Największa porażka Putina

Rosyjska V Kolumna: Czubajs, Judajeva, Dworkowicz, Szuwałow, Nabiullina, Kudrin, Uliukajew, Siluanov, Miedwiediew

Cokolwiek się zdarzy w przyszłości, Putin już zapewnił sobie miejsce w historii jako jeden z największych rosyjskich przywódców. Nie tylko dosłownie wskrzesił Rosję jako kraj, ale w nieco ponad dziesięć lat uczynił ją na powrót światową potęgą, będącą w stanie z powodzeniem podjąć wyzwanie Imperium Anglosyjonistycznego.

Rosjanie wyraźnie docenili ten wyczyn, co przekłada się na niesamowite 90% poparcia wśród narodu.

A jednak istnieje jeden kluczowy problem, z którym Putin nie daje sobie rady: prawdziwy powód pozornej niezdolności Kremla, aby w znaczący sposób zreformować gospodarkę rosyjską.

Gdy Putin doszedł do władzy w latach 1999-2000, odziedziczył system całkowicie zaprojektowany i kontrolowany przez USA. W latach rządów Jelcyna rosyjscy ministrowie mieli znacznie mniej władzy, niż zachodni „doradcy”, którzy sprowadzili Rosję do roli kolonii amerykańskiej. W 1990 Rosja była co najmniej tak kontrolowana przez USA, jak Europa i Ukraina dziś.

Wyniki okazały się naprawdę katastrofalne: Rosja została ograbiona z naturalnych bogactw, miliardy dolarów zostały skradzione i ukryte na zagranicznych kontach, przemysł rosyjski został zniszczony. Bezprecedensowa fala przemocy, korupcji i biedy utopiła cały kraj w nędzy, a Federacja Rosyjska niemal rozpadła się na wiele małych państewek. To było pod każdym względem koszmarem, horrorem porównywalnym do niszczycielskiej wojny. Rosja po prostu musiała wybuchnąć i coś trzeba było z tym zrobić.

Dwa pozostałe ośrodki władzy, oligarchowie i byłe KGB, zostały zmuszone do szukania rozwiązania tego kryzysu i wpadły na pomysł podziału władzy: pierwsza będzie reprezentowana przez Anatolija Miedwiediewa, druga przez Władimira Putina. Obie strony wierzyły, że będą trzymać w ryzach drugą stronę i że to połączenie wielkich pieniędzy i muskułów władzy przyniesie wystarczający poziom stabilności.

Ja nazywam grupę Miedwiediewa  „atlantyckimi integracjonistami”,  ludzi stojących za Putinem – „niepodległościowcami eurazjatyckimi”. Pierwsi chcą, by Rosja została zaakceptowana przez Zachód jako równorzędny partner i w pełni zintegrowana z Anglosyjonistycznym Imperium; drudzy –  aby Rosja stała się w pełni suwerenna, a następnie utworzyła wielobiegunowy system międzynarodowy z pomocą Chin i innych krajów BRICS.

Czego „atlantyccy integracjoniści” nie spodziewali się, to to, że Putin będzie powoli ale nieuchronnie pozbawiać ich władzy: najpierw zneutralizował najbardziej znanych oligarchów, takich jak Bierezowski i Chodorkowski, potem zaczął rozprawiać się z lokalnymi oligarchami, gubernatorskimi mafiami, etnicznymi gangsterami, skorumpowanymi urzędnikami przemysłu itp.

Putin przywrócił „pionową oś władzy” i rozgromił wahabickich rebeliantów w Czeczenii. Starannie zaplanował zaistnienie okoliczności potrzebnych, aby pozbyć się jednych z najgorszych ministrów, takich jak Serdiukow i Kudrin.

Ale to, co Putinowi dotąd nie udało się zrobić, to:

• Reformy rosyjskiego systemu politycznego
• Usunięcie V Kolumny z otoczenia Kremla
• Reformy rosyjskiej gospodarki

Obecna rosyjska konstytucja i system rządów jest produktem „doradców” z USA, którzy – po krwawym stłumieniu protestów opozycji w 1993 roku – pozwolili Borysowi Jelcynowi rządzić krajem aż do 1999 roku.

Paradoksem jest, że Zachód mówi o „despotycznych rządach” Putina, podczas gdy odziedziczył on po prostu zaprojektowany na Zachodzie system polityczny.

Jak długo system ten pozostaje niezmieniony, tak długo Putin nie ma możliwości – i nie ma nawet sensu –  wymieniać najgorszych ludzi na innych. Główną przeszkodą na drodze do reform pozostają prozachodni publicyści V Kolumny wokół Kremla. Putin oczywiście to rozumie, ale jak do tej pory nie był w stanie wydostać się z tej matni.

Kim są ci przedstawiciele V Kolumny?

Wybrałem dziewięć nazwisk najczęściej wymienianych przez rosyjskich analityków. Są to (w kolejności):
były wicepremier Anatolij Czubajs, pierwszy zastępca prezesa Rosyjskiego Banku Centralnego Ksenia Judajewa, wicepremier Arkadii Dworkowicz, wicepremier Igor Szuwałow, prezes rosyjskiego Banku Centralnego Elwira Nabiullina, były minister finansów Aleksiej Kudrin, minister rozwoju gospodarczego Aleksiej Uliukajew, minister finansów Anton Siluanow i premier Dmitrij Miedwiediew.

Jest to, oczywiście, tylko częściowa lista – prawdziwa lista jest dłuższa i sięga głębiej w rosyjskie struktury władzy. Ludzie na tej liście to zarówno niebezpieczni ideolodzy, takcy jak Kudrin lub Czubajs, jak i osoby mierne i pozbawione wyobraźni, jak Siluanow lub Nabiullina. Żaden z nich nie będzie osobiście dużym zagrożeniem dla Putina. Ale jako grupa w obecnym systemie politycznym są niebezpiecznym wrogiem, który utrzymuje Putina w ryzach. Wierzę jednak, że czystka jest przygotowywana.

Jednym z możliwych objawów nadchodzącej czystki jest fakt, że rosyjskie media, zarówno blogosfera, jak i wielkie korporacyjne media, są teraz bardzo krytyczne wobec polityki gospodarczej rządu premiera Miedwiediewa. Większość rosyjskich ekonomistów zgadza się, że prawdziwym powodem obecnego kryzysu gospodarczego w Rosji nie jest spadająca cena ropy, ani tym bardziej zachodnie sankcje, lecz błędne decyzje rosyjskiego Banku Centralnego (takie jak płynny rubel lub utrzymywanie wysokich stóp procentowych) oraz brak działań rządu w celu wspierania prawdziwej reformy i rozwoju rosyjskiej gospodarki.

Szczególnie interesujące jest to, że przeciwnicy obecnej V Kolumny dostają obecnie dużo czasu antenowego w mediach rosyjskich, w tym w należącym do państwa VGTRK [Wszechrosyjska Państwowa Kompania Telewizyjna i Radiowa – przyp. tłum]. Czołowi przeciwnicy obecnych polityk gospodarczych, tacy jak Siergiej Głaziew, Michaił Deliagin lub Michaił Chazin dostają wiele miejsca na wywiady, w których mogą dokładnie wyłuszczyć swą miażdżącą krytykę polityki gospodarczej rządu Miedwiediewa.

A jednak Putin nie podejmuje żadnych widocznych działań. Co więcej, w swoim najnowszym dorocznym przemówieniu nawet pochwalił pracę rosyjskiego Banku Centralnego. Więc co tu się dzieje?

Po pierwsze (dla osób narażonych na zachodnią propagandę może to być trudne do wyobrażenia) – Putina ogranicza prawo w jego państwie. Nie można po prostu wysłać trochę sił specjalnych i tych wszystkich ludzi aresztować na podstawie jakichś oskarżeń o korupcję, wykroczenia lub sabotaż. Wielu Rosjan bardzo tego żałuje, ale takie są fakty.

Teoretycznie Putin może po prostu wywalić cały rząd lub jego część i powołać innego prezesa Banku Centralnego. Problemem jest to, że taki krok spowoduje bardzo gwałtowną reakcję ze strony Zachodu. Michaił Deliagin niedawno oświadczył, że reakcja Zachodu byłaby nawet bardziej brutalna, niż po zjednoczeniu Krymu z Rosją.

Czy ma rację? Być może. Ale ja osobiście uważam, że Putin bierze pod uwagę nie tylko reakcję Zachodu, lecz również rosyjskich elit, zwłaszcza zamożnych, którzy na ogół serdecznie go nienawidzą i dla których taka czystka byłaby atakiem na ich osobiste, żywotne interesy. Połączenie amerykańskiej dywersji i dużych lokalnych pieniędzy z pewnością mogłoby doprowadzić do pewnego rodzaju kryzysu w Rosji. Jest to, moim zdaniem, zdecydowanie największym zagrożeniem dla Putina.

Ale tutaj również można zaobserwować paradoks.

Z jednej strony, Rosja i Zachód znajdują się w otwartej konfrontacji, odkąd Rosjanie zapobiegli amerykańskiemu atakowi na Syrię. Ukraiński kryzys tylko sprawę pogorszył. Dodajmy do tego spadek cen ropy i zachodnie sankcje – i widać jasno, że Putin teraz, bardziej niż kiedykolwiek, musi unikać wszystkiego, co mogłoby przyczynić się do dalszego pogłębienia kryzysu.

Ale z drugiej strony, ten argument można odwrócić: biorąc pod uwagę, jak złe już teraz są stosunki Rosji z Zachodem i że Zachód zrobił wszystko, aby zaszkodzić Rosji – czy nie jest to idealna pora na to, by w końcu wysprzątać dom i pozbyć się V Kolumny? Czy sprawy mogą potoczyć się jeszcze gorzej, niż obecnie?

Tylko Putin zna odpowiedź na to pytanie – po prostu dlatego, że tylko on zna wszystkie fakty. Wszystko co możemy zrobić, to obserwować, że powszechne niezadowolenie z „bloku gospodarczego” rządu i Banku Centralnego zdecydowanie rośnie i to rośnie szybko, oraz że Kreml nie robi nic w celu zahamowania bądź stłumienia takich nastrojów.

Możemy również zauważyć, że podczas gdy większość Rosjan jest zła, zdegustowana i sfrustrowana polityką gospodarczą rządu Miedwiediewa, osobista popularność Putina jest nadal niezwykle wysoka – i to pomimo faktu, że rosyjska gospodarka zdecydowanie ucierpiała, nawet jeśli w dużo mniejszym stopniu, niż oczekiwało Imperium Anglo-Syjonistyczne.

Osobiście sądzę, że Putin świadomie pozwala na pogarszanie pewnych spraw gdyż wie, że gniew ludzi nie zostanie skierowany na niego, lecz na jego wrogów.

Czy to nie jest dokładnie to, co rosyjskie służby bezpieczeństwa zrobiły w 1990? Czyż nie pozwoliły na kryzys w Rosji, aby osadzić Putina przy władzy, a następnie bezlitośnie rozprawić się z oligarchami? Czy Putin nie czekał, aż Wahabici w Czeczenii zaatakowali Dagestan przed wprowadzeniem wojska rosyjskiego? Czy to nie Rosjanie pozwolili Saakaszwilemu zaatakować Osetię Południową przed dokonaniem praktycznej destrukcji całego jego wojska? Czy Putin nie czeka teraz na atak ukronazistów na Donbas w pełnej skali, zanim nie otworzy linii zaopatrzenia wojskowego i wyśle wolontariuszy?

Krytycy Putina powiedzą, że nie, że Putin został zaskoczony, spał w pracy, potem musiał zareagować, ale jego reakcja była spóźniona i że kiedy musiał podjąć działania, sytuacja zmieniła się w katastrofę, którą musiał jakoś zneutralizować. Moja odpowiedź na tę krytykę jest prosta: tak, ale co stało się w końcu? Czy Putin nie dostał za każdym razem dokładnie to, co chciał?

Wierzę, że Putin doskonale zdaje sobie sprawę, że podstawą jego realnej mocy nie jest wojsko rosyjskie lub służby bezpieczeństwa, ale sami Rosjanie. To oznacza, że aby podjąć działania, zwłaszcza niebezpieczne, musi mieć zapewnione niemal bezwarunkowe poparcie narodu. Zatem może on podjąć ryzykowną akcję wtedy, kiedy kryzys staje się oczywisty dla wszystkich, kiedy widzi, że i Rosjanie są gotowi ponieść ryzyko i, jeśli to konieczne, także konsekwencje. To jest dokładnie to, co widzieliśmy w przypadku zjednoczenia z Krymem lub aktualnej rosyjskiej interwencji wojskowej w Syrii: Rosjanie obawiają się, że konsekwencje decyzji Putina mogą oznaczać dla nich cierpienia, ale akceptują je, ponieważ wierzą, że nie ma innej możliwości.

Więc wybieraj, Albo Putin śpi w pracy, jest zaskakiwany przez każdy kryzys i reaguje zbyt późno – albo świadomie pozwala na pogorszenie sytuacji, aż kryzys na pełną skalę staje się oczywisty – i w tym momencie działa z pełną świadomością, że Rosjanie będą go w pełni wspierać, nie będą winić za kryzys, ani za cenę, jaką im przyjdzie zapłacić za rozprawę z wrogiem.

Wybierz wersję, która wydaje ci się bardziej prawdopodobna.

Pewne jest to, że do tej pory nie udało się Putinowi rozprawić z V Kolumną obok i wewnątrz Kremla – i że sytuacja szybko się pogarsza. Ostatni ruch Kudrina – próba powrotu do rządów – był dość przejrzystą próbą korzystania z mediów popierających V Kolumnę, zarówno w kraju, jak i za granicą. Jak było do przewidzenia, próba nie powiodła się. Ale to wskazuje na coraz większą pewność siebie, a nawet arogancję „atlantyckich integracjonistów”. Coś musi się stać, prawdopodobnie w najbliższej przyszłości.

Saker
http://www.unz.com/tsaker/putins-biggest-failure/
Wolne tłumaczenie: Gajowy Marucha