Huta Pieniacka. „By Polska o nich nie zapomniała”.

Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, duchowny katolicki obrządków ormiańskiego i łacińskiego, publicysta, opozycjonista.

Ukraińscy esesmani zamordowali ok. 1000 bezbronnych osób, a wieś, w tym też kościół, zrównali z ziemią. (…) Dziś na miejscu zbrodni nie ma żadnej osady, a strona ukraińska systematycznie zaprzecza ludobójstwu.

Modlitwa na miejscu zgładzonej polskiej wsi Huta Pieniacka na Tarnopolszczyźnie – 28 lutego 2016 r., fot. Stowarzyszenie Huta Pieniacka we Wschowie

W artykule „Zagłada Korościatyna” napisałem, że w ostatnią niedzielę odprawione zostały w wielu miejscowościach msze św. za dusze Polaków pomordowanych 28 lutego 1944 r. przez nacjonalistów ukraińskich. Modlitwa ekumeniczna w tej samej intencji odbyła się również na miejscu wymordowanej i zrównanej z ziemią przez ukraińskich kolaborantów z SS Galizien wsi Huta Pieniacka na Kresach południowo-wschodnich.

Jak co roku organizatorem tego upamiętnienia było Stowarzyszenie Huta Pieniacka, mające swoją siedzibę we Wschowie na Ziemi Lubuskiej, a skupiające rodziny ofiar. Prezesem tej organizacji, która za swoje motto przyjęła słowa „By Polska o nich nie zapomniała”, jest Małgorzata Gośniewska-Kola, córka jednej z nielicznie ocalałych z zagłady.

Huta Pieniacka była dużą polską wsią, leżącą w powiecie Brody na Tarnopolszczyźnie (Małopolska Wschodnia). Swoją nazwę zawdzięczała tamtejszej hucie szkła. W czasie ludobójstwa rozpętanego przez UPA powstała w sposób samorzutny wiejska samoobrona. Dlatego też Polacy z pobliskiego Wołynia szukali tutaj schronienia. 23 lutego 1944 r. samoobrona odparła pierwszy napad Ukraińców.

Kolejny atak, który był odwetem za śmierć dwóch ukraińskich esesmanów, nastąpił 28 lutego. Dokonał go 4 pułk policyjny SS, złożony w całości z ukraińskich ochotników do 14 Dywizji SS „Galizien”. Wspierał go oddział UPA, a także uzbrojeni Ukraińcy z okolicznych wiosek.

Na podstawie relacji świadków, IPN opracował następujący przebieg wydarzeń:

„Po ostrzelaniu wsi do jej centrum wkroczyli żołnierze i grupy cywilów narodowości ukraińskiej. Strzelali do mieszkańców, którzy próbowali uciekać. Dowodził nimi oficer niemiecki w stopniu kapitana. Pozostałych mieszkańców wyprowadzono z domów i grupami doprowadzono do kościoła. Odbywało się to w bardzo brutalny sposób, np.: siedemdziesięcioletniej Rozalii Sołtys bagnetem rozpruto brzuch, innej kobiecie wyrwano z objęć noworodka i rzucono nim o mur, zastrzelono rodzącą kobietę.

Spośród doprowadzonych do kościoła osób około dwudziestu udało się ukryć w piwnicy oraz na wieży kościelnej. One przeżyły. W kościele, gdy rozeszła się wieś, że jest zaminowany i zostanie wysadzony w powietrze, działy się dantejskie sceny. Ludzie chcieli wydostać się na zewnątrz, w obłędnym strachu, nie panując nad swoim zachowaniem. Kościół jednak był chroniony bardzo solidnymi drzwiami.

Do kościoła wciąż doprowadzano kolejnych ludzi, inni ginęli na terenie wsi. Każdy dom i zabudowanie gospodarcze, po wcześniejszym ostrzelaniu, były plądrowane i grabione przez przybyłych razem z oddziałem SS Galizien cywilnych Ukraińców, którzy zabierali wszelkie przedstawiające jakąkolwiek wartość przedmioty, żywność, bydło, drób, trzodę chlewną itp. Zrabowany dobytek ładowano na podwody, zorganizowane przez oddział dywizji w drodze do Huty Pieniackiej z Ukraińców, mieszkańców wsi położonych na trasie jego pochodu.

Dowódcę samoobrony wsi, doprowadzonego na plac przed kościołem, oblano płynem łatwopalnym i żywcem spalono. Wcześniej zbrodniarze z SS Galizien zamordowali w mieszkaniu jego żonę i córkę oraz trzy ukrywające się u nich Żydówki. W godzinach popołudniowych rozpoczęto wyprowadzać z kościoła kilkudziesięcioosobowe grupy, które kierowano do stodół i drewnianych zabudowań gospodarczych. Po wpędzeniu do nich ludzi, obiekty te ostrzeliwano z broni maszynowej, a następnie po oblaniu płynem łatwopalnym podpalono.

W tej sytuacji „szczęśliwy” los spotkał tych, którzy zginęli od kul, większość bowiem uwięzionych spłonęła żywcem. Akcja pacyfikacyjna w Hucie Pieniackiej zakończyła się około godziny 17., gdy pijani sprawcy ze zrabowanym dobytkiem, śpiewając opuścili wieś.”

Łącznie zamordowano ok. 1000 osób, a wieś, w tym także kościół, zrównano z ziemią. W następnych dniach Ukraińcy z 4 pułku SS dokonali niemniej okrutnych, masowych zbrodni na Polakach w Podkamieniu, Chodaczkowie Wielkim, Palikrowach i kilku innych wsiach na Tarnopolszczyźnie. Członkowie pułku po rozbiciu go przez Armię Czerwoną w bitwie pod Brodami trafili do Dywizji SS „Galizien”.

Dzięki interwencji – uwaga! – gen. Władysława Andersa i Watykanu [? – admin] większość ukraińskich esesmanów znalazła schronienie w Wielkiej Brytanii i Kanadzie. Te szokujące informacje omawia także w swoim opracowaniu Instytut Pamięci Narodowej a także w „Myśli Polskiej” Bohdan Piętka. Sprawa ta wciąż budzi wiele kontrowersji i nie została do końca. Dodam, że w 2001 roku opinię publiczną poruszył film dokumentalny BBC autorstwa Juliana Hendy’ego, opowiadający o zbrodniach dokonanych na Polakach, Żydach i Słowakach przez ukraińskich esesmanów, którzy do dziś spokojnie mieszkają sobie w Anglii i jej dawnych koloniach.

Dziś na miejscu zbrodni nie ma żadnej osady. Nazwa Huty Pieniackiej nie figuruje też na ukraińskich mapach, a strona ukraińska systematycznie zaprzecza ludobójstwu. Staraniem rodzin ofiar postawiono tutaj pomnik, który w 2009 r. odwiedzili prezydenci Lech Kaczyński i Wiktor Juszczenko. Żaden z nich jednak nie powiedział prawdy o ludobójstwie i jego sprawcach.

Niestety po raz kolejny okazało się, że politycy, którzy chcą tworzyć polsko-ukraińskie relacje, przedkładają ponad wszystko tzw. poprawność polityczną.

[To nie jest poprawność polityczna. To – przepraszam księdza – zwykłe, kurewskie łajdactwo – admin]

Źródło: Autorzy Onet
Za https://cyklista.wordpress.com

O Hucie Pieniackiej pisaliśmy w gajówce wielokrotnie, m.in.
https://marucha.wordpress.com/2011/02/28/rocznica-ukrainskich-mordow-w-hucie-pieniackiej/
https://marucha.wordpress.com/2012/05/08/nie-bylo-przelomu-w-hucie-pieniackiej/
https://marucha.wordpress.com/2013/06/25/zaglada-huty-pieniackiej/
https://marucha.wordpress.com/2014/03/03/pamieci-ofiar-mordu-w-hucie-pieniackiej/

Więcej można wyszukać samemu.
Admin