Pontyfikat papieża Franciszka – analogia mykologiczna

Nie ulega wątpliwości, że skandale towarzyszące obecnemu pontyfikatowi przyczyniają się do oddzielenia katolików prawdziwych od nominalnych. Tak więc papież Franciszek przynajmniej zmusił ludzi do wyraźnego samookreślenia i wyboru strony.

Ci, którzy znają mnie osobiście, wiedzą, że pi­sanie płomiennych polemik w obronie Tradycji to jedynie część mego życia. Tak naprawdę je­stem przyrodnikiem-amatorem. Wcale nie żar­tuję – wystarczy sprawdzić, co piszę na moim blogu o ośmiornicach i trąbikach. Jednym z moich ulubionych zajęć jest włóczenie się po wiejskich terenach Umbrii w gumowcach na nogach i z koszykiem, zbierając różne rośli­ny oraz owoce, z których można przygotować przetwory lub nalewki. (…)

Grzyby na martwych klocach

Szczególnie interesuję się dziko rosnącymi grzybami, ponieważ jednak „rosyjska ruletka” zakazana jest przez Kościół, więc ograniczam się do zbierania jedynie tych gatunków, któ­rych jestem absolutnie pewien. Grzyby nale­żą do najciekawszych organizmów w całym świecie organicznym, w równym co pszczoły stopniu przyczyniając się do rozmnażania i za­pewniania pokarmu innym organizmom. Nie będąc w istocie roślinami, jako że nie dokonu­ją fotosyntezy, pobierają pokarm bezpośrednio ze środowiska, w którym żyją – i czyniąc to, przyczyniają się do jego rozkładu.

Grzyby rosnące na martwych klocach lub kikutach drzew wykonują bardzo ważną pracę, pomagając zmienić obumarłe drzewo w glebę. Dokonywane jest to poprzez ogromną sieć nie­mal niewidzialnych wici nazywanych “grzyb­nią”, które żyją pod powierzchnią i przenikają każdy cal gleby pod naszymi stopami. Znaczną część życia grzyba stanowi właśnie grzybnia, której nie możemy dostrzec, chyba że wiosną odwrócimy stertę ubiegłorocznych liści.

Z owych wici grzybni kiełkują owocniki, które wszyscy znamy jako grzyby. Życie swe rozpoczynają jednak jako zarodniki, które są wyrzucane w powietrze w różne, niekiedy za­skakujące dla nas sposoby. Natura jest naprawdę niesamowita.

Myślę jednak, że czytelnicy zasta­nawiają się, dlaczego rozpisuję się o grzybach na łamach tego pisma.

Problemem nie jest papież. Problemem jest modernizm.

Pewnego dnia ktoś powiedział o papieżu Franciszku: “Czytałem niedawno o fatalnym papieżu, który podjął wiele złych decyzji, a potem o pa­pieżu, któremu udało się niemal natychmiast po swym obiorze unieważnić wszystkie decyzje swego poprzednika. Mam nadzieję, że będzie tak i tym razem”. Pierwszą rzeczą, jaka przy­szła mi do głowy było: “Nic z tego. Tak się nie stanie, a to z powodu grzybni.. .”.

Problem polega na tym, że Franciszek nie stanowi anomalii, jest on całkowicie przewi­dywalnym wytworem neo-modernizmu, który opanował Kościół po II Soborze Watykańskim. Komentator ów wyraził pogląd, iż Franciszek stanowi odosobniony i niewytłumaczalny wyjątek, niczym kleszcz, który niespodzianie i przypadkowo spadł na Kościół i który może zostać usunięty, jeśli zostanie zauważony przez ludzi rozsądnych.

Cóż, gdyby tak było, gdyby w rzeczywistości istnieli jacyś ludzie rozsądni, przede wszystkim nie zostałby on wybrany papieżem.

Problemem nie jest sam Franciszek. Proble­mem jest neo-modernizm. Papież Franciszek przypomina raczej owocujący organizm ma­czużnika, którego grzybnia rozprzestrzeniła się po całym ekosystemie Kościoła. W świecie naturalnym, w poszyciu leśnym, grzybnia jest wszechobecna, jednak ze względu na wszystkie inne procesy zachodzące w glebie, różne pro­cesy chemiczne, bakterie, owady, temperatu­rę itd., nie jest ona w stanie opanować całego ekosystemu lasu i zabić oraz zjeść wszystkich innych żyjących w nim organizmów. Niestety, teologiczny ekosystem Kościoła nie funkcjonu­je w taki sam sposób, choć myślę, że tak mniej więcej właśnie wyobraża to sobie większość tzw. konserwatywnych katolików.

W analogii, która pojawiła się nagle w moim ekscentrycznym umyśle, prawdopodobnie wskutek zbyt wielu seriali przyrodniczych oglądanych w dzieciństwie, papież Franciszek jawi się jako owocnik, który wyrasta z zainfe­kowanego grzybnią ciała papiestwa. Zarodniki neo-modernizmu wystrzeliły z niego od pierw­szego momentu, gdy pojawił się na balkonie po swym obiorze. (Czytelnicy pamiętają ten ukłon? Pamiętają, jak wszystkie świeckie media rozpływały się nad tym absurdalnym, nieka­tolickim, populistycznym gestem i rozpoczę­ły show Pokornego Franciszka, zanim jeszcze pobłogosławił on tłum?).

50 lat wypierania katolickiej wiary

Powtarzam jednak, że to nie sam Franciszek stanowi problem, i gdyby nawet to nie on był papieżem – gdyby nie został on wybrany pod­czas konklawe lub zmarł za pontyfikatu papieża Benedykta XVI – po prostu sięgnięto by po ko­lejnego z listy. W rzeczywistości, jak podkreśla­łem wielokrotnie w rozmowach z przyjaciółmi, wiara, prawdziwa religia katolicka, która ledwo się tli, wypierana z całego świata przez minio­ne 50 lat, nie przetrwałaby kolejnego, długiego “konserwatywnego” pontyfikatu. Choć może być to dla nas bolesne, ale to właśnie Franciszek jest tym, kogo potrzebujemy.

Poprzednich dwóch papieży, niech odpo­czywają w pokoju, stworzyło coś, co nazywam “konserwatywnym katolickim kompromisem“, bezpieczną przestrzenią, w której sympatycz­ni, mili, nieszkodliwi i upolitycznieni katolicy mogą żyć w pokoju ze światem. Dowodząc, że możliwe jest przyjęcie zasad głoszonych przez Vaticanum II przy równoczesnym zachowa­niu nienaruszonego depozytu wiary, katoliccy “konserwatyści” podjęli się rzeczy niemożliwej.

Był to błąd, iluzji tej uległo jednak wielu ludzi, przekonując samych siebie, iż nie ma się czym przejmować, a nawet gdyby było – i tak nie je­steśmy w stanie nic na to poradzić. Walczmy po prostu dalej, zachowajmy rozsądek i bądźmy posłuszni, a cały ten “liberalizm” w Kościele po prostu samoczynnie obumrze.

Czy naprawdę nic się nie stało?

Rzeczywistość okazała się jednak znacznie gor­sza, co zresztą tradycjonaliści usiłują uświado­mić całej reszcie Kościoła od 50 lat. Po soborze zdolność Kościoła do zwalczania neo-moderni­stycznej grzybni wydawała się stopniowo za­nikać i w kolejnych dekadach, jako że problem nie został wykorzeniony całkowicie, śmier­cionośne wici teologiczne rozprzestrzeniły się ostatecznie na cały jego organizm.

Rozmyślne podtrzymywanie przez hierar­chię kłamstwa, iż w istocie “nic się nie zmieni­ło”, doprowadziło Kościół do stanu całkowitej niemal inercji. Doszło do tego, że nasi “kon­serwatywni” i występujący w obronie życia bi­skupi w rodzaju abpa Charlesa Caputa, zaczęli atakować każdego, kto wskazywał na absur­dalność uczestnictwa papieża w Światowym Dniu Rodziny, na który zaproszono również zwolenników aborcji oraz zwolenników “mał­żeństw” homoseksualnych.

Taka jest właśnie ostateczna i nieunikniona konsekwencja przyjęcia bezrefleksyjnej i niefra­sobliwej postawy wobec stopniowego upadku papiestwa, który – jak się wydaje – skończyć może się jedynie apostazją. Czy jesteście w sta­nie wyobrazić sobie, co zrobiłoby z nami ko­lejnych 20 czy 30 lat pontyfikatu w stylu Jana Pawła II, w trakcie którego poddawani byli­byśmy powolnej, stopniowej i dokonującej się w niedostrzegalny niemal sposób neo-moder­nistyczej indoktrynacji? Czy Zbawiciel w dniu swego przyjścia znalazłby jeszcze wiarę na ziemi?

O co papieżowi tak naprawdę chodzi?

Obecnie owa przynosząca katastrofalne skut­ki kompromisowa postawa wydaje się znikać równie szybko, jak kra pod łapami niedźwie­dzia polarnego w propagandowym memie Greepeace’u – i coraz więcej ludzi uświadamia sobie płynące z niej zagrożenia. A dzieje się to właśnie dzięki Franciszkowi, który szybko uczynił zajmowanie takiego kompromisowego stanowiska absolutnie niemożliwym.

Jaki będzie tego ostateczny efekt? Tu po raz kolejny pożyteczne będzie odwołanie się do porównania z grzybnią. Co stałoby się z la­sem, który zostałby całkowicie zjedzony i za­stąpiony przez grzyby? Nie byłoby już drzew, krzewów ani kwiatów czy jakiejkolwiek innej formy życia. Pozostałyby jedynie grzyby, które musiałyby w konsekwencji umrzeć z powodu braku pożywienia.

Czym jednak żywi się neo-modernistyczna grzybnia? Nie prawdziwym Kościołem, któ­rego nie jest w stanie tknąć. W rzeczywistości zjada ona “wielką fasadę”, która wznie­siona została po II Soborze Watykańskim. Zjada samą siebie.

I coraz więcej ludzi uświa­damia to sobie. Redaktor na­czelny naszego periodyku wie­lokrotnie powtarzał, że od początku siejącego spusto­szenie pontyfikatu Franciszka liczba jego czytelników gwał­townie wzrosła. To samo sły­szałem od wielu innych osób, na łamach rozmaitych pism publikujących krytyczne arty­kuły wobec poczynań papieża.

Nie ulega wątpliwości, że skandale towarzyszące obec­nemu pontyfikatowi, nie tylko te, których autorem jest sam Franciszek, ale również wywoływane przez jego przyjaciół i darzonych szczególnymi względami podwładnych, przyczyniają się do oddzielenia prawdziwych wiernych od nominalnych kato­lików.

Tak więc najbardziej “dzielący” papież w historii Kościoła przynajmniej zmusił ludzi do wyraźnego samookreślenia i wyboru strony.

Nawet publikujący na łamach stanowiącego bastion neokonserwatyzmu “Crisis Magazine“, cierpliwy zazwyczaj i spolegliwy angielski konwertyta William Oddie napisał niedawno, że Franciszek “nie zajmuje się doktryną” i za­kończył swe rozważania stanowiącą słabą po­ciechę konkluzją, iż pontyfikat ten nie będzie trwał wiecznie. Jak wskazywał, nawet rzecznik prasowy papieża – opanowany zazwyczaj ks. Federico Lombardi – przyznał, iż trudno mu interpretować słowa papieża i że częstokroć nie ma bladego pojęcia, o co mu chodzi.

Całkowita klęska “soborowego eksperymentu”

Być może obecna sytuacja Kościoła wymaga, by w celu uratowania jego ciała amputować pewną znaczną – i użyteczną niegdyś – jego część. Może się też zdarzyć, iż te obumarłe członki odpad­ną same. Z pewnością znacz­ną rolę w rozwoju przyszłych wydarzeń odegrają narastająca wrogość świata zewnętrznego oraz agresywny islam.

Niezależnie jednak od tego, co zgotuje Kościołowi wrogi mu świat zewnętrzny, bez wątpienia Franciszek oddaje mu przysługę, której być może nie mógłby mu oddać nikt inny: wykazuje mia­nowicie, że posoborowy ekspe­ryment okazał się być, mówiąc najoględniej, całkowitą i kata­strofalną w skutkach pomyłką, o czym świadczy chociażby to, iż jego owocem są podobni do niego duchowni.

Papież ten – będący szcze­rym i nie okazującym najmniej­szego zażenowania neomoder­nistą – przekłuwa ostatecznie zniszczony, sflaczały balon “reformy reformy”, stanowiącej desperacką próbę obrony wewnętrz­nych sprzeczności katolickiego neokonserwaty­zmu przez papieża Benedykta i jego działających w dobrej wierze zwolenników.

Jaki będzie tego ostateczny efekt? Wkrótce pozostanie tylko jedna alternatywa. Staje się oczywistym, że – jak to zapowiedział nasz Pan Jezus Chrystus – w czasach ostatecznych istnieć będzie Kościół oraz anty-Kościół.

Hilary White
Tłum.: Tomasz Maszczyk
Źródło: ZAWSZE WIERNI, Nr. 1 (182) 2016
http://www.bibula.com