwaldem i w dwa dni po rozpoczęciu bitwy nad Jeziorami Mazur­skimi). Bitwa nad Marną została przez Niemców przegrana i tym sposobem niemiecki plan zwyciężenia Francji w krótkiej wojnie błyskawicznej się nie udał. W istocie w bitwie nad Marną rozstrzygnięta została wojna światowa, choć na razie zmieniła się w wyniku tej bitwy w początkowo nierozegraną wojnę pozycyjną, i zakończyła się pełnym zwycięstwem aliantów zachodnich dopiero w z górą cztery lata później. Bo gdyby Niemcy byli tę bitwę wygrali, wojna byłaby się zakończyła pełnym niemieckim zwycięstwem już w roku 1914-tym. Bitwa nad Marną niemiecki plan generalnego, wojennego zwycięstwa błyskawicznego przekreśliła.

Zwycięstwo francuskie nad Marną było wynikiem ofensywy rosyjskiej na Prusy Wschodnie. To nie tylko bohaterstwo żołnierza francuskiego (także i niedużej grupy angielskiej) było przyczyną tego zwycięstwa. Przyczyniła się do tego zwycięstwa także i ofiara wojsk rosyjskich, które poniosły straszną, krwawą klęskę po to, by odciągnąć ku sobie cześć wojsk niemieckich z Francji i przez to dać Francji możność pokonania niemieckiego najazdu w głównej rozstrzygającej bitwie.

Jest faktem, uznanym przez wszystkich historyków i także przez takich mężów stanu, jak Anglicy Churchill i Lloyd George, albo jak francuski generał Dupont, że zwycięstwo francuskie nad Marną było możliwe tylko dlatego, że odwody niemieckie, zamiast być użyte w tej bitwie, zostały wysłane na wschód, bo Niemcy zostały najechane przez armię rosyjską. To znaczy, że zwycięstwo francuskie nad Marną osiągnięte zostało wspólnym wysiłkiem Francji, Anglii i Rosji, a nie tylko samej Francji z jej bliskimi sojusznikami. Jest to twierdzenie niekompletne. Do osiągnięcia tego zwycięstwa przyczynił się jeszcze jeden czynnik, mianowicie naród polski.

Naród polski nie posiadał własnego państwa, więc jego dokonania nie znalazły odbicia w dokumentach dyplomatycznych. Ale dokonał on osiągnięcia takiego, jakby był państwem niepodległym: wywarł wpływ rozstrzygający na bitwę pod Grunwaldem, a więc pośrednio na bitwę nad Marną. To znaczy już w początkowym okresie pierwszej wojny Światowej wywarł wpływ na przebieg i wynik tej wojny. Gdyby nie naród polski i jego postawa, ataku rosyjskiego na armię niemiecką w Prusach Wschodnich byłoby w ogóle nie było, czyli, że wojna przybrałaby całkiem inny obrót; prawdopodobnie, zakończyłaby się — już w roku 1914-tym pełnym zwycięstwem niemieckim.

Naród polski wywarł na ofensywę rosyjską w Prusach Wschodnich wpływ dwojaki. Po pierwsze, umożliwił tę ofensywę swoją postawą polityczną, pozwolił na to, że czołowi ludzie aparatu wojskowego i politycznego rosyjskiego mogli się na przedsięwzięcie tej ofensywy zdecydować. (Rola polska jest tu mało widoczna i dla powierzchownych obserwatorów niedostrzegalna, ale była bez wszelkiej wątpliwości wielka, a nawet wręcz rozstrzygająca. Bo mając naród polski przeciwko sobie Rosjanie by się na takie śmiałe przedsięwzięcie nie odważyli).

Po wtóre, naród polski wziął udział w owym rosyjskim ataku na armię niemiecką, a więc w owym sukursie dla walczącej z najwyższym wysiłkiem Francji — udział fizyczny. Bo Rosja nie była w stanie rzucić do walki z Niemcami w pierwszym miesiącu wojny wojsk złożonych z Rosjan. Do bitwy pod Grunwaldem, a w niemałym stopniu także i do bitwy nad Jeziorami Mazurskimi użyła wojsk, w dużej części złożonych z Polaków. Wojska, którymi dowodził nieszczęsny generał Samsonow składały się w znacznym stopniu ze zmobilizowanych rezerwistów. Rezerwiści stanowili dwie trzecie większej części wszystkich formacji, które wzięły udział w rosyjskiej ofensywie, a w niektórych formacjach liczba ich dochodziła do 80 procent. A wielkie odległości rosyjskie, oraz mała sprawność rosyjskiej sieci kolejowej sprawiały, że było fizycznym niepodobieństwem sprowadzić wielkie masy rezerwistów z głębi Rosji.

Rezerwiści w pułkach, dywizjach i korpusach generała Samsonowa to byli polscy chłopi z Królestwa, a główna masa oficerów niższych stopni, to byli polscy inteligenci, oficerowie i podchorą­żowie rezerwy. Jeden tylko z siedmiu korpusów armii generała Samsonowa, — trzynasty smoleński, — zdążył przyjechać z rdzennej Rosji i składał się w całości z Rosjan. Pozostałe sześć — to były korpusy z Królestwa i składały się głównie z Polaków. W dodatku Polakami byli w nich nie tylko rezerwiści: także i duża cześć żołnierzy poboro­wych, odbywających służbę regularną, to byli rekruci miejscowi, poborowi z Królestwa.

Pola Grunwaldu spłynęły nie tylko krwią rosyjską — krwią zawodowej rosyjskiej kadry oficerskiej i podoficerskiej. Spłynęły przede wszystkim krwią polską. A żołnierze, którymi generał Samsonow dowo­dził to nie byli ludzie bierni, posłuszni jak barany. Szli oni pod Grunwald zapowiedziany zarówno przez Jarońskiego, jak przez Mikołaja Mikołajewicza na 17 i na 11 dni przed początkiem bitwy, o czym po­wszechnie wiedziano — z całą świadomością i nie małym entuzjazmem wiedząc, że choć ubrani w obce i wręcz nienawistne mundury, idą bić się za Polskę.

To żołnierze — Polacy, także i podchorążowie („praporszczycy”) — Polacy, bili się pod Grunwaldem, przychodząc tym z pomocą Francji i poświęceniem swoim przyczyniając się do tego, że pierwsza wojna światowa została wygrana przez koalicję antyniemiecką.|

Naród polski odegrał wielką role w pierwszej wojnie światowej — będąc niedostrzegalnie dla innych — świadomym uczestnikiem wielkiej antyniemieckiej koalicji i przyczyniając się, już w pierwszym miesiącu wojny, w sposób wybitny do zwycięstwa tej koalicji nad Niemcami.

Piłsudski miał w tej wojnie całkiem inne zadanie. Miał on się przyczynić do totalnego zwycięstwa Niemiec, to taka była jego rola, wyznaczona mu przez strategię niemiecką. Roli tej nie spełnił. Nie potrafił. Sprawił Niemcom głęboki zawód. Bo miał naród polski przeciw sobie, bo był w tym narodzie, jak głosi pieśń „My pierwsza brygada” — „osamotniony”. To jego bezsilność sprawiła, że Niemcy wojny nie wygrali i że ich plan wojny błyskawicznej się załamał.

Chcę tu dodać jeden ciekawy szczegół. Bitwa zwana grunwaldzką, toczyła się na obszarze kilku powiatów i mogła być nazwana na różne sposoby. Pierwotnie nazywano ją bitwą pod Działdowem (po niemiecku Soldau). Ale naraz Niemcy zmienili nazwę tego swego zwycięstwa. Nadali temu swemu zwycięstwu nazwę drugiej bitwy grunwaldzkiej (po niemiecku Tannenberg) — i cały świat te nazwę przyjął. Było to ironiczne nawiązanie do deklaracji Jarońskiego i do manifestu Mikołaja Mikołajewicza: chcieliście Grunwaldu, oto macie Grunwald. Ale było to zarazem tryumfalne obwieszczenie, że pierwszy Grunwald, ten z roku 1410-go został pomszczony i przekreślony. Przekreślony przez pobicie Rosji? Nie. Przez uderzenie w naród polski. Przez otwarcie na nowo drogi ekspansji niemieckiej na wschód, która została na 500 lat zamknięta przez wielkie polskie, grunwaldzkie zwycięstwo.

Wielkie zaszły wydarzenia w roku 1914 w życiu polskiego narodu. Ale Piłsudski w tych wydarzeniach nie uczestniczył. Starał się położyć im, w interesie niemieckim tamę. Tyle tylko, że mu się to nie udało.

Za http://polskainfo2.tripod.com/