„Pan Karol ma żonę uroczą i mądrą, plus seraj rozkosznych kochanic. A Kostuś z pyskatą żonaty jest fladrą i romans ma z tkaczką z Pabianic” – napisał Janusz Szpotański w wierszu „Pan Karol i Kostuś”, dedykowanym Stefanowi Niesiołowskiemu.
To było jeszcze w roku 1982, kiedy dziś Wielce Czcigodny Stefan Niesiołowski, patentowany Europejs, tkwił jeszcze po uszy w sprośnych błędach Niebu obrzydłych, odwrotnie, niż „Pan Karol”: „Pan Karol, jak myśli, to myśli szeroko i mnóstwo ogarnia perspektyw. A Kostuś baranie wlepione ma oko w stos brudnych, endeckich inwektyw”.