Putin a Żydzi

Jako motto: „@Talbot 17:16:12 ,,Przecież Putin pognał wszystkich żydów i pozostali w Rosji tylko etniczni Słowianie…” W krasnoludki też wierzysz? Lotna 04.01.2016 18:24:11″

Zamieszczając poniżej analityczny artykuł na temat wskazany w tytule, traktuję go jako próbnik atmosfery na Neonie. W zależnosci od przyjęcia, zdecyduję czy bedzie to, lub nie bedzie, jedynie epizod.

Rusofobom, filosemitom i bezrefleksyjnie nawiedzonym „sheeple”(nie?) polecam!

Putin a Izrael – złożone i wielopoziomowe związki

Niedawne morderstwo Samir’a Kuntar’a dokonane przez Izrael, raz jeszcze rozpaliło dyskusje na temat związków Putina z Izraelem. Ponieważ stanowi to niezmiernie skomplikowany temat, więc ci którzy lubią proste wyjaśnienia – ”gotowce”, niech sobie z punktu darują dalszą lekturę.

Jest prawdą, że związki pomiędzy Rosją a Izraelem i wcześniej, pomiędzy Żydami a Rosjanami, mogłyby zasłużyć na cała książkę.

W istocie, Aleksander Sołżenicyn napisał już taką książkę, jej tytuł, to  “200 lat razem”. Jednak wskutek żelaznego uścisku syjonistów na anglo-media, pozostaje dotychczas nieprzetłumaczona na angielski. To z miejsca powinno zaalarmować: jak to, światowej sławy autor, noblista nie doczekał tłumaczenia swej książki na angielski, ponieważ jej zawartość mogłaby generalnie podminować oficjalną narrację na temat stosunków rosyjsko-żydowskich, a w szczególności ujawnić rolę jaką Żydzi odegrali w rosyjskiej polityce 20 stulecia!

Jakiego jeszcze dowodu podporządkowania byłego brytyjskiego imperium przez syjonistów oczekujesz czytelniku?

Pisałem już na ten temat w przeszłości, i w związku z tym jedynie przypomnę:

“AngloZionist: Short primer for the newcomers” (AngloSyjonizm: krótkie wprowadzenie dla niezorientowanych, przyp. tłum.)

“How a medieval concept of ethnicity makes NATO commit yet another a dangerous blunder” („Jak średniowieczne pojęcie etniczności powoduje popełnienie przez NATO kolejnego niebezpiecznie głupiego błędu” – przyp. tłum.).

Zanim zagłębię się w idiosynkrazje relacji rosyjsko-izraelskich, chciałbym podkreślić jedną bardzo istotną sprawę a mianowicie, ze nie należy zakładać, że wzajemne odniesienia pomiędzy Żydami i nie-Żydami w Rosji są podobne do tych na Zachodzie.

To zupełnie nie tak. Nie wchodząc w szczegóły sporów na temat emancypacji Żydów na Zachodzie i ich długiej wędrówki z rabinackich sztetlów do zarządów największych zachodnich korporacji, powiem jedynie, że dla Żydów rosyjskich proces emancypacji przebiegł w drodze przemocy i o wiele bardziej dramatycznie.

Druga wielka różnica pomiędzy Żydami zachodnimi i rosyjskimi Żydami, polega na tym, że w okresie z grubsza pomiędzy latami 1917 a 1939, szczególny rodzaj Żydów (bolszewickich Żydów) sprawował nieomalże totalną kontrolę w Rosji. W tym okresie bolszewiccy Żydzi prześladowali Rosjan a zwłaszcza prawosławnych chrześcijan z prawdziwie ludobójczą nienawiścią,

To fakt historyczny, którego świadoma jest większość Rosjan, nie bacząc na to, że w większości kręgów na Zachodzie wciąż poczytuje się to za myślo-zbrodnię.

Jest także ważne podkreślić, że bolszewiccy Żydzi prześladowali nie tylko prawosławnych chrześcijan, ale wszystkie inne grupy religijne, włączając judaistów. Jak Putin jest bardzo świadomy tych faktów, ilustruje jego niedawne wystąpienie wobec grupy judaistów w Moskwie.

W wymienionym wyżej 2-gim artykule rozważałem te problemy w szczegółach; teraz jedynie pragnę wykazać jak bardzo Putin jest świadomy tej przeszłości demonstrując odwagę i intelektualną uczciwość w przypomnieniu Żydom rosyjskim niewygodnych faktów.

Innym, absolutnie ważnym faktem w stosunkach pomiędzy Rosją a Izraelem, jest emigracja Żydów rosyjskich do Izraela. Poniżej przytoczę ważne – nie do zbicia – argumenty w tej sprawie: niezależnie od tego czy wylądowali w Izraelu, Austrii, Niemczech, lub w Stanach, emigracja rosyjskich Żydów była dostępna tym wszystkim spośród nich, którzy nie chcieli pozostać w Rosji; można zatem przyjąć, że ci, którzy nie wyjechali, pozostali z wyboru.

To oznacza, że znaczna większość, jeśli nie całość, wściekłych rusofobów i anty-chrześcijan opuściła Rosję. Ci, którzy pozostali w Rosji, zdecydowali, że Rosja to ich dom.

Znacząca liczba (niektórzy oceniają ją jako nawet na 20%) tzw. Żydów, którzy opuścili Rosję to wcale nie Żydzi, włączając w to tych, którzy osiedlili się w Izraelu. Prawda jest taka, że w obliczu gospodarczych i społecznych niedostatków pod rządami Breżniewa i Jelcyna, wielu Rosjan bez żadnych korzeni żydowskich, wykreowało fikcyjne żydowskie pochodzenie, żeby się po prostu wynieść (na zachód). To tlumaczy skąd w Izraelu tylu prawdziwych Rosjan, w opozycji wobec rosyjskich Żydów.

Rezultatem tej wielkiej migracji jest niepoliczalna mnogość więzi pomiędzy osobami i rodzinami żyjącymi w Izraelu i w Rosji. To prowadzi do wyjaśnienia dlaczego – jeśli powiedzmy, Irak lub Hezbollah mierzą rakietami w Izrael – jakaś część mieszkańców Rosji martwi się o los ich przyjaciół w Izraelu, nawet jeśli niekoniecznie aprobują politykę Izraela.

Tzw. “Mafia Rosyjska” to w rzeczywistości i w większości mafia Żydów rosyjskich. To szczególnie prawdziwe jest na Zachodzie. W Rosji rzeczywiście istnieją żydowscy gangsterzy, ale to nie to samo, co z prawdziwego zdarzenia żydowska mafia.

Rosyjscy i żydowscy gangsterzy znani są m.in z tego, że świetnie z sobą współpracują a to tworzy, że tak powiem, mocne więzi biznesowe pomiędzy “rosyjskimi” oligarchami a Izraelem.

Rosja w czasach Jelcyna była de facto pod rządami, jak to się w Rosji przyjęło określać, “siemibankirszcziny”, czyli władzy siedmiu banków. Była to grupa najmoznieszych bankierów w Rosji, którzy kontrolowali ca 50% całej rosyjskiej gospodarki. Wszyscy z nich, z wyjątkiem jednego (Potanin) byli Żydami.

W okresie Jelcynowskim przeważająca większość członków rządu a zwłaszcza ich doradców była Żydami. Żydzi kontrolowali również prawie wszystkie główne środki masowego przekazu.

Ażeby unaocznić drastyczność sytuacji w latach dziewięćdziesiątych, poniżej zamieszczam znalezioną w Internecie (source: https://goo.gl/jZlazH), listę osób, które gwarantowały reelekcję Borysa Jelcyna (Borys Jelcyn, Żyd, żonaty z Żydówką, Nainą Jelcyn). w wyborach prezydenckich i władzę w okresie 1991-1999.

Byli to:
Doradca prezydenta d.s. gospodarczych, Liwszyc, Żyd. W całym okresie władzy Jelcyna (1991-1999), większość jego doradców to Żydzi.
Zwierzchnik administracji prezydenckiej, Filatow, Czubais, Woloszyn, córka Prezydenta (nowa pozycja w Jelcynowskiej strukturze władzy) Tatiana Djaczenko (wg żydowskiej tradycji Halaha, jako córka Żydów, a więc Żydówka), to wszystko Żydzi.

Rząd
Wszyscy kluczowi ministrowie to ŻYDZI:
Minister Gospodarki – Jasin – Żyd
Zast. Ministra Gospodarki – Urinson – Żyd
Minister Finansów – Panskow – Żyd
Zast. Ministra Finansów – Wawiłow – Żyd
Prezes Banku Centralnego – Paramonow – Żyd
Minister Spraw Zagranicznych – Kozyrew – Żyd
Minister Energii – Szafranik – Żyd
Minister Komunikacji – Bułhak – Żyd
Minister Bogactw Naturalnych – Daniłow – Żyd
Minister Transportu – Jefimow – Żyd
Minister Zdrowia – Nieczajew – Zyd
Minister Nauki – Sałtykow – Żyd
Minister Kultury – Sidorow – Żyd

Środki masowego przekazu:
Prezes – Rodents (?) – Żyd

Prasa:
“Nowosti” – Gołembiowskij – Żyd
“Komsomolskaja Prawda” – Fronin – Żyd
“Moskowskij Komsomolec” – Gusiew – Żyd
“Argumenty i Fakty” – Starks (?) – Żyd
“Dieło” – Potapow – Żyd
“Moscow News” – Karpinski – Żyd
“Kommiersant” – Jakowliew (Ginsburg) – Żyd
“New Look” – Dodolew – Żyd
“Nezawisimaja Gazeta” -Tretjakow – Żyd
“Wecziernaja Moskwa” – Lisin – Żyd
“Literaturnaja Gazeta” – Udalcow – Żyd
“Publicity” – Iziumow – Żyd
“Interlocutor” – Kozłow – Żyd
“Rural Life” – Harłamow – Żyd
“Top Secret” – Borowik – Żyd.

TV I Radio:

TV i Radio “Ostankino” – A. Jakowliew – Żyd
Rosyjska Kompania TV i Radio – Popcow – Żyd.

Całość rosyjskich finansów skoncentrowana w żydowskich rekach 1996-1999 – „Siedmiu Bankierów”:
Aven – Żyd
Beriezowski – Żyd
Gusinski – Żyd
Potanin -Żyd
Smolensk – Żyd
Friedman – Żyd
Chodorkowski – Żyd
Roman Abramowicz -Żyd

Lista Żydów w rządzie radzieckim w okresie 1917- 1939 wyglądała bardzo podobnie. Można poszukać na własną rękę w Internecie.

Prawdę mówiąc, ludzie, którzy zestawiali takie listy rzadko byli motywowani czysto naukowymi względami; często czuli się nieskrępowani ścisłymi regułami weryfikacji informacji. Jest więc calkiem możliwe, że pewien procent “Żydów” wymienionych powyżej, to wcale nie Żydzi. [I na odwrót… – admin]

Nawet uwzględniając szeroki margines błędu, obraz wciąż pozostaje wyraźny.

W okresach 1917 -1939 oraz 1991-1999 wodze władzy w Rosji pozostawały w rękach żydowskich,
w obu przypadkach z tragicznymi konsekwencjami.

Dobrze zdać sobie sprawę z wielkiej różnicy w zachowaniu Żydów w zależności od sytuacji czasowej i politycznej. O ile na początku 20. wieku wpływowi Żydzi byli ideologicznymi oponentami Imperium Brytyjskiego, o tyle Żydzi w późnych latach 20. stulecia w Rosji stanowili praktycznie ekspozyturę Imperium Anglo-Syjonistycznego.

Mówiąc o ekspozyturach imperium Anglo-Syjonistycznego: już wiele razy wyjaśniałem w przeszłości, że kandydatura Putina w sukcesji po Jelcynie była rezultatem kompromisu zawartego pomiędzy rosyjskimi służbami bezpieczeństwa i rosyjskim wielkim kapitałem, który wysunął Miedwiediewa jako przeciwwagę wobec Putina.

Zazwyczaj odnoszę się do sił popierających Putina jako do Stronników Suwerenności Eurazjatyckiej, a siły wspierające Miedwiediewa nazywam Integracjonistami Atlantyckimi.

O ile w zamiarach Putina leży zapewnienie Rosji pełnej suwerenności i uczynienie z niej kluczowego elementu w wielobiegunowym ale zjednoczonym kontynencie Eurazji, o tyle celem Miedwiediewa wydaje się być uzyskanie akceptacji Imperium Anglo-Syonistycznego jako równorzędnego partnera i zintegrowania Rosji z zachodnimi strukturami władzy.

A teraz rzecz na tyle istotna, że zasługuje na wyróżnienie w oddzielnym akapicie.
Atlantyccy Integracjoniści wciąż zachowują pełną kontrolę nad rosyjskimi finansami i sektorem bankowym, kontrolując wszystkie kluczowe ministerstwa i stanowiska rządowe. Kontrolują oni Rosyjski Bank Centralny i stanowią największe zagrożenie dla rządów Putina i jego zwolenników.

Przyjmując, że obecnie z grubsza 90% Rosjan popiera Putina, wspomniani Atlantyccy Integracjoniści stanowią największe zagrożenie dla Rosjan i Rosji w całości.

Jak to się łączy z Izraelem? Ależ to proste.
Putin odziedziczył system stworzony dla i przez Imperium Anglo-Syjonistyczne. Putin był kompromisowym kandydatem pomiędzy dwoma radykalnie przeciwnymi obozami i zabrało mu całe lata ażeby pozbyć się rosyjskich (żydowskich) oligarchów i następnie, bardzo stopniowo, zacząć proces czyszczenia, w trakcie którego powoli, krok za krokiem, syjoniści zaczęli być wypierani z pozycji władzy.

Stosownie do Michaiła Chazina, sytuacja pomiędzy dwiema grupami osiągnęła stan krytycznie chwiejnej (50/50 ) równowagi. To także oznacza, że ludzie Putina muszą strzec swych pleców każdego bożego dnia, wiedząc, że ich tzw. koledzy tylko czekają, żeby ich w oka mgnieniu ugodzić, skoro tylko nadarzy się sposobność.

Osobiście skłaniam się do przekonania, że nagłaśniane opinie na temat przewrotu w obozie władzy są mocno przesadzone.

Sądzę tak, ponieważ Putin cieszy się nie tylko poparciem w resortach siłowych (obrony, bezpieczeństwa państwa, spraw wewnętrznych etc.), ale przede wszystkim 90% pozytywnym wyborem narodu rosyjskiego. Próbować obalić przywódcę z taką kultową charyzmą, szczerze ukochanego przez zdecydowaną większość Rosjan, to rzecz zbyt niebezpieczna. Ale to nie oznacza, że piąta kolumna odstąpi od sabotowania każdego przedsięwzięcia podejmowanego przez Putina i jego zwolenników.

Jest prawdą, że Putin, był wielokrotnie zmuszony do kompromisów. Oto kilka przykładów:

• oligarchowie; kiedy Putin uwalniał Rosję od dyktatu siedmiu bankierów, nie usunął od razu wszystkich oligarchów. Uwolnił się jedynie od tych, którzy podobnie jak Chodorkowski, próbowali dokonać przewrotu przez zamierzony korupcyjny wykup całej Dumy (parlamentu).
  Oligarchom oznajmiono: jeżeli chcecie mieć spokój, to trzymajcie się z dala od polityki. Ten deal obowiązuje do dzisiaj.
• gospodarka; nawet w ostatnim przemówieniu Putin zadeklarował, że w pełni popiera Bank Centralny i ministrów ze sfery gospodarczej rządu Miedwiediewa. A trzeba brać pod uwagę, że literalnie WSZYSCY sprzymierzeńcy Putina otwarcie i głośno wołają, że trwający sposób zarządzania gospodarką rosyjską, to jej krwawe morderstwo [? – admin]. Taka opinia to nie subiektywne przekonania lecz konstatacja wymuszona rzeczywistością.Przy okazji: obserwuję od jakiegoś czasu na centralnych kanałach rosyjskiej TV kampanię systematycznego oczerniania Banku Centralnego i ministrów z resortów gospodarczych, a to nie może być przypadkowe. Przewiduję, że Putin przygotowuje czystkę w tych kręgach i że chce wystawić [na odstrzał] wszystkie kaczki, zanim podejmie akcję, jednocześnie mobilizując przeciw nim opinię publiczną.

  Do dzisiaj gospodarka rosyjska jest wciąż zarządzana przez popleczników Międzynarodowego Funduszu Monetarnego (IMF), realizatorów Consensusu Waszyngtońskiego, stąd ich wariackie decyzje w sferze stopy zysków, kupna obligacji USA, w zamiarze utrzymania niskiej inflacji itd.itp. Putin, jak sądzę, nie jest wyrazicielem poglądów, które bym określił jako socjalistyczne, ale raczej określił bym go jako zwolennika rynków społecznych i kogoś, kto usilnie próbuje odczepić Rosję od zachodniego systemu finansowego i kto nie stosuje się do norm Imperium.

• polityka zagraniczna; aż do ostatniej reelekcji Putina, rosyjską politykę zagraniczną charakteryzowała chaotyczna doraźność. Było to zwłaszcza dostrzegalne w okresie prezydentury Miedwiediewa, kiedy zdradzono Iran i Libię w Radzie Bezpieczeństwa (co Putin otwarcie nazwał głupotą). Obecnie można dostrzec względną spójność polityki zagranicznej.

• polityka kadrowa; pamiętacie hiper-skorumpowanego Ministra Obrony Serdiukowa? Dacie wiarę, nigdy go o nic formalnie nie oskarżono.
  Ba, nawet kobieta, z którą przeprowadzał swoje brudne transakcje, wciąż żyje w swoim luksusowym apartamencie w Moskwie. Co to nam mówi? Ano to, że kiedy Putin uzyskał twarde dowody malwersacji Serdiukowa, miał dość siły by wymienić go na Szojgu, ale nie dość, by takiego wysokiego eksponenta integracjonizmu atlantyckiego wsadzić do więzienia.
• Nazistowska Ukraina; Putin ma wystarczającą władzę nad rządem, żeby dostarczyć przez Voentorg (rosyjskie przedsiębiorstwo kompleksowego zaopatrzenia militarnego i obsługi handlowej w tym zakresie) zaopatrzenie dla Noworosji, a nawet wysłać tam pewne siły specjalne i prowadzić ostrzał artyleryjski przez granicę (sic), ale nie dość siły by wymusić na ministrach resortów gospodarczych wykorzystanie rosyjskiej przewagi gospodarczej do uduszenia gospodarki ukraińskiej.
  Ta sytuacja doprowadziła do absurdów w postaci ostrzałów przez granicę Saur Mogiły a jednocześnie (w zasadzie za friko) przesyłu energii przez granicę do Kijowa.
• Propaganda rusofobiczna: kiedy ostatnio jakiś trzeciorzędny dziennikarz sportowy zamieścił napastliwie antyrosyjski komentarz na Twitterze, został zjechany za to przez Alieksieja Andronowa, dziennikarza, który jest także szefem komitetu spraw zagranicznych
  w Dumie Państwowej z własnym programem TV Postscriptum. Kanał telewizyjny emitujący ten program – TV Centr, ocenzurował krytykującego Andronowa.
  Z kolei sławny rosyjski reżyser filmowy, Nikita Michaiłkow zarejestrował cały program ale w dyskusji na ten temat również został ocenzurowany, przez TV Rossija. Dyrektor kanału telewizyjnego, Tina Kandelaki, zatrudniającego Andronowa, udzieliła mu pełnego poparcia.
  Wniosek: pomimo,że Putin generalnie niezmiernie poprawił jakość rosyjskich środków masowego przekazu, to wciąż elementy rusofobiczne pozostają bardzo wpływowe, zatruwając otoczenie trucizną nienawiści przy pełnej bezkarności.

Mógłbym przytaczać przykład za przykładem ale sądzę, że złapaliście o co mi chodzi: Putin jest bardzo dobrym człowiekiem na czele bardzo złego systemu.

A teraz powróćmy do Syrii, Hezbollah i morderstwa Samira Kuntara.

Po pierwsze, rozważmy decyzje na temat interwencji militarnej w Syrii jako kontrowersyjną. Putin wydostał się z opresji robiąc dwie rzeczy: wyjaśniając Rosjanom, że było korzystniejsze mieć do czynienia z terrorystami raczej tam (w Syrii), niż tutaj (w Rosji) i obiecując, że nie wyśle tam sił lądowych. Kiedy Daesh i Turcy wypełnili zadanie postawione im przez Obamę i Bidena, eksplodując rosyjski samolot pasażerski a następnie strącając bombowiec SU-24, społeczeństwo rosyjskie kontynuowało poparcie Putina, pomimo, że większość Rosjan włączając mnie osobiście, było dotkliwie świadomymi niebezpieczeństw wynikających z tej sytuacji. To sprawa osobistego instynktu wyczucia ulicy, umożliwiającego Putinowi pozostanie na ścieżce i w kursie, w obliczu rzetelnie uzasadnionych obaw.

Po wtóre, stało się jasne, że Putin i Netanjahu dobili interesu, kiedy ten ostatni udał się z wizytą do Moskwy: Izraelczycy nie przeszkadzają w rosyjskiej operacji wojskowej, w odsieczy Syryjczykom, tak długo, jak Rosjanie nie mieszają się w operacje wojskowe pomiędzy Izraelem a Hezbollah. To oznacza dla obu stron możliwość kontynuacji ich zasadniczych interesów, z uwzględnieniem możliwości poświęcenia interesów drugorzędnych.

Interes ci się czytelniku nie podoba i kwestionujesz jego etyczność? Na Boga, mnie też się nie podoba. W istocie, jest mi intensywnie niemiło, ale nie oczekuję niczego innego od wykonawców realpolitik, takich jak Putin i Bibi Netanjahu (szczęście w nieszczęściu: ani Ty ani ja nie sprawujemy władzy).

Nawiasem mówiąc jest jeszcze jeden precedens, z którym mi niewygodnie: rosyjskie totalne poparcie dla egipskich krwawych represji wobec Braterstwa Muzułmańskiego w Egipcie. Akceptuję wprawdzie argument, że poparcie dla egipskiej junty wojskowej ma sens w kontekście wojny w Syrii, ale etyka wspierania takiego reżimu mocno mnie uwiera. Oto dlaczego Putin jest bezwzględnym ale skutecznym politykiem, a ja małym blogerem bez większego znaczenia. Trzeba być bezwzględnym niedźwiedziem w konfrontacji z krwiożerczymi wilkami!

Wracając do Hezbollahu, nie udawajmy, że jest on mniej cyniczny w razie potrzeby. Przypomnę wam np., że kiedy w Damaszku Izraelczycy zamordowali Imada Mugniyeha w operacji, która mogła być przeprowadzona jedynie przy współudziale bardzo wysoko postawionych wspólników w reżimie Assada, Hezbollah poprzysiągł odwet, ale nigdy nie pisnął słowa przeciwko reżimowi. Podobnie Hezbollah nie wyraził żadnego sprzeciwu, kiedy Assad torturował muzułmanów w imieniu amerykańskiego CIA w ramach niesławnego programu “rendition”.

A Putin – on po prostu ma inne priorytety niż ochraniać Hezbollah lub zwalczać Izrael.

Żeby przetrwać w Rosji i nie zostać obalonym przez wciąż bardzo potężną Syjonistyczną Konfigurację Władzy (Zionist Power Configuration – termin użyty przez Jamesa Petrasa), to niezmiernie trudne zadanie. Inny priorytet – to nie dostarczyć swym wrogom (wewnętrznym i zewnętrznym) politycznego argumentu, że Rosja atakuje Izrael.

Inny ważny priorytet to unikanie bezpośredniego starcia z Izraelem, tym samym nie być zmuszonym do zaangażowania małego i izolowanego kontyngentu militarnego w walce na dwóch frontach. Ditto, nie zostać oskarżonym o przeistoczenie rosyjskiego kontyngentu w Hezbollah Air Force podobnie jak de facto amerykański Daesh Air Force. Oto oczywiste priotytety Putina.

Zdajmy sobie również sprawę, że chociaż rosyjski S-400 z łatwością mógłby zestrzelić każdy samolot izraelski, to przecież kontyngent rosyjskich sił kosmicznych nie ma środków materialnych by walczyć z Izraelem lub – w jeszcze większym stopniu – z  NATO i CENTOM (The United States Central Command – USCENTCOM or CENTCOM).

Rosja nie może w żadnym razie pozwolić sobie na walkę z Izraelem, nie z tytułu militarnej mocy tego syjonistycznego bytu, lecz z powodu faktu, że całe imperium amerykańskie zostało poddane kontroli syjonistycznej. Tak więc ci Amerykanie, którzy narzekają, że Putin nie ma odwagi, żeby wziąć się za Izrael, powinni wpierw zapytać się samych siebie, jak to jest, że – co widać – Izrael przeistoczył USA I Europę w niemy protektorat syjonistyczny I co oni sami robią, ażeby uwolnić się z tego jarzma.

W odniesieniu do Zachodu: należy rozważyć relacje pomiędzy Imperium Anglo-Syjonistycznym a wieloma wpływowymi Żydami rosyjskimi (w Rosji i w Izraelu) na temat wojny na Ukrainie. Podczas gdy zachód demonstrował totalne poparcie dla reżimu nazistowskiego w Kijowie, to wielu Żydów rosyjskich, zwłaszcza bardzo sławnych, jak Władimir Sołowiew, zajęło kategorycznie postawę antynazistowską.

I podczas gdy w Izraelu popularność Putina i Rosji jest wciąż bardzo niska, to w Rosji opozycja anty-putinowska nie składa się z Żydów.

Na koniec, generalnie rosyjskie społeczeństwo, niestety, cierpi na skrajny niedostatek informacji na temat okropności popełnianych przez reżim syjonistyczny wobec Palestyńczyków, w czasie gdy Izraelczycy i ludzie z podwójnym obywatelstwem (jak Jewgienij Satanowskij czy Avigdor Eskin) nieustannie forsują przekonanie, że Rosjanie i Izraelczycy są jedynymi opierającymi się terroryzmowi muzułmańskiemu i w ten sposób interpretują maksymalnie na własną korzyść toczącą się wojnę pomiędzy Rosją a Daesh.

Innymi słowy i hipotetycznie Putin miałby piekło na ziemi, gdyby zdarzyło się, że po strąceniu izraelskiego samolotu, chciałby takie zdarzenie przedstawić rosyjskiej opinii publicznej.

Nie zdziwi mnie, jeżeli to co przedstawiłem uprzednio pozostanie bez wpływu na tych, którzy bona fide nienawidzą Żydów oraz tych, którzy lubią argumenty w czytelnej czarno-białej tonacji. W ich ocenie Putin pozostanie na zawsze zdrajcą i na wieki szabesgojem i marionetką kosmopolitycznych kapitalistów.

Powiem otwarcie, nie adresuję tego tekstu do wyżej określonych. Ale obok nich są i inni, zawiedzeni i zagubieni w dezorientującym labiryncie rosyjskiej polityki, wydającej się pełną sprzeczności. Z myślą o tych ostatnich przedstawiam poniższą konkluzję:

Putin wdraża swoje zamierzenia krok po kroku i wie kiedy odczekać i pozwolić na rozwój sytuacji zgodny z jej naturalną dynamiką.

Putin jest bardzo świadomy sytuacji w której literalnie walczy z jedną ręką związaną za plecami i z drugą, w zmaganiu z wrogami zewntętrznymi i wewnętrznymi (ci drudzy daleko bardziej niebezpieczni) równocześnie. Jestem pewien, że Putin w pełni zdaje sobie sprawę, co najmniej potencjalnie, ze jego polityka oporu, suwerenności i wyzwalania zagraża wybuchem międzykontynentalnej wojny nuklearnej i że współcześnie Rosja jest wciąż słabsza niż imperium Anglo-Syjonistyczne. Podobnie jak w czasach Stołypina, zdesperowana Rosja wymaga kilku lat pokoju, żeby w pełni się rozwinąć i osiągnąć zakładaną gotowość. To bez wątpienia nie czas na frontalną konfrontację z Imperium. Rosja z egzystencjalnych względów wymaga pokoju i czasu; pokoju na Ukrainie, pokoju w Europie, i zaiste pokoju na Bliskim Wschodzie. Ten ostatni, to nie opcja (lecz sine qua non, przyp. tłum).
Putin jeśli znajdzie się w narożniku podejmie decyzję o wojnie. Jestem absolutnie i kategorycznie przekonany, że jeśli Imperium zaatakuje Rosję (z kierunku tureckiego lub każdego innego), Rosja sie przeciwstawi. Jeśli trzeba, Rosja stanie do walki, lecz w międzyczasie zrobi wszystko aby jej uniknąć. Oto cena jaką Rosja płaci za bycie słabszą stroną.

Dobra wiadomość to to, że z każdym mijającym dniem siła Rosji rośnie, podczas gdy Imperium słabnie. Siła Anglo-Syjonistów i ich 5. kolumny w Rosji maleje z każdym mijającym dniem. Ale ten proces wymaga czasu.

Wielkim zdarzeniem jest obserwowanie „blitzu” na Bank Centralny i ministrów resortu gospodarczego w rządzie. Wszyscy w Rosji oczekują ich pogromu. Pytano nawet ostatnio o to Putina bezpośrednio, lecz ten zaprzeczył by miał z tym cokolwiek wspólnego, dodając na jednym oddechu, że w pełni popiera „sabotażystów”. Analizując postawę Putina, byłoby głupio powiedzieć, że on ich rzeczywiście popiera. To wyraźnie taktyka zwlekania do właściwego momentu.

Nie popełnijcie błędu. Nie ma wielkiej miłości pomiędzy Rosją a Izraelem. Nie ma jednak między nimi również wrogości, co najmniej po stronie Rosji. Większość Rosjan zdaje sobie sprawę z niechlubnej roli, jaką Żydzi odegrali w historii Rosji, ale to nie przekłada się na jakąś wrogość wobec Żydów, jaką można by na przykład obserwować na Ukrainie. Co najwyżej Rosjanie mogą być podejrzliwi wobec żydowskiej siły ale z rzadka wyraża się to wrogością wobec zwyczajnych Żydów. Niektóre z najbardziej szanowanych postaci publicznych, jak bard Władimir Wysocki, były żydowskiego pochodzenia. Większość Rosjan czyni dystynkcję pomiędzy swoimi Żydami (Żydami, którzy kochają Rosję) a rusofobicznymi Żydami z Zachodu.

Jednakże z uwagi na rozpowszechnienie rusofobii wśród elit rosyjskich, przed i po Rewolucji, trudno to nazywać fenomenem żydowskim. Kultura rosyjska była zawsze wielonarodowa i wieloetniczna, nie dzieląca ludzi ze względu na pochodzenie, lecz oceniająca na podstawie działalności i poglądów. Z tych względów nienawiść wobec „Żida” jest fenomenem bardziej ukraińskim aniżeli rosyjskim.

Podczas gdy większość Rosjan nie chce powrotu do władzy nowej wersji bolszewickich komisarzy lub demokratycznych oligarchów w Rosji, to obserwuje się niewątpliwą więź jednoczącą Rosjan i Izraelczyków – wyrażaną przez wspólną orientację przeciwko nazizmowi.

W odniesieniu do Palestyny Rosja będzie wspierać wszystkie stosowne rezolucje ONZ, pozostając raczej typowym proponentem rozwiązania dwupaństwowego. Co najwyżej Rosja będzie potępiać pożałowania godne nadużycia Izraelczyków wobec Palestyńczyków, ale Rosja nigdy nie stanie sie systematycznym obrońcą praw palestyńskich, jak Iran lub Hezbollach, z tego względu, że Palestyna nie wchodzi w zakres rosyjskich priorytetów.

Mam nadzieję, że powyższe będzie pomocne w zrozumieniu dlaczego Rosja nie podejmuje akcji obrony Hezbollah przed Izraelczykami (i dlaczego również nie zapobiegnie odwetowi Hezbollah z terenu Syrii, jeżeli Hezbollah poweźmie taką decyzję). Mówiąc krótko: Rosja nie ma znaczących wewnętrznych i zewnętrznych powodów by angażować się bezpośrednio w ten konflikt, mając jednocześnie mnóstwo powodów by się weń nie uwikłać.

W przeszłości ZSRR wspierał PLO ze względów zarówno ideologicznych jak i geo-strategicznych; współczesna Rosja nie kieruje się tym samym paradygmatem. Nawiasem mówiąc, to nie ta sama atrakcyjność i partnerska wiarygodność dla Rosji co El Fatah, lub Hamaz, ponieważ idą do łóżka z Daeszem. To samo odnosi się do Bractwa Muzułmańskiego w Egipcie.

Co się tyczy Hezbollahu, to nie wydaje się aby potrzebowali rosyjskiej protekcji. Symboliczni jak mogą się wydawać, mordercy Imada Mugnieh lub Samira Kuntara nie osłabią ruchu oporu. W istocie, jeśli historia mordu na Abbas al-Musawi uczy nas czegokolwiek, to jedynie tego, że czasami Izraelczycy mordują jednego lidera Hezbollahu by wkrótce przekonać się, że jego następca jest potężniejszym przeciwnikiem.

Niech Bóg łaskawy zechce pozwolić aby tak się stało i tym razem.

The Saker

Poniżej dołączam linki do materiałów filmowych związany tematycznie z artykułem:

1. „ЕВРЕИ и ПУТИН; от любви до ненависти” (Żydzi i Putin; od miłości do nienawiści) 124 min., wieloodcinkowy (13) serial dokumentalny Konstantina Duszienowa, bogato uzupełnia i ilustruje artykuł. Momentami opowiada tak nieprawdopodobne historie, ze być może prawdziwe (np. likwidowanie władzy pierwszych oligarchów, jeszcze z jelcynowskiego nadania przez nowych, kremlowskiego chowu, a następnie tych nowych przez sprowadzoną wpływową sektę Lubawicz, czy rozgrywanie Rotszyldów przeciw Rockefellerom).

   Osobom znającym rosyjski polecam. Niestety, brak tłumaczenia narracji.

2. „Израильский разведчик Яков Кедми об отношении Путина к евреям”
Izraelski analityk militarno-polityczny, były szef tajnej służby HATIW, Jakob Kedm, analizuje nastawienie Putina wobec Żydów, wkrótce po jego wizycie w Izraelu (2014). 10 min.

_____________________________________________________________

„Putin and Israel – a complex and multi-layered relationship”
http://thesaker.is/putin-and-israel-a-complex-and-multi-layered-relationship/
December 23, 2015
Autor: The Saker (wpływowy bloger poliglota, z siedzibą na Florydzie; inteligentny i aktywny uczestnik kampanii propagandowej w USA i krajach Zachodu na rzecz Rosji i Putina.)

Tłum. 1abezmetki
http://mikstury-bezmetki.neon24.pl