Oto jak Kościół przygotowuje się akceptacji kontroli urodzeń

Obserwuje się dziwne podniecenie jakie wzbudza encyklika na temat środowiska, pisana przez papieża Franciszka i przewidziana do publikacji za kilka miesięcy. Podniecenie jest dziwne, zważywszy, że bardziej niż ktokolwiek inny, oczekują jej laicy i laicyści.

Faktem jest jednak, że każdego dnia prasa międzynarodowa publikuje artykuł poświęcony rewolucji ekologicznej jaką aktualny pontyfikat ma realizować. Wczoraj Washington Post napisał, iż papież Franciszek „zajmie się pilnymi kwestiami dotyczącymi globalnego ocieplenia i podkreśli rolę ludzkości w tychże zmianach klimatycznych”. Ponadto gazeta głosi triumfalnie, że po raz pierwszy w historii papież wybiera datę publikacji „tak ważnego dokumentu” celowo tj. „aby wpłynąć na szczyt ONZ na temat zmian klimatycznych, który odbędzie się w Paryżu, w grudniu”. (…)

Skąd bierze się podniecenie i ten cały entuzjazm ? Po prostu dlatego, że wreszcie dokonuje się to co, do tej pory wydawało się nieosiągalne, tj. przyłączenie Kościoła Katolickiego do ekologicznego chóru religii na poparcie oficjalnej doktryny o klimacie.

Rzeczywiście, do tej pory, pomimo silnych nacisków od zewnątrz i od wewnątrz, Stolica Apostolska była ostatnim i niezwyciężonym bastionem broniącym godności ludzkiej wobec ideologii globalistycznej, chcącej stworzenie pełnej zależności ludzi – tak w ich formacji jak w informacjach, które otrzymują – od władzy dominującej. Są tego przykładem konferencje międzynarodowe ONZ: fakt iż w dokumentach dotychczas zatwierdzonych, nie znajdujemy jeszcze aborcji podniesionej do rangi prawa podstawowego, uznania gender w miejsce płci i rozmontowania rodziny, zawdzięczamy działaniu delegacji watykańskich, które zmobilizowały koalicję państw wystarczająco silną, aby nie zrealizować planów ONZ.

Przykładem oporu Kościoła jest również encyklika Benedykta XVI Caritas in Veritate, która wbrew dużym naciskom ze strony niektórych episkopatów europejskich, nie ulega jednak mentalności dominującej i potwierdza pojęcie „rozwoju zintegrowanego” tam, gdzie chciano umieścić „rozwój podtrzymywalny”. Tym podejściem, Kościół katolicki odróżniał się zawsze od wszystkich innych religii, które od dawna są zgodne z ideologią mondialistyczną ONZ-u, aż do stworzenia pewnego rodzaju ONZ-owskiej religii, mającej na celu stworzenie poparcia moralnego dla polityk globalnych – vide „rozwój podtrzymywalny” – zadecydowanych przez agencje ONZ. Tylko Kościół Katolicki, słusznie widząc w tych politykach zagrożenie dla godności ludzkiej w imię wartości abstrakcyjnych, nigdy nie zaakceptował tejże homologacji, nie zrywając jednakże dialogu.

Ale to wszystko wydaje się należeć do przeszłości, gdyż widzimy, że ma dziś miejsce spotkanie, zorganizowane przez Papieską Akademię Nauk Społecznych na temat zmian klimatycznych: „Ochraniać ziemię, uszlachetnić ludzkość: moralne wymiary zmian klimatycznych i rozwoju podtrzymywalnego”, taki jest jej tytuł. Uczestniczy w nim również sekretarz generalny ONZ Ban Ki – Moon, a to wystarcza by zorientować się co do zainteresowania wywołanego tym przełomem w Kościele.

Prezentacja spotkania mówi iż jego celem jest „uwrażliwianie i tworzenie przyzwolenia na wartości rozwoju podtrzymywalnego w zgodzie z wartościami podstawowych tradycji religijnych i szczególną uwagą na warstwy słabe”. Celem sympozjum jest także „wniesienie wkładu w debatę światową na ten temat, wskazując na „wymiary moralne” jakie są u podstaw ochrony środowiska zanim jeszcze opublikowana zostanie papieska encyklika i pomoc w „budowie światowego ruchu wszystkich religii na rzecz rozwoju podtrzymywalnego i zmian klimatycznych w roku 2015″.

Przyłączenie się do ideologii rozwoju podtrzymywalnego, integracja z innymi religiami w poszukiwaniu etyki globalnej, bezkrytyczne popieranie ideologii zmian klimatycznych rozumianych jako spowodowanych przez człowieka: to jest nowy kierunek, lansowany na tę okazję przez Papieską Akademię Nauk Społecznych i niestety również szeroko zaakceptowany w Watykanie. Prawdopodobnie również (ale nie tylko) dzięki nieznajomości spraw.

Jednakże nawet nieuk powinien postawić sobie przynajmniej jedno pytanie: dlaczegóż to w encyklice Caritas in Veritate mówi się o „całościowym rozwoju ludzkości ” a nie o „rozwoju podtrzymywalnym” – i każdy obserwujący tę sytuację powinien zapytać, czemu to Kościół decyduje się na promocję pojęcia, które jest mu obce, nie promując koncepcji jaka wywodzi się z antropologii chrześcijańskiej.

Ale powróćmy do kwestii nieuctwa. W powszechnym rozumieniu „rozwój podtrzymywalny” oznacza model rozwoju ekonomicznego, który szanuje środowisko. Któż miałby się nie zgodzić z tym sformułowaniem, nie biorąc pod uwagę jego abstrakcyjności ?

Sprawy wyglądają jednak inaczej: pojęcie rozwoju podtrzymywalnego dla ONZ wiąże się z Raportem Komisji Brundtland na temat rozwoju i populacji (Our Common Future, 1987) i ma negatywną wizję roli człowieka, którego działalność wg. niego jest tak czy owak szkodząca rozwojowi i środowisku. Tak więc rozwój ekonomiczny i wzrost demograficzny są widziane jako główni wrogowie równowagi całego ekosystemu i od tego momentu polityka rozwoju podtrzymywalnego służy do utajnienia – wykorzystując usprawiedliwiającą potrzebę ochrony środowiska – starych projektów: deindustrializacji świata uprzemysłowionego i kontroli urodzeń w krajach ubogich.

Nie jest więc przypadkiem, że podczas zbędnych i kosztownych konferencji, które odbywają się od czasów podpisania Protokołu z Kyoto w 1997 roku (organizowanych z nadzieją na światową zgodę), odmowa podporządkowania się Chin była zawsze usprawiedliwiana tłumaczeniem, iż Pekin już zrobił swoje, uniemożliwiając narodziny 400 milionów osób przy pomocy jego „polityki jednego dziecka”.

Nie można patrzeć bez niepokoju na dzisiejsze sympozjum, wiedząc iż jego głównym relatorem jest Jeffrey Sachs, jeden z ważnych ekonomistów ONZ, dyrektor UN Sustainable Development Solutions Network. Sachs, który został wybrany do współpracy z Papieską Akademią i który wg. niektórych źródeł aktywnie współpracował z papieżem Franciszkiem nad przyszłą encykliką, jest wiernym interpretatorem koncepcji rozwoju podtrzymywalnego a także fanatycznym poplecznikiem kontroli urodzeń. Stara historia: aby wyeliminować biedę wystarczy fizyczna eliminacja ubogich.

Miałem okazję spotkać Sachsa kilka lat temu na meetingu w Rimini, gdzie był on jednym z relatorów i na moje pytanie odnoszące się do tego zagadnienia, odpowiedział mi uśmiechając się: „Spotkałem wielu biskupów, którzy co do kontroli urodzeń powiedzieli mi prywatnie, że zgadzają się ze mną, chociaż z oczywistych powodów nie mogą tego potwierdzić w sposób jawny”. „Oczywiste powody” to Magisterium Kościoła, „osławiona” doktryna, mówiąca, że każde życie jest święte i nie może być składne w ofierze w żadnej sytuacji, również mającej na celu ocalenie planety (zakładając nawet hipotetyczny konflikt interesów), ani też dla domniemanego (ale nie stwierdzonego) dobra przyszłych generacji.

Oto droga na jaką wchodzi obecnie Kościół, droga prowadząca do milczącej akceptacji kontroli urodzeń, droga ukryta bo oficjalnie mówi się o czymś innym.

Klimat i Kościół, powrót do czasów przed Galileuszem

Riccardo Cascioli, 28-04-2015
Clima e Chiesa, si ritorna a prima di Galileo
http://www.lanuovabq.it/it/articoli-clima-e-chiesasi-ritornaa-prima-di-galileo-12508.htm

 

http://www.lanuovabq.it/fileCondivisi/img-_innerArt-_cardinale%20turkson.jpg?t=

„Jak korzystać z rozwoju podtrzymywalnego kiedy planeta Ziemia ma za dużo mieszkańców ? (…) Dwieście lat temu myśliciel angielski Thomas Robert Malthus ostrzegał iż nadmierny wzrost populacji miałby jego zdaniem zaszkodzić rozwojowi gospodarczemu. To jest zagrożenie, które ciągle mamy przed nami..” Tak mówił dla CNN 21 października 2011 roku Jeffrey Sachs, „prorok” rozwoju podtrzymywalnego i protagonista wczorajszego watykańskiego spotkania poświęconego rozwojowi podtrzymywalnemu i zmianom klimatycznym. Sachs był nie tylko głównym jego relatorem, jego tezy zostały nawet podniesione do rangi przykładu przez kardynała Petera Turksona, prezydenta Papieskiej Rady Sprawiedliwość i Pokój, który powiedział: „Żyjemy w epoce rozwoju podtrzymywalnego i musimy podejmować decyzje właściwe i poprawne moralnie”, zachęcając także do przeczytania nowej książki Sachsa rozpowszechnionej na spotkaniu.

Zaprezentujemy teraz tego, komu zostało powierzone zadanie interpretacji myśli katolickiej na temat ekonomii i środowiska; Sachs to neo-malthuzjanin niezdolny do uznania faktu iż historia zaprzeczyła teoriom Malthusa. Trzeba także dodać, że jego poglądy jako specjalnego doradcy sekretarza generalnego ONZ Ban Ki-moona są szeroko znane. Kontrola urodzeń była od zawsze jednym z fundamentów jego poglądów. Wystarczy podać przykład iż w 2004 roku, w jednym ze swoich artykułów zarzucał on krajom zachodnim ich zaniepokojenie zmniejszającym się wskażnikiem urodzin. Głupcy, mówił Sachs, nie zdajecie sobie sprawy z dobrego obrotu sprawy, w ten sposób pojawią się „wielkie korzyści dla społeczności z populacją stabilną i postępująco zmniejszającą się”. więcej bogactwa i zmniejszony nacisk na środowisko. I rzeczywiście, dobrze widać, co stało się w ciągu tych ostatnich dziesięciu latach. Kiedy więc mówimy o poglądzie niekatolickim, jaki zainstalował się w Kościele, pamiętajmy również o tym.

Mimo tego wydaje się że takim właśnie jak Sachs „prorokom” Kościół katolicki chce teraz powierzyć opracowanie doktryny socjalnej, rezygnując w ten sposób z wizji realnego stanu rzeczy, rezygnując z własnej zdolności patrzenia ponad przemijającymi modami, która to zdolność będąca zakotwiczona przy wartościach wiecznych, dotychczas go charakteryzowała.

Z tego punktu widzenia, wczorajsza wypowiedź kardynała Turksona zawiera co najmniej dwie kwestie krytyczne, oprócz kadzenia Sachsowi, który nie z byle powodu jest członkiem Papieskiej Akademii Nauk Socjalnych.

Pierwszy problem to zamieszanie między tezami naukowymi i działaniem o charakterze moralnym. Turkson traktuje jako pewnik tezę o globalnym ociepleniu antropogenicznym czyli spowodowanym przez człowieka, która wcale nie jest potwierdzona z naukowego punktu widzenia. Podnósł on jednak tę tezę do rangi prawdy wiary, która wymaga natychmiastowej reakcji w wymiarze moralnym. Wymieszał on także komunały pseudonaukowe – takie jak relacja przyczyna – skutek między paliwami kopalnymi i zmianami klimatycznymi – z zasadami religijnymi, cofając Kościół o 400 lat do tyłu (jest rzeczą oczywistą, że nie jest on jedynym odpowiedzialnym za tę sytuację, ale jest rzeczą niepokojącą iż ta tendencja dotarła aż do najwyższych władz Kościoła. (…) Można więc zrozumieć, dlaczego tylu oczekuje od przyszłej papieskiej encykliki impulsu do walki ze zmianami klimatycznymi i dlaczego wczoraj Greenpeace opublikował podziękowanie papieżowi Franciszkowi za jego inicjatywy „ekologiczne”. (…)

Kwestią drugą jest rola Kościoła i katolików w problematyce związanej ze środowiskiem. Niepowtarzalnością katolicyzmu jest fakt iż uznaje on istnienie w świecie stworzonym przez Boga, naturalnego porządku, przez niego ustanowionego a także, że człowiek, jedyna istota żyjąca, stworzona na podobieństwo Boże jest przez Boga postawiona do zarządzania tym światem. Doświadczenie benedyktyńskie pokazuje nam, że kto żyje „szukając Boga”, przyczynia się do humanizacji życia i pomnaża piękność stworzenia. W tej wizji, zagrożenia dla środowiska rodzą się z zerwania łączności z Bogiem, które mogą stwarzać albo nadmierną i dziką eksploatację środowiska, albo dywinizację. Dlatego więc najważniejszym wkładem, jaki Kościół może zaofiarować kwestii środowiska jest ewangelizacja i to właśnie jest głębokim sensem „ludzkiej ekologii”.

Ale przedstawiona powyżej świadomość wydaje się być w dzisiejszym Kościele przyćmiona, rozrzedzona w ekumenizmie ekologicznym, który pojawia się jako „etyczne ramię” władzy globalnej: wszystkie religie razem w celu nadania charakteru moralnego, zaangażowaniu, o jakie agencje ONZ proszą dla zdrowia planety. W obliczu długotrwalej suszy lub powtarzających się powodzi nie modlić się, nie iść w procesji i nie iść na mszę; teraz nakazem jest redukcja CO2. Na dzień dzisiejszy „pełne nawrócenie serc i sumień” oznacza dla leaderów religijnych bycie „wzorami ” podtrzymywalności. Tu Turkson dodaje: „Prowadźmy dając przykład ! Pomyślcie jak bardzo pozytywną wieścią dla ludzi wiary byłoby nie tylko nawracanie na podtrzymywalność, ale również życie w zgodzie z jej regułami ! Pomyślcie jakiż by to był pozytywny przykład gdyby kościoły, meczety, synagogi i wszystkie inne świątynie świata stały się „o emisji 0″”.

To nie są jednak tylko dziwaczne pomysły jednego kardynała, to jest dominujący trend w Kościele: ten sam obrót sprawy widzimy w tzw. „nawróceniu ekologicznym” ustanowionym przez Jezuitów, gdzie w diecezjach lub w parafiach ogłasza się jako „wydarzenia godne proroka” instalowanie baterii słonecznych, zaś w pouczaniu dotyczącym Wielkiego Postu, między innymi praktykami nawrócenia wskazuje się na segregowanie śmieci, wszysko to w ramach konkursów typu „Kościół podtrzymywalny”.

Podsumowując: wiarygodne zmiany klimatyczne, które powinny nas zaniepokoić, to te, które zachodzą w Kościele

Ecco come la Chiesa si prepara ad accettare il controllo delle nascite
http://www.lanuovabq.it/it/articoli-ecco-come-la-chiesa-si-preparaad-accettare-il-controllo-delle-nascite-12500.htm

Riccardo Cascioli 28-04-2015
Nadesłał RAM