Czy nie za dużo poufałości?

W jaki sposób można ośmieszyć durnia? Najlepszy sposób, to nic nie robić, tylko mu nie przeszkadzać, a niechybnie się ośmieszy. Znakomitą ilustracją skuteczności tej metody jest list otwarty, jaki w postaci felietonu napisała pani red. Paulina Młynarska do Pierwszej Damy Stanów Zjednoczonych, Melanii Trump.

Zwraca uwagę poufałość, z jaką pani Młynarska zwraca się do adresatki swego listu. Zakładając, że pani Trump ten felieton przeczyta, to trudno powiedzieć, jak zareaguje na te poufałości.

Myślę, że pobłażliwie, chociaż nie można wykluczyć irytacji, jak to miało miejsce w przypadku Franciszka Fiszera. Zaproszony na obiad podczas którego pani domu zanadto posunęła się w bezpośredniości, wybuchnął: „Paulino! Czy nie za dużo poufałości, jak na tę rozgotowaną cielęcinę?”

Ale poufałość, to jedno, a sposób, w jaki pani Młynarska chłoszcze panią Trump, to druga sprawa. Gdyby pani Młynarska miała inną przeszłość, niż ma, to krytyka ta byłaby bardziej zrozumiała. Niestety tak nie jest; pani Paulina Młynarska ma za sobą co najmniej cztery nieudane związki, więc mamy dwie możliwości; albo dobierała sobie na partnerów jakichś palantów – ale to znaczy, że nie zna się na ludziach, albo partnerzy byli w porządku, tylko coś złego jest z panią Pauliną Młynarską. Tak czy owak, byłoby lepiej, gdyby w ocenie pani Melanii Trump zachowała więcej pokory, a mniej tupetu.

Wreszcie chciałbym przypomnieć pani Paulinie Młynarskiej scenę z „Potopu”, kiedy pan Zagłoba, obrany wcześniej regimentarzem, przekazuje obowiązki przybyłemu właśnie hetmanowi Sapieże. Pan Zagłoba zdaje hetmanowi relację ze swoich czynności, między innymi – z korespondencji, jaką prowadził. Hetmana ta relacja zaczęła chyba trochę nudzić, więc nie bez złośliwości zapytał pana Zagłobę, czy nie korespondował również z cesarzem niemieckim.

Dotknięty do żywego tą uwagą pan Zagłoba odparł, że „z takim potentatem nie korespondował”, żeby nie powiedziano o nim: „jakaś głowa kiepska – musi być z Witebska!”

Być może, że pani Młynarska nie czytała „Potopu”, a jeśli nawet – to chyba nie zapamiętała tej sceny, bo w przeciwnym razie może by nie napisała takiego felietonu. Nikt jej także w tym nie przeszkodził – ciekawe, czy przez szacunek dla jej autorytetu, czy przez przeoczenie, czy może jednak specjalnie – żeby sama się ośmieszyła.

Stanisław Michalkiewicz
http://michalkiewicz.pl