Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945 (cz. 2)

Poprzednia część:

• https://marucha.wordpress.com/2015/06/23/ludobojstwo-dokonane-przez-nacjonalistow-ukrainskich-na-ludnosci-polskiej-wolynia-1939-1945/

2. ZARYS WYDARZEŃ

2.1. Uwagi wstępne

Terror i ludobójstwo ukraińskie na ludności polskiej.

Na Wołyniu, gdzie obok siebie żyli Polacy i Ukraińcy, współżycie mieszkańców tych narodowości, w odczuciu większości Polaków było dobre, przynajmniej do wybuchu wojny w 1939 r. W ten sposób współżycie to zostało przedstawione przez większość polskich świadków.

Przejawami dobrego współżycia było zawieranie związków małżeńskich polsko-ukraińskich, dobrosąsiedzkie albo wręcz przyjacielskie stosunki, wzajemne świadczenie sobie przez Polaków i Ukraińców różnych przysług, zapraszanie się na święta oraz uroczystości rodzinne, występowanie w roli rodziców chrzestnych, drużbów i drużek na ślubach, wzajemne poszanowanie świąt religijnych przez nie wykonywanie w tym czasie prac polowych.

We wspomnieniach polskich świadków spotyka się również uwagi, że w szkołach, do których chodziły dzieci różnych narodowości, a nauczycielami byli Polacy, Ukraińcy, Żydzi, wszyscy uczniowie byli traktowani równo, niezależnie od narodowości i pochodzenia społecznego. Nie oznacza to, że nie było międzysąsiedzkich waśni, niechęci, które są naturalnym zjawiskiem w każdej zbiorowości ludzkiej, jednakże występowały one pomiędzy pojedynczymi osobami i rodzinami różnych narodowości, a nie między dwiema społecznościami różnych narodowości żyjącymi w określonym miejscu.

Niemniej już w pierwszym dziesięcioleciu międzywojennym niechęć, a nawet wrogość, posunięta do prób napadów Ukraińców na Polaków, pojawiła się w stosunku do osadników wojskowych. Tylko incydentalnie wystąpiło publiczne nawoływanie do rzezi Polaków i to ze strony ukraińskich posłów na Sejm RP (!) (zob. Dok. 1 i 2).

Do pojedynczych należą uwagi o przejawach niechęci Ukraińców wobec Polaków w ostatnich latach przed wojną i dotyczących Polaków żyjących na Wołyniu od pokoleń 1. Dlatego też dla większości Polaków ludobójcze akcje skierowane przeciw nim ze strony współmieszkańców-Ukraińców podczas II wojny światowej, a zwłaszcza ze strony „przyjaciół”, „dobrych sąsiadów”, były całkowicie niezrozumiałe i niespodziewane, były czymś z czym do dziś nie mogą się pogodzić.

Dla wydarzeń na Wołyniu w latach 1939-1945, mających charakter zbrodniczych wystąpień nacjonalistów ukraińskich i wciągniętej do tego ludności ukraińskiej przeciw ludności polskiej, wyróżniamy następujące o k r e s y, które zostaną dalej omówione szczegółowo:

I o k r e s : wrzesień i październik 1939 roku – napady na wybrane grupy osób cywilnych oraz małe grupy i pojedynczych żołnierzy Wojska Polskiego.

I I o k r e s : rok 1941 – rozwój ukraińskiego terroru nacjonalistycznego; i rok 1942 – napady na pojedyncze polskie gospodarstwa, nauczycieli, leśników i osoby, które mogły odgrywać przywódczą rolę w społeczności polskiej – zapowiedź ludobójstwa.

I I I o k r e s : rok 1943 – ludobójstwo na Wołyniu w stosunku do ludności polskiej w wyniku dobrze zorganizowanych napadów na osiedla polskie i Polaków mieszkających w rozproszeniu we wsiach ukraińskich – ówcześnie w dokumentach Polski Podziemnej zwane rzeziami wołyńskimi (zresztą termin „ludobójstwo” wówczas jeszcze nie istniał – por., Przedmowa).

I V o k r e s : rok 1944 i 1945 – pojedyncze akty mordowania żyjących jeszcze na Wołyniu Polaków.

Materiały pochodzą z książki Władysława i Ewy Siemaszków pt. „Ludobójstwo”.

http://www.genocide.pl