Pani Żorżeta i Wiktor Lebiediew

W swojej książce „Gwałt na Polsce” Stanisław Mikołajczyk opisuje jakieś ważne posiedzenie Sejmu w latach 40-tych, w którym zasiadał jako poseł i jako wicepremier. Na ławach poselskich zasiedli posłowie, na ławach rządowych – premier i ministrowie, za stołem prezydialnym – marszałek i sekretarze – ale to nie on był najważniejszą i centralną postacią na plenarnej sali.

Najważniejszą postacią był zasiadający na galerii sowiecki ambasador Wiktor Lebiediew, którego Mikołajczyk nazywa „reżyserem” tego widowiska. Wszystko to być może, ale w innym miejscu Mikołajczyk podaje skład „tajnego”, czyli prawdziwego rządu w ówczesnej Polsce.

„Na widok lufy rewolweru potracili mowę”. Żydowscy gangsterzy w II Rzeczypospolitej.

Nareszcie dowiedziałem się, co było przyczyną tego zdenerwowania. Otóż ojciec stał pod groźbą bankructwa – brat jego, związany z ojcem finansowymi sprawami, zrujnował się doszczętnie w interesach i uciekł do Ameryki. W następstwie kilka piekarń ogłosiło także bankructwo, każda narażała ojca na kilka tysięcy rubli – pisze Urke Nachalnik w książce „Życiorys własny przestępcy”.

Epilogiem tego było wystawienie na licytację parowej cegielni stryja, z lasem i zabudowaniami. Po spieniężeniu tego wszystkiego brakowało jeszcze 15 tysięcy rubli, by pokryć długi stryja. Ojciec zaczął więc układy z wierzycielami, które odbywały się u nas w domu, a podczas których nie obeszło się bez awantur.

Manewr ucieczki do przodu

Czytelnicy Trylogii Henryka Sienkiewicza zapewne pamiętają uwagę pana Wołodyjowskiego, że w cudzoziemskich armiach oficer musi przeczytać wielu autorów, od których nauczy się marszów, kontrmarszów i tak dalej – a u nas po staremu – jak jazda nie wygoli, to ją wygolą.

Pan Wołodyjowski miał oczywiście rację, jak zresztą w wielu innych rzeczach, a w dziedzinie marszów i kontrmarszów też dawał sobie radę, jako że od młodości uprawiał – jak się wtedy mówiło – „proceder z Tatary”. Wśród tych manewrów na szczególną uwagę zasługuje manewr ucieczki do przodu, który w mistrzowski sposób wykonał pan Kmicic ze swoimi Tatary w bitwie pod Prostkami.

Skończone durnie, zostawcie Rosję w spokoju!

Zaraz objaśnię, do kogo skierowany jest ten apel i skąd dobiega ta „kremlowska melodyjka”.

Starym i sprawdzonym sposobem złodziejaszków przeróżnej maści jest ukradłszy coś na rynku wołać: „łapaj złodzieja!” (czasami pokazując palcem celowo biegnącego z pustymi rękoma wspólnika).

Kiedy nasze karykaturalne postacie z MSZ (np. przypominający ścierkę do zmywania podłóg w szaletach miejskich minister Pizdupowicz czy kompletny pajac Szczerski) groźnie kiwają palcem w bucie i starają się przykuć CAŁĄ NASZĄ UWAGĘ do rzekomej agresji rosyjskiej na terytorium gigantycznego domu publicznego jakim jest marionetkowy twór międzynarodowych lichwiarzy czyli kraina U, od tyłu zachodzą nas już wszyscy, ale szczególnie Niemcy i Judejczykowie.

USA przyjęły rezolucję potępiającą działania Rosji w Cieśninie Kerczeńskiej

Senat Stanów Zjednoczonych przyjął rezolucję potępiającą działania Rosji w Cieśninie Kerczeńskiej, gdzie zatrzymano trzy ukraińskie okręty za naruszenie rosyjskiej granicy, donosi gazeta Hill.

Multi-kulti czy polityka pronatalistyczna (4)

Jak wspominałem, w 1956 r. weszła w życie ustawa o tzw. przerywaniu ciąży, praktycznie umożliwiająca aborcje na życzenie. Jej skutki, mimo poważnej nowelizacji w 1993 r., trwają do dziś. Był li to ostatni kopniak stalinizmu, czy pierwszy potężny cios orientacji demoliberalnej w partii – to rzecz dyskusyjna, aczkolwiek bez znaczenia.

Rozmowy małżeńskie Wielomskich 24: Polska Walcząca

Magdalena Ziętek-Wielomska: Kilka dni temu miałam okazję oglądać interesujący filmik puszczany na ekranach w warszawskich tramwajach. Zaczął się „niewinnie”: pojawili się powstańcy warszawscy, którzy mówili o swoim poświęceniu dla ojczyzny, o znaku Polski Walczącej etc.

W pewnej chwili zaczęli apelować o to, by Polacy nie zgodzili się na to, by znak ten był wykorzystywany do niecnych celów. Jaki to cel? – pomyślałam.

Arabskie NATO jako sposób na podtrzymanie wojny

Wszystkie wojny zainicjowane lub wspierane przez establishment amerykański – od okupacji Iraku w 2003 r., drugiej wojny izraelskiej w Libanie w 2006 r., zmiany rządu w Syrii w 2011 r. i okupacji jednej trzeciej Iraku w 2014 r. – zakończyły się niepowodzeniem, nie zdołały wystarczająco podsycić ognia sekciarskiej wojny pomiędzy sunnitami i szyitami na Bliskim Wschodzie.

Niepowodzenie tej strategii popchnęło amerykański establishment do realizacji dwóch nowych pomysłów: