Już trzech biskupów wezwało papieża do zwołania Nadzwyczajnego Synodu do spraw duchowieństwa

W ciągu ostatnich dwóch tygodni trzech biskupów poinformowało, że zwróciło się z pisemną prośbą do papieża o zwołanie synodu dotyczącego życia i duszpasterstwa duchowieństwa. Te kwestie wymagają pilnego rozwiązania w związku z narastającym skandalem w Kościele.

Jako pierwszy z propozycją zwołania Nadzwyczajnego Synodu dotyczącego życia i duszpasterstwa duchowieństwa wyszedł 22 sierpnia biskup Philip Egan z diecezji Portsmouth w południowej Anglii. „Nadużycia seksualne wobec kleryków wydają się powszechnym zjawiskiem w Kościele” – napisał hierarcha. „Jako że jestem katolikiem i biskupem, te doniesienia napełniają mnie głębokim smutkiem i wstydem” – dodał.

Biskup Egan zasugerował, by Nadzwyczajny Synod zajął się takimi sprawami, jak: „tożsamość bycia księdzem lub biskupem”, opracowanie wytycznych dotyczących „stylu życia i wsparcia dla celibatu”, propozycją „zasad życia dla kapłanów i biskupów”, a także ustanowieniem „odpowiednich form kapłańskiej i biskupiej odpowiedzialności i nadzoru”.

Tydzień później, 29 sierpnia, biskup Edward Burns wysłał list do papieża w imieniu biskupów i kapłanów z diecezji Dallas, prosząc o zwołanie Nadzwyczajnego Synodu. „Obecny kryzys wykorzystywania seksualnego przez duchownych, ukrywanie go przez przywódców Kościoła i brak wierności niektórych wyrządziły wielką krzywdę” – stwierdził. Hierarcha zasugerował kilka tematów do omówienia na synodzie: „opieka i zabezpieczenie dzieci oraz osób bezbronnych przed nadużyciami, pomoc ofiarom, tożsamość i styl życia duchownych, znaczenie zdrowej formacji w społeczności prezbiterów / zakonników itp.”.

Wreszcie arcybiskup Charles Chaput z Filadelfii ogłosił, że napisał list do Franciszka, prosząc go o odwołanie w październiku Zwyczajnego Synodu na temat młodzieży, a zamiast tego „rozpoczęcie planowania synodu o życiu biskupów”.

Synod Biskupów jest – zgodnie z prawem kanonicznym – „zwołaniem biskupów wybranych z różnych regionów świata, którzy zbierają się w określonych terminach, ażeby pobudzać ścisłą łączność między biskupem Rzymu i biskupami, jak również temuż biskupowi Rzymu świadczyć pomoc swoją radą, w celu zachowania i wzrostu wiary oraz obyczajów, a także zachowania i umacniania dyscypliny kościelnej i rozwiązania problemów związanych z działalnością Kościoła w świecie” (Kodeksu prawa kanonicznego, kan. 432).

Spotkania synodalne odbywają się w Rzymie co dwa lub trzy lata. Są trzy rodzaje tych spotkań: zwykłe – jak to przewidziane na październik o młodzieży, specjalne – skoncentrowane na konkretnym regionie świata, podobnie jak zaplanowane w przyszłym roku spotkanie synodalne w regionie Amazonii oraz nadzwyczajne – które jest powołane do zajmowania się sprawami, wymagającymi „szybkiego rozwiązania”.

– W pewnym sensie Nadzwyczajny Synod wydaje się być dostosowany do obecnego kryzysu, ponieważ ten skandal jest rzeczywiście sprawą najwyższej wagi – uważa prawnik cywilny i kanonista Michael Dunnigan, który wykłada prawo kanoniczne w Seminarium Saint Meinrad w Indianie.

– W pewnym sensie wydaje się jednak, że inny format lub struktura może być bardziej skuteczna. Trudno sobie wyobrazić, aby planowanie, przygotowanie i selekcja setek uczestniczących biskupów odbyły się wystarczająco szybko, aby uspokoić wiernych – dodał Dunnigan wyrażając sceptycyzm.

Nadzwyczajny Synod jest mniejszy niż Zwyczajny, a głównymi uczestnikami są przywódcy wschodnich kościołów katolickich i przewodniczący światowych konferencji biskupich. W przeszłości zwołano tylko trzy takie synody: w 1969, w 1985 i w 2014 roku. Jednak żaden z nich nie odbywał się szczególnie „szybko” ani też nie poruszano tematów naprawdę pilnych.

W 1969 roku, wkrótce po Soborze Watykańskim II, biskupi spotkali się, aby omówić rolę Konferencji Episkopatów w stosunkach z Watykanem. Spotkanie w 1985 roku zwołano z okazji 20. rocznicy zakończenia Synodu Watykańskiego II, a w roku 2014 rozpoczęło się pierwsze z dwóch spotkań synodalnych na temat życia rodzinnego. W ich następstwie powstała kontrowersyjna adhortacja papieża Franciszka Amoris laetitia.

Chociaż nadzwyczajne spotkanie synodalne jest mniejsze od zwyczajnego, czas przygotowania do tego typu spotkań jest podobny. Teoretycznie nadzwyczajną sesję Synodu Biskupów można by zwołać stosunkowo szybko, ponieważ konferencje biskupów nie muszą wyłaniać delegatów i kilka biurokratycznych procedur można byłoby pominąć lub przynajmniej przyspieszyć. Jednak w praktyce nigdy tak się nie dzieje.

Dungan przestrzega, by pamiętać, czym synod jest, a czym nie jest. – Może to pomóc w odróżnieniu synodu od soboru. W przypadku Soboru Ekumenicznego biskupi wspólnie z papieżem sprawują władzę. Synod jest inny. W czasie synodu biskupi doradzają tylko papieżowi – przypomniał.

Synod to przede wszystkim spotkanie biskupów – chociaż świeccy są zaproszeni do przemawiania i udziału w niektórych dyskusjach, wciąż jednak są obserwatorami.

Australijscy duchowni w związku ze skandalami seksualnymi i podkopaniem zaufania do Kościoła organizują w 2020 roku Synod Plenarny.

Synody lokalne, które wymagają zatwierdzenia ze strony Watykanu, angażują wszystkich w Kościele: biskupów, kapłanów i diakonów, członków zakonów religijnych i świeckich. Mają także władzę ustawodawczą, co oznacza, że ​​mogą podejmować wiążące decyzje.

W Stanach Zjednoczonych synody plenarne nie odbywały się od ponad 130 lat. Ostatnie miały miejsce w Baltimore w XIX wieku. Na przykład podczas Trzeciego Synodu Plenarnego w 1884 roku w Baltimore wydano Katechizm. Tylko biskupi mają wiążące głosy na Synodzie Plenarnym, ale osoby świeckie i inni uczestnicy mają głos doradczy.

Dunnigan przekonywał w rozmowie z portalem liberalnych katolików cruxnow.com, że zamiast zwoływać Synod Nadzwyczajny, wystarczyłoby zorganizować Synod Plenarny w Stanach Zjednoczonych – gdzieś pomiędzy Waszyngtonem a Pensylwanią.

Już w 2002 roku niektórzy hierarchowie – w związku ze skandalem w Bostonie – wezwali do zwołania Synodu Plenarnego podczas spotkania w Dallas. By jednak zając się kwestiami nadużyć na większą skalę, konieczne jest zwołanie Soboru Ekumenicznego albo Synodu Biskupów.

Źródło: cruxnow.com
AS

[Wybrane wypowiedzi internautów pod w/w tekstem na stronie źródłowej:]

“W przypadku Soboru Ekumenicznego biskupi wspólnie z papieżem sprawują władzę.” – toć to zwykły koncyliaryzm! Potępiony już dawno temu. Papież jest ostateczną instancją i to on zatwierdza postanowienia Soborowe!
some1

Żródłem całego zła naduzyć seksualnych jest pederastia, zwana powszechnie homoseksualizmem. Tylko 0,05% to naduzycia heteroseksualne. Psychologia i psychiatria mają na to wyjaśnienie i sposoby leczenia, ale jest ono skutecznie zagłuszane przez polityczną poprawność wymyśloną przez homoseksualistów. Mamy to zboczenie entuzjastycznie przyjąć a nie tylko milcząco tolerować.
Hanys

Za https://www.pch24.pl